Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου Τα διαδικτυακά σημειώματά μου, αγαπητέ αναγνώστη, υπήρξαν έκφραση απόλυτης, «χύμα» ειλικρίνειας και σε π...
Τα διαδικτυακά σημειώματά μου, αγαπητέ αναγνώστη, υπήρξαν έκφραση απόλυτης, «χύμα» ειλικρίνειας και σε πολλές περιπτώσεις προϊόντα αυτόματης γραφής. Ήταν μια άσκηση ψυχής και όχι πνεύματος ή τεχνικής στη γραφή ή επιστημονικής τεχνογνωσίας – αν και τα τελευταία δεν θα μπορούσαν να μην αποτελούν ριζωμένα στοιχεία του λόγου και φορείς της γλώσσας μου. Δυστυχώς για το ύφος μου δεν θα μπορούσα να απαλλαγώ εντελώς από τη μεθοδολογική συνέπεια μέσα στην οποία ζω και ταλαιπωρούμαι, αλλά αυτό θα έπρεπε μάλλον να το δεις σαν μια «επιπλέον εντιμότητα», καθώς σέβομαι την αρχαιολογία και γενεαλογία εκείνης της γνώσης που είναι ενσωματωμένη στο προσωπικό μου γνωστικό σύμπαν.
Αγωνίστηκα να αποφύγω τη (συνηθισμένη) δημοσιογραφική γραφή, της οποίας προφανώς υπήρξα επί πολλά χρόνια φορέας. Αυτό - όπως διαπίστωσα - οι περισσότεροι φίλοι που με τίμησαν με την προσοχή τους και κάποιοι ελάχιστοι με σχόλιά τους δεν μοιάζει να το κατάλαβαν – πώς θα μπορούσαν άλλωστε αφού εγώ ποτέ δεν εξηγήθηκα με σαφήνεια στο ζήτημα! Επεδίωξα - ας πούμε - μια μορφή αντιδημοσιογραφικής γραφής, καθώς έτσι πίστεψα πως θα ήμουν αυθεντικότερος, λιγότερο στερεοτυπικός στο ύφος και στον σχηματισμό της αντιληπτικής δομής. Περισσότερο ελεύθερος στην απόδοση συναισθημάτων, επενδυμένων με την όποια γνώση και εμπειρία μου. Επιπλέον, με μάλλον αντιδραστικό τρόπο δεν έδωσα σημασία στη λογοτεχνική διάσταση των σημειωμάτων.
Συνειδητά έγραφα όπως ένοιωθα αυτά που έκρινα πως είχα εγώ ανάγκη να γράψω (και όχι ο αναγνώστης ή ο λαός να διαβάσει), χωρίς σχεδόν ποτέ να επιστρέφω και να ρίχνω έστω μια ματιά σε αυτά που είχα ήδη πληκτρολογήσει. Η πρώτη ανάγνωση από εμένα γινόταν πάντα στις ιστοσελίδες και τους ιστότοπους των φίλων που με ανέχτηκαν επί αρκετά χρόνια και με σεβάστηκαν με έναν τρόπο που σε κάνει να πιστεύεις στην ομορφιά των ανθρώπων, των κοινωνιών και του διαδικτύου. Ελάχιστες φορές «κακοποιήθηκα» στο «ελληνικό» διαδίκτυο και ποτέ από τους φίλους της αρχικής ανάρτησης. Αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή ως προς αυτό και μεγάλη ανάγκη να ανταποδώσω τον σεβασμό.
