Κλίντον ή Τραμπ…

     Η… «προσωπικότητα» του Τραμπ υπήρξε το δυνατό χαρτί του συστήματος ώστε να περιοριστεί κατά πολύ η ενασχόληση της αμερικάνικης αλλ...

    Η… «προσωπικότητα» του Τραμπ υπήρξε το δυνατό χαρτί του συστήματος ώστε να περιοριστεί κατά πολύ η ενασχόληση της αμερικάνικης αλλά και – κυρίως - της διεθνούς κοινής γνώμης όχι με τις διαφορές αλλά με τις ομοιότητες των δυο υποψηφίων για την προεδρία των ΗΠΑ.

    Μια ομοιότητα που προκύπτει από την ομοιότητα των συμφερόντων που εκπροσωπούν και η Κλίντον και ο Τραμπ.
    Η πρώτη – ως εκπρόσωπος του συστήματος των δισεκατομμυριούχων, όπως ο μέχρι πρότινος χρηματοδότης των Κλίντον, ο Τραμπ -  εξασφαλίζει τα κέρδη του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος εγγυώμενη την διαιώνιση του πολέμου ανά τον κόσμο στο όνομα της… δημοκρατίας, της ανεκτικότητας και του φιλελευθερισμού.
    Ο δεύτερος – ως εκπρόσωπος ενός συστήματος που το δημιούργησε η τάξη του και ανέθεσε στους κάθε λογής «Κλίντον» να το διαχειρίζονται - εξασφαλίζει τα ίδια συμφέροντα, αλλά αυτή τη φορά «ο Θεός (θα) ευλογεί την Αμερική» διότι η «εξαγωγή της δημοκρατίας» της θα είναι και «ιδεολογικά» θωρακισμένη πάνω στον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τον φασισμό και τον… ανθρωπισμό της Κου Κλουξ Κλαν.
    Είναι ακριβώς αυτή η ομοιότητα που οδηγεί το 82% της αμερικανικής κοινής γνώμης να απαντά στις δημοσκοπήσεις ότι θεωρεί αποκρουστικές τις παραπειστικές προεκλογικές εκστρατείες και των δυο.
    Βέβαια αυτό δεν αποτρέπει και στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο να αναπαράγεται το γνωστό δίλλημα: «Με τον Πλαστήρα ή με τον Παπάγο;»…
    Στην ημετέρα, δε, μπανανία, το αστικό πολιτικό σύστημα έχει τοποθετηθεί από καιρό «δημοκρατικά» – και μάλιστα από εκεί που δεν το περιμένεις.
    Θυμίζουμε: Στις αμερικανικές εκλογές του 2008

• ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, ο κ. Παναγιωτόπουλος υπήρξε σαφής: Το κόμμα του, είχε πει, συμπορεύεται ιδεολογικά (μπα!) και πολιτικά (μπα!) με τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ (τσάμπα, δηλαδή, τα εδέσματα της  Μαρίκας Μητσοτάκη προς τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο). Ως εκ τούτου, η ΝΔ είχε ψηφίσει: Ομπάμα.

• «Ελπίζω να εκλεγεί ο Μπάρακ Ομπάμα, γιατί σε αυτή την περίπτωση θα υπάρχουν σημαντικά περιθώρια για τη διαμόρφωση πολιτικής με βάση τις προτάσεις των σοσιαλδημοκρατών», δήλωνε ο κ. Γ. Παπανδρέου. Ως εκ τούτου, το ΠΑΣΟΚ είχε ψηφίσει: Ομπάμα .
• Η εφημερίδα «Αυγή», στο τότε πρωτοσέλιδό της, ισχυριζόταν ότι οι αμερικανικές εκλογές είχαν φέρει «αντιμέτωπους δυο υποψηφίους από εντελώς διαφορετικούς κόσμους με εκ διαμέτρου αντίθετες "κοσμοθεωρίες" για την εξουσία και το ρόλο της Αμερικής στο σημερινό κόσμο»! Για την «Αυγή», η πιθανή εκλογή Ομπάμα σήμαινε «μεγάλη υπέρβαση» και «αλλαγή». Ως εκ τούτου, ο ΣΥΝ – κάτι που θα μπορούσε να υπενθυμίσει σε λίγες μέρες ο κ.Τσίπρας στον εκλεκτό επισκέπτη του - είχε ψηφίσει: Ομπάμα.

(σ.σ.: Μάλιστα, η «Αυγή» έδινε μεγάλη σημασία στο ότι θα επρόκειτο για τον «πρώτο μαύρο Πρόεδρο των ΗΠΑ». Η εφημερίδα μάλλον δε συνυπολόγιζε το γεγονός ότι ο Ομπάμα δεν ήταν περισσότερο ...μαύρος ούτε από τον Πάουελ, ούτε από την Κοντολίζα Ράις, που το χρώμα της επιδερμίδας τους δεν είχε παίξει κάποιον ιδιαίτερο ρόλο ούτε στην εξόντωση γυναικόπαιδων σε Ιράκ και Αφγανιστάν, ούτε στα βασανιστήρια κρατουμένων σε Αμπού Γκράιμπ και Γκουαντάναμο).

Η «Αυγή» ξεχείλιζε τότε από «προσδοκίες» καθώς έβλεπε στη νίκη Ομπάμα την προοπτική «να σταματήσουν οι πόλεμοι» (!) αλλά και «να μην πληρώσουν οι φτωχοί για την οικονομική κρίση»…

    Το «έργο», που εν συντομία περιγράψαμε παραπάνω, το είχαμε ξαναδεί. Τη δεκαετία του '70 υπήρχαν εφημερίδες στην Ελλάδα που έντυναν τον τότε υποψήφιο - και κατοπινό Πρόεδρο - των Δημοκρατικών, τον Τζίμι Κάρτερ, με ...φουστανέλα, θέλοντας έτσι να τονίσουν τα «φιλελληνικά» αισθήματα του ανδρός...
    Με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, η ίδια παράσταση ξαναδόθηκε με την εκλογή του Μπιλ Κλίντον, το 1992. Ήταν τότε που:

• Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης διέβλεπε στην επικράτηση του Κλίντον την «προώθηση της ειρήνης και της συνεργασίας στον κόσμο».
• Ο Αντρέας Παπανδρέου πανηγύριζε για τη νίκη του Κλίντον, δηλώνοντας, την επομένη των αμερικανικών εκλογών , ότι επρόκειτο για «ειρηνικό επαναστάτη» (!) που «επανέφερε το μήνυμα της αλλαγής και της ελπίδας, όπως εμείς το '81» (!).
• Ο Δημήτρης Ρέππας, ως κυβερνητικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, δήλωνε μερικά χρόνια αργότερα (στις 10/11/1999, και αφού είχε συντελεστεί, ήδη, η σφαγή στη Γιουγκοσλαβία) ότι «ο κ. Κλίντον, υπό την ευρεία έννοια, είναι κεντροαριστερός» (!)
• και η κ. Δαμανάκη, ως πρόεδρος τότε του ΣΥΝ, πανηγύριζε για την «καθαρή νίκη Κλίντον», που σηματοδοτούσε, όπως έλεγε, «μια πολύ σημαντική αλλαγή»...

    Για την αξία των παραπάνω εκτιμήσεων έχει αποφανθεί η ίδια η ζωή και ο σκουπιδοτενεκές της Ιστορίας.
    Είναι επίσης η Ιστορία που, όσον αφορά τις διαφορές «Δημοκρατικών» και «Ρεπουμπλικάνων», υπενθυμίζει:

• Από τον Τρούμαν, που έριξε την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, που δημιούργησε το μακελειό στην Κορέα, που με το γνωστό «δόγμα» του έσυρε τον πλανήτη στον «ψυχρό πόλεμο» και στις αμερικανικές επεμβάσεις στα εσωτερικά τρίτων χωρών,
• τον Κένεντι, που ξεκίνησε τη σφαγή του βιετναμέζικου λαού το 1961 με την αποστολή 15.000 πεζοναυτών στο Βιετνάμ, και τον Τζόνσον, που τον διαδέχτηκε στο έγκλημα,

• τον Κλίντον, που εισήγαγε την ανθρωπότητα στους «ανθρωπιστικούς πολέμους» τύπου Γιουγκοσλαβίας και την υπουργό των Εξωτερικών του, την Μαντλίν Ολμπράιτ, που όταν τη ρώτησαν το 1996 για το χαμό 500.000 παιδιών λόγω του εμπάργκο κατά του Ιράκ δήλωσε ότι «είναι πολύ σκληρό, αλλά είναι το απαραίτητο τίμημα» (!),

όλοι αυτοί «Δημοκρατικοί» ήταν...
    Με τον Ομπάμα, λοιπόν, η βιτρίνα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αναπαλαιώθηκε στο πλαίσιο μιας παράστασης χολιγουντιανών προδιαγραφών, αλλά τα πράγματα εξελίχτηκαν  όπως ακριβώς μονολογούσε ο «Γατόπαρδος» του Βισκόντι:

«Για να μείνουν όλα ίδια, πρέπει να αλλάξουν».

    Αυτό που έμεινε μετά από το παιχνίδι με τις γιρλάντες και τα «καθρεφτάκια» που οι «σκηνοθέτες» και οι πρόθυμοι βοηθοί τους μοίρασαν ανά τον κόσμο για να θαμπώσουν τους «Ινδιάνους» του πλανήτη, είναι τούτο:

«Η αμερικανική πολιτική μένει ίδια, ακόμα κι αν το στιλ αλλάξει».

    Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί μετά και το αποτέλεσμα των σημερινών εκλογών στις ΗΠΑ. Και τούτο όχι γιατί δεν έχουν σημασία τα προσωπικά χαρακτηριστικά του Τραμπ (πως θα μπορούσε άλλωστε;) ή της Κλίντον.
    Αλλά γιατί η πολιτική που έχει ως αποτέλεσμα

• πάνω από 47 εκατομμύρια - σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία - Αμερικανοί πολίτες να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας,

• πάνω από 15 εκατομμύρια παιδιά - σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία – να διαβιούν στις ΗΠΑ σε συνθήκες φτώχειας, εξαθλίωσης και εγκατάλειψης,
• ανυπολόγιστος αριθμός ανθρώπων του πλανήτη να βιώνει τον πόλεμο είτε αυτός έχει ως εμπροσθοφυλακή τους πεζοναύτες, είτε το χρηματιστικό καρτέλ, είτε συμφωνίες τύπου ΤΤΙΡ,

    είναι μια πολιτική κινείται πέρα από την προσωπικότητα του ενός ή του άλλου υποψηφίου και δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι στο καθεστώς της καπιταλιστικής βαρβαρότητας «αν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα θα τις είχαν καταργήσει»…
    Αυτός είναι ο λόγος που το 2004, πριν ανοίξουν οι κάλπες στις ΗΠΑ - σε μια αναμέτρηση που ψηφίζουν οι μισοί και εκλέγουν πρόεδρο οι μισοί των μισών - η ψήφος είχε μοιραστεί έτσι:

• ΟιMorgan Stanley, UBS Americas, Goldman Sachs, Citigroup, US Government, Bankof America, Microsoft - πρόκειται για αμερικανικές πολυεθνικές, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τράπεζες, εταιρείες πληροφορικής - αποτέλεσαν τους μεγαλύτερους χρηματοδότες και των δυο υποψήφιων προέδρων. Τόσο του Μπους, όσο και του Κέρι.

    Αυτός είναι ο λόγος που στις εκλογές των ΗΠΑ, το 2008:

• Στη λίστα με τις πολυεθνικές που χρηματοδότησαν τον έναν υποψήφιο, τον Ομπάμα, στην 1η θέση βρισκόταν η Goldman Sachs. Η ίδια εταιρεία βρισκόταν στην 4η θέση των χρηματοδοτών και του άλλου υποψηφίου, του Μακέιν.
• Στη λίστα με τους μεγαλοκαρχαρίες του χρηματοπιστωτικού καρτέλ που είχαν σπονσοράρει τον έναν υποψήφιο, η Citigroup βρισκόταν στην 3η θέση. Στη λίστα με τους ισχυρούς σπόνσορες του άλλου υποψήφιου, η ίδια εταιρεία, η Citigroup, βρισκόταν στη 2η θέση.
• Ο ένας είχε στη 4η θέση της λίστας των μεγάλων χρηματοδοτών του την JP Morgan. Ο άλλος την είχε στην 5η θέση.
• Ο ένας είχε στη λίστα με τους μεγάλους χορηγούς του τα πιράνχας της UBS AG στην 7η θέση. Ο άλλος την είχε στη 15η θέση.

«Πες μου τον χρηματοδότη σου, να σου πω ποιος είσαι…», λέγαμε τότε στο σχετικό γράφημα που είχαμε φτιάξει για τον «Ριζοσπάστη» 

    Αύριο, λοιπόν, θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία των εκλογών στις ΗΠΑ. Θα ξέρουμε ποιο από τα δυο «άλογα» θα κόψει πρώτο το νήμα σε μια κούρσα, για την οποία - σε ανύποπτο χρόνο – έχουν επισημανθεί τα εξής:

«Εδώ το καθένα από τα δυο μεγάλα κόμματα, που διαδέχονται το ένα το άλλο στην εξουσία, διευθύνεται με τη σειρά του από ανθρώπους που κάνουν την πολιτική προσοδοφόρα υπόθεση, που κερδοσκοπούν πάνω στις έδρες της νομοθετικής συνέλευσης (...) και που όταν το κόμμα τους νικήσει ανταμείβονται με θέσεις (...). Έχουμε δυο μεγάλες συμμορίες από πολιτικούς κερδοσκόπους, που παίρνουν διαδοχικά στα χέρια τους την κρατική εξουσία και την εκμεταλλεύονται με τα πιο διεφθαρμένα μέσα και για τους πιο διεφθαρμένους σκοπούς, ενώ το έθνος είναι ανίσχυρο μπροστά στους δυο μεγάλους αυτούς συνασπισμούς των πολιτικών που βρίσκονται δήθεν στην υπηρεσία του, μα που στην πραγματικότητα το εξουσιάζουν και το καταληστεύουν».

    Η παραπάνω περιγραφή - για την ακρίβεια η παραπάνω «ακτινογραφία» - του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ, που θα μπορούσε να αποτελέσει εργαλείο ανάλυσης και του εκκωφαντικού διχασμού που παρατηρείται σήμερα στην αμερικανική κοινωνία – ενός διχασμού που εκδηλώθηκε καθαρά κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου - χρονολογείται εδώ και σχεδόν 140 χρόνια!
    Είναι τα λόγια του Ένγκελς για τον αμερικανικό δικομματισμό και περιέχονται στον πρόλογό του στο έργο του Μαρξ «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία».