Πρόκληση τεχνητής κρίσης από τα δεξιά και ακροδεξιά στην εξωτερική πολιτική

Από τον Στέφανο Τζουμάκα Πρώτο: Η κρίση του 2008 έχει ήδη μπει σε νέα φάση στις ΗΠΑ από όπου και ξεκίνησε , με διπλάσιο χρέος από...

Από τον Στέφανο Τζουμάκα

Πρώτο: Η κρίση του 2008 έχει ήδη μπει σε νέα φάση στις ΗΠΑ από όπου και ξεκίνησε , με διπλάσιο χρέος από ότι το 2008, με το χρηματιστηριακό και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο να συνεχίζει να είναι επικυρίαρχο, με παραγωγικά κεφάλαια να συνεχίζουν να επενδύουν στις αναπτυσσόμενες χώρες του οικονομικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού ντάμπιγκ. Ο Τράμπ αναγνώρισε ότι οι ΗΠΑ είναι σε μεγάλη κάμψη και έθεσε ως πρώτο στόχο την ΑΝΑΚΤΗΣΗ της δύναμης της χώρας οικονομικά και σε επίπεδο διεθνούς ισχύος .Προσδιόρισε ως στρατηγικά ανταγωνιστικές χώρες των ΗΠΑ τη Κίνα πρωτίστως και δευτερευόντως τη Ρωσία. Εκτός από τη ρητορική, γνωστοποίησε μέτρα δυσμενών εμπορικών δασμών για εισαγόμενα προιόντα προς τις ΗΠΑ, μεγάλες φοροαπαλλαγές σε πολυεθνικά αμερικάνικα κεφάλαια για προσέλκυση επενδύσεων καθώς και επικίνδυνα επεκτατικά προγράμματα στη πολεμική βιομηχανία.

Η επιδίωξη της ΑΝΑΚΤΗΣΗΣ θα απαιτήσει χρόνο, πολλά θα κριθούν την ΕΠΟΜΕΝΗ τετραετία, η ρητορική και οι απειλές χωρίς αντίκρισμα δείχνουν τη κάμψη της πρώτης δύναμης του αναπτυγμένου κόσμου. "Ες αύριον τα σπουδαία".  Προτεραιότητα λαμβάνουν οι ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ συγκρούσεις και διευθετήσεις, όπως η πόλωση με το καθεστώς της Βόρειας Κορέας,οι συμμαχίες συμφερόντων με το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία κατά του Ιραν. Όπως η προσπάθεια ένταξης των δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ, τόσο για αποκλεισμό ενεργειακών συμφερόντων της Ρωσίας όσο και την αποκοπή της οικονομικής διείσδυσης της Κίνας στη περιοχή. Η έλλειψη εναλλακτικής λύσης στις ΗΠΑ τροφοδοτεί τη στρατηγική της ΦΘΟΡΑΣ και της ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ των αντιπάλων , πρακτική που έχει γενικευθεί ως "πρότυπο" από χώρα σε χώρα , υποκατάστασης των πολιτικών στρατηγικών , ιδιαίτερα σε χώρες τόσο του αναπτυγμένου όσο και του αναπτυσσόμενου κόσμου. Η CIA, το FBI στην υπηρεσία της Ελιτ του δημοκρατικού κόμματος, υποκαθιστούν ως παρασύστημα τη κυβέρνηση, καθώς και πολιτικές ηγεσίες και χαράζουν στρατηγική σε ένα προφανώς αντισυνταγματικό πλαίσιο με την υποστήριξη των καναλαρχών και ισχυρών εντύπων που συνδέονται με τριγωνικές διαπλοκές και με μη παραγωγικές δραστηριότητες .

Δεύτερο : Στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κοινό τοις πάσι ότι μετά τη πολιτική απάτη που μετέτρεψαν τη χρηματοπιστωτική κρίση σε κρίση χρέους και ελλειμμάτων ,απέτυχε η στρατηγική της λιτότητας με οικτρά αποτελέσματα: ύφεση , αποεπένδυση κεφαλαίων , ανεργία πέραν των 20 εκατομμυρίων , παρά και την έντονη εσωτερική μετανάστευση. Εκλογικά, από χώρα σε χώρα ηττώνται οι ηγεσίες του νεοφιλελεύθερου και βαθιά συντηρητικού οκταετούς σχεδίου που επέβαλε ως καταστροφικό θέσφατο το : Πρώτα η δημοσιονομική σταθερότητα και μετά η ανάπτυξη! Με παραδοχές εκ των υστέρων ότι η πρωταρχική επιδίωξη ήταν η διάσωση των τραπεζών. Τα αποτελέσματα, οικονομική και κοινωνική διάλυση σε χώρες της ευρωζώνης, άνοδος της ακροδεξιάς και διενέξεις για αποποίηση ευθυνών και για αποπροσανατολισμό ότι δήθεν το πρόβλημα ήταν κυρίαρχα δημοσιονομικό, ενώ επρόκειτο για τη διάλυση της παραγωγικής βάσης, για χρηματιστηριακή λαφυραγώγηση και τραπεζικές απάτες. Η επισήμανση κρίνεται απαραίτητη για το ότι η κρίση ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2008 και στην Ελλάδα του 2018 υποκρίνονται ακόμη ότι η κρίση ξεκίνησε από την Ελλάδα ! Οι της ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ νεοφιλελεύθερης δεξιάς (ΝΔ και πρώην ΠΑΣΟΚ), έχουν ένα ακόμη ρητορικό «εμφύλιο» για το ποιος άφησε περισσότερο έλλειμμα με διαρκή σκοπό να συγκαλύπτουν τη κραυγαλέα μείωση του εθνικού πλούτου, των εμπορικών αξιών, των εισοδημάτων, την ανεργία και τη μετανάστευση, όλα παράγωγα της καταστροφικής στρατηγικής τους: «Πρώτα η δημοσιονομική σταθερότητα και μετά η ανάπτυξη».