Και να σκεφτείς πως ποτέ δεν έδωσα σημασία στο γενικό ύφος των τόπων που με φιλοξένησαν. Ποτέ δεν επιχείρησα να ευθυγραμμιστώ στις όποιες γενικές ή ιδιαίτερες και συγκυριακές κατευθύνσεις τους. Ποτέ δεν υποτάχθηκα στην ίδια τη σχέση μας αναγνώστη μου – και να με συγχαρείς. Με ενδιέφερε η γνώμη και η αντίδρασή σου, αλλά ποτέ δεν έγραψα κάτι για να σε ικανοποιήσω. Έχω βαθιά γνώση στο σύγχρονο μάρκετινγκ και στις στρατηγικές επικοινωνίας, μόνον που φρόντισα συνειδητά να μην κάνω χρήση όλων αυτών εδώ. Όπως ακριβώς αγωνίζομαι να μην κάνω χρήση των εργαλείων και των μεθόδων της εξειδίκευσής μου στο σπίτι μου και στις σχέσεις μου με την στενή οικογένειά μου. Προσπάθησα να είμαι εδώ όσο μπορούσα περισσότερο «καθαρός»: να μην εφαρμόσω τεχνικές επικοινωνίας. Όσες φορές αυτόματα που ξέφευγε η κατάσταση και ορμούσε στη σκέψη μου ο τεχνοκράτης, θύμωνα με τον εαυτό μου. Νομίζω πως κατάφερα να απαλλαγώ εδώ από αυτόν σε μεγάλο βαθμό. Και αυτό στην αρχή και κάποιες φορές στη συνέχεια δεν ήταν καθόλου εύκολο, εξαιτίας του θέματος της ανάρτησης.
Αισθάνθηκα την ανάγκη να «εξομολογηθώ» όλα αυτά σήμερα και εισαγωγικώς, επειδή σκοπεύω να υποταχθώ στην εσωτερική παρόρμηση να σημειώσω κάτι για το οποίο πολύ ζορίζομαι. Το έχω καιρό μέσα μου, αλλά δεν μπορώ να το βγάλω ευθέως. Παρακολουθώντας τις τελευταίες ημέρες τον γενικότερο χειρισμό στα ελληνοτουρκικά (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, κοινωνία των πολιτών, ΜΜΕ) δεν άντεξα. Δεν αντέχω πλέον να μην μιλήσω με δύο κουβέντες για το κορυφαίο πρόβλημα της πατρίδας που λατρεύω και ας παρεξηγηθώ εντελώς.
Αναγνώστη μου, η Ελλάδα είναι σήμερα η πλέον παιδαριώδης αν και ρυτιδιασμένη χώρα της Ευρώπης, παρότι «κυβερνάται» μάλιστα από νέους ανθρώπους! Αυτό είναι για εμένα συγκλονιστικό και αβάστακτος καημός. Έχει ασφαλώς λογική ερμηνεία και θα μπορούσες να γράψεις πολλά βιβλία επ΄αυτού, στο πλαίσιο της πολιτικής ψυχολογίας, κοινωνιολογίας ή ακόμη συγχρόνων κλάδων της πολιτικής επιστήμης, αλλά δεν παύει να αποτελεί «καημό»: να σε πληγώνει καθημερινά, στο βαθμό που αποκρυσταλλώνεται μέσα σου μια οποιαδήποτε (πολιτικώς) εθνική ταυτότητα.
Πώς να το πω απλά; Είναι ντροπή, ρε γαμώ το, μια παλαιά χώρα της νεότερης και σύγχρονης Ευρώπης να συμπεριφέρεται σαν τσόλι, χωρίς πολιτική, διοικητική και ακαδημαϊκή επάρκεια, χωρίς δέμας στην εξωτερική της και οικονομική της πολιτική και στις σχέσεις της στο πλαίσιο της παγκόσμιας αγοράς! Είναι μεγάλη ξεφτίλα που αφορά σε όλους, από τον αριστεριστή και τον συγκροτημένο αναρχικό έως τον δεξιό. Αν έχεις ιδέα - και ταυτόχρονα δεν είσαι προπαγανδιστής - τι είναι η Ελλάδα από προσωπικό, από γνώση, δομές, ακόμη και εξειδίκευση θα μείνεις άφωνος με αυτό που συμβαίνει. Υπάρχει δραματική αναντιστοιχία μεταξύ του πραγματικού «Είμαι» στην Ελλάδα και του «Υπάρχειν» της. Είναι εξωφρενικό αυτό που συμβαίνει και δεν επιλύεται δυστυχώς χωρίς εθνική τραγωδία. Αυτό από τη γνώση μου στη μελέτη της πολιτικής ιστορίας της Ευρώπης και ασφαλώς μακάρι να κάνω λάθος. Αλλά δεν κάνω, καθώς αυτό που συμβαίνει είναι το πρελούδιο της ίδιας και αυτής τραγωδίας.
Δεν έχω πλέον λύσεις σοβαρές, πολιτικές, στο κορυφαίο αυτό ζήτημα εθνικού και κοινωνικού χαρακτήρα (: γενικευμένη κουλτούρα), που αποτελεί την πηγή όλων των επιμέρους προβλημάτων στη χώρα. Η Ελλάδα χρειάζεται επανεκκίνηση σε μια νέα, σύγχρονη, πολιτική, ηθική, διανοητική, ποιοτική, αισθητική και κοινωνική βάση. Αλλά πώς; Αυτό είναι το κορυφαίο θέμα. Αυτό προϋποθέτει πολιτική ωριμότητα και ανιδιοτέλεια. Δεν γίνεται χωρίς μακρόπνοο Εθνικό Σχέδιο και ανυπόκριτη στάση. Δεν γίνεται χωρίς ξεγύμνωμα όλων. Δεν γίνεται χωρίς κοινωνικές αναταράξεις και ανατροπές κατεστημένων σχέσεων. Δεν γίνεται χωρίς καί εσωτερική ήττα της λεγόμενης διαπλοκής. Δεν γίνεται χωρίς ειλικρίνεια και εντιμότητα. Και δεν γίνεται με εθνικισμό, πατριδοκαπηλία και καραγκιοζλίκια θρασύδειλων υπάρξεων. Δεν γίνεται με μαγκιές και από συμπλεγματικά «παιδάκια» - ή ακόμη χειρότερα «γερόντια» - με εφηβικά καμώματα. Δεν γίνεται με αυτό το επίπεδο στη τηλεόραση και στον Τύπο!
Για ποια ικανότητα «διαχείρισης κρίσης» μιλάς; Δεν έχεις καταλάβει! Από την απέραντη παραμυθία και διαρκή εξαπάτηση του ελληνικού λαού από όλους - εκτός από ελάχιστα «μαύρα πρόβατα» της ακαδημαϊκής κοινότητας και του δημόσιου λόγου - έχει εξαφανιστεί απολύτως η πραγματικότητα. Η βάση της εσωτερικής, εξωτερικής και διεθνούς πραγματικότητας έχει υποχωρήσει και εξαφανιστεί από το βάρος της υπερκατασκευής μιας απολύτως φανταστικής και ταυτόχρονα υπερφίαλης και συνειδητά ψευδούς αναφερόμενης πραγματικότητας, κατασκευασμένης από όλους τους φορείς του λεγόμενου δημόσιου συμφέροντος και σημαίνουσες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών. Η μόνη πραγματική «συναίνεση» στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή δομείται εμμέσως στο πεδίο ενός «θεάτρου σκιών». Στην «παιδική χαρά» κορυφαίων υποκριτών, κορυφαίων συμπλεγματικών, κορυφαίας βαρβαρότητας και εξευτελισμού κάθε ποιότητας. Τι να σου πω μετά από αυτά, αν θέλεις να μιλήσει η ψυχή μου; Θλίβομαι ειλικρινά και «αναζητώ» εναγωνίως Σοβαρούς ανθρώπους, που δεν έχουν ήδη ακυρωθεί από κανενός είδους σοβαροφάνεια, πατρωνία και πολιτική ή κοινωνική δέσμευση…
Φαινομενικά είναι η Ελλάδα μια από τις παλαιότερες χώρες της Ευρώπης.Στην πραγματικότητα η σημερινή Ελλάδα είναι μια νέα χώρα θεμελιωμένη ακριβώς σε παιδαριώδεις μύθους,τους μύθους της μεταπολίτευσης και παράγει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ελληνική Δημοκρατία του 1974 είναι βέβαια το διάδοχο κράτος του Βασιλείου της Ελλάδος όπως είναι π.χ. η Ρωσία της ΕΣΣΔ ή η Τουρκία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά είναι άλλο κράτος με άλλους μύθους και άλλη γενική ιδεολογία που φυσικά είναι εξωπραγματικοί και παιδαριώδεις και παράγουν παιδαριώδη αποτελέσματα.