Από την ποίηση της ιδεολογίας, στην ποίηση της επιστολής Τσίπρα…

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος  Ο Σλάβοϊ Ζίζεκ έδειξε όμορφα την ποίηση της ιδεολογίας, με το ανέκδοτο που εμφανίζει τον γύφ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος 

Ο Σλάβοϊ Ζίζεκ έδειξε όμορφα την ποίηση της ιδεολογίας, με το ανέκδοτο που εμφανίζει τον γύφτο να κάνει τραγούδι το ερώτημα του θαμώνα του μπαρ: «γιατί αυτή η μαϊμού βάζει διαρκώς τα αρχίδια της στο ουίσκι μου»;

Αυτό το άσεμνο ανέκδοτο από την Ανατολική Ευρώπη απεικονίζει την αντίθεση ανάμεσα στον ανόητο (θαμώνα του μπαρ) και τον απατεώνα (τραγουδοποιό). Η Ιδεολογία είναι το ποίημα του πολιτικού απατεώνα που ανακουφίζει κάθε πολικώς ανόητο.

Έλα όμως, αναγνώστη μου, που οι εποχές άλλαξαν και σήμερα η ιδεολογία είναι ντεμοντέ! Δεν προσφέρει αντικειμενικά παρηγοριά, ελπίδα και ισχυρή νομιμοποίηση στις μέρες μας η ιδεολογία και έτσι νέα κόλπα (πολιτικά/επικοινωνιακά τεχνουργήματα) εφευρίσκονται για να υποκαταστήσουν την ποίηση της ιδεολογίας.

Ένα από αυτά είναι η περίφημη επιστολή του Αλέξη Τσίπρα προς στους ηγέτες της ΕΕ και τους ομολόγους του εν όψει της επετειακής Συνόδου της ΕΕ στη Ρώμη. Με αυτήν ο κ. Τσίπρας κάνει τραγούδι τον αποκλεισμό της Ελλάδας εντός της ευρωζώνης και την καραντίνα της χώρας μας εντός της ΕΕ.

Εκφράζει μια απορία σαν και αυτή του θαμώνα του μπαρ στο ανέκδοτο του Ζίζεκ. Και την εκφράζει σήμερα και όχι όταν συμφωνούσε και νομοθετούσε το Τρίτο Μνημόνιο! Ρωτά, ρητορικώς, κατά πόσο το κοινωνικό μοντέλο και ειδικά σε ό,τι αφορά εργασιακά και συλλογικές διαπραγματεύσεις ισχύει και για την Ελλάδα.

Δεν είναι ανόητος ο πρωθυπουργός - όπως δεν γνωρίζω αν ήταν ανόητος ο θαμώνας του μπαρ, ο οποίος ρώτησε το γύφτο, τραγουδοποιό βιολιστή, για την ανάρμοστη συμπεριφορά της μαϊμούς προς αυτόν και μόνον αυτόν – απλώς φαίνεται να ρωτά κάτι ανόητο για να διασκεδάσει τη διπλή πολιτική του αδυναμία: (1) να υπερασπιστεί το ευρωπαϊκό καταστατικό/πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο και την ευρωπαϊκή νομιμότητα σε ό, τι αφορά όλες τις πτυχές του κοινωνικού μοντέλου της Ελλάδας και (2) να επιβεβαιώσει εμπράκτως την κυβερνητική φημολογία πως εξαιτίας της προσβολής της ευρωπαϊκής διάστασης του κοινωνικού μοντέλου στην Ελλάδα, ο ίδιος δεν θα υπέγραφε την Διακήρυξη.

Ας γίνουν λοιπόν ποίηση και τραγούδι για τον λαουτζίκο, μέσω αυτής της επιστολής, οι «όρχεις» της τρόικας στο ποτήρι με το κρασί ή το ουίσκι μας! Στο κάτω-κάτω εκεί και στις γυναίκες σπαταλούμε το χρήμα και σπαταλιόμαστε ως προσωπικότητες, όπως εξ ιδίων έκρινε αυτό το ιδιαίτερα καλλιεργημένο αγόρι, πρόεδρος του Eurogroup!

Το καινοτόμο στην υπόθεση της «ποίησης των όρχεων» που διατρέχει την επιστολή Τσίπρα είναι πως εδώ θιγμένος έως αγανακτήσεως θαμώνας του μπαρ και γύφτος βιολιστής, αυθεντικός ποιητής εκ του προχείρου, ταυτίζονται ως ρόλοι και αναφερόμενες ταυτότητες. Έτσι ξεπερνιέται το ζήτημα της ιδεολογίας, δημιουργικώς.

Δεν χρειάζεται να με διορθώσεις, αναγνώστη μου! Γνωρίζω και εγώ τη σχέση «όρχεων» και επιστολών, όπως και την πολιτική τακτική επιστολές να συντάσσονται και να αποστέλλονται όταν υπάρχει έλλειψη ή δυσλειτουργία των πρώτων.

Όχι, η κυβέρνησή μας, το πολιτικό σύστημα και οι ηγήτορες μας κάθε μορφής δεν θέλω να πιστεύω πως πάσχουν σε αυτό τον τομέα. Αλλοίμονο, δεν βλέπεις πόσο μάγκες είναι; Απλώς αυτή την περίοδο απασχολούν τους «όρχεις» τους ανατολικά, ενώ στέλνουν τις επιστολές τους δυτικά. Και ξέρεις τι με ανησυχεί; Μήπως, όπως το πάμε, έρθει η στιγμή να κάνουμε ποίηση τα «αρχίδια της μαϊμούς» και στο Αιγαίο και στα Ελληνοτουρκικά μετά τα Ευρωπαϊκά, συντάσσοντας παράλληλα νέες επιστολές που θα ανασυντάσσουν Συνθήκες.

Πάντα με προβλημάτιζε η ποίηση της ιδεολογίας, ωστόσο σήμερα με ανατριχιάζει η ποίηση των πολιτικών επιστολών στη θέση της πολιτικής.