ΣΥΡΙΖΑ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΝΕΟΘΑΤΣΕΡΙΣΜΟ

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΡΑΓΔΑΙΑΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗΣ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ-ΝΕΟΛΑΙΑ Γράφει ο  Αλέξης Π. Μητρόπουλος ...

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΡΑΓΔΑΙΑΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗΣ
ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ-ΝΕΟΛΑΙΑ

Γράφει ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος
Πρόεδρος
ΕΝΥΠΕΚΚ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ

1.Η αντικοινωνικότητα του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού

Ο νεοφιλελευθερισμός, ως μέθοδος οργάνωσης της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, οδήγησε και στην πολύπλευρη διεύρυνση του κοινωνικού ρήγματος. Με την αποθέωση του «ιδιωτικού επιχειρείν», την πλάνη τής αυτορρύθμισης των αγορών, την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών, την απορρύθμιση των Εργασιακών Σχέσεων και του Κοινωνικού Κράτους, την κυριαρχία της εικονικής οικονομίας, την υπερεκμετάλλευση (έως εξάντλησης) των πλουτοπαραγωγικών πηγών, δοκιμάζει τα όρια της κοινωνικής αντοχής και οδηγεί σε μια βαθειά και διαρκή οικονομική, κοινωνική και οικολογική κρίση, που πλήττει με πρωτοφανή σφοδρότητα ιδιαίτερα τις αδύναμες και εξαντλημένες οικονομίες (βλ. το βιβλίο μας «Αριστερά και Ευρώπη», Εκδ. Λιβάνη, 2013).

2.Η κρίση ως ευκαιρία νέας συσσώρευσης και μεταφοράς πλούτου

Εν τούτοις όμως, οι κυρίαρχες δυνάμεις της λυμφατικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ανεπτυγμένο κόσμο συνεχίζουν να λαμβάνουν μέτρα «εξόδου» από αυτήν, τα οποία έχουν την ίδια συστημική λογική. Τα θύματα της κρίσης, οι μεγάλες μάζες των φτωχών, των νεόπτωχων, των ανήμπορων, των απόκληρων της ζωής, των μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων, των συνταξιούχων, των μικροαγροτών-θυμάτων της Κ.Α.Π. και της απελευθέρωσης των αγορών (με τις υποχρεωτικές Οδηγίες της GATT, του ΠΟΕ και της κυοφορούμενης ΤΤΙΡ), των ανέργων νέων, καθώς και των «ευέλικτα» εργαζομένων ή ετεροαπασχολούμενων των σύγχρονων εργασιακών «προσαρμογών», καλούνται, με διαρκή προγράμματα νεοσυντηρητικής δημοσιονομικής «ανασύνταξης» (που αποκαλούνται ευφημιστικά «μεταρρυθμίσεις») να πληρώσουν τις αστοχίες της πολιτικής τους, κυρίως δε, να πληρώσουν τα αλλεπάλληλα προγράμματα ενίσχυσης των Τραπεζών και απόσβεσης των χρεών του ιδιωτικού τομέα.

3.Η ΕΕ χρησιμοποιεί την κρίση για τη θεσμοποίηση της απόκλισης

Αυτή η δοκιμασμένη στις πλάτες των λαών συνταγή των Διεθνών Οικονομικών Οργανισμών, παρά τις δογματικές-«οργανικές» της αντιφάσεις και την πλήρη διάψευσή της στην πράξη, έχει επιβληθεί από επταετίας και στη χώρα μας. Μέσω τού -διαρκώς προς το αυστηρότερο- επικαιροποιούμενου Συμφώνου Σταθερότητας και του μεταβλητού αλλά όλο και σκληρότερου και γενικευμένου Μνημονίου, ως πρόγευσης του «δημοσιονομικού Συντάγματος» (που σχεδιάζεται από την ευρωπαϊκή ελίτ, τη γερμανική σφαίρα επιρροής και τους νεοφιλελεύθερους τεχνοκράτες της Κομισιόν), «νομιμοποιεί» την πορεία απόκλισης των αδύναμων χωρών και οδηγεί σε περιφερειοποίηση και αποικιοποίηση εντός της ΕΕ.

