Η ΑΓΝΩΣΤΗ επέτειος του Τσίπρα...

Με τις «επετείους» δεν τα πάω πολύ καλά, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι αυτή έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μάλιστα καθίσταται λίαν επίκαι...

Με τις «επετείους» δεν τα πάω πολύ καλά, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι αυτή έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μάλιστα καθίσταται λίαν επίκαιρη...

Στις 10 Φεβρουαρίου του 2008 ο Αλέξης Τσίπρας εξελέγη πρόεδρος του τότε Συνασπισμού που ύστερα από διάφορες προσθήκες με συνιστώσες κλπ κατέληξε να λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογή του είχε γίνει με συντριπτική πλειοψηφία έναντι του Φώτη Κουβέλη καθώς έλαβε 840 ψήφους και ο μπάρμπα Φώτης 342. Σε ποσοστό, ο Τσίπρας έλαβε 70,41% και ο Κουβέλης 28,67%.

Συμπλήρωσε λοιπόν εννιά χρόνια ως πολιτικός αρχηγός -προ ημερών έκλεισε και διετία ως πρωθυπουργός- κι αυτή η επέτειος συμπίπτει με την ημέρα που οι δανειστές του έδωσαν το νέο «πεσκέσι» με τα μέτρα των 3,6 δις ευρώ για να τα δεχτεί και να αρχίσει να τα ψηφίζει προληπτικά...

Αυτή η διαδρομή από το 2008 μέχρι σήμερα έχει τη δική της σημασία. Σημασία διδακτική γιατί δείχνει πώς ξεκίνησε και πού κατέληξε ένας άνθρωπος σαν τον Τσίπρα. Και ως πάθημα για όσους τον πίστεψαν και τον ψήφισαν μπορεί και πρέπει να γίνει μάθημα. Έτσι εν είδει ενός μικρού αφιερώματος, καλό είναι να θυμηθούμε μερικά «στιγμιότυπα» της ζωής του.

Όταν βγήκε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μόλις 33 ετών και ουσιαστικά πήρε το δακτυλίδι της ηγεσίας από τον Αλέκο Αλαβάνο ο οποίος σήμερα τον αποκαλεί «Ιούδα» και «προδότη». Ο σταλινικός Αλαβάνος χρησιμοποίησε τότε ως δικαιολογία το γεγονός ότι ο Τσίπρας θα σηματοδοτούσε τη μετάβαση στη νέα γενιά και ο ίδιος έπρεπε να αποσυρθεί για λόγους υγείας.

Ακόμη και σήμερα όμως παραμένουν άγνωστοι οι πραγματικοί λόγοι που ο γηρασμένος -και με ιδιατερότητες- Αλαβάνος διάλεξε αυτόν τον εμφανίσιμο νεαρό. Έπαιξε ρόλο όπως έχει γραφτεί η σχέση των οικογενειών τους από την περίοδο του στρατιωτικού καθεστώτος ή επηρέασαν και άλλοι πιο προσωπικοί λόγοι αυτήν την προσέγγιση που πολύ σύντομα μεταβλήθηκε σε μίσος; Ποιο μεγάλο μυστικό κρύβεται;

Αυτό που έχει επίσης σημασία -και με τα σημερινά δεδομένα ακόμη μεγαλύτερη- είναι ότι ο Τσίπρας δεν θα μπορούσε να βγει αρχηγός, κερδίζοντας την τότε «ανανεωτική» πτέρυγα που προερχόταν κατά βάση από το ΚΚΕ Εσωτερικού με τον Κουβέλη, αν δεν τον στήριζε το πανίσχυρο «Αριστερό Ρεύμα» που είχε επικεφαλής τον Λαφαζάνη, είχε τις ρίζες του στο ΚΚΕ και το αποτελούσαν οι πιο αριστεροί, οι αριστεριστές και οι κομμουνιστές του Συνασπισμού...

Όλοι αυτοί συντάχθηκαν με τον Τσίπρα προδίδοντας (σιγά την πρωτοτυπία...) αμέσως τον Αλαβάνο μόλις εκείνος συγκρούστηκε με το πολιτικό του τέκνο το οποίο μέσα σε χρόνο ρεκόρ τον παραμέρισε εντελώς και τον πέταξε στα σκουπίδια.

Αυτή η λεπτομέρεια έχει ειδική σημασία γιατί ενώ κατάλαβαν γρήγορα ποιος ήταν ο χαρακτήρας του νεαρού «σωτήρα», όχι μόνο τον ανέχτηκαν αλλά και πήγαν μαζί του. Συμμάχησαν, έκαναν εσωκομματικές μοιρασιές και πίστευαν ότι θα διατηρούσαν συνέχεια τον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας όμως αποδείχτηκε ως ...καλός μαθητής πιο αδίστακτος και σταλινικός από αυτούς και όταν έκανε τη μεγάλη μνημονιακή στροφή του 2015, «καθάρισε» και εκείνους. Γι αυτό και δεν έχουν καμιά δικαιολογία, ότι δήθεν εξαπατήθηκαν όπως οι υπόλοιποι Έλληνες. Η αλήθεια είναι ότι παίχτηκε ένα εσωκομματικό παιχνίδι εξουσίας το οποίο πλήρωσε και πληρώνει ολόκληρη η χώρα. Γνώριζαν καλά, αυτοί, ποιος ήταν ο Τσίπρας αλλά δεν τον σταμάτησαν νωρίς. Αντιθετως...

Όταν γραφτούν μάλιστα όλα τα παρασκήνια της τελευταίας δεκαετίας, θα γίνουν γνωστές κι άλλες ανατριχιαστικές ιστορίες. Ακόμη κι όταν κινδύνεψε η καρέκλα του, ύστερα από το άσχημο αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές του 2009, οι ίντριγκες έδωσαν και πήραν για να κρατηθεί ενώ πολύ «ψωμί» υπάρχει και για τα γεγονότα που προκάλεσαν το κάψιμο και την μπαχαλοποίηση στην Αθήνα τα τέλη του 2008. Μια περίοδος στην οποία βρίσκεται και το νήμα του πώς αναδείχθηκε, επτά χρόνια μετά, στην προεδρία της Δημοκρατίας ο Π. Παυλόπουλος...

Κι ακόμη, εξίσου σκοτεινή είναι η περίοδος μετά τις εκλογές του 2012 όταν ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ξιφουλκούσε μεν δημοσίως κατά των μνημονίων βαδίζοντας προς την εξουσία αλλά παρασκηνιακώς έδινε τα διαπιστευτήρια του στις ΗΠΑ και το Βερολίνο. Η μετέπεια υποταγή στα μνημόνια δεν ήταν «αναγκαστική», όπως την παρουσιάζει μέχρι και σήμερα, αλλά είχε δρομολογηθεί από πολύ νωρίτερα...
Αυτά τα ολίγα προς το παρόν με αφορμή την (προ)χθεσινή -αποφράδα- «επέτειο» του κ. Τσίπρα...

Μαυρογιαλούρος