Από τους ξαπλωτούς της κοινής λογικής, στους όρθιους του κριτικού λόγου…

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος. Χάθηκε το μήνυμα πατριώτη! Περάσαμε στην εποχή μιας διαρκούς τριβής και προστριβής από τις ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.

Χάθηκε το μήνυμα πατριώτη! Περάσαμε στην εποχή μιας διαρκούς τριβής και προστριβής από τις οποίες δεν παράγεται το παραμικρό νόημα στην Ελλάδα, αναγνώστη μου! Κανένα απολύτως νόημα, καθώς οι έννοιες έχασαν την πολιτικότητά τους, δραπετεύοντας από το αρχαιολογικό και γενεαλογικό τους δένδρο. Έγιναν λέξεις, εμπορεύματα, για κάθε είδος ξαπλωμένων. Τα λεκτικά σύμβολα του ξαπλωμένου!

Σαν τενεκέδες θορυβούν πολιτικοί, ειδικοί, δημοσιογράφοι και περσόνες στα κανάλια και στα πρωτοσέλιδα, απλώς για να δείξουν πως βρίσκονται σε επαφή με κάτι - κάτι ξέρουν και ομιλούν, το οποίο ωστόσο δεν επιτρέπει στον έλληνα –αποδέκτη να μάθει κάτι πράγματι ουσιώδες.

Ο θρίαμβος του φατικού λόγου, που από μέσο έγινε σκοπός, αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερη απειλή για την ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος, αλλά οι «ποδοσφαιριστές» του λόγου (πολιτικοί, ιεράρχες, καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι) αλλού βρίσκονται και σε άλλα σπαταλούν και σπαταλιούνται! Σε ένα απατηλό εξουσιαστικό ιδίωμα που έχει ως αντικείμενο συζήτησης τον εαυτό του και μόνον: το σκάνδαλο και τον σκανδαλισμό με κάθε μέσο. Στο τέλος υπερισχύει η απογοήτευση στον αποδέκτη, η κόπωση, μπορεί και η αγανάκτηση, σε ένα φαντασιακό «zero-sum game» που φλερτάρει με τη καταστροφή και τον αφανισμό κάποιου εχθρού που έχει μεταφυσικές διαστάσεις ή του μεταφυσικού εαυτού μας.

Σημείωνε ο Heidegger στο «Sein und Zeit»: «Η φλυαρία είναι μια δυνατότητα να περιλάβουμε τα πάντα χωρίς προηγουμένως να ιδιοποιηθούμε το αντικείμενο. Η φλυαρία προστατεύει εξαρχής από τον κίνδυνο αποτυχίας σε περίπτωση ιδιοποίησης. Η φλυαρία, που όλοι μπορούν, όχι μόνον αποδεσμεύει από την υποχρέωση αυθεντικής κατανόησης, αλλά πλάθει μια αδιάφορη γνωστικότητα…». Τόσο «αδιάφορη γνωστικότητα» που θα μπορούσες να καταλήξεις, σχολιάζοντας τη σημερινή πραγματικότητα στην Ελλάδα, εκεί όπου καταλήγει ο Λάκης: «ήλιος, ουρανός, θάλασσα, αέρας κι ιστορία κρατούν αυτή τη χώρα όρθια»!

Αυτό δεν θα το έλεγε ποτέ η γλωσσού και ακατοίκητη Μαλβίνα, επειδή αυτή είχε πετύχει αυτό που ζηλεύω εγώ και στο οποίο απέτυχε παρά τον τρομερό του αγώνα ο Λάκης: «να την βλέπουν για να την ακούν, ακόμη κι αυτοί που ούτε να τη δουν ούτε να την ακούσουν θέλουν», όπως θαυμάσια σημείωσε κάποια στιγμή ο Ραφαηλίδης.

Αυτή η χώρα δεν είναι όρθια, είναι ξαπλωτή χρόνια τώρα! Ξαπλωτή αυτή για να ξαπλώνουν πάνω της οι προνομιούχοι της ζωής! Ωστόσο, μπόλικοι άνθρωποι στην Ελλάδα αγωνίζονται συνειδητά να σταθούν όρθιοι πάνω στην ξαπλωτή χώρα, φίλε Λάκη, όπως έκανε και η Μαλβίνα επί του ξαπλωτού σώματος της τηλεόρασης. Αυτή δεν φλυαρούσε, δεν έπαιζε ποδόσφαιρο με τις λέξεις, δεν αγωνιζόταν να συγκεντρώσει πόντους παίζοντας με τις λέξεις! Χεσμένες τις είχε τις λέξεις, επειδή ένοιωθε το βάρος των εννοιών που σχηματίζονται με πολιτικό τρόπο στο κεφάλι μας, μόνον στο βαθμό που νοιώσουμε ο ήλιος, ο ουρανός, η θάλασσα, ο αέρας, η ιστορική μνήμη και η προσωπική μας κοινωνική εμπειρία να πέφτουν - όλα μαζί -στο κεφάλι μας.

Το μήνυμα χάθηκε στην Ελλάδα, επειδή μια απολύτως ανούσια φλυαρία κυριάρχησε, με φόντο τον φατικό λόγο, την υπερτροφία της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής και γενικότερα του λόγου και την υπεροψία /αμετροέπεια του επαγγελματία παραμυθά κάθε είδους. Από τη φλυαρία του «ξύλινου» κομματικού λόγου περάσαμε στη φλυαρία των «κενών συζητήσεων» στη βάση μιας «out there … κοινής λογικής».

Εδώ βρισκόμαστε σήμερα και αυτό είναι το χάος που επικρατεί στο μυαλό μας. Έτσι κατασκευάζεται με σύγχρονους όρους η πολιτική ψευτοσυνείδηση.

Και ποιος υπερασπίζεται καθαρά και έντιμα αυτή τη σύγχρονη πολιτική ψευτοσυνείδηση; Ποιος τολμά να λέει τα πράγμα με το όνομά τους; Ο Αλέξης, η αριστερά, η εθνικιστική δεξιά, ο αχταρμάς του κέντρου, ή μήπως ο Λάκης; Την αλήθεια την είπε προχθές το βράδυ στη Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, συνοψίζοντας έτσι θαυμάσια την πολιτική του άποψη για την παιδεία-εκπαίδευση: «Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η κοινή λογική», είπε και κανείς δεν αντέδρασε, ούτε την επομένη φρόντισε να αναδείξει αυτή τη φράση του κυρίου Μητσοτάκη σε κεντρικό ζήτημα. Γιατί;

Επειδή θρασύδειλοι δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί αποφεύγουν να ιδιοποιηθούν με τόλμη το αντικείμενο, το οποίο είναι η σύγχρονη «κοινή λογική» που δομείται επί των αρχών και πρακτικών του νεοφιλελευθερισμού. Ο κ. Μητσοτάκης υπήρξε τουλάχιστον ειλικρινής στο ζήτημα. Αυτή τη κοινή λογική εκφράζει και υπηρετεί πολιτικώς ο ίδιος. Και όσο οι υπόλοιποι φλυαρούμε, παίζοντας με αυτή τη κοινή λογική, αντί να αγωνιζόμαστε να δείξουμε με την σημειολογία της καθημερινότητάς μας πως αυτή είναι Κενή Λογική, ουσιαστικά θα νομιμοποιούμε πολιτικώς τη φλυαρία των κενών λέξεων του νεοφιλελευθερισμού – δηλαδή την ηγεμονία του! Ο ήλιος, ο ουρανός, η θάλασσα, ο αέρας και η ιστορία, φίλε Λάκη, είναι εμπορεύματα κατά τη κοινή λογική και θα πάψουν να είναι μόνον στο βαθμό που πάψουμε να τα βλέπουμε ως αγαθά που «κρατούν αυτή τη χώρα όρθια».

Δυσκολεύομαι πλέον αναγνώστη μου να παρακολουθήσω τους ξαπλωτούς να φλυαρούν με τη Κενή Λογική, η οποία παρίσταται και αναφέρεται ως Κοινή Λογική, την ίδια ώρα που εμφανίζονται να δυσανασχετούν με τον νεοφιλελευθερισμό! Αν βαρέθηκες το «ξαπλωτό», σήκω όρθιος μαθαίνοντας να κάνεις σοβαρή, δομολειτουργική, πλουραλιστική, απροκατάληπτη και όχι δογματική κριτική στη κοινή λογική που κατασκευάζει σήμερα κυριαρχικά (υλικά και διαλογικά) ο νεοφιλελευθερισμός: ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός, ο πολιτισμός που βασίζεται στην πεποίθηση πως η οικονομική ελευθερία ακόμη και στο ζήτημα της υγείας ή αυτό της παιδείας είναι η κοινή λογική, στην οποία πρέπει να υποτάσσονται όλες οι άλλες ελευθερίες και τα δικαιώματα του ανθρώπου! Και αυτή η Κενή κοινωνικοπολιτικώς Λογική δεν πολεμιέται με μια κόντρα-κενή λογική /φλυαρία, αλλά με συστηματοποιημένη μεθοδολογικώς Κριτική Λογική… ή έστω με τον ακατοίκητο, καταιγιστικό λόγο της Μαλβίνας.