Η σοφία, της σοφιστείας, την αμηχανία, ω ανοησία

Τι γύρευε ένας ολόκληρος Πρωθυπουργός σε συναντήσεις με τη Ρότσιλντ στο Παρίσι; Ντήλερ είναι; Οι καημένοι οι πρόσφυγες ! Με τον θάν...

Τι γύρευε ένας ολόκληρος Πρωθυπουργός σε συναντήσεις με τη Ρότσιλντ στο Παρίσι; Ντήλερ είναι;
Οι καημένοι οι πρόσφυγες! Με τον θάνατό τους κάνουν «πιο σοφό» -καθώς ο ίδιος δήλωσε- τον κ. Μουζάλα. Ε, να πεθαίνουν περισσότεροι! Οσον πιο σοφός διά θανάτων των προσφύγων γίνεται ο κ. Μουζάλας, τόσον το καλύτερο για τους πρόσφυγες...
Μακάβριοι ηλίθιοι.
Αλλά και χρήσιμοι. Οσον πιο σοφός γίνεται ο κ. Μουζάλας, τόσον πιο σπιντάτο το γλέντι των ΜΚΟ με το φαγοπότι γύρω απ’ τους πεινώντες, τόσον πιο τσαχπίνικο το πάρτι των διορισμών. Ημετέρων.
Εν γένει, ο πόνος των κυνηγημένων παράγει πολύ γλέντι. Ομως, ας αφήσουμε τις συνωμοσίες του Τύπου κατά της πραγματικότητας και ας έρθουμε στο καυτό θέμα της αξιολόγησης.
1. Αν δεν προσκρούσουν τίποτε μετεωρίτες στη Γη, η αξιολόγηση θα τελειώσει. 2. Αν ο κ. Τραμπ δεν τσαντισθεί με το εξώφυλλο του «Der Spiegel» και συνεπώς δεν εξαπολύσει πυρηνικό ολοκαύτωμα, η αξιολόγηση θα γίνει. 3. Αν δεν ξεσπάσει πανδημία επιδημιών, η αξιολόγηση θα γίνει. 4. Αν δεν επιδεινωθεί γεωμετρικώς η κλιματική αλλαγή, η αξιολόγηση θα γίνει. Με έναν λόγο, αν δεν μας πέσει η Αποκάλυψη στο κεφάλι, η αξιολόγηση θα γίνει και θα συνεχίσουν
να μας πέφτουν κατακέφαλα τα μνημόνια. Πράγμα που θα κάνει τον κ. Μουζάλα ακόμα πιο σοφόν. Οσο σοφός έχει γίνει πλέον και ο κ. Βερναρδάκης, όταν προβλέπει ότι «οι εκλογές του 2019 θα είναι οι πιο πολωτικές» παρά ποτέ. Αν κρίνω
από τις λασπομαχίες που διεξάγονται με πυρομαχικά τη γυναίκα του κ. Μητσοτάκη και τα παιδιά του Τσίπρα, όντως οι ερχόμενες εκλογές θα είναι έξτρα κάργα πολύ πολωτικές. Και θα μας κάνουν όλους ακόμα πιο σοφούς. Και πιο ντήλερ. Απόδειξη τα μπλοκάκια! 1. Συνέταξαν έναν νόμο βλακωδώς. 2. Τον υπερασπίσθηκαν μανιωδώς. Και 3. Τώρα πάνε να τον τροποποιήσουν αιδημόνως. Στο μεταξύ η αγορά έχει κοκαλώσει και τα έχει κακαρώσει. Τα πάντα εν σοφία. Οπως
η υψηλή (η ποια;) στρατηγική της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις για την αξιολόγηση. Αν υπογράψει ό,τι της ζητείται, καταστρέφεται. Και καταστρεφόμαστε. Αν δεν υπογράψει, πάλι καταστρέφεται. Και επίσης καταστρεφόμαστε.
Ομως, έτσι την πατάει η Αριστερά που ενσωματώνεται. Αντιμετωπίζει Μήλια Διλήμματα. Και καταφεύγει στις σοφιστείες. Μάλιστα τις ιδεολογικοποιεί. Το παράδειγμα του «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς» είναι τρανταχτό. Εν πρώτοις, όποιος αριστερός λέει ότι η Αριστερά έχει ηθικό πλεονέκτημα, δεν είναι αριστερός. Τα εύσημα και τα «δύσκολα εύγε» σ’ τα αποδίδουν οι άλλοι κι όχι ο ίδιος στον εαυτόν σου.
