Από την Ευρώπη των Λαών στην Ευρώπη των Πολλαπλών Επιλογών και ακόμη παρακάτω!

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος. Η πολιτική είναι γλώσσα και υλικός μετασχηματισμός, στο πλαίσιο ενός δυναμικού και μιας διαδ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.

Η πολιτική είναι γλώσσα και υλικός μετασχηματισμός, στο πλαίσιο ενός δυναμικού και μιας διαδικασίας παραγωγικής και κοινωνικής (ανα)διάρθρωσης και (ανα)διανομής. Με τη γλώσσα του νεοφιλελευθερισμού δεν κάνεις ασφαλώς σοσιαλιστική πολιτική, ασκείς νεοφιλελεύθερη πολιτική-πρακτική.

Αυτά «διαφεύγουν» από τους σημερινούς αριστερούς κυβερνήτες στην Ελλάδα, επειδή προφανώς μεγάλωσαν με το αριστερό ή αριστερίστικο lifestyle και τις κορώνες του λαϊκιστικού ιδιώματος του μαρξιστικού λόγου και όχι με τη σοβαρή μελέτη μεθοδολογιών που καθόρισαν και καθορίζουν (ανταγωνιστικά) ιστορικά την εξέλιξη της ανθρωπότητας, των πολιτικών συστημάτων, των κινημάτων, της παραγωγής και των ιδιαίτερων κοινωνιών ή λαών, όπως και των διεθνών σχέσεων και πολιτικών. Έτσι, με άνεση και άφθονη σαχλαμάρα περνούμε από την έννοια της «Ευρώπης των λαών» σε εκείνη της «Ευρώπης των πολλαπλών επιλογών», δηλαδή από την αριστερή πολιτικήdiscourse στη μεταμοντέρνα δεξιά discourse, εμφανίζοντας μάλιστα τον εαυτό μας (: Τσίπρας) σαν ανήσυχο ευρωπαίο σοσιαλιστή διανοούμενο!

Η έννοια των «επιλογών» στο πλαίσιο των συμφραζομένων που ορίζουν διαλογικώς την ΕΕ, είναι ένα σαφές νεοφιλελεύθερο master point, το οποίο γεμίζει με περιεχόμενο από μια σειρά nodal points στον ίδιο γλωσσικό ιστό. Π.χ.: ευκαιρία, πρόκληση, επάρκεια, ευχέρεια, ικανότητα, διάθεση, αξιολόγηση, διακυβερνητικό μοντέλο, υπευθυνότητα, συμμόρφωση, προθυμία. Φαντάσου, αναγνώστη μου, τον ιστό της αράχνης στο κέντρο του οποίου βρίσκεται η λέξη «επιλογή», ενώ γύρω από αυτήν και ως κόμβοι του ιστού αναπτύσσονται οι λέξεις που προανέφερα, μαζί με μια σειρά άλλων ασφαλώς που (συν)ορίζουν τη γλωσσική δομή του νεοφιλελευθερισμού ως ενιαίο, ολοκληρωμένο μεταφιλοσοφικό, πολιτικό, οικονομικό, πολιτισμικό, υφολογικό και κοινωνικό, γλωσσικό μοντέλο, το οποίο διαμορφώνει την κυρίαρχη αντιληπτική και συναισθηματική δομή του σύγχρονου γνωστικού μας μοντέλου. Πρόκειται για το «τέλος της ιστορίας», το τέλος της σύνδεσης ηθικής-πολιτικής και το τέλος κάθε κανονιστικής προσέγγισης.

Ε, πάνω σε αυτό και μέσα σε αυτή την αντιληπτική και συναισθηματική δομή κτίζει τη σημερινή του πολιτική, αναφερόμενη ταυτότητα ο κύριος Αλέξης Τσίπρας, προσποιούμενος την εναλλακτική, αριστερή έκφραση, εντός της νεοφιλελεύθερης ΕΕ! Και το χειρότερο, αγωνιστές, ακόμη και διανοούμενοι σύντροφοί του από τον χώρο των κινημάτων ακολουθούν και υπερθεματίζουν, χρησιμοποιώντας την ίδια γλώσσα, η οποία δεν ασκεί κριτική στον νεοφιλελευθερισμό, αλλά «πρόστυχα» - εμφανιζόμενη σαν κριτική απεικόνιση και παρέμβαση (καφενείου και όχι μεθοδολογική) σε αυτόν - έρχεται να τον νομιμοποιήσει πολιτικώς και κυρίως πολιτισμικώς και να τον εμβαθύνει στη συνείδηση και στο υποσυνείδητο τουλάχιστον των σύγχρονων ελλήνων μη-λενινιστών αριστερών.

