Ποιός θα πεί "σκασμός με την ενημέρωση" σε επίδοξους Μπέρια;

Γιωργος Παπαδοπουλος Τετραδης .  Ποιός θα πεί "σκασμός με την ενημέρωση" σε επίδοξους Μπέρια; Η σφοδρή επιθυμία μου ήταν ν...

Γιωργος Παπαδοπουλος Τετραδης. 

Ποιός θα πεί "σκασμός με την ενημέρωση" σε επίδοξους Μπέρια;

Η σφοδρή επιθυμία μου ήταν να γράψω για την ομιλία του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, στην πιο θλιβερή ίσως εμφάνιση πρωθυπουργού στη ΔΕΘ από εποχής Κ Καραμανλή το 2009. Θλιβερή, γιατί ο ίδιος, χωρίς τη γνωστή του αυτοπεποίθηση συλλάβιζε μερικές φορές το κείμενο, άλλες έλεγε λάθος τα νούμερα και άλλες έδινε λάθος τονισμό στη φωνή του, δείγματα άγνωστα στον συνήθως ευφραδή και επιθετικό κ Τσίπρα.

Τα μόνα γνωστά από τα χαρακτηριστικά του ήταν τα δεκάδες ψέμματα, με τα οποία στόλισε την κατακρημνιζόμενη ελληνική οικονομία, εμφανίζοντάς την ως αναστενόμενη εκ νεκρών χάρη στην πολιτική της κυβέρνησής του και της … αντίστασης στο καταστροφικό εξάμηνο του 2015!

Ίσως άλλοι καλοί συνάδερφοι αναλάβουν το έργο αυτό, δεδομένου ότι τα ψέμματα του κ Τσίπρα και όσων υπουργών τον τροφοδοτούν μ αυτά αποτελούν καθημερινή πρακτική, που βλάπτει όσους τα πιστεύουν στο βαθμό που εκλέγουν κυβερνήσεις.

Θέμα σοβαρής εκτροπής, όμως, και δείγμα φασιστικής νοοτροπίας, που είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τη μίμησή της και την απ αυτή διαπαιδαγώγηση κομματιού του λαού, ήταν η διπλή παρέμβαση της κυβερνητικής εκπροσώπου, δηλαδή της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, που έφτασε στο ακραίο σημείο να εγκαλέσει τα μέσα ενημέρωσης, επειδή δεν έδωσαν στη συνάντηση των ηγετών του Νότου, που συγκλήθηκε στην Αθήνα την Παρασκευή (μια σύναξη- σώου χωρία κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα), την κατά την κυβέρνηση δέουσα ειδησεογραφική προβολή!

Δεν είναι η πρώτη φορά, που η κυβέρνηση και υπουργοί της ή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υποδεικνύουν σαν από θέση επαϊοντος ή δικαστή στον δημοσιογραφικό κόσμο τι είναι είδηση και πώς πρέπει να την αναδείξει. Αποκλειστικά όταν τα γεγονότα, ή όταν αυτά που οι συριζαίοι θεωρούν γεγονότα, προπαγανδίζουν τα συμφέροντα του κόμματος. Για τις άλλες περιπτώσεις δεκάρα δεν δίνουν για την ενημέρωση του λαού!

Το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκει να εγκαταστήσει ένα σύστημα αποκλειστικής προπαγάνδας, που θα επιτρέπει μόνο την εξύμνηση της πολιτικής του και της ιδεολογίας του, ενώ οι υπόλοιπες φωνές θα είναι εξυβρίσιμες, εξοβελιστέες και, αν είναι δυνατόν, παράνομες.

Αυτή δεν είναι καν μια πολιτική επιλογή, δηλαδή ένα εργαλείο για να εφαρμοστεί μια πολιτική. . Είναι ένα «πιστεύω», σαν του Παπαδόπουλου. Επειδή σ αυτή την αγράμματη αριστερά αληθινό είναι μόνο ό,τι πιστεύει εκείνη. Δημοκρατικό είναι μόνο ό,τι αφορά στις σχέσεις μεταξύ των μελών της και για όσο τα μέλη της είναι πιστά στις επιδιώξεις της. Αλλιώς είναι πουλημένοι. Ηθικό είναι μόνο ό,τι κάνει εκείνη επειδή μόνο εκείνης οι επιδιώξεις είναι ηθικές. Δίκαιο είναι μόνο ό,τι συμφέρει εκείνη, επειδή μόνο εκείνη έχει το δικαίωμα να κρίνει. Και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να την κρίνει. Όλοι οι άλλοι είναι κρινόμενοι.

Όλα αυτή συμβαίνουν για έναν και μόνο λόγο: Επειδή η βλάψη να πιστεύεις ότι εσύ έχεις το δίκιο, δηλαδή το δικαίωμα, και όλοι οι άλλοι τις υποχρεώσεις είναι σύμπτωμα της αρρώστιας που λέγεται μεσσιανισμός και της αρρώστιας που λέγεται αντίδραση. Από τις οποίες πάσχει το συγκεκριμένο κόμμα και τα στελέχη του. Όσα δεν πάσχουν από μια άλλη, που αποδείχτηκε στην πράξη μετά το 2015, που λέγεται τυχοδιωκτισμός ή αριβισμός. Κοινώς, όλα για μια καρέκλα.

Η απόπειρα επιβολής του ΣΥΡΙΖΑ στα Μέσα ενημέρωσης με όρους «έτσι μ αρέσει και έτσι όχι» δεν είναι καινούργια. Εκδηλώθηκε όταν ήταν ήδη αντιπολίτευση και απέκλειε να εμφανίζεται σε δημοσιογράφους ή κανάλια που δεν ήταν του γούστου του, γιατί τον αντιπολιτεύονταν. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται μόνο ό,τι τον αποδέχεται. Αλλά, περιέργως, και ό,τι του επιβάλλεται!

Γιατί η δήθεν αριστερή αντίσταση, στο όνομα της οποίας φωτογραφίες του Άρη, του Τσέ, του Μάρξ κοσμούν (εξευτελιζόμενες) γραφεία και σπίτια κατά φαντασίαν τουπαμάρος, όχι απλώς υποτάχτηκε πρόθυμα στις μεγάλες δυνάμεις του καπιταλισμού, αλλά έχει γίνει και ο πιστότερος υπηρέτης τους, εφαρμόζοντας ακόμα κι εκείνα που αρνήθηκαν οι πιο δεξιές και πασόκικες κυβερνήσεις! Στα χνάρια όχι της Εθνικής Αντίστασης, αλλά των φιλοκατοχικών κυβερνήσεων Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη, που επίσης είχαν αναλάβει «το βαρύ φορτίο για το καλό των δεινοπαθούντων Ελλήνων», όπως κι εκείνοι υποστήριζαν. Τάλε κουάλε, που λέγαν και οι κατακτητές, ίσα κι όμοια.

Η επιθετικότητα και η θρασύτητα, με την οποία τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται διαρκώς απέναντι στους δημοσιογράφους είναι «γραμμή». Επειδή μόνο αν πληγεί η, όποια, αξιοπιστία των δημοσιογράφων ο κόσμος θα πάψει να τους πιστεύει και ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να πλασάρει από τα δελτία του και από την ΙσβΕΡΤια την προπαγάνδα του ευκολότερα.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ ο θάνατος της μη ελεγχόμενης απ αυτόν δημοσιογραφίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να ζήσει. Αυτή είναι η γραμμή του κι αυτή μαρτυράει το φασισμό του. Επειδή, αυτή η νοοτροπία μη ανοχής άλλης νοοτροπίας σημαίνει αντιδημοκρατική κουλτούρα. Και η απόπειρα εγκατάστασης ενός καθεστώτος, που θα έχει έναν κεντρικό σχεδιασμό και έλεγχο λέγεται Ολοκληρωτισμός. Και τα δύο μαζί, φασισμός.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, και δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, δεν κατέχει ότι η δημοσιογραφία δεν είναι μία και δεν υπόκειται παρά μόνο σε ενός την κρίση: Σ αυτού στον οποίο απευθύνεται. Αυτός την ανοίγει, αυτός την κλείνει, αυτός την ανεβάζει, αυτός την κατεβάζει. Κι όλο αυτό είναι συνάρτηση ενός και μοναδικού παράγοντα: Της Παιδείας.

