Οι πορφυρογέννητοι

Ενα νέο κόμμα γεννιέται . Δεν είμαι καλός στις ονοματοδοσίες, αλλά για την οικονομία της συζήτησης και ώσπου κάτι πιο εύστοχο μπορέσει ...

Ενα νέο κόμμα γεννιέται. Δεν είμαι καλός στις ονοματοδοσίες, αλλά για την οικονομία της συζήτησης και ώσπου κάτι πιο εύστοχο μπορέσει να αποδώσει το νόημα αυτού του νέου σχήματος, ας το ονομάσουμε ο ΣΥΡΙΖΑ του Καπιτωλίου.
Συνήθως τα κόμματα γεννώνται, ανδρώνονται καθ’ οδόν και, αν καταλήξουν να ανέλθουν στην εξουσία, ή παραμένουν τα ίδια ή προσαρμόζονται ή αναδιαμορφώνονται - σπανίως όμως πεθαίνουν και την ίδια στιγμή αναγεννώνται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα τέτοιο κόμμα. Ανέβηκε στην εξουσία αριστερό, πέθανε επιτόπου και αναγεννήθηκε αμέσως ως ένα κόμμα πορφυρογέννητο. Αναγεννήθηκε, όχι από τις στάχτες του ως άλλος φοίνικας, αλλά από τα αποκαΐδια μιας χώρας που συνεχίζει και ο ίδιος να πυρπολεί, ακριβώς όπως έκαναν προηγουμένως οι εμπρηστές που διαδέχθηκε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα νέο κόμμα. Διατηρεί βεβαίως ορισμένες από τις κωμικές παραμέτρους του (να είναι, λόγου χάριν, ο κ. Τσακαλώτος το απόλυτο γιέσμαν των δανειστών και ταυτοχρόνως να είναι ο επικεφαλής της «αριστεράς» των 53), αλλά προχωρεί σε μια νέα μορφολογία με νέο περιεχόμενο. Ο Τσίπρας περιβάλλεται πλέον από τη γενιά του, Παππάς, Τζανακόπουλος, Λιάκος, Αχτσιόγλου, Χαρίτσης, Βασιλειάδης, και λίγους μόνον από τους παλαιότερους, όπως ο κ. Πιτσιόρλας. Για
τους νεοδαμώδεις αυτούς στην όψιμη εποχή της Αριστεράς, ο κ. Δραγασάκης, φέρ’ ειπείν, είναι ένας βαρετός δεινόσαυρος, ενώ τα βογγητά του κ. Φίλη απ’ το υπόγειο ένας απόηχος που σε μερικά απογεύματα θα σβήσει.
Τα παιδιά αυτά αποτελούν τον «νέο θαυμαστό κόσμο» μιας Αριστεράς που έχει αναφορές μόνον στον ακτιβισμό, διαθέτοντας ταυτοχρόνως το στυλ και τις φιλοδοξίες ενός χίπστερ. Στο πλαίσιο της γενιάς αυτής, ό,τι αριστερό κουβαλάει ακόμα στις πλάτες της η Αριστερά που Γονάτισε, θα βρει τα πιράνχας που θα το φάνε.
Ο Τσίπρας καθ’ οδόν προς το Καπιτώλιο έφαγε πολλών ειδών αριστερούς, από τον κ. Αλαβάνο έως τον κ. Κουβέλη, και από τον κ. Λαφαζάνη ως την κυρία Κωνσταντοπούλου, η γενιά όμως που τον περιβάλλει τώρα στο Καπιτώλιο (και που το αντιλαμβάνεται ως Πραιτώριο) θα φάει και θα κατασπαράξει ό,τι δεν της μοιάζει. Και δεν πρόκειται για δίκη προθέσεων, διότι όλοι έχουν δώσει δείγμα γραφής - και είναι αυτό το δείγμα αποτρόπαιο, όσον, για παράδειγμα, της κυρίας Αχτσιόγλου όταν έκοβε συντάξεις χωρίς να παίξει το βλέφαρό της. Είναι εκπρόσωποι όλοι αυτοί της άθλιας πολιτικής που προτάσσει ως μπαμπούλα το χείριστο για να κάνει το χειρότερο. Για να αποφύγουμε, επί παραδείγματι, τις ομαδικές απολύσεις, δεχόμαστε την ευέλικτη εργασία. 
Και όταν καθιερώσουμε το χειρότερο, οπωσδήποτε το επόμενο βήμα μας θα είναι το χείριστο (που τάχα θελήσαμε να αποφύγουμε). Τα πρόσωπα αυτά (εύκολα
θα μπορούσε κανείς να τα ονομάσει άτομα) δεν έχουν τα κρατήματα της ιστορικής Αριστεράς, αλλά έχουν γαλουχηθεί με τα νάματα του «εκσυγχρονισμού» και τον κυνισμό εκείνης της ελίτ που αποστρέφεται τον λαϊκισμό του... λαού.
Με καλές σπουδές οι περισσότεροι αλλά εν τέλει «άνθρωποι του ενός βιβλίου», έχουν συν τοις άλλοις και κακούς δασκάλους. Από το πιο αμφιλεγόμενο παρελθόν της Αριστεράς. Οπως ο αρθρογράφος της «Αυγής» που με το θράσος της ανωνυμίας έγραψε ό,τι δεν θα έγραφε ποτέ με το θάρρος του ονόματός του. Οτι δηλαδή
ο κ. Φίλης φαγώθηκε ύστερα από εκβιασμό του Ιερώνυμου στον Τσίπρα. Βεβαίως έτσι ο αρθρογράφος, που έχει μετάσχει στη βαριά -καλή και κακή- ιστορία της Αριστεράς, παραδέχεται ότι ο Τσίπρας υποκύπτει σε εκβιασμούς. Μπράβο!
