Εντυπωσιάζει το «Φως του γκαζιού»

Αστυνομικό θρίλερ από τα καλύτερα του είδους είναι το δυνατό «Φως του γκαζιού» του Πάτρικ Χάμιλτον που ευτυχεί στο ανέβασμά του στο ιστ...

Αστυνομικό θρίλερ από τα καλύτερα του είδους είναι το δυνατό «Φως του γκαζιού» του Πάτρικ Χάμιλτον που ευτυχεί στο ανέβασμά του στο ιστορικό θέατρο Βεάκη σε σκηνοθεσία του ικανότατου Αλέξανδρου Κοέν. Το γεμάτο μυστήριο, ανατροπές και εκπλήξεις έργο εκτυλίσσεται στο σκοτεινό Λονδίνο του 1890 και η Μπέλλα, η βασική του ηρωίδα ζει έναν εφιάλτη, όταν φεύγοντας από το σπίτι ο άντρας της, μένει μόνη της. Ήχοι στο πάνω πάτωμα, τριξίματα, και το χειρότερο όλων αυξομειώσεις στο φως του γκαζιού. Κανείς δεν ξέρει αν τρελαίνεται ή αν η ενέργεια αυτού του σπιτιού είναι επιβαρυμένη από τη στυγερή δολοφονία που συνέβη εκεί πριν από δέκα χρόνια.
Στο σπίτι αυτό δολοφονήθηκε η Άλις Μπάρλοου, η πλούσια θεία της Μπέλλα που είχε στην κατοχή της μια περίφημη συλλογή από διαμάντια αμύθητης αξίας, τα οποία έκτοτε δε βρέθηκαν ποτέ. Φαίνεται πως το μυστηριώδες κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού δεν έχει σταματήσει ακόμη. Τι ρόλο παίζει ο άντρας της; Τι ο ντεντέκτιβ που έρχεται να διαλευκάνει την υπόθεση;Τι συμβαίνει πραγματικά και τι όχι; Ο εμπνευσμένος Κοέν φωτίζει με δεινότητα το παιχνίδι εξουσίας και ψευδαίσθησης που παίζεται στο δεξιοτεχνικά γραμμένο θρίλερ του Χάμιλτον κι έχει υπογραμμίσει το άλλο μοτίβο του, το οργουελικό «Ο μόνος τρόπος για να βεβαιωθείς πως ασκείς εξουσία πάνω στον άλλον είναι να τον κάνεις να υποφέρει. Η υπακοή δεν αρκεί. Αν δεν υποφέρει, πώς είσαι βέβαιος πως υπακούει στη δική σου θέληση και όχι στη δική του; Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντάς του το σχήμα που θέλεις εσύ». Πόσο σύγχρονο φαινόμενο, για αυτό και το έργο «ακουμπά» στο σήμερα και μας αφορά όλους που ζούμε και κινούμαστε σε ένα κόσμο καταπιεστών και καταπιεζόμενων που, όσο τελειοποιείται, γίνεται όλο και πιο σκληρός. Καίρια η ματιά του Κοέν στο έργο, εξαιρετική η «ανάγνωσή» του και εντυπωσιακή η εύρυθμη παράστασή του που κεντρίζει πολύ το κοινό και φέρνει ουρές στο ταμείο του Βεάκη-βρήκα ευρηματικότατη την «λύση» του φινάλε που φυσικά και δεν θα προδώσω. Η Τάνια Τρύπη με την καθοδήγησή του πετυχαίνει την πληρέστερη θεατρική δουλειά της που της ανοίγει κατά τη γνώμη μου νέα «μονοπάτια» που οφείλει να περπατήσει. Έχει κερδίσει πολλές «νίκες», διάφορες και διαφορετικές αλλά εδώ διαθέτει μια ζηλευτή υποκριτική ωριμότητα στον πολύ δύσκολο, απαιτητικό και επικίνδυνο ρόλο Μπέλλα που ζει ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, που βλέπει τους εφιάλτες της να ζωντανεύουν, που χάνει στιγμές-στιγμές τα λογικά της και «κομματιάζεται».
Η Τρύπη «γίνεται» η Μπέλλα. Εύθραυστη και τρομαγμένη, πανικόβλητη και κακοποιημένη, δυναμώνει μετά, για να πάρει την... εκδίκησή της και να μας κόψει την ανάσα στη σκηνή του φινάλε. Έχει εσωτερικότητα και αλήθεια, έχει αμεσότητα και ψυχή.Δίπλα της ο έμπειρος Στέφανος Κυριακίδης ντύνεται τον Τζακ με κύρος, δεινότητα,ευθυβολία-ειδικά στη σκηνή που από θύτης γίνεται θύμα είναι υπέροχος. Μαζί τους είναι εύστοχος και αποτελεσματικός στο ρόλο του αστυνομικού επιθεωρητή Ραφ ο Παναγιώτης Πετράκης. Η πολύτιμη πάντα για το θέατρο Μελίνα Βαμβακά φτιάχνει μια λεπτοδουλειά στην Νάνσυ της και η νεότατη Αλίκη Μπομποτά παίζει με συνέπεια την Ελίζαμπερ.
Σπεύσατε να απολαύσετε την γερή παραγωγή των Θεατρικών Επιχειρήσεων Λεμπέση και να είστε σίγουροι ότι θα περάσετε ένα πολύ ενδιαφέρον θεατρικό βράδυ...