Ο απόστρατος αστυνομικός Μανούσος Γρυλλάκης, είναι απο τους λίγους ανθρώπους που υπήρξαν για τόσα χρόνια στο πλευρό ενός πολιτικού. Βρέ...
Εδώ η τελευταία «κοινή τους» φωτογραφία και η τελευταία πράξη της φιλίας τους. Μέσα στο C- 130, ο κ.Γρυλλάκης έχει πάρει για άλλη μια φορά τη θέση του, δίπλα στον Πρόεδρό του. Κάθεται δίπλα του, σε ένα από τα καθίσματα που προσαρμόσθηκαν στο μεταγωγικό πολεμικό αεροσκάφος και κοιτάζει μπροστά του, τη σορό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει το τελευταίο τους κοινό ταξίδι για τα Χανιά.
Ίσως η πιο συγκλονιστική φωτογραφία που έχω δει ποτέ απο ανάλογες περιστάσεις. Θα μπορούσε να είναι και ύμνος για τη φιλία 2 αντρών.
Συγκλονιστική.
Κάποτε κατέκρινα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για τα Ιουλιανά, πέρασαν χρόνια, απομακρύνθηκα από τα γεγονότα αυτά, και νοερά με περισσότερη ψυχραιμία τα ξανασκέφτηκα χωρίς < παρωπίδες >
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν είσαι ιδιοκτήτης μιας επιχειρήσεως, και έχεις παιδιά είναι φυσικό να θέλεις να τους την παραδώσεις έστω και αν βλέπεις ότι δεν θα τα πάνε και πολύ καλά, δεν το βαστά η καρδιά σου να την δώσεις- πουλήσεις σε ένα ξένο και αυτός να ωφεληθεί τους κόπους που έκανες μια ζωή, και τα παιδιά σου να ξαναρχίσουν από την αρχή με κάτι διαφορετικό, είμαστε Ελληνες και θέλουμε στην επιχείρηση μας την φυσική κατά εμάς συνέχεια, να πάει στα παιδιά μας.
Αν όμως είμαστε σε ένα σύλλογο που τα μέλη του μας έχουν εκλέξει στο συμβούλιο του, είμαστε ο πρόεδρος ή η προεδρίνα του συλλόγου, αυτήν την θέση δεν επιτρέπετε επ’ ουδενί να σκεφτούμε ότι πρέπει να την δώσουμε στο παιδί μας, όποιο κι αν είναι αυτό, να το οπλίσουμε, να μεθοδεύσουμε τα πράγματα που με την αποχώρηση μας να αναλάβει, το σωστό είναι να φύγουμε εμείς να αναλάβουν άλλοι που έχουν αγωνιστεί για αυτόν τον σύλλογο, το παιδί μας να γίνει μέλος του και αν με την πάροδο του χρόνου το αξιωθεί και είναι ικανό ας πάρει με νόμιμες εκλογικές διαδικασίες στα χέρια του τον σύλλογο αυτό.
Τι έγινε όμως στην Ένωση Κέντρου στον μεγάλο αυτό σύλλογο που εμφανέστατα η μεγάλη του δύναμη ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, αλλά είχε κοντά του και άλλους αρκετά δυνατούς πολιτικούς, τον Σοφοκλή Βενιζέλο, τον Γεώργιο Μαύρο, τον Ιωάννη Ζίγδη, τον Κωσταντίνο Μητσοτάκη, τον Στέφανο Στεφανόπουλο που κακά τα ψέματα ένας Θεός ξέρει πως είδαν την έλευση του υιού Ανδρέα Παπανδρέου στα πολίτικά πράγματα της Ενώσεως Κέντρου.
Όποιος άκουγε τον υιό δεν ψυχανεμιζόταν πίσω του τον πατέρα; Δεν είχε τον ίδιο σεβασμό ένας βουλευτής πχ. από τ…….. , με τον σεβασμό, τον φόβο, και γιατί όχι και με τον μανδύα του ισχυρού που περιέβαλε τον ουρανοκατέβατο υιό Παπανδρέου, για να μην πούμε ότι όποιος ήταν με τον υιό είχε γενικώς, περισσότερες πιθανότητες σε πολλά.
Δεν έγινε φανερό ότι με την έλευση του ιού στην Ελλάδα ο πατέρας του ο κραταιός Γεώργιος Παπανδρέου και να μην το ήθελε του έδινε πόντους, προτεραιότητα για την επόμενη αρχηγία; Και αυτοί που ήταν στον σύλλογο από χρόνια και είχαν μοχθήσει γι’ αυτόν τι θα γινόταν, τι θα έκαναν; Θα τα παρατούσαν και θα φώναζαν ωσανά καλώς όρισες Αναμενόμενε; Εμείς οι Προφήτες σου στρώσαμε τον δρόμο για να μας διδάξεις την Νέα Θρησκεία; Δεν ήταν άνθρωποι; Δεν είχαν επιθυμίες; Ειδικά ο δυναμικός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν είδε ότι πεταγόταν σαν την μύγα από το γάλα για χάρη του υιού; Αυτά δεν είχαν καμιά σχέση με όσα ακολούθησαν, τα Ιουλιανά και την Χούντα; Αυτή η Χούντα δεν ήταν στα σκαριά ανεξάρτητα από την θέληση των πολιτικών και των πολιτικών τους;
Συμπέρασμα, ήταν Μέγα Σφάλμα του Γεωργίου Παπανδρέου η προβολή και η υπουργοποίηση του Ανδρέα, αυτή ήταν η σπίθα που προκάλεσε όλα τα επόμενα, έναν μεγάλο ανοιχτό σύλλογο δεν τον παραδίνουμε στα παιδιά μας, όλα με τον καιρό.