Αλλά, επ’ αυτών, και το παράδειγμα της «Αντιγόνης» είναι ενδεικτικό: πήγαν να κάνουν την κουταμάρα τους, υπήρξε αντίδραση, ανέκρουσαν πρύμναν. Ποιοι αντέδρασαν; η «συντεχνία των φιλολόγων». Συντεχνία! Αλλά, αν η γλώσσα της λάσπης επιστρατεύεται, η στόχευση της κουταμάρας παραμένει. Καθ’ ότι για κάθε άλλο παρά για κουταμάρα πρόκειται. Διότι, κατά την κυρίαρχη ιδεολογία, το πρόβλημα βρίσκεται στον τρόπο που διδάσκεται η «Αντιγόνη». Κατά τον οποίον δίνεται μεγάλη έμφαση στην αντίσταση μπροστά στους άδικους νόμους κι όχι στις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα. Μην τρελαίνεσθε,
δυστυχώς η Αριστερά που ενσωματώθηκε, μετέρχεται την επιχειρηματολογία εκείνων που θέλουν η παιδεία να παράγει ραγιάδες. Με κάτι τέτοια αντιστασιακά, λένε οι σοφοί της πολιτικώς ορθής εκπαίδευσης: «Η υπακοή και η τήρηση των νόμων εγκλωβίστηκαν έναντι μιας παρανοϊκής αντίληψης περί ανεξέλεγκτης ελευθερίας δράσεως στο όνομα της δημοκρατίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, από τις σχολικές τάξεις έλειψε η καλλιέργεια της υπευθυνότητας, της φορολογικής και ασφαλιστικής συνείδησης, του σεβασμού απέναντι στον συμπολίτη αλλά και στο κράτος, με συνέπεια η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία να διακρίνεται από τη φοροδιαφυγή, την εισφοροαποφυγή, τη διαφθορά, συντελώντας όλες τους στην πολύπλευρη χρεοκοπία της». (Νίκος Ζέρβας σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών».) Πάρτε να ’χετε!
Συμπέρασμα: H αμηχανία της ταυτισμένης με το σύστημα Αριστεράς την οδηγεί σε σοφιστείες, ιδεολογικοποίηση των σοφιστειών, άδικους νόμους, αναλγησία, λασπομαχίες, πόλωση, και εν τέλει υιοθέτηση της κυρίαρχης ιδεολογίας ή προσχώρηση σε αυτήν.
Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό, είναι παγκόσμιο. Οι Εργατικοί του Κόρμπιν. Είχαν ταχθεί κατά του Brexit στο δημοψήφισμα. Προ ημερών ετάχθησαν στη Βουλή υπέρ του Brexit. Σύσσωμοι! Ο σύντροφος Μπενουά Αμόν του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Τώρα που ο μεσιέ Ολάντ (παγκοσμίως γνωστός ως Ολαντρέου) έκανε σμπαράλια την Εργασία στη Γαλλία, ο κ. Αμόν θυμήθηκε ότι οι Σοσιαλιστές είναι αριστεροί. Και ζητά να φορολογηθούν η μαριχουάνα και τα ρομπότ. Vive la Revolution. Αν συνέχιζα, ο κατάλογος θα ήταν μακρύς.
Ο κόσμος αλλάζει. Η παγκοσμιοποίηση του νεοφιλελευθερισμού ράγισε. Οι δύο πτέρυγες του συστήματος (Δεξιά και Ακροδεξιά από τη μια, Δεξιά και ενσωματωμένη Αριστερά από την άλλη) συγκρούονται. Πρόκειται για σύγκρουση πατρικίων με θύματα τους πληβείους.
Τώρα, αν οι πληβείοι που ταυτίζονται με τις φατρίες των πατρικίων που τους εξολοθρεύουν είναι θύματα και του εαυτού τους (εκτός από θύματα των κυρίων τους), είναι ένα ερώτημα
στο οποίον η Ιστορία απαντά συνεχώς εδώ και 2.500 χρόνια, χωρίς να γίνεται κατανοητή...