Έκαναν ζήτημα τον Μπογδάνο σε λάθος υπόθεση!

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος Και όμως, αναγνώστη μου, εδώ και δυο δεκαετίες στην Ελλάδα η ελευθερία έκφρασης αποτελεί το αν...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος

Και όμως, αναγνώστη μου, εδώ και δυο δεκαετίες στην Ελλάδα η ελευθερία έκφρασης αποτελεί το αντιστάθμισμα για την έλλειψη αισθητικής, γνώσης, αίσθησης και ποιοτικής δημοσιογραφίας.

Η περίπτωση Μπογδάνου αφορά ακριβώς σε αυτό. Ο άνθρωπος αυτός υπάρχει και “μεγαλουργεί” στην μικρή οθόνη ακριβώς για να προσβάλει αισθητικώς και γνωσιολογικώς την λειτουργία της δημοσιογραφίας και την οντολογία στον δημόσιο λόγο. Προφανώς για αυτό αμείβεται επί τόσο μεγάλο διάστημα! Και δεν είναι ο πρώτος. Είναι ένα ακόμη προϊόν στην αλυσίδα παραγωγής δημοσιογραφικού εκχυδαϊσμού, ο οποίος εμφανίζεται σαν κάτι πολύτιμο για την ελληνική κοινωνία. Σαν ελευθερία έκφρασης!

Στην πραγματικότητα ο τύπος αυτός είναι ένα φτηνιάρικο προϊόν μάρκετινγκ, που αποσκοπεί στην διαμόρφωση ενός ακραίως αντι-δημοσιογραφικού λόγου, με την μορφή της ελευθέριας δημοσιογραφίας. Μιας αντιδραστικής δημοσιογραφίας από δεξιά, που αποτελεί την άλλη όψη της αντιδραστικής δημοσιογραφίας από αριστερά, η οποία προϋπήρξε στο τηλεοπτικό στερέωμα της χώρας μας, θέτοντας τις διαλογικές βάσεις της δημοσιογραφικής απορρύθμισης. Με την μορφή της δημοσιογραφικής αλητείας ασφαλώς.

Κάπως έτσι έγινε "ζούγκλα" ένας κρίσιμος για τον πολιτισμό και την ενημέρωση χώρος. Και σε αυτή την τηλεοπτική ζούγκλα ευδοκίμησαν και ευδοκιμούν οι πιο θρασείς, πονηροί, αδίστακτοι, ακαλλιέργητοι και απλοϊκοί οργανισμοί, επειδή αυτό εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί συγκυριακά όχι την λειτουργία των Μέσων, αλλά την λειτουργία των ιδιοκτητών των καναλιών και της ελευθέριας αγοράς. Εδώ το δικαίωμα της ελεύθερης οικονομίας υπερισχύει όλων των άλλων δικαιωμάτων και αντίστοιχα η ελευθερία της έκφρασης υπερισχύει κάθε κανόνα έκφρασης, που προνοεί για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και την καλλιέργεια του λόγου, της ποιότητας στο ύφος και της απροκατάληπτης, ώριμης, κριτικής αναπαράστασης της πραγματικότητας.

Για να καταλάβεις τι εννοώ: Η Μαλβίνα παρήγαγε ποιοτικό ύφος, συνεισφέροντας στην ανάπτυξη του δημοσιογραφικού, κριτικού λόγου. Ήταν κεφάλαιο πολιτισμού στην ελληνική τηλεόραση, ενώ ο κύριος Μπογδάνος είναι ένα χυδαίο υποπροϊόν της δημοσιογραφικής ελευθεριότητας - όπως και μπόλικοι άλλοι ασφαλώς.

Το ζήτημα, λοιπόν, κοινωνικού και πολιτικού ενδιαφέροντος δεν προκύπτει από την σχέση "Σκάι-Μπογδάνος-Τσίπρας", αλλά από την σχέση του συγκεκριμένου σταθμού - όπως και αντίστοιχων περιπτώσεων στα άλλα κανάλια - με το δημοσιογραφικό ύφος και την τηλεοπτική αισθητική. Είναι κρίμα γιατί την περίοδο που συνεργάστηκα με τον ραδιοφωνικό του σταθμό είχα αποκομίσει την εντύπωση πως ο Γιάννης Αλαφούζος ήταν ο ίδιος καλλιεργημένος άνθρωπος, τον οποίο απασχολούσε η σχέση αισθητικής - πλουραλισμού και εκφραστικής ποιότητας. Να συμπεράνω ότι τα 25 περίπου χρόνια που ακολούθησαν εκχυδάισαν σε τέτοιο βαθμό την κρίση του Γιάννη Αλαφούζου, ή πως είχα σχηματίσει εσφαλμένη εντύπωση τότε;