Γιατί είναι μονόδρομος ο συμβιβασμός με τα Σκόπια...

Γιάννης Κουτσομύτης   Μεγάλες διαστάσεις έχει πάρει στη χώρα η δημόσια συζήτηση για το ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ. Γνώμες, προτάσει...

Γιάννης Κουτσομύτης 

Μεγάλες διαστάσεις έχει πάρει στη χώρα η δημόσια συζήτηση για το ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ. Γνώμες, προτάσεις, αντιπροτάσεις, αντιπαραθέσεις και συνεχές πινγκ-πονγκ στη μετάθεση των ευθυνών για τον επικείμενο επώδυνο εθνικό συμβιβασμό.
Σχεδόν όλες όμως οι προτάσεις που κατατίθενται στο δημόσιο διάλογο διεξάγονται στο κενό διότι δεν λαμβάνουν υπόψη τον πρωταρχικό και κύριο λόγο που η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να συμβιβαστεί με τα Σκόπια και μάλιστα πριν τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον Ιούλιο. Ο πρωταρχικός αυτός λόγος δεν είναι η προφανής ανάγκη η ομαλοποίηση μιας ιδιαιτέρως προβληματικής κατάστασης σε μια περιοχή ζωτικών εθνικών συμφερόνων αλλά είναι νομικός, αφορά στο διεθνές δίκαιο και εστιάζεται στην καταδίκη της Ελλάδας από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την άρνησή της (“βέτο”) να δεχθεί την είσοδο της πΓΔΜ με την προσωρινή της ονομασία στη Βορειοατλαντική Συμμαχία.

Η καταδίκη αυτή στις 5 Δεκεμβρίου 2011 δεν είναι μια απλή ρητορική καταδίκη, αλλά έχει γεννήσει συγκεκριμένα νομικά αποτελέσματα με βάση το διεθνές δίκαιο και καθορίζει καταλυτικά το πλαίσιο εντός του οποίου μπορεί να δομηθεί η εθνική διαπραγματευτική θέση. Η απόφαση-κόλαφος δε της Χάγης υπεισέρχεται και στην ουσία της υπόθεσης για την ονομασία και κρίνει σαφώς ότι η ελληνική εμμονή σε ονομασία χωρίς καμμία αναφορά στον όρο “Μακεδονία” αποτελεί κακόπιστη πρακτική στις διαπραγματεύσεις.

Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι εάν δεν υπάρξει συμφωνία μέχρι τον Ιούλιο και η Ελλάδα εμποδίσει ξανά τον Ιούλιο την είσοδο της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, οι συνέπειες για τη χώρα θα είναι δυσμενέστατες και μη αναστρέψιμες. Εκτός από την επιβολή συγκεκριμένων κυρώσεων, η Ελλάδα θα βιώσει την κατάρρευση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995 με δική της υπαιτιότητα, μιας συμφωνίας που υπέχει θέση διεθνούς συνθήκης με βάση την απόφαση της Χάγης. Η πλέον πιθανή εξέλιξη μετά από αυτό θα είναι μια απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που θα δρομολογεί την αναγνώριση της πΓΔΜ από τον ΟΗΕ με την ονομασία “Δημοκρατία της Μακεδονίας”. Αυτό θα είναι και το τέλος αυτής της πολύ δυσάρεστης υπόθεσης για τα εθνικά συμφέροντα.
Η Ελλάδα θα έχει πετύχει βέβαια τον αποκλεισμό των Σκοπίων από το ΝΑΤΟ αλλά το αντάλλαγμα θα είναι καταστροφικό για τη χώρα. Η Ελλάδα θα μπει ξανά στο δίλημμα να διακόψει τις διπλωματικές της σχέσεις με τα Σκόπια και να ξαναεπιβάλλει το αλήστου μνήμης εμπάργκο του 1994 προβάλλοντας τη γελοία πρόφαση του “κινδύνου πολέμου” για να αποφύγει την καταδίκη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Θα βιώσει δηλαδή η χώρα μια κατάσταση διεθνούς εξευτελισμού και απώλειας και της τελευταίας ρανίδας goodwill που έχει απομείνει στο διεθνές της status.


Είναι λοιπόν προφανές ότι η Ελλάδα είναι νομικά με την πλάτη στον τοίχο αυτήν τη στιγμή. Δεν μπορεί να επιτύχει συμβιβασμό που δεν θα περιέχει και τον όρο “Μακεδονία” και δεν μπορεί να εκβιάσει ξανά με βέτο για το ΝΑΤΟ τον Ιούλιο στις Βρυξέλλες. Η μόνη άλλη διέξοδος θα ήταν να αποδεχθεί την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ ως πΓΔΜ υπαναχωρώντας σε μια διαμορφωμένη εθνική θέση. Καμμία σοβαρή Κυβέρνηση δεν θα τολμούσε μια τέτοια υποχώρηση.

Άρα προς τι η όλη ασάφεια στη δημόσια σφαίρα; Απλά και μόνο επειδή η πολιτική τάξη και τα ΜΜΕ δεν τολμούν να πουν ανοικτά στους πολίτες το ποιά πραγματικά είναι τα διαπραγματευτικά όρια της χώρας. Αντ' αυτού παρευλαύνουν καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα διάφοροι επίδοξοι ονοματοδότες που επιχειρηματολογούν σε κενό αέρος.
Η κοινωνία οφείλει να γνωρίζει λοιπόν την αλήθεια. Ή συμβιβασμός και συμφωνία μέχρι τον Ιούλιο εντός του πλαισίου της έως τώρα διαμορφωμένης εθνικής διαπραγματευτικής θέσης ή εξευτελιστική ήττα διεθνούς και ιστορικού επιπέδου.

Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης