Ο όρος που επιλύει με σαφήνεια το ζήτημα με την ΠΓΔΜ!...

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου Είναι ντροπή για τη κυβέρνηση, ντροπή για την αντιπολίτευση, ντροπή για τον Τύπο και την ακαδημαϊκ...

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Είναι ντροπή για τη κυβέρνηση, ντροπή για την αντιπολίτευση, ντροπή για τον Τύπο και την ακαδημαϊκή κοινότητα στην Ελλάδα αυτό που συμβαίνει τούτες τις μέρες με αφορμή την αναζωπύρωση του «σκοπιανού».

Και είναι μεγάλη ντροπή, επειδή αντί να ασχοληθούμε με τη διασφάλιση του εθνικού συμφέροντος στο πλαίσιο της σύγχρονης διεθνούς τάξης, κανακεύουμε ή σνομπάρουμε τον αναδυόμενο - σαν τη γοργόνα την αδελφή του Μεγαλέξανδρου - εθνικισμό, χώνοντας το κεφάλι μέσα σε ένα πέπλο μισο-συνειδητής, μισο-ασυνείδητης άγνοιας.

Ποιος επιτέλους είναι ο στόχος μας;

Να ρίξουμε τη κυβέρνηση με αφορμή το «σκοπιανό», ενώ ανεχόμαστε να πλήττει καθημερινά θεμελιώδη δικαιώματα και να συνεχίζει το έργο των προηγούμενων «μνημονιακών» κυβερνήσεων με την παραχώρηση κάθε έννοιας κυριαρχίας στους λεγόμενους επίσημους δανειστές; Δεν χρειάζεται! Φροντίζει η ίδια να πέσει όχι με τον τρόπο που της «αξίζει» και με έκδηλη την πραγματική αιτία που προκαλεί την πτώση της, αλλά χρησιμοποιώντας ένα επικοινωνιακό τεχνούργημα, με τη μορφή πρόκλησης τεχνητής πολιτικής κρίσης εξαιτίας του «σκοπιανού»! Η κυβέρνηση βουλιάζει μέσα στα παραμύθια και την παραμυθία που δημιούργησε για να διασκεδάσει την τραγικά δυσχερή θέση της χώρας μας, μετά την ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος της τρόικας, αλλά εμφανίζεται να πνίγεται από την διαχείρισή της στο «σκοπιανό»! Καλά τα κατάφερε, μεγαλουργεί επικοινωνιακώς, μεταβάλλοντας την ημερήσια διάταξη του πολιτικού λόγου! Και οι άλλοι τρέχουν για να εκμεταλλευτούν… τα συλλαλητήρια (υπέρ ή κατά)!


Μήπως είναι στόχος μας να μην παραδώσουμε την Ψυχή μας (: όνομα Μακεδονία), την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας στους «Γυφτοσκοπιανούς», όπως λέει ο κάθε Έλληνας μιμητής του Μπενίτο Μουσολίνι; Ποιος, άνθρωπέ μου, σου ζήτησε να τα παραδώσεις; Ποιος σε ρώτησε και γιατί να σε ρωτήσει; Άλλωστε, όταν είχαμε την ευκαιρία (1992-93) να θεμελιώσουμε μεγάλο εύρος δικαιωμάτων στο «Brand Name» Μακεδονία, θέλαμε μονοπώλιο, με αποτέλεσμα από τότε μέχρι σήμερα να κινδυνεύουμε οι γείτονες να κατοχυρώσουν παραδόξως μονοπώλιο σε αυτό. Είναι στόχος μας να μονοπωλήσουμε κάτι σε μια «αγορά» μάλιστα που μας αγνοεί επιδεικτικά, όταν δεν μας αποκλείει (: κατά την κορύφωση της προσφυγικής κρίσης τα σύνορα της ΕΕ μεταφέρθηκαν από την Ελλάδα της ΕΕ στην ΠΓΔΜ που ακόμη δεν έχει ξεκινήσει ενταξιακές διαπραγματεύσεις και ο κόσμος μίλαγε για σφράγισμα των συνόρων της Ευρώπης στη Μακεδονία);

Ή μήπως στόχος σου είναι ο πόλεμος και η κατάληψη των μακεδονικών εδαφών της ΠΓΔΜ; Τουλάχιστον οι φασίστες και νεοναζί Έλληνες δεν κρύβουν τις προθέσεις τους. Ως γνήσιοι εθνικιστές, ζητούν εισβολή και διαμελισμό της ΠΓΔΜ. Αντίθετα οι υποκριτές του δημοκρατικού χώρου έφτασαν τον εθνικισμό να τον αποκαλούν εθνολαϊκισμό, «αποενοχοποιώντας» εθνικιστικές εκδηλώσεις και συμπεριφορές και διασκεδάζοντας το καπέλωμα των εθνικιστών από φασίστες – όπως έγινε στην αρχή του φασισμού στην Ιταλία και τη Ρουμανία του μεσοπολέμου.

Ένας θα έπρεπε να είναι ο στόχος κάθε σοβαρού ανθρώπου, αναγνώστη μου. Ένας και μοναδικός στο ζήτημα, για κάθε Έλληνα πατριώτη, δημοκράτη. Η εξάλειψη κάθε είδους αλυτρωτισμού από την περιοχή μας. Η απάλειψη κάθε αλυτρωτικού στοιχείου που συνδέεται με την κρατική οντότητα της γείτονος, παράλληλα με έναν πλήρη διακανονισμό - με διεθνή επικύρωση - μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ που θα αποκλείει το μονοπώλιο στα εθνικά και εμπορικά παράγωγα του «Μακεδονία», ενώ θα επιβάλει τον σεβασμό από τη γείτονα στις ιστορικές πηγές της Μακεδονίας που βρίσκονται στην Ελλάδα.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με την υπογραφή μιας νέας Συνθήκης που ουσιαστικά θα εξειδικεύει την ήδη υπάρχουσα Ενδιάμεση Συμφωνία και θα είναι θεσμικά (νομικά και πολιτικά) ισχυρότερη αυτής. Μια πλήρης Συμφωνία που θα περιέχει τα πάντα και όχι ασφαλώς μόνον το οριστικό όνομα που δεν μπορεί παρά να κατασκευαστεί με σαφή προσδιορισμό στο Μακεδονία, και που θα διακρίνει τη χώρα αυτή από την Ελληνική Μακεδονία. Προφανώς το όνομα αυτό δεν μπορεί παρά να ισχύει για όλες τις χρήσεις, εσωτερικές και εξωτερικές (erga omnes).

Ποιος, ωστόσο, είναι ο όρος που επιλύει με σαφήνεια το ζήτημα με την ΠΓΔΜ; Η αλλαγή του Συντάγματός τους ή μήπως ο διεθνής θεσμικός χαρακτήρας της Ενδιάμεσης Συμφωνίας;

Τίποτε από αυτά, από μόνο του. Αυτό που προαπαιτείται είναι η ρητή δέσμευση από την ΠΓΔΜ, στο πλαίσιο της νέας Συνθήκης, πως εγκαταλείπει δια παντός τη δυαδική προσέγγιση στο θέμα των σχέσεων διεθνούς και εσωτερικής έννομης τάξης (της), με την υιοθέτηση από εδώ και εμπρός της μονιστικής αρχής, η οποία εκτός από την αντίληψη δικαίου στην Ελλάδα, χαρακτηρίζει και την σχετική δομή στην ΕΕ - στην οποία επιθυμεί να ενταχθεί η ΠΓΔΜ.

Με δύο λόγια, η δυαδική θεωρία με την οποία γίνεται η διάκριση διεθνούς και εθνικής έννομης τάξης στην ΠΓΔΜ, πρεσβεύει πως το διεθνές δίκαιο, άρα και η πιθανή νέα Συνθήκη με την Ελλάδα, δεν ισχύει αυτοδίκαια στην εσωτερική έννομη τάξη της, αλλά υποβάλλεται σε μετασχηματισμό σύμφωνα με τα οριζόμενα από την εθνική διαδικασία, για να μετατραπεί έτσι σε κανόνα εσωτερικού δικαίου. Αντίθετα, αν ίσχυε η μονιστική προσέγγιση - όπως ισχύει στην Ελλάδα - θα είχαμε σαφή υπεροχή του διεθνούς (της Συνθήκης) απέναντι στο εσωτερικό δίκαιο της ΠΓΔΜ και παραδοχή της άμεσης ισχύος του διεθνούς δικαίου (νέας Συνθήκης) στον εσωτερικό εθνικό χώρο της γείτονος, στον οποίο αυτοδίκαια και χωρίς καμία άλλη διαδικασία θα ίσχυε και θα εφαρμοζόταν. Κατά τη θεωρία αυτή το δίκαιο εκφράζεται ως λογική διαδικασία με διαδοχικές φάσεις, από τον ιεραρχικά ανώτατο αφηρημένο κανόνα έως τον ιεραρχικά κατώτατο, που είναι συγκεκριμένος κανόνας και άρα το αντι-αλυτρωτικό πλαίσιο της νέας Συνθήκης θα λάμβανε αναγκαστικά, πρακτικά χαρακτηριστικά κανόνα δικαίου εκεί. Σημείωσε επίσης, κατά την διαδικασία αυτή δεν είναι δυνατόν τελικά να υπάρξει σύγκρουση μεταξύ κανόνων εσωτερικού και διεθνούς δικαίου και πως σε αυτή την προσέγγιση το διεθνές δίκαιο κατέχει τα πρωτεία, μια και αυτό γίνεται δεκτό πως ορίζει τις προϋποθέσεις αναγνώρισης και συνύπαρξης των κρατών.

Αυτό είναι και το πραγματικό πρόβλημα εφαρμογής και της Ενδιάμεσης Συμφωνίας στην πράξη, μέχρι σήμερα. Αυτό επιτρέπει μπλόφες και υπεκφυγές από την πολιτική ηγεσία της γείτονος. Εάν επιτευχθεί πριν από τη Σύνοδο Κορυφής ΕΕ - Δυτικών Βαλκανίων που θα πραγματοποιηθεί στις 17 Μαΐου στη Σόφια και σε κάθε περίπτωση πριν από τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στις 11-12 Ιουλίου μια νέα Συμφωνία μεταξύ Ελλάδας-ΠΓΔΜ, στη ρητή βάση, ωστόσο, πως η ΠΓΔΜ υιοθετεί ανεπιφύλακτα τη μονιστική προσέγγιση, τότε πράγματι το ελληνικό εθνικό συμφέρον θα κατοχυρώνεται με ισχυρό και αναμφισβήτητο τρόπο από τη νέα διεθνή Συνθήκη-Συμφωνία, με το Σύνταγμα τους να μπορεί να αναθεωρηθεί και να εναρμονιστεί σε αυτήν αργότερα. Αν δεν συμβεί έτσι θα μπλέξουμε χειρότερα και ο εθνικισμός από τις δύο πλευρές των συνόρων θα είναι τελικά αυτός που θα κάνει πολιτική.