ΠΑΡΑΓΡΑΦΗ σκανδάλων από σήμερα...

Η  Δευτέρα 2 Οκτωβρίου θα είναι μια ...ιστορική ημέρα αλλά από αρνητικής -και δυστυχώς όχι από θετικής- πλευράς! Ουσιαστικά το «έγκλημα»...

Η  Δευτέρα 2 Οκτωβρίου θα είναι μια ...ιστορική ημέρα αλλά από αρνητικής -και δυστυχώς όχι από θετικής- πλευράς! Ουσιαστικά το «έγκλημα» έχει συμβεί βέβαια, αλλά αυτό που έρχεται τώρα να προστεθεί είναι οι ...ληξιαρχικές πράξεις.

Η πρώτη βγήκε την Παρασκευή  με τη θυροκόλληση από τον φρούραρχο της Βουλής του προεδρικού διατάγματος για τη λήξη των εργασιών της Β' Συνόδου της ΙΖ' Βουλευτικής Περιόδου

Η δεύτερη θα βγει τη Δευτέρα με την έναρξη των εργασιών της Γ' Συνόδου και τον καθιερωμένο αγιασμό που θα γίνει στην αίθουσα της ολομέλειας της Βουλής από τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και παρουσία του πρωθυπουργού, των αρχηγών των κομμάτων και των βουλευτών που θα χειροκροτούν...

Μιλάμε για το πραγματικό έγκλημα της παραγραφής όλων των αδικημάτων που έγιναν στην πρώτη φάση της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από τον Ιανουάριο μέχρι τον Αύγουστο του 2015. Αδικήματα που έχουν να κάνουν όχι μόνο με τη λεγόμενη «περίοδο Βαρουφάκη» αλλά και τη μεγάλη προδοσία του καλοκαιριού του 2015 με τη μετατροπή του Οχι του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα σε μνημονιακό ναι, καθώς και με όποια άλλα σκάνδαλα, μικρότερα ή μεγαλύτερα, σημειώθηκαν εκείνο το διάστημα.

Η παραγραφή γίνεται διότι το Σύνταγμα στο κατάπτυστο άρθρο 86, που κανείς δεν έχει αλλάξει παρά τα κατά καιρούς μεγάλα λόγια, προβλέπει -για να μην ξεχνάμε- τα εξής:

Μόνο η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους,
Πρόταση άσκησης δίωξης υποβάλλεται από τριάντα τουλάχιστον βουλευτές και χρειάζεται απόφαση που λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, δηλαδή 151, για τη συγκρότηση «προανακριτικής κοινοβουλευτικήςεπιτροπής».

Η Βουλή μπορεί να ασκήσει αυτή την αρμοδιότητά της «μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος».

Αυτή η δεύτερη τακτική σύνοδος, που περιγράφει το Σύνταγμα, τυπικά ολοκληρώθηκε χθες και η λήξη της επισφραγίζεται την Δευτέρα με την έναρξη των εργασιών της νέας συνόδου...

Αναμενόμενη ήταν βεβαίως αυτή η εξέλιξη αλλά δεν σημαίνει ότι δεν έχει και σημασία. Αντιθέτως, έχει τεράστια...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, σα τη γάτα που θάβει τα περιττώματά της, δεν τόλμησε να δεχτεί καμιά έρευνα για τα πεπραγμένα εκείνου του διαστήματος, όπως φυσικά έθαψε και τις δεσμεύσεις του για συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής σχετικά με το πώς μπήκαμε στο μνημόνιο. Η αντιπολίτευση όμως γιατί έπαθε κι αυτή αφωνία;

Το ερώτημα ασφαλώς είναι ρητορικό. Στα πολιτικά παρασκήνια γνωρίζουν όλοι την απάντηση που δεν είναι άλλη από τις σχέσεις συνενοχής που χαρακτηρίζουν τους πρώην και νυν, πασόκους, νεοδημοκράτες, συριζαίους κοκ.

Μια εύκολη αλλά υποκριτική απάντηση είναι ότι αφού η κυβερνητική πλειοψηφία διαθέτει 151 βουλευτές, μια τέτοια πρόταση δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή. Όμως από τη στιγμή που επιτρέπεται να υποβληθεί πρόταση άσκησης δίωξης «από τριάντα τουλάχιστον βουλευτές» πολιτικά το επιχείρημα αυτό καταρρίπτεται. Μπορούσαν να ζητήσουν ενεργοποίηση του άρθρου 86 αλλά δεν ήθελαν γιατί:

πρώτον, όλοι αυτοί είναι συμμέτοχοι στη μνημονιακή προδοσία η οποία αποδεικνύεται ισχυρότερη από τα επιμέρους σκάνδαλα και χειρισμούς εκείνης της περιόδου

δεύτερον, εφαρμόζεται για άλλη μια φορά η κομματική «ομερτά». Όπως την χαρίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και ο Τσίπρας αφήνει τελικά αλώβητους -παρά τις μεγαλοστομίες και τις δήθεν απειλές- τους «πράσινους» και τους «γαλάζιους» της τελευταίας επταετίας για τα δικά τους εγκλήματα

τρίτον, στρώνεται ο δρόμος για να ολοκληρωθεί η συναλλαγή όταν θα πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ και η επόμενη κυβέρνηση, που μπορεί να είναι συνεργασίας και με τη συμμετοχή του (!), θα του προσφέρει πάλι ασυλία και παραγραφή για όσα έχει κάνει από το 2015 και μετά...

Το πόσο στημένο ήταν αυτό το σκηνικό φαίνεται όπως μου εξηγούσε παλαιός κοινοβουλευτικός και από το εξής γεγονός:

Η κυβέρνηση δεν βιάστηκε να ολοκληρώσει τις εργασίες της β' συνόδου της Ολομέλειας από το καλοκαίρι ενεργοποιώντας κατά τη συνήθη τακτική τα θερινά τμήματα της Βουλής. Ήταν σίγουρη και συνεννοημένη με την αντιπολίτευση ότι δεν πρόκειται να της επιφυλάξει οποιαδήποτε «έκπληξη». Και έτσι δεν είχε, επ' αυτού, κανένα άγχος...

Μ. Γιαλούρος