Επειδή η Παιδεία είναι το μόνο κριτήριο που κάνει έναν αναγνώστη, έναν ακροατή, έναν τηλεθεατή να προτιμάει αυτό από εκείνο και όχι το άλλο. Ακόμα, πολύ απ αυτό, λιγότερο από κείνο και λίγο από το άλλο.

Ο «πελάτης», λοιπόν φτιάχνει τα «μαγαζιά», ο πελάτης τα κλείνει αν δεν τον ικανοποιούν. Ο πελάτης στηρίζει με την αναγνωσιμότητα, τη θεαματικότητα, την ακροαματικότητα την αξιολόγηση των ειδήσεων των Μέσων, ο πελάτης βρίζει και συ απολογείσαι, αλλάζεις ή υπερασπίζεσαι την αξιολόγησή σου, ο πελάτης σε κρίνει, ανάλογα με το πολιτιστικό του επίπεδο και τα ανδιαφέροντά του. Ούτε η κυβέρνηση ούτε ο θεός ο ίδιος.

Εξαίρεση η ΕΡΤ, η οποία σιτίζεται ανεξέλεγκτα από την τσέπη όλων των Ελλήνων. Με μόνο κριτήριο οτι είναι... κρατική, άρα αντικειμενική ενημέρωση! Η ΕΡΤ!!!

Εξαίρεση και τα λαθρόβια έντυπα, που πουλάνε από 100 μέχρι 1500 φύλλα, δεν βγαίνουν με τίποτε οικονομικά και σιτίζονται είτε από λεφτα του ελληνικού λαού μέσα από τη γενική γραμματεία Τύπου για να κάνουν τη δουλειά κυβερνήσεων, είτε από μυστικά κονδύλια υπουργείου.

Σ αυτά δεν περιλαμβάνονται όσα βγαίνουν με πληρωμές ιδιωτών. Στή χώρα ισχύει ακόμα το Σύνταγμα και καθένας μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα τις απόψεις του. Αρκεί να μην τις πληρώνει χωρίς να το ξέρει ο λαός.

Πίσω στήν είδηση, λοιπόν, κανείς αναγνώστης του Ciao ή της Espresso δε δίνει δεκάρα για την ομιλία Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη. Και κανείς αναγνώστης του «Ελεύθερου Τύπου» ή του «Ριζοσπάστη» δεν θα πάρει την εφημερίδα για να διαβάσει διθυράμβους για τον πρωθυπουργό.

Κανείς τηλεθεατής του ΜΕGΑ δεν ακούει Πρετεντέρη για να του υμνεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Και κανείς τηλεθεατής του ΣΚΑΙ δεν ακούει δελτίο ειδήσεων για να θαυμάσει τα σοσιαλιστικά επιτεύγματα της κυβέρνησης. Όποιος θέλει οικονομικά νέα διαβάζει Ναυτεμπορική και όποιος θέλει σεξ αγοράζει «SIRINA». Κι όποιος θέλει κυβερνητική υμνολογία αγοράζει «Αυγή».. Απλά και ξάστερα.

Επειδή στη δημοσιογραφία δεν υπάρχει ορισμός της είδησης. Παγκοσμίως. Υπάρχει ορισμός του πελάτη. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Τελεία και παύλα. Όλα τα άλλα είναι ωραίες κουβέντες για να περνάει η ώρα. Αερολογίες ωραιοποίησης της πραγματικής ζωής.

Γιατί, για να ανοίξει ένα Μέσο το πρώτο που κάνει είναι να αποφασίσει σε ποιους θα απευθυνθεί. Ποιοι θα είναι οι πελάτες. Από πού θα σιτίζεται για τα έξοδά του. Το Μέσο, το κάθε Μέσο, εκπροσωπεί κόσμο. Λαό. Αντιλήψεις. Πιστεύω. Νοοτροπίες. Απόψεις. Όχι όλες τις απόψεις. Τις απόψεις των πελατών του. Του κόσμου τον οποίο εκπροσωπεί. Τον οποίο αντιπροσωπεύει. Αυτή είναι η ισχύς του. Η ΑΠΗΧΗΣΗ.

Για τον Ολυμπιακό σοβαρό Μέσο είναι πχ "Το Φως". Για τον Αεκτζή ο Δικέφαλος. Και ελάχιστα Μέσα απέκτησαν την ΑΠΗΧΗΣΗ του ποικίλου αποδεκτού σοβαρού σαν την "Ελευθεροτυπία" ή την "Καθημερινή", κι αυτά για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα.

Οι δημοσιογράφοι από την πλευρά τους, δεν είναι παρά οι εκφραστές και υπηρέτες του κόσμου που εκπροσωπούν. Όχι όλου του κόσμου. Του κόσμου όπου απευθύνονται. Η ελευθερία γνώμης τους εξαρτάται από ένα πράγμα: Από την ΑΠΗΧΗΣΗ, δηλαδή την αποδοχή, δηλαδή την είσπραξη από το κοινό. Από κανέναν άλλο. Αν έχεις απήχηση και σε διώξουν από το Μέσο για άλλους λόγους, έχεις τεράστιες πιθανότητες να βρεις αλλού στέγη. Γιατί κουβαλάς πελάτες.

Η ΑΠΗΧΗΣΗ λοιπόν είναι που χαλάει τη σούπα του ΣΥΡΙΖΑ. Θέλει την απήχηση των δικών του απόψεων μόνο. Και νομίζει ότι μπορεί να το πετύχει περιορίζοντας ή απαγορεύοντας την απήχηση άλλων απόψεων! Δεν ξέρει, γιατί δεν έχει ιδέα από ελεύθερη διακίνηση ιδεών, ότι την απήχηση δεν μπορείς να την εκβιάσεις ή να την αγοράσεις. Μπορείς μόνο να την ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ.

Δεκάδες ανελεύθερα καθεστώτα είχαν όλη την προπαγάνδα στα χέρια τους. Κανένα δεν επέζησε και δεν έγινε τόσο αποδεκτό όσο θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να επιβάλει τις απόψεις του.

Το θλιβερό στην ελληνική περίπτωση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει για αρωγούς στην επίθεσή του κατά του Τύπου τους εκπρόσωπους εκείνων που θα ώφειλαν να υπερασπίζονται την ελευθεροτυπία με νύχια και με δόντια. Τους εκπρόσωπους των δημοσιογράφων. Οι οποίοι, αντί να επιβάλουν το σκασμό σε μια κυβέρνηση και στα στελέχη της που ανακατεύονται εκεί που δεν τους σπέρνουν, είτε σωπαίνουν εκκωφαντικά, όπως με τις δηλώσεις Γεροβασίλη, είτε περιορίζονται σε συνδικαλίστικες ντουφεκιές στον αέρα σαν τις τετριμμένες και επιβλαβείς για τη δημοσιογραφία άκριτες απεργίες. Δεδομένου ότι η δύναμη της δημοσιογραφίας είναι η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ, όχι η σιωπή. Τη δημοσίευση τρέμουν κυβερνήσεις, κόμματα, λαμόγια, επιχειρηματίες και λοιποί συγγενείς.

Ποιος, όμως να επιβάλει το σκασμό στις κυβερνήσεις όταν ανακατεύονται σε μια δουλειά, που είναι τόσο δύσκολη, τόσο πολύπλοκη και τόσο ευαίσθητη για τη Δημοκρατία, μιά και ο ίδιος εδώ και χρόνια με τους εκπροσώπους του έχει απαξιώσει το κύρος αυτής της δουλειάς σε κολλητιλίκια με κάθε κυβέρνηση και σε παρακαλετά αντί για αξιώσεις για τα δικαιώματά του.

Όταν οι ίδιοι οι Έλληνες δημοσιογράφοι δεν έχουν μάθει (το μαθαίνεις έξω από τη χώρα στα πρώτα βήματα της δουλειάς σου) ότι ο υπ αριθμόν ένα εχθρός τους είναι το κράτος, οι κυβερνήσεις, η εξουσία επειδή είναι ο υπ αριθμός ένα εχθρός των συμφερόντων του πελάτη των Μέσων τους: Του λαού.
Όταν οι ίδιοι οι Έλληνες δημοσιογράφοι χαϊδολογάνε αντί να μαστιγώνουν τον κάθε πολιτικάντη αυστηρά όπου τον έχουν, όπως κάνουν οι ξένοι συνάδερφοί τους. Επειδή δεν ξέρουν ότι κανείς δεν σε σέβεται όταν τον χαϊδεύεις. Όλοι σε σέβονται όταν σε φοβούνται.

Πώς να το ξέρουν. Τέτοιους παράγει η νεοελληνική κοινωνία.

Y.Γ. Την ώρα που τέλειωνα το άρθρο είχα την ατυχία να πέσω επάνω στη συνέντευξη του πρωθυπουργού στους δημοσιογράφους για τα κανάλια και την ενημέρωση. Δύο μόνο παρατηρήσεις για σήμερα:

Ο πρωθυπουργός απαντώντας, στις ευγενικές και χλιαρές σε τόνο ερωτήσεις, με αέρα τσαμπουκά που του έχουν δώσει οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, αφού δεν ξέρουν οτι δουλειά τους είναι να μη χαρίζονται σε καμιά κρατική εξουσία, επανέλαβε τα ίδια ψέμματα, που επαναλαμβάνει ανερυθρίαστα γιά το θέμα:

Α. Ότι τα κανάλια δεν έχουν πληρώσει εδώ και 27 χρόνια τίποτε, ενω έχουν πληρώσει πάνω από 5 δισ. σε δικαιώματα συχνοτήτων, ειδικό φόρο τηλεόρασης, φόρους μισθωτων, ασφαλιστικές εισφορές και υπεραξία.

Β. Ότι τα κανάλια πλήρωναν με αέρα, ενω ξέρει πολύ καλά οτι αέρας στήν επιχειρηματική ορολογία είναι η τριτεγγύηση που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στην "Αυγή" για να πάρει ένα δάνειο που δεν αντιστοιχούσε στις δυνατότητές του, μιλώντας όμως για την εγγύηση που πήρε ο ΔΟΛ με περιουσιακά στοιχεία 500 "Αυγών" και την οποία ο εκδοτης του ονόμασε με την επιχειρηματική ορολογία "αέρα". Ο πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ έκαναν οτι δεν ξέρουν τον όρο!

Γ. Την αθλιότητα οτι τα ιδιωτικά ΜΜΕ δεν αντέδρασαν στο μαυρο της ΕΡΤ, ενώ ήταν αυτά τα κανάλια, που έδωσαν διαρκώς την εικόνα και τον τόνο στους πολίτες για όσα γίνονταν επί μέρες.

Δ. Τη ντροπή οτι το Συμβούλιο Επικρατείας δεν μπορεί να μη βγάλει νόμιμο το διαγωνισμό- παρωδία Παππά, προκαταλαμβάνοντας με θράσσος απόφαση διακστηρίου κ.α.

Οι δημοσιογράφοι, που ήταν απέναντί του και τον ρώτησαν για τις αθλιότητες της κυβέρνησης με τα κανάλια και την ενημέρωση, ήταν εξαιρετικά χλιαροι και επιεικείς σε σχέση με όσα επιτάσσει η επαγγελματική δημοσιογραφία απέναντι σε έναν κρατικό παράγοντα, που δρά κατά του Τύπου και, επιπλέον, ψεύδεται με έωλα επιχειρήματα, πολλά από τα οποία είναι λασπολογίες.

Σε μιά δυτική χώρα, όπου οι δημοσιογράφοι μαθαίνουν από τα γενοφάσκια τους ποιά είναι η δουλειά τους, ο αντίστοιχος πρωθυπουργός με αντίστοιχη στάση και δηλώσεις θα είχε φύγει τρέχοντας από την αίθουσα από τη σκληρότητά τους.

Εδώ, όμως, ο πρωθυπουργός έχει μεσάνυχτα από το τι σημαίνει και πώς λειτουργεί η ενημέρωση και η Δικαιοσύνη. Όπως, δυστυχώς, και πολλοί δημοσιογράφοι γιαυτό και ανέχονται το ύφος και τα ψέμματά του.
Όταν αλλάξουν αυτοί και αρχίσουν να σέβονται τον εαυτό τους και τη δουλειά τους θα αναγκαστεί να αλλάξει και ο κάθε θρασύς υπουργός και πρωθυπουργός.