Του Μιχάλη Καρχιμάκη. πρώην Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Στέλεχος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών-Δημοκρατική Συμπαράταξη Β Περ...
πρώην Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης,
Στέλεχος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών-Δημοκρατική Συμπαράταξη Β Περιφέρεια Αθήνας.
Μια αθέατη και υποπτη πλευρά των χειρισμών που οδήγησαν στον αποκλεισμό της χώρας από την αγορά ομολόγων
Η αγορά ομολόγων άνοιξε πάλι τις πύλες της για την Ελλάδα.
Αντί να εξηγήσουμε πώς το «μαύρο πρόβατο» έγινε έστω και με επιφυλάξεις και με υποψίες υποτροπής δεκτό από την αγορά ομολόγων, ίσως είναι πιο χρήσιμο να δούμε πώς η χώρα μπήκε αρχικά στη «μαύρη λίστα» των επενδυτών και παραμένει ως τώρα στιγματισμένη περίπου ως «απατεώνας», που, ακόμη και όταν δείξει καλή συμπεριφορά και εξασφαλίσει ένα δάνειο, δεν παύει να παραμένει υπό στενή παρακολούθηση από τους πιστωτές του ως… ύποπτος υποτροπής.
Είναι γνωστό και πολυσυζητημένο το πώς φθάσαμε το 2010 στον αποκλεισμό της χώρας από την αγορά και την υποχρεωτική αλλά και αναγκαστική αναζήτηση δανεισμού από επίσημους πιστωτές, με τους, επίσης πολυσυζητημένους, όρους των μνημονίων.
Στην πραγματικότητα, όμως, πολύ πριν επισημοποιηθεί η άρνηση της αγοράς να συνεχίσει να δανείζει μια χώρα με τεράστιο δίδυμο έλλειμμα (στον προϋπολογισμό και το ισοζύγιο πληρωμών), που είχε υποπέσει –όπως βεβαίωσε πέραν πάσης αμφισβήτησης η Eurostat- σε απίθανες μεθοδεύσεις καταδολίευσης των στατιστικών της στοιχείων, είχαν συμβεί γεγονότα, με πλήρη ευθύνη της κυβέρνησης Καραμανλή, που καταρράκωσαν την αξιοπιστία της Ελλάδας και έθεσαν τα θεμέλια για τον αποκλεισμό από την αγορά.
Ένα θέμα που δεν έχει αναδειχθεί επαρκώς στη δημόσια συζήτηση είναι ότι, πριν ανακαλύψουν οι ιδιώτες επενδυτές την πρωτοφανή απάτη με τα ελληνικά στατιστικά στοιχεία, που ισοδυναμεί με τη λήψη δανείου από μια επιχείρηση με παραποιημένες λογιστικές καταστάσεις, η κυβέρνηση Καραμανλή, σε αγαστή συνεργασία με την τότε διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας και την Goldman Sachs, είχε «καταφέρει» να εξαπατήσει την ίδια την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα(!), δημιουργώντας ένα πρωτοφανές τραπεζικό σκάνδαλο στο ευρωσύστημα.
Στο τέλος του 2008, με την κατάρρευση της Lehman, Η Ελλάδήταν γνωστό ότι η αγορά ομολόγων «σκανάριζε» με μεγάλη προσοχή τις χώρες της ευρωζώνης, καθώς βρισκόταν σε εξέλιξη η διαδικασία ανατιμολόγησης των κινδύνων που αναλαμβάνουν οι επενδυτές, κάθε φορά που παρέχουν ένα δάνειο.
Η Ελλάδα λοιπόν αποτελούσε τον «αδύναμο κρίκο» της ευρωζώνης, όσο και αν η κυβέρνηση Καραμανλή διακινούσε απίθανες θεωρίες περί «θωρακισμένης οικονομίας», ενώ υπήρχαν υποψίες ότι η τότε κυβέρνηση ξέφευγε πολύ από τα όρια του κοινώς αποδεκτού, από κυβερνήσεις και επενδυτές, εξωραϊσμού των στατιστικών στοιχείων.
Ενώ η φυγή κεφαλαίων από τα ελληνικά ομόλογα ήταν θέμα χρόνου –πράγματι, στις αρχές του 2009 το spread για αρκετές εβδομάδες εκτινάχθηκε απότομα-Στα τέλη του 2008, με… αλχημιστικές συμβουλές από την Goldman Sachs και με τις ευλογίες της κυβέρνησης Καραμανλή, η τότε η κυβέρνηση Καραμανλή οργάνωσε μια «άμυνα», απάτη και δόλου με τρόπο που κατέληξε να εκθέσει ανεπανόρθωτα την Ελλάδα έναντι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Στά τέλη του2008 η διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας αποφάσισε να τιτλοποιήσει τις παλιές συμβάσεις swaps, προκειμένου να δημιουργήσει ένα νέο χρηματοπιστωτικό προϊόν.