Και γιατί συμβαίνει αυτή η φάρσα; Δεν είμαι σίγουρος, αλλά σίγουρα τα αίτια είναι αρκετά και σύνθετα, αν και ο αιτιατός μηχανισμός μάλλον ένας: ανεκπαίδευτοι στις πολιτικές μεθοδολογίες, λιγούρηδες της εξουσίας που υπερεκτιμούν την ικανότητά τους να εξαπατούν τον αποδέκτη του μηνύματός τους, υιοθετούν άκριτα λέξεις - που φαντάζουν στα μάτια τους ελκυστικές και μοντέρνες, με την προοδευτική μάλιστα έννοια - τις οποίες αραδιάζουν ως δήθεν εναλλακτικές προσεγγίσεις (: όχι ΕΕ πολλών ταχυτήτων, αλλά ΕΕ πολλαπλών επιλογών) για να εντυπωσιάσουν και να δείξουν πως εμφορούνται από διαφορετική από την κυρίαρχη στην ΕΕ φιλοσοφία.

Στην πραγματικότητα πράττουν αυτό που κάνει ένας αντιδραστικός έφηβος. Χρησιμοποιούν τη γλώσσα των «μεγάλων» και της αγοράς για να δείξουν πως είναι «μεγάλοι» και αυτοί, ενώ ταυτόχρονα με την ίδια γλώσσα επιχειρούν να αμφισβητήσουν τον κόσμο των «μεγάλων». Ασφαλώς και στην πραγματικότητα η προσπάθειά τους αυτή δείχνει την αγωνία τους για συμμόρφωση και προσαρμογή στην αγορά. Θέλουν να δείξουν πως ενώ δεν είναι κάτι διαφορετικό (μιλούν άπταιστα τη γλώσσα των «μεγάλων»), είναι διαφορετικοί/μοναδικοί /αντίθετοι/ αντιφρονούντες. Αυτό ενισχύει την διαδικασία κοινωνικοποίησης του έφηβου στον κόσμο των ενηλίκων, όπως το περί «Ευρώπης των πολλαπλών επιλογών» στη θέση εκείνου της «Ευρώπης των λαών» ενισχύει την κοινωνικοποίηση του κυρίου Τσίπρα στον κόσμο της ευρωπαϊκής ελίτ, εναρμονίζοντας μάλιστα τον ΣΥΡΙΖΑ με τον «ιδεογλωσσικό» πυρήνα του νεοφιλελευθερισμού.

Μπορεί η Ελλάδα να απέτυχε να παραμείνει στον πύρινα της ΕΕ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να εγκαταλείψει την προσπάθεια γλωσσικού εναρμονισμού με τον νεοφιλελευθερισμό! Είναι και αυτό μια επιλογή! Αγαπητοί μου, η ΕΕ δεν διέπεται από την έννοια της «επιλογής», όπως ο σεξουαλικός προσανατολισμός, αλλά από άλλες έννοιες που έχουν να κάνουν με τη δομή και τη λειτουργία της. Αυτές οι λέξεις αποκλείστηκαν από το στόμα του σημερινού Αλέξη(ς), για να αντικατασταθούν από τις λέξεις της ολοκληρωτικής αγοράς, τις οποίες οι «Μέρκελ, Ολάντ, Ραχόι και Τζεντιλόνι» «διδάσκουν» στον Αλέξη, αλλά δεν χρησιμοποιούν οι ίδιοι όταν μιλούν μεταξύ τους! Και αυτό δεν είναι παράδοξο, ούτε επιλογή, είναι ηγεμονική στρατηγική και παιδαγωγική.