Η διαλεκτική της νίκης Μακρόν...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος. Τι έγινε  στη Γαλλία, στις εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου; Επικράτησαν θριαμβευτικά, ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.

Τι έγινε  στη Γαλλία, στις εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου; Επικράτησαν θριαμβευτικά, με το πρόσωπο του Εμανουέλ Μακρόν, εκείνοι που παρήγαν και ενδυνάμωσαν τον ακροδεξιό ποπουλισμό (με τη μορφή του λεπενισμού).

Δεν νίκησε το παραδοσιακό κέντρο - όπως εμφανίζεται στο μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού τύπου - αλλά το λεγόμενο ριζοσπαστικό κέντρο, το οποίο θεμελιώνεται στο υποτιθέμενο πρότυπο προοδευτικής πολιτικής (Anthony Giddens), διά του οποίου φέρεται να καταλύεται η διαίρεση αριστερά/δεξιά, εν όψει μιας νέας απολιτικής στην ουσία σύνθεσης, όπου αποθεώνεται το οικονομικό μάνατζμεντ, με τη μορφή του "τέλους της ιστορίας".

Εδώ, στην πραγματικότητα έχουμε μια νέα σύνθεση που ενώ αντλεί από τον φιλοσοφικό συντηρητισμό, διατηρεί στο αφήγημά της ορισμένες από τις θεμελιώδεις έννοιες που παραδοσιακά συνδέονται με τη σοσιαλδημοκρατία. Δεν πρόκειται για τον "τρίτο δρόμο" του Giddens, που αποσκοπούσε στην ανανέωση της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά για το προηγούμενο έργο του ίδιου "πέραν της αριστεράς και δεξιάς", που απαξιώνει το μεγαλύτερο κομμάτι της πολιτικής κληρονομιάς της νεωτερικότητας (: της ιστορίας).

Αυτός είναι ένας αγοραίος ποπουλισμός, κόντρα στον οποίον παράγεται αντανακλαστικά ο ακροδεξιός ποπουλισμός, έτσι ώστε να δημιουργηθεί σήμερα μια ιστορική φάρσα στον πολιτικό ανταγωνισμό, ο οποίος διεξάγεται πλεόν σε ένα μεταφιλελεύθερο και μεταδημοκρατικό πεδίο. [Το οποίο παρουσίαζε ανάγλυφα, πριν από 15 χρόνια, ως τάση ένας "φάκελος" μου για το δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ, ο οποίος δυστυχώς "κόπηκε" από την ενοχλημένη διεύθυνση του σταθμού. Δεν έπρεπε να θίξουμε την πολιτική πραγματικότητα που έχει ως φυσιολογική συνέπεια (αντανάκλαση) την πολιτική νομιμοποίηση και κοινωνική μεγέθυνση του φασιστικού τέρατος στην Ευρώπη και ασφαλώς στην Ελλάδα. Δεν έπρεπε να δείξουμε πού και πώς κατασκευάζεται ο ακροδεξιός ποπουλισμός και πώς η απειλή από αυτόν συντηρεί ερμαφρόδιτα καθεστώτα αγοραίου ποπουλισμού, τα οποία στη θέση της πολιτικής σύγκρουσης δομούν ένα θέατρο σκιών, πίσω από τη σκηνή του οποίου λαμβάνονται οι ουσιαστικές αποφάσεις μέσα από τη διαπλοκή κυβερνήσεων και κυρίαρχων οικονομικών συμφερόντων].

Η διαλεκτική της νίκης Μακρόν, λοιπόν, επιβεβαιώνει τις προσεγγίσεις δυο εξαιρετικών και έντιμων προσωπικοτήτων της ακαδημαϊκής κοινότητας, του Jacques Rancière και της Chantal Mouffe: Η πολιτική σκηνή έχει μετατραπεί σε ένα αυστηρά ελεγχόμενο θέατρο σκιών, σε ένα καταναλωτικό θέαμα, όπου συγκρούονται αγοραίοι λαϊκιστές με ακροδεξιούς λαϊκιστές, ενώ τα νήματα της εξουσίας - και της δική τους παράστασης – κινούν, καλά κριμένα πίσω από τη σκηνή, διαπλεκόμενα συμφέροντα.

Έτσι, η Λεπέν νομιμοποιεί πολιτικώς τον Μακρόν και αντίστροφα, ενώ και οι δυο από κοινού συνδιαμορφώνουν ένα πεδίο διασκέδασης των πραγματικών πολιτικών σχέσεων και της πραγματικής εξουσίας και ηγεμονίας. Και κάπως έτσι η δημοκρατία από αίσθηση, ανταγωνισμός και υλικό βίωμα, μετατρέπεται σε παραίσθηση, "ποδόσφαιρο" και φτηνιάρικο συναίσθημα. Πρόκειται, αναγνώστη μου, για παρακμή του δημοκρατικού φαινομένου.