Αυτοί οι τίτλοι, που εκδόθηκαν από την εταιρεία ειδικού σκοπού Titlos Plc., χρησιμοποιήθηκαν αμέσως μετά από την Εθνική Τράπεζα ως ενέχυρο, για να αντλήσει ρευστότητα αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και με αυτή τη ρευστότητα να αναχαιτίσει τις πιέσεις που είχαν εκδηλωθεί στα ελληνικά ομόλογα, να πέσουν τα spread και να επιβεβαιωθεί με τρόπο μαιμού (;) ότι η οικονομία ήταν «θωρακισμένη».
Στην πραγματικότητα, όμως, το κόστος αυτής της λαθροχειρίας ήταν τεράστιο:
η χώρα έχασε την εμπιστοσύνη της κεντρικής τράπεζας, ακριβώς στο χρονικό σημείο που τη χρειαζόταν περισσότερο, επειδή η καταιγίδα της κρίσης πλησίαζε απειλητικά.
Η ΕΚΤ γρήγορα διαπίστωσε ότι οι τίτλοι που είχαν χρησιμοποιηθεί ως ενέχυρο ήταν ανύπαρκτοι και ζήτησε πίσω τα δανεικά από την Εθνική Τράπεζα, ανοίγοντας μια «τρύπα» στη ρευστότητα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος!
Οι τίτλοι της Titlos θεωρήθηκαν ανύπαρκτοι επειδή βασίζονταν σε swaps εκτός αγοράς, που δεν ήταν επίσημα καταγεγραμμένα στο χρέος της χώρας (το υπ. Οικονομικών, νωρίτερα, όταν είχε ερωτηθεί σχετικά από την Eurostat είχε απαντήσει ότι δεν υπήρχαν τέτοιες συμφωνίες του Δημοσίου!) και άρα δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις για τα αποδεκτά ενέχυρα.
Για να το πούμε απλούστερα, για πρώτη φορά τράπεζα της ευρωζώνης είχε πάρει δάνειο από την ΕΚΤ με «πέτσινες» εξασφαλίσεις!
Ήταν τόσο μεγάλες οι διαστάσεις αυτού του σκανδάλου, ως ένα σκάνδαλο που έθετε σε αμφισβήτηση την ίδια την αξιοπιστία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που το πρακτορείο “Bloomberg” έφθασε ως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, για να υποχρεώσει την ΕΚΤ να δώσει στη δημοσιότητα τις δύο απόρρητες εκθέσεις της γι’ αυτό το θέμα
. Δεν τα κατάφερε, ακριβώς επειδή έγινε δεκτό από το Δικαστήριο ότι η αποκάλυψη αυτών των εγγράφων θα έθετε σε κίνδυνο τη νομισματική σταθερότητα.
Αυτή είναι μια κρίσιμη παράμετρος, αν και όχι πολυσυζητημένη, του αποκλεισμού της Ελλάδας από την αγορά και των περιπετειών που ακολούθησαν.
Όταν βοούν οι τραπεζικοί κύκλοι για ένα σκάνδαλο εξαπάτησης της ίδιας της κεντρικής τράπεζας, η αξιοπιστία της χώρας στην παγκόσμια αγορά πέφτει… υπό το μηδέν.
Και με αυτούς τους χειρισμούς, όπως και με πολλούς άλλους, η κυβέρνηση Καραμανλή πρόσφερε στη χώρα μια πολύ κακή υπηρεσία…
Είναι γνωστό και πολυσυζητημένο το πώς φθάσαμε το 2010 στον αποκλεισμό της χώρας από την αγορά και την υποχρεωτική αλλά και αναγκαστική αναζήτηση δανεισμού από επίσημους πιστωτές, με τους, επίσης πολυσυζητημένους, όρους των μνημονίων.
Στην πραγματικότητα, όμως, πολύ πριν επισημοποιηθεί η άρνηση της αγοράς να συνεχίσει να δανείζει μια χώρα με τεράστιο δίδυμο έλλειμμα (στον προϋπολογισμό και το ισοζύγιο πληρωμών), που είχε υποπέσει –όπως βεβαίωσε πέραν πάσης αμφισβήτησης η Eurostat- σε απίθανες μεθοδεύσεις καταδολίευσης των στατιστικών της στοιχείων, είχαν συμβεί γεγονότα, με πλήρη ευθύνη της κυβέρνησης Καραμανλή, που καταρράκωσαν την αξιοπιστία της Ελλάδας και έθεσαν τα θεμέλια για τον αποκλεισμό από την αγορά.
Ένα θέμα που δεν έχει αναδειχθεί επαρκώς στη δημόσια συζήτηση είναι ότι, πριν ανακαλύψουν οι ιδιώτες επενδυτές την πρωτοφανή απάτη με τα ελληνικά στατιστικά στοιχεία, που ισοδυναμεί με τη λήψη δανείου από μια επιχείρηση με παραποιημένες λογιστικές καταστάσεις, η κυβέρνηση Καραμανλή, σε αγαστή συνεργασία με την τότε διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας και την Goldman Sachs, είχε «καταφέρει» να εξαπατήσει την ίδια την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα(!), δημιουργώντας ένα πρωτοφανές τραπεζικό σκάνδαλο στο ευρωσύστημα.
Στο τέλος του 2008, με την κατάρρευση της Lehman, Η Ελλάδήταν γνωστό ότι η αγορά ομολόγων «σκανάριζε» με μεγάλη προσοχή τις χώρες της ευρωζώνης, καθώς βρισκόταν σε εξέλιξη η διαδικασία ανατιμολόγησης των κινδύνων που αναλαμβάνουν οι επενδυτές, κάθε φορά που παρέχουν ένα δάνειο.
Η Ελλάδα λοιπόν αποτελούσε τον «αδύναμο κρίκο» της ευρωζώνης, όσο και αν η κυβέρνηση Καραμανλή διακινούσε απίθανες θεωρίες περί «θωρακισμένης οικονομίας», ενώ υπήρχαν υποψίες ότι η τότε κυβέρνηση ξέφευγε πολύ από τα όρια του κοινώς αποδεκτού, από κυβερνήσεις και επενδυτές, εξωραϊσμού των στατιστικών στοιχείων.
Ενώ η φυγή κεφαλαίων από τα ελληνικά ομόλογα ήταν θέμα χρόνου –πράγματι, στις αρχές του 2009 το spread για αρκετές εβδομάδες εκτινάχθηκε απότομα-Στα τέλη του 2008, με… αλχημιστικές συμβουλές από την Goldman Sachs και με τις ευλογίες της κυβέρνησης Καραμανλή, η τότε η κυβέρνηση Καραμανλή οργάνωσε μια «άμυνα», απάτη και δόλου με τρόπο που κατέληξε να εκθέσει ανεπανόρθωτα την Ελλάδα έναντι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Στά τέλη του2008 η διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας αποφάσισε να τιτλοποιήσει τις παλιές συμβάσεις swaps, προκειμένου να δημιουργήσει ένα νέο χρηματοπιστωτικό προϊόν.
Αυτοί οι τίτλοι, που εκδόθηκαν από την εταιρεία ειδικού σκοπού Titlos Plc., χρησιμοποιήθηκαν αμέσως μετά από την Εθνική Τράπεζα ως ενέχυρο, για να αντλήσει ρευστότητα αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και με αυτή τη ρευστότητα να αναχαιτίσει τις πιέσεις που είχαν εκδηλωθεί στα ελληνικά ομόλογα, να πέσουν τα spread και να επιβεβαιωθεί με τρόπο μαιμού (;) ότι η οικονομία ήταν «θωρακισμένη».
Στην πραγματικότητα, όμως, το κόστος αυτής της λαθροχειρίας ήταν τεράστιο:
η χώρα έχασε την εμπιστοσύνη της κεντρικής τράπεζας, ακριβώς στο χρονικό σημείο που τη χρειαζόταν περισσότερο, επειδή η καταιγίδα της κρίσης πλησίαζε απειλητικά.
Η ΕΚΤ γρήγορα διαπίστωσε ότι οι τίτλοι που είχαν χρησιμοποιηθεί ως ενέχυρο ήταν ανύπαρκτοι και ζήτησε πίσω τα δανεικά από την Εθνική Τράπεζα, ανοίγοντας μια «τρύπα» στη ρευστότητα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος!
Οι τίτλοι της Titlos θεωρήθηκαν ανύπαρκτοι επειδή βασίζονταν σε swaps εκτός αγοράς, που δεν ήταν επίσημα καταγεγραμμένα στο χρέος της χώρας (το υπ. Οικονομικών, νωρίτερα, όταν είχε ερωτηθεί σχετικά από την Eurostat είχε απαντήσει ότι δεν υπήρχαν τέτοιες συμφωνίες του Δημοσίου!) και άρα δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις για τα αποδεκτά ενέχυρα.
Για να το πούμε απλούστερα, για πρώτη φορά τράπεζα της ευρωζώνης είχε πάρει δάνειο από την ΕΚΤ με «πέτσινες» εξασφαλίσεις!
Ήταν τόσο μεγάλες οι διαστάσεις αυτού του σκανδάλου, ως ένα σκάνδαλο που έθετε σε αμφισβήτηση την ίδια την αξιοπιστία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που το πρακτορείο “Bloomberg” έφθασε ως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, για να υποχρεώσει την ΕΚΤ να δώσει στη δημοσιότητα τις δύο απόρρητες εκθέσεις της γι’ αυτό το θέμα
. Δεν τα κατάφερε, ακριβώς επειδή έγινε δεκτό από το Δικαστήριο ότι η αποκάλυψη αυτών των εγγράφων θα έθετε σε κίνδυνο τη νομισματική σταθερότητα.
Αυτή είναι μια κρίσιμη παράμετρος, αν και όχι πολυσυζητημένη, του αποκλεισμού της Ελλάδας από την αγορά και των περιπετειών που ακολούθησαν.
Όταν βοούν οι τραπεζικοί κύκλοι για ένα σκάνδαλο εξαπάτησης της ίδιας της κεντρικής τράπεζας, η αξιοπιστία της χώρας στην παγκόσμια αγορά πέφτει… υπό το μηδέν.
Και με αυτούς τους χειρισμούς, όπως και με πολλούς άλλους, η κυβέρνηση Καραμανλή πρόσφερε στη χώρα μια πολύ κακή υπηρεσία…
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση