ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ από τον (υπουργό) Βερναρδάκη στις εκλογές της Κεντροαριστεράς!

Χριστόφορος Βερναρδάκης      [Εκλογές στην Κεντροαριστερά] «O ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμεί τις μεταρρυθμίσεις και κατά βάθος επιδιώκει τη ρήξη...

Χριστόφορος Βερναρδάκης 

  [Εκλογές στην Κεντροαριστερά]

«O ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμεί τις μεταρρυθμίσεις και κατά βάθος επιδιώκει τη ρήξη, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει να γίνουν μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν το επιτρέπουν οι δομές της συντηρητικής παράταξης. Αυτό το κενό πρέπει να καλύψει η προοδευτική παράταξη».
Η τοποθέτηση αυτή ανήκει στον επικεφαλής της εκλογικής διαδικασίας για τον αρχηγό του νέου φορέα της κεντροαριστεράς Νίκο Αλιβιζάτο. Και είναι εξαιρετικά εύστοχη. Ορίζει ότι το υβρίδιο του νέου «κεντροαριστερού φορέα» έχει ως στόχο να αποτελέσει το πραγματικό «κόμμα» του Κ. Μητσοτάκη. Να του δώσει δηλαδή ιδέες, πρόγραμμα, ιδεολογικό άλλοθι, κρατικά στελέχη, εκλογικές ή κοινοβουλευτικές εφεδρείες, ό,τι μπορεί να δώσει ένα «κόμμα», ακόμα και μικρό εκλογικά.

Το επιχείρημα Αλιβιζάτου δεν είναι καινούργιο. Την εποχή του αλήστου μνήμης «εκσυγχρονισμού» διατυπωνόταν αντίστροφα. Ο Κώστας Σημίτης επεδίωκε τις μεταρρυθμίσεις αλλά οι δομές του (τότε) ΠΑΣΟΚ δεν επέτρεπαν την εφαρμογή τους. Οι νεοφιλελεύθεροι της ΝΔ (Μάνος, Ανδριανόπουλος, Κοντογιαννόπουλος, με την υποστήριξη του «συστήματος Μητσοτάκη») κάλυπταν αυτό ακριβώς το κενό.
Ο "εκσυγχρονισμός" έβρισκε το χαμένο δίδυμο αδελφάκι του, τον "νεοφιλελευθερισμό." Και κάπως έτσι ωρίμασαν σταδιακά οι συνθήκες που οδήγησαν στη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και στην άτυπη ιδεολογικο-πολιτική ενοποίηση των δύο παλιών αντίπαλων κομμάτων. Κοινός τόπος πάντοτε το πρόσχημα των «μεταρρυθμίσεων», δηλαδή η διατήρηση των προνομίων μιας πολιτικο-οικονομικής διαπλοκής που είχε μετά τη δεκαετία του ’90 τον πρώτο και τελευταίο λόγο στη διακυβέρνηση της χώρας.

Τα πρόσωπα άλλαξαν όμως οι διακυβεύσεις παραμένουν σταθερές. Σήμερα η οικογένεια του «εκσυγχρονισμού» επιστρέφει το χρέος της στην οικογένεια Μητσοτάκη. Του ετοιμάζει το βασικό βραχίονα υποστήριξης, έτσι ώστε, εκτός των άλλων, να μπορέσει να αντιμετωπίσει και την ακροδεξιά ηγεμονία που έχει διαμορφωθεί στο κόμμα της ΝΔ και να του δώσουν το άλλοθι της «κεντρώας διεύρυνσης».
Μετά είκοσι περίπου έτη κατάφερε να ξεμπλέξει με το ενοχλητικό «ΠΑΣΟΚ της αλλαγής». Δεν θα καταφέρει όμως να ξεμπλέξει με τις λαϊκές τάξεις που το ακολούθησαν και αντιλαμβάνονται ότι ο νεοφιλελευθερισμός με τον αυταρχισμό και την τοξικότητά του προδιαγράφει σκοτεινό μέλλον για αυτές.