Η απόλυτη παρακμή

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου. Τι θα μπορούσα να γράψω που να έχει νόημα αυτές τις μέρες; Που να έχει ουσία, δηλαδή γνωστική χρησι...

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου.

Τι θα μπορούσα να γράψω που να έχει νόημα αυτές τις μέρες; Που να έχει ουσία, δηλαδή γνωστική χρησιμότητα για τον αποδέκτη; Τίποτε απολύτως, είναι η έντιμη απάντηση.

Γιατί;

Επειδή η Ελλάδα έχει εισέλθει στο φάσμα της απόλυτης παρακμής. Ο γενικός κώδικας επικοινωνίας ημών των Ελλήνων βρίσκεται σε αποσύνθεση, καταμαρτυρώντας την πολιτική σήψη και την πλήρη κοινωνική απορρύθμιση εντός ενός χρόνιου πλέον οικονομικού τέλματος.

Και πού οφείλεται αυτό;

Στην αδυναμία ανάπτυξης του πολιτικού φαινομένου στη βάση του αστικού πραγματισμού. Ο "νόθος αστισμός", όπως τον όρισε ο Παναγιώτης Κονδύλης, συνδέθηκε με ένα νόθο σε σημαντικό βαθμό κοινοβουλευτισμό και μια κρατικοδίαιτη αγορά, φαινόμενα που ενισχύθηκαν κατά την επταετία της συντεταγμένης χρεοκοπίας, με τα περίφημα μνημόνια και τη διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης που εξελίσσεται.

Οι εγχώριες έξεις που εμπόδιζαν τόσο την αστική ολοκλήρωση, όσο και την επανάσταση αναμείχθηκαν με ηδονιστικές αξίες και μεταμοντέρνα ιδεολογήματα, τα οποία με έναν μεταφυσικό τρόπο εντάχθηκαν στο αφήγημα του Ευρώ. Ήταν και είναι σαν το Ευρώ να ενοποιεί κοινωνία και αγορά και τα δυο τους μέσω αυτού να διαχωρίζονται από το κράτος, ενώ στην πραγματικότητα από το 2010 συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Είναι, αγαπητέ αναγνώστη, η συγκεκριμένη στρατηγική των μνημονίων με την τρόικα που νοθεύει ακόμη περισσότερο (: σε βαθμό διάλυσης) τον "νόθο αστισμό" που χαρακτήριζε παραδοσιακά την διάρθρωση των δομών και λειτουργιών της χώρας μας. Και αυτό με τη σειρά του διαμορφώνει ένα χαοτικό επικοινωνιακό και παιδαγωγικό σύστημα, όπου εξασθενεί σοβαρά αυτός καθ' εαυτός ο γενικός κώδικας επικοινωνίας, που μεταφέρει αναπαραστάσεις σχέσεων για να δομηθεί αίσθηση και γνώση.

Ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσουμε πλέον είναι η ποίηση. Μια ποίηση, ωστόσο, χωρίς ποιητές! Βλέπεις και οι ποιητές εξαφανίζονται, στο βαθμό που κορυφώνεται η κρίση όλων των θεμελιωδών δεδομένων της ελληνικής εθνικής και κοινωνικής ζωής και όλα φαντάζουν σικέ παραστάσεις για τηλεθεατές και κομματικά στελέχη.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, βλέπεις την κυβέρνηση των αριστερών να μην καταλαβαίνει την κοινωνική πραγματικότητα και τον κ. Στουρνάρα να μην καταλαβαίνει την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Είναι χαζοί;

Δεν νομίζω. Συμπεριφέρονται σαν χαζοί επειδή είναι παράγοντες της απόλυτης παρακμής και δεν είναι ποιητές (σαν τον Βαρουφάκη ή την Κωνσταντοπούλου, για παράδειγμα).

Φοβάμαι πως φτάσαμε στο σημείο που στοίχειωνε τη φαντασία του Παναγιώτη Κονδύλη: Η υλική εκποίηση του έθνους θα συνοδευτεί και από την πλήρη πνευματική του στειρότητα, αν η μεταμοντέρνα ανάμειξη των πάντων με τα πάντα συμβεί ως ανάμειξη μεταξύ κακοχωνεμένων δάνειων στοιχείων ή αν η φθορά των ελληνικών ιδεολογημάτων καταλήξει σε τέτοια συρρίκνωση της γλώσσας, ώστε ούτε η ποίηση, το μόνο προϊόν που χάρη στη μοναδικότητα της ελληνικής γλώσσας έχει παραχθεί ως τώρα σε υψηλή ποιότητα, δεν θα μπορεί πια να παραχθεί. Απέναντι σ’ όλα αυτά μπορεί κανείς να νιώθει μετέωρος, χωρίς εθνικές ρίζες, με οδύνη ή μπορεί να τα θεωρεί ασήμαντα νιώθοντας πατρίδα του τον κόσμο. Δηλαδή, βιώνοντας την δική του προσωπική παρακμή ή τρέλα, θα συμπλήρωνα εγώ.

Αντιστροφή αυτής της παρακμής θα υπάρξει μόνον στον βαθμό που ξαναγεννηθεί η Ελλάδα ως ριζοσπαστικά δημοκρατική οντότητα με επίγνωση της αποτυχίας της να ολοκληρωθεί ως αστικό ή/και επαναστατικό φαινόμενο.