Έτσι καταστρέφεται το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο τής παραδοσιακής Σοσιαλδημοκρατικής Συναίνεσης της 30ετούς περιόδου 1945-1975 (βλ. το βιβλίο μας «Το τέλος του Κοινωνικού Κράτους;», Εκδ. Λιβάνη, 2008) πυρήνας του οποίου ήταν η πλήρης απασχόληση, η σχεδόν μηδενική ανεργία, το κοινωνικό, παρεμβατικό και αναπτυξιακό κράτος, που αναπτύχθηκε κάτω από την πίεση των αγώνων των λαών και από την ιδεολογική, οικονομική και στρατιωτική παρουσία τού αντίπαλου δέους, του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Η εξέλιξη αυτή είχε προδιαγραφεί -ως ενδεχόμενη δυνατότητα- από τα διόλου ιδεολογικώς ουδέτερα ιδρυτικά κείμενα της Ε.Ο.Κ./Ε.Ε., παγιώθηκε όμως με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1986) και το Μάαστριχτ (1992), έτσι ώστε σήμερα η «Ευρω-Συνθήκη» της Λισσαβόνας να εξωθεί τις σοσιαλιστικές, αλλά και τις δημοκρατικές ιδέες εκτός ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Η «ευέλικτη» τακτική της Γερμανίας και των συμμάχων της να παραχωρήσει καθεστώς μειωμένης ή ελλείπουσας νομισματικής σύνδεσης στους …ατίθασους και «απροσάρμοστους» -στα προγράμματα που επιβάλλει- λαούς και χώρες της ΟΝΕ, δεν επιβεβαιώνει μόνο (και μάλιστα πανηγυρικά) το πνεύμα του αδυσώπητου ανταγωνισμού αντί της περίφημης «αλληλεγγύης» και τη μέριμνα για μια γερμανική ΟΝΕ, αλλά ταυτόχρονα προσφέρει επιχειρήματα και έδαφος για παράλληλες συντονισμένες κινήσεις της «δευτερεύουσας» ζώνης με τις χώρες ιδίως του Μεσογειακού Νότου, ώστε να βρουν τις δικές τους ισορροπίες και ρυθμούς ανάπτυξης, υπό την προϋπόθεση όμως να κατανοήσουν την πραγματική φύση των νέων ευρωπαϊκών θεσμών, κυρίως των δημοσιονομικών.

4.Ο μεγάλος χαμένος: το Κοινωνικό Κράτος

Ο μεγάλος χαμένος της απορρυθμιστικής περιόδου που διανύουμε είναι το Κοινωνικό Κράτος σε όλες τις πτυχές και εκφάνσεις του. Αφού όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα συρρικνώθηκαν οι πηγές χρηματοδότησής του, με τη χαλάρωση και την αποσύνδεση των υποσυστημάτων του από τις αναγκαίες μορφές κοινωνικής οικονομίας, τώρα εισέρχεται στο στάδιο της προϊούσας ποσοτικής και ποιοτικής συρρίκνωσης των παροχών του.

Η λογική των «προϋπολογισμών μηδενικού ελλείμματος», σε συνδυασμό με την κατάργηση των κλασικών μέσων και πηγών χρηματοδότησής του, οδηγεί σε κατάρρευση όλα τα υποσυστήματά του, που ενσαρκώνουν τα στοιχειώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Αυτό αφορά σε όλο το πλέγμα των εργασιακών, ασφαλιστικών, εκπαιδευτικών, ιατροφαρμακευτικών-νοσηλευτικών, περιβαλλοντικών, συγκοινωνιακών, πολιτιστικών, οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων. Κυρίως αφορά στην καθημερινή χρήση και απόλαυση, από όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες, των δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών που παραδίδονται στα ιδιωτικά συμφέροντα και στο νομαδικό κεφάλαιο.

Με την επίκληση του ευφημισμού των «διαρθρωτικών αλλαγών», εξελίσσεται ένα σχέδιο ματαίωσης της εναλλακτικής οργάνωσης του μέλλοντος, ενώ στο παρόν, όχι μόνο καθίσταται δύσκολη -αν όχι αδύνατη- η πρόσβαση των φτωχότερων στρωμάτων του πληθυσμού στα στοιχειώδη της ζωής, αλλά προσθέτως υποβαθμίζεται και η ποιότητά τους, αφού μετατρέπονται σε αγοραία προϊόντα.

Στη χώρα μας σήμερα το Κοινωνικό Κράτος συνειδητά αποδομείται με τις επιλογές δανειστών-μνημονιακών δυνάμεων. Δεν είναι μόνο οι άμεσες συνέπειες των πολιτικών τού Μνημονίου (ανεργία, μείωση μισθών, ελαστική απασχόληση, PSI, κατάργηση φόρων υπέρ Ταμείων, άρνηση επαναρτίωσης των αποθεματικών τους κ.λπ.), αλλά και η βασική ρήτρα εσωτερικής υποτίμησης για γενική μείωση των κοινωνικών δαπανών που οδηγεί στη ραγδαία κατάρρευσή του.

5.Δεν υπάρχει Πολιτική Κοινωνία χωρίς Κοινωνικό Κράτος

Το Κοινωνικό Κράτος (με την ευρεία έννοια) και τα δημόσια αγαθά βρίσκονται στην καρδιά της Πολιτικής Κοινωνίας γιατί:

-είναι τα σπουδαιότερα δημιουργήματα του δημοκρατικώς δρώντος Λαού,

-κατοχυρώθηκαν μετά από μεγάλους κοινωνικούς, δημοκρατικούς και εθνικούς αγώνες,

-είναι απαραίτητα για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης και για την αναβάθμιση της παραγωγικής διαδικασίας στα πλαίσια του αστικού συστήματος,

-θεμελιώνουν και νομιμοποιούν τις υπαρκτικές βάσεις τής κοινωνικής συμβίωσης,

-αμβλύνουν τις ταξικές αντιθέσεις τού καπιταλισμού,

-η οργάνωσή τους με τις βέλτιστες μεθόδους και τους αρίστους λειτουργούς αναβαθμίζει το ανθρώπινο και κοινωνικό κεφάλαιο, πολλαπλασιάζει την κοινωνική παραγωγικότητα και δημιουργεί το στέρεο έδαφος για την ευημερία όλων των πολιτών.

Αυτό είναι το πρώτιστο μέλημα τής αυτόνομης αντιπροσωπευτικής Πολιτικής Λειτουργίας, που επιβάλλεται να επανακυριαρχήσει επί όλων των άλλων κοινωνικών λειτουργιών, κυρίως δε, επί της οικονομικής που σήμερα λαμβάνει τις πρωτογενείς αποφάσεις.

Μαζί με την αποδόμηση του σκληρού πυρήνα της Μισθωτής Εργασίας (βλ. το βιβλίο μας «Νεοφιλελευθερισμός και υποβάθμιση της Εργασίας», Εκδόσεις Αφοί Τολίδη, 1991) που υποβαθμίζει «την αξία (αλλά και την τιμή) της εργατικής δύναμης», καταρρέει και το συναρτημένο με αυτήν Ασφαλιστικό Σύστημα. Τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης από τη χρηματοπιστωτική κρίση συνοδεύονται από ραγδαίες εργασιακές επιδεινώσεις, με την έκρηξη της ανεργίας και τη γενίκευση της ευελιξίας. Και οι κυβερνήσεις, αντί να προετοιμάσουν μιαν εναλλακτική πρόταση οικονομικής ανάπτυξης, που θα βρίσκεται στον αντίποδα του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου της κρίσης (με προέχουσα επιδίωξη τη δημιουργία νέων θέσεων σταθερής εργασίας αξιοπρεπούς αμοιβής και πλήρους ασφάλισης), συμπράττουν στην καθολική απορρύθμιση, υποκύπτοντας στις πιέσεις της Διεθνούς των τραπεζιτών, των επενδυτικών funds και των οίκων αξιολόγησης για την κατάκτηση της όλο και πιο αδύνατης ανταγωνιστικότητας, επιμένοντας στο ίδιο περιβαλλοντοκτόνο μοντέλο και στην ένταση της συσσώρευσης της εικονικής οικονομίας. Το πρόσφατο παράδειγμα του κ.Ολάντ που, παρά τη συνεχιζόμενη καθολική αντίδραση των Γάλλων πολιτών και των Οργανώσεών τους, πέρασε την εργασιακή απορρύθμιση παρακάμπτοντας ακόμη και τη Βουλή, είναι ενδεικτικό της ιδεολογικής κατάπτωσης της σύγχρονης «σοσιαλδημοκρατίας».

Η σημερινή Ευρώπη του Συμφώνου Σταθερότητας και του νέου «δημοσιονομικού υπερ-Συντάγματος», του υπερτιμημένου για πολλούς ευρώ και της ανύπαρκτης κοινής οικονομικής πολιτικής, όλο και περισσότερο βυθίζεται στην αντιδιαλεκτική και μονεταριστική πολιτική του Μάαστριχτ και της Ενιαίας Αγοράς, που σταθεροποιεί και μεγεθύνει τις ανισότητες μεταξύ του βιομηχανικού και χρηματοοικονομικού μητροπολιτικού κέντρου αφενός και της ευρωπαϊκής περιφέρειας αφετέρου. Η πολιτική της Μέρκελ και της ζώνης επιρροής της Γερμανίας οδηγεί σε λεόντεια συμβίωση αδυσώπητου ανταγωνισμού, όπου τα αποτελέσματα είναι προδιαγεγραμμένα.

6.ΣΥΡΙΖΑ: Χωρίς σχέδιο, χωρίς Κίνημα. Συμμαχίες χωρίς αρχές.

Οι κυρίαρχες όμως σήμερα πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας αποδέχονται «αξιωματικά» ο,τιδήποτε προέρχεται από την Ευρωπαϊκή Τεχνοδομή ως συμφέρον και της πατρίδας. Πιστεύουν ότι η αρτιότητα και η δεσμευτικότητα της ΟΝΕ είναι αμετάκλητες και ότι η κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική εξελίσσεται μόνο επ’αυτών των δεδομένων. Δεν αντιλήφθηκαν ότι η απόκλιση μεταξύ άνισα ανεπτυγμένων οικονομιών βρίσκεται στις «γενετικές» προδιαγραφές της ΟΝΕ και μάλιστα την πολλαπλασιάζουν, όπως υποστηρίζουν κατηγορηματικά οι σοβαρότερες δεξαμενές σκέψης παγκοσμίως.

Επιπροσθέτως, δεν διέγνωσαν ότι η εσπευσμένη «ποσοτική» διεύρυνση με τις καθημαγμένες στον υπαρκτό σοσιαλισμό και λεηλατημένες από τον νεοφιλελευθερισμό χώρες της βόρειας και κεντροανατολικής Ευρώπης, ματαιώνει στην πράξη τις όποιες λυμφατικές πολιτικές σύγκλισης και εδραιώνει την πορεία της διαρκούς απόκλισης. Αυτό οδηγεί στην αναδιαμόρφωση της ΕΕ και στη δημιουργία ομόκεντρων περιφερειακών ζωνών (που εξαρτώνται θεσμικά και πιστωτικά από το Κέντρο), όπου δεν ισχύει απαρέγκλιτα το κοινοτικό κεκτημένο.

Τα κόμματα του πρώην δικομματισμού (το καθένα με τις δικές του ταχύτητες, αντιστάσεις και σκοπιμότητες) προσχώρησαν στη μνημονιακή ιδεολογία χωρίς καν να μπορέσουν να υπερασπιστούν ακόμη και τα θετικά κυβερνητικά τους επιτεύγματα. Δεν αντιλήφθηκαν όμως ότι η δυνατότητα ανάπτυξης και οικονομικής αυτοδυναμίας υπονομεύεται από τα Μνημόνια, που επικαθορίζουν και την κατάταξη ή μετάπτωση μιας χώρας από ζώνη σε ζώνη. Ήδη με το τρίτο γενικευμένο και «ανακεφαλαιωτικό» Μνημόνιο (ν. 4336/2015) η κατάσταση επιδεινώνεται ταχύτατα. Μεταξύ των άλλων, εφαρμόζεται η πρωτοφανής οικονομική πολιτική όπου ξένο κράτος (κυρίως των δανειστών) αγοράζει «το κράτος της ανάγκης» και τα διαχρονικά υπαρκτικά στοιχεία του εθνικού και κοινωνικού σχηματισμού του.

Μετά την παρουσίαση του βιβλίου μας «Το τέλος του Κοινωνικού Κράτους;» το 2008 (συμπυκνωμένη συνειδητοποίηση των αιτίων της κρίσης και του τρόπου αντιμετώπισής της από τις κυρίαρχες δυνάμεις, ιδίως την περιφερειακή «ολοκλήρωση» της ΕΕ) δημιουργήσαμε την άτυπη, πνευματική-ιδεολογική συλλογικότητα της «Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους». Η Επιστημονική Ομάδα της ΕΝΥΠΕΚΚ έχει μέχρι σήμερα σκοπό να ενημερώνει τους Έλληνες πολίτες και τις Κοινωνικές Οργανώσεις που είχαν κοινή αντίληψη για τις συνέπειες των επαπειλούμενων από τα Μνημόνια (τότε) πολιτικών της ΕΕ και τις δυνατότητες να τις υπερβούμε. Η ενημερωτική αυτή εκστρατεία επιταχύνθηκε μετά την υποβολή του α’ Μνημονίου.

Σ’αυτή τη χρονική στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάστηκε πολλαπλώς. Ο αποδεκτός από μεγαλύτερη μερίδα της κοινωνίας Πρόεδρός του είχε αποχωρήσει συγκρουσιακά με τα υπόλοιπα μέλη της ηγετικής του ομάδας χωρίς ποτέ να διευκρινιστούν οι αποχρώντες λόγοι. Τα στελέχη τής μετέπειτα «Δημοκρατικής Αριστεράς», που μετείχαν μέχρι τότε στα όργανα διοίκησης, έφυγαν και δημιούργησαν τον δικό τους κομματικό σχηματισμό. Η ευδιάκριτη αριστερή πλατφόρμα και τα στελέχη της χάραξαν τον δικό τους δρόμο ενόψει των επερχόμενων Περιφερειακών Εκλογών του 2010.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που απέμενε, ζήτησε αγωνιωδώς διεύρυνση προς τα πρόσωπα της Κοινωνικής Αριστεράς που ήδη σήκωναν το βάρος της τεκμηριωμένης αντιμνημονιακής ενημέρωσης του λαού και προέρχονταν από τον ευρύ χώρο των σοσιαλιστικών εγχαράξεων. Οι επιφυλάξεις για συμπόρευση με την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ήσαν πολλές. Η στρατηγική αστοχία του 1989 και η συνεργασία με τη ΝΔ του Μητσοτάκη, παρά την προσφορά του Α.Παπανδρέου για συνεργασία και πρωθυπουργία στον Συνασπισμό ήταν ακόμα ζωντανή.

Ενόψει της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού και της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού, η Αριστερά δεν προτίμησε την αναγκαστική συνεργασία με το ευρισκόμενο σε μειονεκτική θέση ΠΑΣΟΚ, με κατάλληλη επιλογή των προσώπων, ώστε να αναθεωρήσει προς το προοδευτικότερο το Σύνταγμα, να προστατεύσει τα δημόσια αγαθά, τις εργασιακές σχέσεις, τις πολιτικές της αυτοδύναμης ανάπτυξης και να καθιερώσει την απλή αναλογική αλλά συνέπραξε με τη Δεξιά για να αποκαθάρει δήθεν μια πτυχή του αστικού συστήματος!!

Η κορυφαία αυτή κίνηση, όχι μόνο καταδικάστηκε από σύσσωμο τον ελληνικό λαό, αλλά είχε και οδυνηρές συνέπειες για τα κόμματα της Αριστεράς και προξένησε αιμορραγία πολλών και σοβαρών στελεχών. Το κυριότερο, έδωσε αέρα στον Μητσοτάκη να προσέλθει πλησίστιος και με αυτοδυναμία και να υπογράψει το περιβόητο Μάαστριχτ, που έκτοτε επικαθόρισε και τον νεοφιλελευθερισμό που ακολούθησε η κυρίαρχη πολιτική στην πατρίδα.

Η συγκυβέρνηση Τζανετάκη και η επακολουθήσασα Ζολώτα (η επιλεγόμενη «οικουμενική») απελευθέρωσαν-«εμπορικοποίησαν» τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες (ν. 1866/1989) χωρίς να εφαρμοστούν εξαρχής οι ασφαλιστικές δικλείδες. Και σήμερα βρισκόμαστε στη χαώδη αυτή κατάσταση…

Εξάλλου το ευρωκομμουνιστικό κόμμα εκφυλίστηκε και στην Ιταλία και αλλού σε υπηρετικό-στελεχικό δυναμικό της Ευρωπαϊκής Τεχνοδομής με όχημα τον αίολο ψυχολογικο-ιδεολογικό εκλεκτικισμό των απεθνοποιημένων μειοψηφιών που αυτοπροσδιορίζονταν ως πρωτοπορίες. Ήταν εξάλλου προβληματικό πώς ο ΣΥΡΙΖΑ του 3-4%, ευρισκόμενος πάντα στο μεταίχμιο της κοινοβουλευτικής ύπαρξης, θα μπορούσε να αλλάξει τον πυρήνα των απορριπτόμενων διαρκώς από τον λαό προγραμματικών του θέσεων και να γίνει κίνημα μαζών, να εγκαταλείψει τη νοοτροπία της κομματικής υπεροχής και αυτάρκειας και να τιθασεύσει τη ροπή ενσωμάτωσης πολλών στελεχών του στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του συστήματος (γιατί είχε κάποια ιστορική βάση η ιστορική ρήση του Παπανδρέου για «ελίτες των σαλονιών»).

Παρά ταύτα, το ρεύμα ιδεών μας, δίνοντας εμπιστοσύνη στη διαρκώς αυξανόμενη θέληση και επιμονή του νέου ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, που δεν ευθυνόταν (τουλάχιστον ηλικιακά) για τα λάθη του παρελθόντος αποφάσισε να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ πολύ περισσότερο που φαινόταν να ενστερνίζεται το σύνολο της κριτικής μας προς τα Μνημόνια. Η συνέχεια είναι γνωστή.

7.Η θατσεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η ήττα ως νομοτέλεια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε να διακόψει την αδιέξοδη αυτή περιδίνηση στους δαιδάλους των Μνημονίων. Με τις προγραμματικές του δεσμεύσεις στη Βουλή ως αξιωματική αντιπολίτευση έδωσε ένα συμβατό με τις θεμελιώδεις προδιαγραφές της ΕΕ περίγραμμα απεμπλοκής από τα Μνημόνια, θέτοντας όλες τις πολιτικές δυνάμεις και τον ελληνικό λαό σε συστράτευση. Τότε, στον χρόνο που ακολούθησε, για να θεραπεύσουμε τις πάντοτε παρούσες μειονεξίες και παροράσεις του, προτείναμε μια σειρά ιδεολογικών προγραμματικών οργανωτικών μέτρων που δεν είναι αντικείμενο του παρόντος άρθρου. Κανένα από αυτά δεν έγινε δεκτό.

Η στενή ηγετική ομάδα ήθελε να διατηρήσει πλήρως τον έλεγχο του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ επί του νέου κοινωνικού χώρου. Και αυτό φάνηκε πανηγυρικά, παρά τις δειλές χειρονομίες επιμέρους στελεχών, και στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές του 2014. Όλοι προσπαθούσαμε να ενισχύσουμε το κύρος, την υποκειμενική ικανότητα και επάρκεια του Προέδρου γνωρίζοντας ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι πρωθυπουργοκεντρικό.

Παρ’όλα αυτά η εμμονή στις παραδοσιακές παραδοχές και ονειρώξεις του ΣΥΡΙΖΑ του 3% πρυτάνευσε και στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 με λίγες
-αναγκαίες για την προώθηση μόνο των σκοπών του 3%- επιλογές προσώπων. Έτσι χωρίς προετοιμασία, χωρίς σχέδιο, χωρίς γνώση των κανόνων και της αισθητικής τής διαπραγμάτευσης, χωρίς μελέτες, χωρίς τους κατάλληλους διαπραγματευτές, χωρίς σοβαρές εσωτερικές κινήσεις αναδιάταξης της παραγωγικής διαδικασίας των κρίσιμων αγαθών και του πιστωτικού συστήματος και κυρίως χωρίς συγκροτημένο Εργατικό Κίνημα και Λαϊκό Μέτωπο (αφού υπερίσχυσε η ιδιοτελής εξουσιαστική λαιμαργία της στενής ηγετικής του ομάδας του 3%), περί τα μέσα Φεβρουαρίου 2015 (δυο περίπου εβδομάδες μετά τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), προσήλθε σε άμεση συμφωνία με τους δανειστές, όπως αυτή διατυπώθηκε στο περίφημο κείμενο του Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου 2015.

Στο κείμενο αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχθηκε όλες τις απαιτήσεις τους και ακόμη περισσότερες, χωρίς να εξασφαλίσει την ομαλή ροή τής χρηματοδότησης της οικονομίας, παρά την ισχύ τού προηγούμενου προγράμματος της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Έκτοτε όλες οι εσωτερικές πολιτικές κινήσεις τακτικής αφορούσαν στην παραπλάνηση του λαού και στην υλοποίηση αυτής της Συμφωνίας μέσω του τρίτου γενικευμένου Μνημονίου και μάλιστα χωρίς να κλονιστεί η πολιτική κυριαρχία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να διακόψει την αδιέξοδη αυτή περιδίνηση, προσχώρησε στην πιο σκληρή και αλλοτριωτική του πλούτου και του εργασιακού πολιτισμού της χώρας νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Οι εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου 2015 που ακολούθησαν ήταν οι πιο παράδοξες εκλογές στην ιστορία της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ παγίδευσε τον περήφανο λαό μας και τον περιήγαγε σε μια πρωτοφανή ομηρία, αφού, μέσα σε ασφυκτικά χρονικά πλαίσια και χωρίς ουσιαστική ενημέρωση, τον κάλεσε:

α)να επικυρώσει τις αποτυχημένες διαπραγματεύσεις και το εθνοκτόνο αποτέλεσμά τους,

β)να νομιμοποιήσει το τρίτο ΤΡΙΠΛΟ Μνημόνιο (ν. 4336/2015, ΦΕΚ Α 94/14-8-2015), αφού το τελευταίο περιλαμβάνει ρητά και κατηγορηματικά «ρήτρα ιδιοκτησίας» και των δύο προηγούμενων (ν. 3845/2010 και 4046/2012),

γ)να προ-εγκρίνει το κοινωνικό και οικονομικό ολοκαύτωμα των εφαρμοστικών νόμων που θα ψηφίζονταν εφεξής από τον Οκτώβριο έως τον Δεκέμβριο.

δ)να συναινέσει στην εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας και

ε)να συμφωνήσει στην υποθήκευση του δημόσιου πλούτου της χώρας.

Έτσι οι εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 ήταν -και από ουσιαστικής συνταγματικής και πολιτειολογικής θέασης- ως οι πιο καταχρηστικές και οιονεί αντικοινοβουλευτικές στην ιστορία της χώρας, αφού ο λαός πορεύτηκε προς αυτές με υποχρεωτικό πρόγραμμα το προψηφισθέν Μνημόνιο. Κυρίως βαδίσαμε προς τις εκλογές με ακύρωση-απαλλοτρίωση του βασικού μηχανισμού λειτουργίας του πολιτεύματος, που είναι οι διαφορετικές προγραμματικές-κομματικές προτάσεις οι οποίες δίνουν ουσιαστικό νόημα και στην ελευθερία των πολιτών για πρόκριση διαφορετικών-εναλλακτικών λύσεων.

Κλήθηκε δηλαδή ο λαός χωρίς ενημέρωση, ή -ακριβέστερα- με απόκρυψη της αλήθειας (γιατί ποιος πολίτης, ακόμα και ο πιο υπομονετικός, είναι δυνατόν να αναγνώσει το περιεχόμενο των πολλών εκατοντάδων σελίδων του τρίτου Μνημονίου, πολλά άρθρα του οποίου παραπέμπουν σε πληθώρα άλλων νόμων;;), να νομιμοποιήσει κάτι χειρότερο από αυτό που απέρριπτε στο προηγούμενο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου!

Κάθε καλόπιστος πολίτης αντιλαμβάνεται ότι ως έθνος και ως λαός βρεθήκαμε, με συναίνεση της πλειοψηφίας του πολιτικού προσωπικού (ενδεχομένως δε, μετά τις εκλογές και με τη θέληση του περήφανου λαού μας), μπροστά σε μια ολοσχερή ακύρωση των βασικών ασφαλιστικών δικλείδων του δημοκρατικού πολιτεύματος της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και βεβαίως μπρος στην αποστέρηση όλων των παραδοσιακών μηχανισμών λειτουργίας της.

Αυτό βλάπτει πολλαπλώς το μέλλον της χώρας και θα αμαυρώσει τη Δημοκρατική Λειτουργία, που στα μάτια της νέας γενιάς κινδυνεύει να φανεί περιττή και άχρηστη, μιας και δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε ως εναλλακτικό διακύβευμα στην οργάνωση της κοινωνίας, της οικονομίας και του μέλλοντος της χώρας.

Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει έδαφος γιατί οι συντελεστές του παραδοσιακού ΣΥΡΙΖΑ, που εκινούντο στα όρια της κοινοβουλευτικής ύπαρξης, δεν συνειδητοποίησαν ότι ο λαός δεν τους επέλεξε γι’αυτό που ήσαν επί πολλές δεκαετίες, αλλά γι’αυτό που επιχείρησαν να γίνουν και δεν έγιναν. Και κυρίως γι’αυτό που φιλοδόξησαν να εκπροσωπήσουν, δηλαδή τις θελήσεις και τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, με την ταχύτατη «ενηλικίωση» και μετατροπή τους σε ένα μαζικό και στέρεα κοινωνικά δικτυωμένο πλειοψηφικό κόμμα.

Το τρίτο Μνημόνιο είναι ένα αντικοινωνικό, αντιαναπτυξιακό, υφεσιακό και αλλοτριωτικό του δημοσίου πλούτου και του προηγμένου εργατικού μας δυναμικού πακέτο, που ποτέ η Αριστερά στην ιστορία της, σε καμιά χώρα του κόσμου, δεν κλήθηκε και δεν διανοήθηκε να εφαρμόσει. Πολλά κοινωνικά στρώματα δεν θα αντέξουν, αλλά και τα κυριότερα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας θα αποδυναμωθούν περαιτέρω.

Ευρισκόμενοι όμως προ του χείλους των απρόβλεπτων συνεπειών και του χαώδους μοναχικού δρόμου, ευχόμαστε αυτό το πάθημα της ολίγον αμετροεπούς Αριστεράς να αποτελέσει τη «μήτρα» («μαμή») νέων αποτελεσματικών κοινωνικών συσπειρώσεων και πολιτικών αγώνων σε όλη την Ευρώπη. Γιατί το πάθημα του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει μάθημα σε όλους τους φορείς της εναλλακτικής επανίδρυσης-οικοδόμησης της Ευρώπης, ώστε να πάρουν τη διακυβέρνηση των χωρών τους προετοιμασμένοι κατάλληλα και να μην μετατρέπουν τα εσωτερικά τους προβλήματα σε εθνικά και κοινωνικά βάρη. Είναι κρίμα που ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά θα έχουν χρεωθεί μια τέτοια εμπειρία που δυστυχώς, στο επίπεδο του εναλλακτικού αλλά και πραγματικού ευρωπαϊκού φαντασιακού, θα επηρεάσει τις εξελίξεις προς το χειρότερο.

8.ΣΥΡΙΖΑ: Αρνητικό υπόδειγμα για την υπόθεση της Αριστεράς σε Ελλάδα και Ευρώπη

Το ελπιδοφόρο όμως είναι ότι ο κόσμος των σοσιαλιστικών ιδεών, των δημοκρατικών αγώνων και των συλλογικών εγχαράξεων έχει σαφή ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά. Απέρριπτε επί δεκαετίες τον ΣΥΡΙΖΑ και τα γεννητορικά του σχήματα της λεγόμενης «Ανανεωτικής Αριστεράς». Αλλά εγκατέλειψε και το ΠΑΣΟΚ στη σταδιακή μετάλλαξή του, κυρίως μετά την εισαγωγή του Μνημονίου.

Ο κόσμος αυτός έχει τη δική του αισθητική, φρασεολογία, συμβολισμούς και ισχυρή σύνδεση με την παραγωγική βάση. Διαθέτει πλατειά και ακλόνητη κοινωνική γείωση, καθώς και τους δικούς του κοινωνικούς και ιδεολογικούς εκπροσώπους, με τους οποίους επικοινωνεί και ταυτίζεται με έναν άτυπο αλλά αυτόματο τρόπο. Ψήφισε τελευταία ΣΥΡΙΖΑ, επειδή οι εμφανείς αυτοί κοινωνικοί του σύνδεσμοι συνεργάστηκαν μαζί του ή τον υπέδειξαν εν σχέσει με τους άλλους φθαρμένους πολιτικούς οργανισμούς και κυρίως γιατί διέθετε έναν ελπιδοφόρο ηγέτη, αμέτοχο των σφαλμάτων και ιδιαιτεροτήτων της Αριστεράς λόγω ηλικίας.

Οι πολίτες αυτού του χώρου, οι «πρόσφυγες» δηλαδή ψηφοφόροι, δεν κερδήθηκαν ποτέ από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν εντάχθηκαν στην οργάνωσή του, αλλ’απεναντίας αντιμετωπίστηκαν με περιφρόνηση, καχυποψία και προσβολές, συκοφαντούμενοι ως «δεξιό ρεύμα» που …μολύνει την αριστερή …αγνότητα του ΣΥΡΙΖΑ και αμαυρώνει το …επαναστατικό του προφίλ. Τώρα, με τη σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική της ηγετικής κυβερνητικής του ομάδας, η ανοχή που έδωσαν οι πολίτες αυτού του κομβικού πολιτικού χώρου μετατρέπεται σε αποξένωση και απόρριψη. Πολύ περισσότερο που οι αντιμνημονιακοί του εκπρόσωποι και σύνδεσμοι είτε εκδιώχθηκαν είτε αποχώρησαν ενόψει του «ενστερνισμού» του τρίτου υπερΜνημονίου.

Το να επιχειρεί επομένως ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ την ετεροχρονισμένη διεύρυνση προς αυτόν τον χώρο στο επερχόμενο Συνέδριό του, προβάλλοντας και πρόσωπα, που χωρίς αντίδραση μετείχαν όλων των μεταπτώσεων και προσαρμογών του κυβερνητικού και μνημονιακού ΠΑΣΟΚ και κατέφυγαν στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τη ραγδαία φθορά του από την ψήφιση και εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου, απλώς επιβεβαιώνει τη διάρρηξη των πρόσκαιρων δεσμών του με αυτό το κόμμα.

Το αποκρουστικό άλλωστε θέαμα της μετάταξης στις πρώτες θέσεις της λίστας των (πολλές φορές ανεπιτυχώς δοκιμασμένων) στελεχών της Ανανεωτικής Αριστεράς, απορρίπτεται από την αισθητική και τη δημοκρατική συνείδηση αυτών των πολιτών, αφού περιφρονεί τη δημοκρατία και επιβάλλει την πολιτική των παρασκηνίων και του «ελιτισμού» τής ηγετικής «παρέας» ως τρόπο διεξαγωγής τής πολιτικής ζωής.

Αφού η χώρα οδηγείται ταχύτατα στην πλήρη ετερονομία και αλλοτρίωση, στη διάλυση του Κοινωνικού Κράτους, των εργασιακών σχέσεων και του διαχρονικού άυλου και υλικού της πλούτου, ήρθε τώρα η ώρα και της ...«ονομαστικής» προσαρμογής του κυβερνητικού κόμματος στα ιδεολογικά δεδομένα της εφαρμοζόμενης πολιτικής του.

Η κυβέρνηση εναγκαλίζεται τους σοσιαλφιλελεύθερους ως σανίδα σωτηρίας… Αυτούς που μέχρι πρότινος εξόρκιζε και που χαρακτήριζε (δικαίως) θεραπαινίδες των κυρίαρχων συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων… Αυτούς που δεν τολμούν να ψελλίσουν ούτε καν μια φραστική διαφοροποίηση στην πολιτική Σόιμπλε και Ευρωπαϊκής Τεχνοδομής!

Η ετεροχρονισμένη άλλωστε συνάντηση των ηγετών του Νότου, που περιλαμβάνει ακροδεξιούς, νεοφιλελεύθερους, σοσιαλ-ρεφορμιστές και πιστούς υπηρέτες της γερμανικής πολιτικής, τίποτε πλέον δεν μπορεί να προσφέρει στη χώρα που βυθίζεται όλο και περισσότερο στη δίνη του τρίτου υπερΜνημονίου!!

Η κυβέρνηση, συνεχίζοντας τη σοσιαλφιλελεύθερη μνημονιακή της προσαρμογή και στην επικοινωνιακή της πολιτική, προσκάλεσε τους ηγέτες του Μεσογειακού Νότου σε συνάντηση.

Αν και έχει αποδεχθεί και εφαρμόζει το πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο Μνημόνιο που επιβλήθηκε ποτέ σε ευρωπαϊκή χώρα (και δη της ΟΝΕ), αν και έχει με αλλεπάλληλους εφαρμοστικούς νόμους εκχωρήσει μεγάλο μέρος τής εθνικής μας κυριαρχίας στα όργανα της τετραρχίας των δανειστών, εν τούτοις προσποιείται ότι επιδιώκει …διακήρυξη των μεσογειακών χωρών κατά της εκπορευόμενης από τη Γερμανία νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Και μάλιστα αυτή η αντι-γερμανική διακήρυξη υποτίθεται ότι θα γίνει υπό την προεδρία του κ.Ολάντ!!

Όλοι όμως οι Έλληνες και οι άλλοι ευρωπαίοι γνωρίζουν ότι ο κ.Ολάντ κατεδάφισε πρόσφατα στη χώρα του όλες τις κύριες κατακτήσεις τού εργασιακού πολιτισμού αιώνων! Και παρά τον καθολικό ξεσηκωμό τής συντριπτικής πλειοψηφίας του γαλλικού λαού, παρέκαμψε τη Βουλή και νομοθέτησε αυτή την αταβιστική πλατφόρμα με προεδρικό διάταγμα, απαγορεύοντας ταυτόχρονα τις συναθροίσεις και κάνοντας χρήση εξουσιών έκτακτης ανάγκης.

Αλλά η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη ανούσιες κινήσεις εντυπωσιασμού αλλά ένα εναλλακτικό πρόγραμμα που θα εκπονήσουν νέες κοινωνικές δυνάμεις και θα δώσουν στον λαό μας την ελπίδα της ορατής εξόδου από την κρίση και στην πατρίδα τη δυνατότητα της κυρίαρχης ανασυγκρότησης σε όλα τα επίπεδα.-

14/10/2016