Τι ονειρεύονται οι πρόσφυγες στην Ελλάδα για το 2017

 Απόγευμα Σαββάτου στην εορταστική πλατεία Αριστοτέλους. Σ' ένα από τα παγκάκια, μια νεαρή προσφυγοπούλα κοιτάει τον κόσμο που πε...

 Απόγευμα Σαββάτου στην εορταστική πλατεία Αριστοτέλους. Σ' ένα από τα παγκάκια, μια νεαρή προσφυγοπούλα κοιτάει τον κόσμο που περνάει και μια σκέψη έχει στοιχειώσει το μυαλό της... πότε θα μπορέσει κι αυτή να νιώσει την ίδια αίσθηση ελευθερίας που νιώθουν οι άνθρωποι που περνούν από δίπλα της.

"Ξέρετε, αυτό που θέλω κι εύχομαι για το 2017 είναι να πατήσω ξανά το restart στη ζωή μου. Να κάνω επανεκκίνηση", λέει, όταν τη ρωτάμε τι θα ήθελε για το νέο χρόνο. "Κοντεύω σχεδόν έναν χρόνο εγκλωβισμένη στην Ελλάδα και παρ' όλο που η ζωή μου πλέον είναι πολύ καλύτερη απ' ό,τι στην Ειδομένη, αφού τώρα ζω σε διαμέρισμα, είναι σαν να έχει παγώσει ο χρόνος για μένα", τονίζει.

Η Εμινέ ξεκίνησε από την Συρία για να πάει στη Γερμανία, όπου ζει, ο αρραβωνιαστικός της, αλλά τα κλειστά σύνορα την κράτησαν πίσω, ενώ και η προοπτική να βρεθεί μαζί του στην ίδια χώρα είναι δύσκολη, αφού τη Γερμανία επιλέγει η συντριπτική πλειονότητα των προσφύγων, όπως εξηγεί. "Αν ζητούσα κάτι από το νέο έτος, θα ήταν να ξυπνούσα ένα πρωί εκεί", λέει, ενώ το βλέμμα της σκοτεινιάζει, όταν η κουβέντα πάει στη Συρία. "Θα έλεγα πως θέλω ειρήνη για την πατρίδα μου, αλλά θα ήταν απλώς μια μη πραγματοποιήσιμη ευχή", τονίζει.

Η Εμινέ είναι μία από τους χιλιάδες πρόσφυγες που η ζωή τους έχει μπει στην ...αναμονή, εδώ στην Ελλάδα. Κάποιοι άλλοι έχουν ήδη φτάσει στον προορισμό τους και από το νέο τους σπίτι "ξεδιπλώνουν" στο ΑΠΕ-ΜΠΕ τα όνειρα και τις ευχές τους για το 2017.

Ο Μούσταφα αλ Χαμούντ θυμάται με θλίψη το λασπότοπο της Ειδομένης, όπου είχε "στριμώξει" τα όνειρά του σε μια μικρή σκηνή, περιμένοντας μάταια να ανοίξουν τα σύνορα και να συνεχίσει το ταξίδι του προς τη βόρεια Ευρώπη. Καθημερινά πήγαινε ως τη σιδερόφραχτη πύλη στα σύνορα Ελλάδας-ΠΓΔΜ, ζητώντας από τους αστυνομικούς της γειτονικής χώρας να του εξηγήσουν γιατί δεν μπορεί να φτάσει στον προορισμό του.

 Λίγους μήνες αργότερα, η Ειδομένη θα εκκενωνόταν και ο Μούσταφα θα βρισκόταν στο κέντρο φιλοξενίας του Ωραιοκάστρου. Οι εβδομάδες περνούσαν και η υπομονή του μέρα με τη μέρα στέρευε. Ήταν τότε που αποφάσισε να μην περιμένει άλλο και μέσω διακινητών βρέθηκε στην Ολλανδία, όπου ζει σήμερα.