Η ιστορία του «εξαφανισμένου» Ιάπωνα μαραθωνοδρόμου

Οι περισσότεροι αθλητές στίβου των Ολυμπιακών Αγώνων μένουν στην ιστορία για το πόσο γρήγορα έτρεξαν, αλλά υπάρχει και ένας που έγινε γν...

Οι περισσότεροι αθλητές στίβου των Ολυμπιακών Αγώνων μένουν στην ιστορία για το πόσο γρήγορα έτρεξαν, αλλά υπάρχει και ένας που έγινε γνωστός για ακριβώς τον αντίθετο λόγο.

Ο Σίζο Κανακούρι ήταν ένας Ιάπωνας μαραθωνοδρόμος, ο οποίος θεωρείται μάλιστα ο «πατέρας» του αθλήματος στην πατρίδα του και έμεινε στην ιστορία για την «εξαφάνισή» του από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης το 1912.

Το Νοέμβριο του 1911 ο Κανακούρι πήρε μέρος σε προκριματικούς αγώνες στην χώρα του και κατάφερε να τερματίσει σε 2 ώρες, 32 λεπτά και 45 δευτερόλεπτα, επίδοση που αποτελούσε παγκόσμιο ρεκόρ, αν και οι «κακές γλώσσες» λένε πως έτρεξε μόνο 40 χιλιόμετρα και όχι 42. Έτσι ο Κανακούρι έγινε ο ένας από τους δύο αθλητές που θα έστελνε στην Στοκχόλμη η Ιαπωνία, στην πρώτη συμμετοχή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ο Κανακούρι χρειάστηκε συνολικά 18 ημέρες για να φτάσει στην Σουηδία, ταξιδεύοντας αρχικά με πλοίο και στην συνέχεια με τον Υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο, με τον Ιάπωνα αθλητή να κατεβαίνει και να τρέχει γύρω από κάθε σταθμό που σταματούσε το τρένο, προκειμένου να παραμείνει σε φόρμα.

Την ημέρα του αγώνα η θερμοκρασία ήταν ασυνήθιστα υψηλή για τα δεδομένα της Σουηδίας (περίπου 32 βαθμοί) και ο Κανακούρι, εξαντλημένος από το κουραστικό ταξίδι, αλλά και από στομαχικά προβλήματα που είχε από το τοπικό φαγητό, λιποθύμησε στην μέση της διαδρομής και τον περιέθαλψαν ντόπιοι αγρότες. Η απόσυρση του Κανακούρι από την κούρσα δεν ήταν έκπληξη, αφού περίπου οι μισοί από τους 68 αθλητές που πήραν μέρος δεν έφτασαν μέχρι το τέλος. Ο Κανακούρι, όμως, ένιωθε ντροπιασμένος από την απόδοσή του και έτσι, όταν συνήλθε, αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην πατρίδα, χωρίς να ειδοποιήσει κάποιον από τους υπευθύνους των αγώνων, οι οποίοι με την σειρά τους, μην γνωρίζοντας τι είχε συμβεί στον Ιάπωνα αθλητή, δήλωσαν την εξαφάνισή του.

Μετά την επεισοδιακή συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του 1912, ο Κανακούρι, με την επιστροφή του στην Ιαπωνία, άρχισε να προετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς του Βερολίνου του 1916, που όμως αναβλήθηκαν λόγω του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και έτσι η επόμενη συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν σε αυτούς της Αμβέρσας το 1920, που τερμάτισε στην 16η θέση. Ο Ιάπωνας μαραθωνοδρόμος πήρε μέρος και στους Ολυμπιακούς του 1924 στο Παρίσι, αλλά δεν κατάφερε να τερματίσει.

Το 1967 ο -75χρονος τότε- Κανακούρι αποδέχθηκε μια πρόσκληση από την Σουηδική Ολυμπιακή Επιτροπή, η οποία τον καλούσε να πάει στην Στοκχόλμη για να πάρει μέρος στις εορταστικές εκδηλώσεις για τα 55 χρόνια από τους Ολυμπιακούς του 1912. Ο Κανακούρι, όταν έφτασε στην Στοκχόλμη, πληροφορήθηκε έκπληκτος πως τα τελευταία 50 χρόνια θεωρούνταν επίσημα εξαφανισμένος από τις σουηδικές αρχές. Η ιστορία του κέντρισε το ενδιαφέρον των Σουηδών, κάτι που προσπάθησε να εκμεταλλευτεί η Ολυμπιακή Επιτροπή της χώρας, η οποία, προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα για την συμμετοχή των αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 στο Μεξικό, πρότεινε, ως διαφημιστικό κόλπο, στον Κανακούρι να ολοκληρώσει την κούρσα. Ο Κανακούρι δέχθηκε και έτσι έγινε ο αθλητής που έτρεξε τον Μαραθώνιο σε 54 χρόνια, 8 μήνες, έξι ημέρες, 5 ώρες, 32 λεπτά και 20.3 δευτερόλεπτα. Μάλιστα, ο Κανακούρι δήλωσε αστειευόμενος στην σουηδική τηλεόραση: «Ήταν ένας μακρύς αγώνας. Στην διάρκειά του παντρεύτηκα, έκανα 6 παιδιά και απέκτησα 10 εγγόνια». Ο Κανακούρι πέθανε το 1983 σε ηλικία 92 ετών.