Συνταρακτικός Λιγνάδης στο «Αφέντης και δούλος»

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ Με κέντρισε, με γοήτευσε, με μάγεψε η παράσταση «Αφέντης και δούλος» που είδα χθες το β...

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ
Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
Με κέντρισε, με γοήτευσε, με μάγεψε η παράσταση «Αφέντης και δούλος» που είδα χθες το βράδυ στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου. Βρήκα ζηλευτή την γερή διασκευή του Γιώργου Νανούρη στο εξαιρετικό διήγημα του Λέοντος Τολστόι, βρήκα εμπνευσμένη την σκηνοθετική δουλειά του και της μοναδικής αισθητικής ιδέες-λύσεις που είχε και βρήκα και τον ίδιο πιο καίριο υποκριτικά από ποτέ: στον Δούλο του έχει μέτρο και ακρίβεια, με συγκίνησε βαθύτατα. Αυτό όμως που με καθήλωσε, με συγκλόνισε, με συντάραξε ήταν το «κέντημα» που έφτιαξε στον Αφέντη του-με την σκηνοθετική καθοδήγηση πάντα του Νανούρη-ο χαρισματικός και σημαντικός Δημήτρης Λιγνάδης.
Από τους καλύτερους-πληρέστερους ηθοποιούς της γενιάς του έχει πετύχει ως τώρα πολλές και διαφορετικές νίκες στη σκηνή-όπως πολλές νίκες πέτυχε και στη σκηνοθεσία. Παρακολουθώ την εξέλιξή του απ’ το ξεκίνημά του και κάθε φορά που τον βλέπω να ... ανθίζει υποκριτικά, γοητεύομαι απ’ τον τρόπο που ανεβάζει τον πήχη όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο ψηλά. Ξεχωριστό πλάσμα του θεάτρου, ξέρει τον τρόπο να «κλέβει» το κοινό ακόμα κι όταν, στο ξεκίνημα μιας παράστασης όπως χθες, μιλά για κάτι προσωπικό πριν... βουτήξει στον ήρωά του. Έκανε μια αναφορά σε μια λίμνη αίματος που βρέθηκε και πως ενώ κινδύνευε να... φύγει, δήλωνε με πάθος πόσο θέλει να ζήσει και οι θεατές κρεμόμασταν απ’ τα χείλη του-είναι μαγικός ο τρόπος του, είναι ζηλευτός ο τρόπος που σε αγγίζει. Το Θέλω να ζήσω, ερχόταν από μέσα του βαθιά και έφτανε βαθιά μέσα μας. Κι ύστερα, μέσα σε λίγα λεπτά, μας πήρε απ’ το χέρι, μαζί με τον Γιώργο και μας ταξίδεψε στη Ρωσία,125 χρόνια πριν. Παγωνιά, δυνατός αέρας, χιόνι παντού-τι υπέροχο το έλκηθρο και το αποτέλεσμα απ’ το μηχάνημα που έφτιαχνε ατμόσφαιρα με καπνό, χιόνι και αέρα στο λιτών γραμμών σκηνικό της Τσαγκάρη. Μας γύρισε πίσω στον χρόνο μέσα από μια σύγχρονη παραβολή που μιλά για την αναζήτηση του νοήματος της ζωής.
Και «έγινε»-δεν «καμώθηκε», «έγινε» να προσεχθεί αυτό-ο πλούσιος έμπορος που αψηφώντας τις ακραίες και άγριες καιρικές συνθήκες και με μοναδικό κίνητρο το κέρδος, τον πλούτο, πήρε την απόφαση να βγει μέσα στη νύχτα για να προλάβει να αγοράσει πρώτος ένα κτήμα σε τιμή ευκαιρίας με τον Δούλο του να τραβάει το έλκηθρο. Στο δρόμο, λόγω μιας χιονοθύελλας χάθηκαν στις παγωμένες εκτάσεις της ρώσικης επαρχίας και βρέθηκαν ανυπεράσπιστοι μπροστά στους κινδύνους της μανιασμένης φύσης και στους φόβους τους. «Έγινε» ο σκληρός, κυνικός ήρωας του Τολστόι που δεν σταματά να θέλει όλο και περισσότερα για να μην γυρίσει πίσω στην φτώχεια απ’ την οποία ξεκίνησε και την κουβαλά πάντα μέσα του. «Έγινε» ο Αφέντης που πήρε την απόφαση να αφήσει πίσω του τον Δούλο του, αβοήθητο και μόνο, για να βρεθεί και ο ίδιος όμως σύντομα στην ίδια θέση και τότε να ακούσει για πρώτη φορά την καρδιά του να χτυπά πραγματικά. Ο τρόπος που ο Λιγνάδης ενσαρκώνει-ερμηνεύει τον Αφέντη στην εξέλιξή του αυτή είναι δυνατό μάθημα υποκριτικής-απ’ την απόλυτη αλαζονεία, την απληστία, τον κομπασμό, στην συνειδητοποίηση πως η παγωμένη καρδιά σου μπορεί να χτυπήσει ξανά, όταν νοιαστείς για τον άλλο-τον δίπλα σου. Θηριώδης. Συναρπαστικός και συνταρακτικός. Την ώρα που βγάζει τη γούνα του για να σκεπάσει τον Δούλο και να ξαπλώσει απάνω του για να τον ζεστάνει και να τον σώσει «κεντά» με λεπτές βελονιές που γεμίζουν δάκρυα τα μάτια. Σπουδαίος-και στην αφήγηση που μοιράζεται με τον Νανούρη και στον τρόπο που υπάρχει με όλο του το είναι στη σκηνή-με τη φωνή μέταλλο και τη ματιά που καίει. Αλλά σ’ αυτήν ειδικά τη σκηνή του έξοχου φινάλε, συνταράσσει. Ένας πλήρης, άξιος, χαρισματικός Πρωταγωνιστής σε μια μεγάλη του «νίκη»- ίσως την πιο σημαντική, που θεωρώ και την πιο γερή και άρτια της σεζόν. Μπράβο του. Μπράβο στον Γιώργο Νανούρη που είχε την ιδέα, που έφτιαξε την έξοχη διασκευή, που σκηνοθέτησε με οίστρο την παράσταση, που ντύθηκε με ευστοχία τον Δούλο. Μπράβο και στην Τσαγκάρη για τα σκηνικά-κοστούμια της, μπράβο μεγάλο και στον Λόλεκ που έγραψε εξαίσιες μουσικές. Μπράβο στον Χρήστο Τζιόγκα που φώτισε άψογα τα επί σκηνής δρώμενα. Μπράβο και στον Γιώργο Λυκιαρδόπουλο που στηρίζει πάντα με πάθος τέτοιες δουλειές-προτάσεις. Ως αύριο παίζεται στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου, αλλά είμαι σίγουρος πως ο Δημήτρης με τον Γιώργο έχουν πολλά... ταξίδια να κάνουν ακόμα με το έλκηθρό τους.