Η μεταβατική πολιτική απραξία της Γερμανικής Ευρώπης σχετίζεται με τη καθυστέρηση για το νέο κυβερνητικό συνασπισμό στο Βερολίνο που επέβαλαν οι ηγεσίες της Γερμανικής οικονομίας (οι Τράπεζες, η βιομηχανία -που θέλει 6 και πλέον εκατομμύρια νέα εργατικά χέρια και οι μεταναστευτικές ροές θα συνεχισθούν - και βεβαίως οι καναλάρχες τους).Το «αντάλλαγμα» δεν θα είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης που ζητάει ο Σούλτς, αλλά διορθωτικά μέτρα που προφανώς θα ενσωματωθούν. Επιπλέον, υπό τη πολιτική ισχύος του Βερολίνου θα παρουσιασθεί ως μεγάλη ευρωπαϊκή εξέλιξη το πακέτο του μονεταριστή προέδρου Ε. Μακρόν που θα περιλαμβάνει τα δήθεν <<επαναστατικά>> όπως: .Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο , αίτημα από το 2002 , δηλαδή πριν δέκα έξι χρόνια , γιατί τώρα -ύστερα από 8 χρόνια- πέτυχαν την υποτίμηση και φτωχοποίηση χωρών της Ευρωζώνης, έβλαψαν συνολικά την ΕΕ με ύφεση και ανεργία. Κοινό υπουργό οικονομικών .Και η διένεξη αφορά αν θα είναι υπό τη Κομισιόν ή όχι. Κοινή τραπεζική πολιτική, προσεχώς. Κοινή φορολογική πολιτική μελλοντικά κλπ .ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΟΤΙΜΙΑΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΜΕΛΩΝ . ΟΧΙ ΚΟΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ! Θα συνεχιστεί η ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ του νέου τετραμελούς διευθυντηρίου υπό τον ηγεμονισμό του Βερολίνου, με υποδεέστερο συνέταιρο το Παρίσι και παραστάτες τη Ρώμη και τη Μαδρίτη , όπως τα συναποδέχθηκαν στην επέτειο για τα 60 χρόνια της ΕΕ στη Ρώμη και ως αντισυσπείρωση και «απάντηση» στο brexit του Λονδίνου. Οι περιορισμένες πρωτοβουλίες της ΕΕ σε θέματα μεγάλης στρατηγικής είναι προφανής.

Η ηγεσία των ΗΠΑ οδηγεί σε πόλωση , οι αναπτυσσόμενες χώρες με επικεφαλής τη Κίνα συνεχίζουν την οικονομική τους επέκταση και η ΕΕ δεν διαμορφώνει σαφή ταυτότητα ως δύναμης ειρήνης , ανάπτυξης και συνεργασίας έξω από την επιχειρούμενη πόλωση και κλιμάκωση τόσο των διεθνών αλλά και περιφερειακών ανταγωνισμών και αυτό γιατί η ΕΕ είναι αιχμάλωτη των εθνικιστικών επιδιώξεων ενός όλοένα και περισσότερο νεοσυντηρητικού και νεοδεξιού εσωστρεφούς αφηγήματος του Βερολίνου.

Μέρος των περιφερειακών πολιτικών της ΕΕ αποτελεί και η ένταξη των χωρών των δυτικών Βαλκανίων, στην ΕΕ , περισσότερο με πολιτικά κριτήρια και ζωνών επιρροής και οικονομικής ενδοχώρας και γιατί όχι και ζωνών οικονομικού και κοινωνικού νταμπιγκ που θα αποβλέπει στην κερδοφορία μερίδων του κεφαλαίου και θα απομονώνει τις Ρωσικές η Κινεζικές επιδιώξεις στην ευρύτερη περιοχή της νοτιανατολικής Ευρώπης .

Τρίτο: Στην Ελληνική κυβέρνηση και στις πολιτικές δυνάμεις συνολικά είναι γνωστές οι επιδιώξεις δυνάμεων του διεθνούς και περιφερειακού συστήματος συμφερόντων και επιδιώξεων τόσο των ΗΠΑ, όσο και της ΕΕ. Ειδικότερα -στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής- η κυβέρνηση έπανατοποθέτησε τη λύση του Κυπριακού ως προβλήματος εισβολής και κατοχής, με απαίτηση την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής χωρίς εγγυήσεις για μια χώρα της Ευρωζώνης , από τρίτους. Και προφανώς θα υπάρξει ένας νέος γύρος διαπραγματεύσεων για την επίλυση του Κυπριακού ζητήματος, για το οποίο ευθύνονται οι ΗΠΑ, η ΕΕ, η Τουρκία και οι κυβερνήσεις που βάλτωσαν την υπόθεση μέχρι το σχέδιο Αναν . Είναι επίσης θετική η εξέλιξη της μείωσης των εθνικιστικού παροξυσμού σε χώρες των δυτικών Βαλκανίων όπως στη Fyrom, στην Αλβανία κλπ , και αυτό αποτελεί ευνοϊκό γεγονός για επίλυση διακρατικών προβλημάτων όπως η απαίτηση της Ελλάδας για συνταγματική κατοχύρωση συμφωνημένων μέτρων και πολιτικών κατά του μεγαλοιδεατισμού και του αλυτρωτισμού , από κράτη όπως η Fyrom, η Αλβανία κλπ. Η χώρα που διήλθε μια οκταετία άγριας νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, έχει συμφέρον να αποτελεί έδρα ειρήνης σε μια περιοχή που συνεχίζονται οι περιφερειακές πολεμικές συγκρούσεις και η επιχείρηση διάλυσης της υπόστασης γειτονικών κρατών, με το πρόσχημα των θρησκευτικών ή άλλων διενέξεων, ενώ οι πραγματικές αιτίες αφορούν στη διέλευση αγωγών, σε διενέξεις για τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων και σε πολιτικές επιδιώξεις ισχύος των ηγεσιών του Ισραήλ , της Τουρκίας κ.ο.κ. Παράδειγμα κατοχύρωσης εθνικών συμφερόντων αποτελεί η ΑΟΖ της Κύπρου. Σε αυτό το πλαίσιο είναι ανοικτά τα θέματα της ελληνοτουρκικής διένεξης για την υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο, για την ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ, για τις γκρίζες ζώνες κοκ καθώς το καθεστώς Ερντογάν προκαλεί με απειλές και παραβιάσεις.

Η χώρα χρειάζεται σταθερότητα, ειρήνη και ασφάλεια .Ωστόσο η τυχοδιωκτική αντιπολίτευση που έχει ιστορικές ευθύνες τόσο για τη φτωχοποίηση και υποτίμηση της χώρας, όσο και για την υποταγή της σε ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις μεγάλων δυνάμεων δεν προκαλεί μόνο το γέλωτα αλλά και την αναβίωση ιδεολογικά και πολιτικά της ακροδεξιάς, της πατριδοκαπηλείας, με το ρόλο του ξεπεσμένου “ιδιοκτήτη” του Έθνους, και των χουντικών κατασκευασμάτων των τσαρλατάνων της εθνικοφροσύνης. Γιατί ένα πράγμα τους ενδιαφέρει :Να εξουδετερώνουν κάθε επίτευγμα θετικό για το τόπο, στα πλαίσια της φοράς και απαξίωσης των αντιπάλων .Γιατί δεν έχουν να αντιπροτείνουν, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ. Είναι το ΣΥΣΤΗΜΑ που θέλει να ξεπλυθεί για τη βλάβη που επέφερε στη χώρα-ιδιαίτερα τη τελευταία περίοδο και να επανακάμψει, με την υποστήριξη μιας χυδαίας παρασιτικής ολιγαρχίας και των καναλαρχών της.

Ο πυρήνας του σημερινού ετερόκλητου συλλαλητηρίου είναι σε αυτή την επιδίωξη. Ασφαλώς και θα συμμετάσχουν και μειοψηφικές προοδευτικές δυνάμεις που είναι στη στρατηγική της ΜΗ ΛΥΣΗΣ στα πλαίσια μιας –προοδευτικής κριτικής – άλλων μεν για το ρόλο των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων στη περιοχή και άλλων για το σπάσιμο του «αδύνατου κρίκου» και την έξοδο από την ευρωζώνη. Ο καθείς και τα «όπλα του». Πατριδοκάπηλοι, εθνικιστές, ρατσιστές, όλο το συνονθύλευμα της πολιτιστικής, πολιτικής και κοινωνικής καθυστέρησης με τη σύμπραξη ορισμένων-κατά τα άλλα προοδευτικών δυνάμεων και προσώπων. Ε όχι σε αυτή την ετερόκλητη συνάθροιση που ΚΥΡΙΑΡΧΕΙΤΑΙ από τις επιδιώξεις μιας τυχοδιωκτική δεξιάς και ακροδεξιάς.