Ομως η αλήθεια είναι ότι εν τέλει ο παλιός αρθρογράφος έχει δίκιο! Ο Τσίπρας δεν έχει αφήσει εκβιασμό (του Σόιμπλε, του ΔΝΤ ή οπουδήποτε αλλού) χωρίς να υποκύπτει. Μπράβο! Κι έτσι
υποκύψας ο Τσίπρας απέκτεινε Φίλην. Και αποκεφαλισθείς ο κ. Φίλης, εδάκρυσε! Στην τελετή παράδοσης της κεφαλής του και της καρέκλας του στον επόμενο. Εδάκρυσε ο κ. Φίλης! Αδακρυς για τα μνημόνια, δάκρυσε για την τύχη του. Ο άνθρωπος που δεν δάκρυσε
για τα κλειστά μαγαζιά, τις αυτοκτονίες, την ανεργία και τη μετανάστευση, αλλά αντιθέτως με μεγάλες φωνές διακήρυττε το «ηθικό του πλεονέκτημα» στους τρόπους της σφαγής,
εδάκρυσε.
Και δακρύσας, εδίδαξε. Δυο τινά: ή ότι ο Τσίπρας υπέκυψε στον εκβιασμό Ιερώνυμου και κατέκοψε τον παλιό του σύντροφο, ή ότι ο Ιερώνυμος δεν έκαμε κανέναν εκβιασμό κι απλώς χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα απ’ τον Τσίπρα για να κατακόψει τον παλιό του συμμαχητή.
Τέτοια μαθαίνοντας και σε τέτοια ενδιατριβόμενη η ομήγυρις του πρωινού καφέ ανδρώνεται.
Δεν γνωρίζω για πόσον καιρό θα κρατήσει αυτή η ομάδα των γαζήδων, άμα τε και σωματοφυλάκων, την εξουσία στα χέρια της, αν κρίνω όμως πώς έσυρε ο Παππάς τη λογική και το ήθος στης Αριστεράς πίσω από την πορτοφόλα των υπερθεματιστών,
τα πράγματα σύντομα θα γίνουν πολύ πιο τραγικά από τις επιστολές που έκατσε κι έγραψε ο Κατρούγκαλος στους συνταξιούχους εις μνήμην των συντάξεών τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα νέο κόμμα. Η σχέση του με την Αριστερά είναι αυτή που προείπαμε. Του κ. Τσακαλώτου. Που το πρωί τις τρώει απ’ τον Σόιμπλε και το βράδυ κάνει τον αριστερό στους 53 που κάνουν τον αριστερό ο ένας στον άλλον στα μπαράκια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Καπιτωλίου έχει υπουργούς φυτεμένους από τους Αμερικανούς, πλην όμως τόσον ουτιδανούς κι αυτούς, ώστε να ομολογούν ότι γράφαμε και καμιά αρλούμπα για να περνάει η ώρα,
αλλά τώρα σοβαρέψαμε: έχουμε αξιολογήσεις να περάσουμε, σε νέα μνημόνια να φθάσουμε και την τελική μορφή του προτεκτοράτου να σμιλέψουμε.
Αυτή είναι η Ιθάκη μας, το προτεκτοράτο.
Οι αριστεροί παλαιάς κοπής που χάνονται, όπως ο κ. Δρίτσας ή ο κ. Μπαλτάς, χάνονται από το χέρι των γενίτσαρων που οι αμαρτίες τους εξέθρεψαν. Ομως
οι απερχόμενοι είναι αρνιά (έστω αμαρτωλά αρνιά) μπροστά στους επερχόμενους.
Ο εκφυλισμός του ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της Αριστεράς σε κόμμα υποτελές στα Μνημόνια και στους δυνατούς (εγχώριους και ξένους) ήταν το πρώτο βήμα, ήταν
«η τροφή των θεών», για να βγει στον αφρό μια ομάδα στελεχών, που παίρνει τη χώρα στα χέρια της, χωρίς να έχει η ίδια εθνικές φιλοδοξίες ή φιλολαϊκές ευαισθησίες. Και αυτό
είναι πρωτοφανές για την Ελλάδα. Αυτή η ομάδα των φίλων του Κατιλίνα ενδιαφέρεται περισσότερο για την εικόνα της στα ίδια της τα μάτια, παρά για οτιδήποτε άλλο. Είναι μια ομάδα αυτοαναφορική
που θα θύμιζε νεοταξίτες της παγκοσμιοποίησης, αν η Αριστερά διέθετε τέτοιους. Διαθέτει όμως ο «εκσυγχρονισμός». Συγκοινωνούντα δοχεία. Κάτι σαν γιάπηδες με κονκάρδες χίπστερ. Αυτοί οι δορυφόροι του Τσίπρα
είναι κάτι σαν «κεντρώοι» μιας Αριστεράς που εκφυλίσθηκε αλά Τόνυ Μπλαιρ, με ένα όμως προσέτι διδακτορικό: Οσο οι αστέρες αυτοί θα ασκούνται
ασκώντας εξουσία, θα μαθαίνουν παραλλήλως και πώς θα είναι έτοιμοι να ανέβουν σε άλλες βάρκες, όταν η σκαμπαβία του ΣΥΡΙΖΑ θα αρχίσει να ψάχνει τον βυθό της...