Χορεύοντας με τον Ομπάμα

Πόσο κοντά στη Μοσούλη είμαστε; Πάντως, όχι τόσο μακριά όσο νομίζουμε. Μπορεί ο κίνδυνος για τη χώρα μας να μην είναι άμεσος, διότι η ...

Πόσο κοντά στη Μοσούλη είμαστε; Πάντως, όχι τόσο μακριά όσο νομίζουμε. Μπορεί ο κίνδυνος για τη χώρα μας να μην είναι άμεσος, διότι η Τουρκία είναι κυρίως απασχολημένη στο «ανατολικό της σύνορο», αλλά ο κίνδυνος αυτός χτίζεται.
Αν για την Τουρκία τα πράγματα στον άξονα Μοσούλη-Χαλέπι έχουν αίσια έκβαση για τα συμφέροντά της, η χώρα αυτή θα δυναμώσει πολύ. Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα η Ελλάδα, εγκλωβισμένη στα Μνημόνια, θα συνεχίσει να αδυνατίζει.
Ισως να μη χρειασθεί ποτέ να χύσει η Τουρκία ελληνικό αίμα για να βάλει πόδι στη Θράκη (κι όχι μόνον), όσον αυτό το ελληνικό αίμα το χύνει καιρό τώρα και θα συνεχίσει να το χύνει για καιρό ακόμα η Γερμανία.
Καγχάζουμε για τις φαντασιώσεις Ερντογάν περί τα «σύνορα της καρδιάς του». Εν πρώτοις, δεν πρόκειται για φαντασιώσεις, αλλά για απεύθυνση του κ. Ερντογάν εκεί όπου υπάρχουν Τούρκοι και τουρκογενείς (ή τουρκόφωνοι ή τουρκόφιλοι). Και υπάρχουν, αλλού λίγοι-αλλού πολλοί, από το Σεράγεβο έως τις δυτικές επαρχίες της Κίνας. Οπως από την εποχή Οζάλ η τουρκική υψηλή στρατηγική έχει ανακοινώσει, το δημογραφικό
είναι ένα εργαλείο με το οποίο η χώρα αυτή θα μπορέσει να λύσει πολλά προβλήματα - κι όχι μόνον με την Ελλάδα.
Κατά δεύτερον, ενώ σαρκάζουμε τη σχέση του Ερντογάν με τον χωροχρόνο (της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), ουδεμίαν εντύπωση μας κάνει η σχέση της Δύσης με τον ίδιο χωροχρόνο. Ή μήπως
η παρουσία των Δυτικών Δυνάμεων στην περιοχή δεν μπορεί να σημειολογηθεί κατ’ αναλογίαν με την παρουσία τους εκεί πριν από το 1914, μετά το 1918, το 1920-22 και καθ’ όλην τη διάρκεια του Μεσοπολέμου;
Είναι μόνον ο Ερντογάν νεο-οθωμανός παράφρων και δεν είναι οι Δυτικοί νεο- αποικιοκράτες δολοφόνοι;
Οι ίδιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που χάραξαν τα εν πολλοίς αυθαίρετα σύνορα της ευρύτερης Μεσοποταμίας τότε, τα επαναδιαμορφώνουν σήμερα. Αυτό που έκανε τότε ο ιμπεριαλισμός (να σπείρει τους ανέμους των μελλοντικών δεινών) επαναλαμβάνει και σήμερα. Σπέρνει τώρα τις αυριανές θύελλες.
Οποιοι συσχετισμοί και σχηματισμοί κι αν νικήσουν σήμερα στο Χαλέπι (ή στη Μοσούλη), απλώς θα προετοιμάσουν νέους συσχετισμούς για την επόμενη σύγκρουση. Το πράγμα δεν έχει τέλος, κι όσον εξελίσσεται προσθέτει και νέες αντιθέσεις, δημιουργεί και νέα «προηγούμενα». Ομως
οι φάσεις αυτής της διαρκούς κρίσης εκδηλώνονται σε όλο και πιο πυκνό χρόνο, δημιουργώντας έτσι δυναμική για ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Οι δυνάμεις που εμπλέκονται στις συρράξεις είναι όλο και πιο πολλές, οι λόγοι για τους οποίους εμπλέκονται γίνονται όλο και πιο ισχυροί, οι συμμαχίες όλο και πιο πολύπλοκες (αλλά και ρευστές), συχνά αλληλοσυγκρουόμενες ως άλλες λυκοσυμμαχίες. Τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα όλο και πιο σύνθετα,
αλλά όλο και πιο ζωτικά για τους ενδιαφερόμενους (λόγου χάριν, η Τουρκία εμφανίζεται αυτόκλητη στο τερέν της Μοσούλης - η οποία, απ’ ό,τι φαίνεται, είναι εν τέλει πολύ κοντά μας). Συνεπώς
εγείρεται το ερώτημα: εμείς τι κάνουμε; ποια είναι η υψηλή στρατηγική του έθνους για να προστατευθούν τα συμφέροντα του λαού και της πατρίδας; Η αγορά και η πώληση τρέλας; Βεβαίως! Διότι καθημερινώς, μονίμως και ανελλιπώς πουλάμε τρέλα ο ένας στον άλλον. Μεταξύ μας. Για εσωτερική κατανάλωση. Διότι
τα ανδρείκελα τρέλα στους χειριστές τους δεν μπορούν να πουλήσοουν. Τι να λέει τώρα ο Τσίπρας ή ο Κούλης στον Σόιμπλε ή στον Ομπάμα;! Τη λένε όμως με άνεση στους Ελληνες.
Αλλά, αν το να πουλάει η εξουσία (του δικομματισμού ή του νεοδικομματισμού) τρέλα είναι άκρως ανησυχητικό, είναι ακόμα πιο τρομακτικό η τρέλα αυτή να καταναλώνεται εύκολα από το -συχνά- μεγαλύτερο μέρος του λαού.
Η παραγωγή του παραλογισμού απ’ τους πολιτικούς κατά το μέγα μέρος τους και η παραδοχή αυτού του παραλογισμού από τον λαό κατά ικανό μέρος του, συνιστούν μείγμα κακών και μάγμα συμφορών.
Η χώρα μας καίγεται στο εσωτερικό της από τα μνημόνια και απειλείται από κοσμοϊστορικές αλλαγές γύρω της, διότι φέρεται σαν να μην τις αντιλαμβάνεται. Η πολιτική ηγεσία που δημοκρατικώς έχουμε εκλέξει απευθύνεται στους Ελληνες σαν να είναι όλη ένας Λεβέντης.
Καμιά σοβαρή συζήτηση δεν μπορεί να διεξαχθεί μέσα στο κλίμα που έχει διαμορφωθεί. Το... παρακράτος κυνηγάει τον κ. Παππά να τον... σφάξει στο γόνατο, συνεπώς δεν έχουμε χρόνο για να συζητήσουμε περί plan Β,
περί σεισάχθειας,
περί εθνικής ανασυγκρότησης.
Για την ακρίβεια, αυτές και άλλες τέτοιες συζητήσεις απαγορεύονται. Εχουν τεθεί εκτός νόμου. Δαιμονοποιούνται.
Διότι, αν προβληματισθείς για το νόμισμα, είσαι δραχμιστής! αν προβληματισθείς για την άμυνα, είσαι εθνικιστής! αν ανοίξεις το στόμα σου, είσαι λαϊκιστής (για τον κ. Μητσοτάκη) και βόθρος τρία μέτρα κάτω απ’ τη γης (για τον κ. Πολάκη). Οταν μιλάμε, ο ένας προσπαθεί να τη φέρει στον άλλον. Ομως έτσι δεν γίνεται δουλειά, γίνεται οπαδοποίηση των πολιτών και ανατροφοδότηση της παρακμής στην οποίαν μας έχει οδηγήσει η υποτέλεια.
Η χώρα πορεύεται σαν να διαθέτει μνήμη μιας ημέρας. Για παράδειγμα: έρχεται ο κ. Ομπάμα! Γιατί έρχεται; Ενας Αμερικανός Πρόεδρος που απέρχεται, συνήθως δεν κάνει τίποτε, ώσπου να αναλάβει ο επόμενος. Ομως ο κ. Ομπάμα έρχεται. Γιατί; Για την κυβέρνηση είναι αρκετοί οι προπαγανδιστικοί πανηγυρισμοί - έρχεται για το χρέος! Ενώ για την αντιπολίτευση είναι μια ακόμα αμήχανη στιγμή.
Εν τέλει: αν ο κ. Ομπάμα έρχεται φέρνοντας διατάγματα, έδικτα και διαταγές για την Κύπρο, το Προσφυγικό, το Αιγαίο, το χρέος, τη Μοσούλη, τη Θράκη, τις ΑΟΖ και το Χαλέπι, είναι δουλειά του κ. Ομπάμα.
Για μας, τους γιες-μεν-γκόου μπακ-μανδάμ-Μέρκελ, είναι μια ακόμα τελετή (σαν να μας επισκέπτεται η κυρία ΑντζελίναΤζολί) κι ένας ακόμη διαγκωνισμός για το ποιος θα εκτελέσει καλύτερα τις νέες εντολές, ποια μαριονέτα έχει λιγότερο νιονιό, σθένος και ήθος, άρα είναι πιο χρήσιμη για τα αφεντικά απ’ την άλλη. Μαριονέτες. Διότι
«δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς». Θεοί της Ασίας, βοηθάτε μας, είναι ώρα τώρα να τα βάζουμε με τις λεγεώνες που αλωνίζουν στη Μοσούλη και θερίζουν στο Χαλέπι;
Ομως δεν πάει άλλο έτσι. Δεν μπορεί η χώρα απλώς να καταναλώνει την τρέλα που την τρώει. Το ιστορικό στοίχημα που κυρίως έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν έβγαλε την Ελλάδα από τη ρητορική που της τρώει το μυαλό, ότι μετέρχεται κι αυτός τους τρόπους και το ήθος του δικομματισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ δαιμονοποιεί τώρα όσα προβληματίζουν τον λαό (και ως έναν βαθμό προβλημάτιζαν και τον ίδιο) εδώ και πολλά χρόνια. Δαιμονοποιεί τα προβλήματα που έλεγε στον λαό ότι θα λύσει κι εκείνος τον εμπιστεύθηκε.
Αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει.
Μετά το σοκ (της μετάλλαξης ΣΥΡΙΖΑ), το δέος (της δεξιάς παλινόρθωσης). Δεν μας αξίζει κάτι τέτοιο, όμως αυτό συντελείται και αυτό πρέπει να αντιπαλέψουμε. Ξανά απ’ την αρχή. Διότι όποιος
έπεσε, μπορεί να σηκωθεί ξανά.
Οποιος γονατίζει, όμως, δεν ξανασηκώνεται ποτέ...