Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ για τους δημοσιογράφους...

Nikos Roussis Και δεν μίλησε κανείς... . *Τον Μάρτιο του 1988, επειδή ο αποκαλούμενος και ευπατρίδης της δημοσιογραφίας, τότε διευθυντ...

Nikos Roussis

Και δεν μίλησε κανείς....
*Τον Μάρτιο του 1988, επειδή ο αποκαλούμενος και ευπατρίδης της δημοσιογραφίας, τότε διευθυντής των ΝΕΩΝ Λέων Καραπαναγιώτης, επέμενε ότι έπρεπε να του παρουσιάσω ρεπορτάζ, συνέχεια μιας μούφας που είχε γράψει ο Μασαβέτας στην Ελευθεροτυπία της εποχής, ότι η Εθνική Τράπεζα ήταν «γίγας με πήλινα πόδια» και εγώ του είπα να κάνει μισή ώρα υπομονή, μέχρι νάλθει το χαρτί της Ενωσης Ελλληνικών Τραπεζών, μέσα από το οποίο θα αποδεικνύονταν η «σαθρότητα και η σκοπιμότητα» αυτού του ρεπορτάζ, εξαναγκάσθηκα σε απόλυση.
Παρόντες σ’ αυτήν την «ιστορική συνάντηση» στο γραφείο του Λέοντα ήταν, εκτός από τους μακαρίτες Λυκούργο Κομίνη και Πάνο Γεραμάνη,ο Βασίλης ο Νικολόπουλος, ο Κώστας Παπαϊωάννου( του Ποντικιού), ο Παντελής Καψής, η Τζώρτζια Κοντράρου, η Λίνα Αλεξίου και κάποιοι άλλοι επικεφαλής των τμημάτων της εφημερίδας, όπως ο Μανώλης Μαυρομμάτης του αθλητικού.
Μπροστά σ’ όλους αυτούς του είπα, ότι το ρεπορτάζ της «Ε» εκείνης της εποχής, είχε γίνει για έναν και μόνον λόγο: «Επειδή η Εθνική δεν έδινε κάτι θαλασσοδάνεια που ήθελε ο Τεγόπουλος και μ’ αυτόν τον τρόπο την εκβίαζαν»
Δεν έδειξε υπομονή (οι πιέσεις βλέπεις) και μου επιτέθηκε, φραστικώς και με κίνηση. Τράβηξα μια καρέκλα να του την φέρω στο κεφάλι και έπεσε κάτω ο καρδιακός μου φίλος, ο Πάνος Γεραμάνης, που κάθονταν επάνω.
Προς τιμήν του, ο τότε διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας Βασίλης Νικολόπουλος, προσπάθησε να με κάνει να αλλάξω την απόφαση μου και να μην αποχωρήσω από την εφημερίδα, λέγοντας μου ότι «οι διευθυντές δεν μπορούν να πάρουν πίσω αυτά που είπαν δημόσια, γιατί χάνουν το κύρος τους»
Εντάξει, του είπα. Ας με φωνάξει, μπροστά σ’ όλους αυτούς που με πρόσβαλλε, να ανοίξει το παράθυρο προς τη Χρήστου Λαδά και να με ρωτήσει τι καιρό κάνει έξω.
Ούτε αυτό έγινε και εξαναγκάσθηκα σε απόλυση από την μεγαλύτερη σε κυκλοφορία, τότε, εφημερίδα της Ελλάδος, με τέσσερα δικά μου αποκλειστικά πρωτοσέλιδα κάθε βδομάδα και έδωσα μάχη να πάρω την αποζημίωση μου.
Καμία γαμιόλα απ’ όσους ήτανε μπροστά και κανένας πούστης από την Ενωση Συντακτών δεν διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτήν την άδικη απόλυση.

*Τον Μάρτιο (πάλι) του 1992 και ύστερα από διετή ευδόκιμον υπηρεσία στον ραδιοσταθμό και την τηλεόραση του Σκάϊ, όπου είχα αποκαλύψει το μεγαλύτερο σκάνδαλο της εποχής, εξαιτίας του οποίου έπεσε η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, με φώναξε ο Κώστας Κιμπουρόπουλος (αυτός που καμαρώνει τώρα ότι τους έπιασε όλους κοροϊδα και πήρε μία από τις τέσσερις τηλεοπτικές άδειες) και με απέλυσε, με πρόφαση οικονομικούς λόγους.
Τις αποκαλύψεις μου τότε, τις άκουγαν με μεγάλη προσοχή αλλά έκαναν τουμπεκί, μεγάλα σημερινά ονόματα της δημοσιογραφίας και της πολιτικής, όπως ο Στέλιος Κούλογλου, η Ελλην Στάη, ο Αρης Πορτοσάλτε, ο Θανάσης Καρτερός, ο Νίκος Χατζηνικολάου, ο Δήμος Βερύκιος, ο Γιώργος Τράγκας και άλλοι, γνωστοί και μη εξαιρετέοι.
Και σ’ αυτήν την περίπτωση, μιας άδικης και χωρίς προφανή λόγο απόλυσης, καμία ξεκωλιάρα εκ των ανωτέρω δεν έβγαλε άχνα και η ΕΣΗΕΑ έκανε την πάπια.
*Τον Οκτώβριο του 1994, αν δεν κάνω λάθος κι’ αφού είχα δουλέψει δυό χρόνια για την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», με φώναξε ο Ντένις Αντυπας (τότε διευθυντής) και μου είπε ότι, με την σύμφωνη γνώμη του Σεραφείμ Φυντανίδη (αλλος ευπατρίδης της δημοσιογραφίας κι’ αυτός), από την αρχή του επόμενου χρόνου, θα εντασσόμουνα στο μισθολόγιο της εφημερίδας.
Το πρώτο τηλέφωνο που πήρα την πρωτοχρονιά του 1995 ήταν απ’ αυτόν και μου γνωστοποιούσε ότι, θα έπρεπε να ξεχάσω τη πρόσληψη αλλά και τη συνεργασία μου με την εφημερίδα.
Αργότερα, ο ίδιος ο Αντύπας μου ομολόγησε ότι, τότε, είχε βάλλει κάτι λεφτά ο Σωκράτης Κόκκαλης στην εφημερίδα και το μόνο που είχε ζητήσει ήταν η πλήρης ...απομάκρυνση μου.
*Την δεκαετία 1996-2006 άλλαξα το νταλαβέρι, καθόσον είχα καταλάβει ότι με είχανε βάλλει σε μια μαύρη λίστα και δεν υπήρχε περίπτωση να βρώ στην Ελλάδα δουλειά, ούτε στον αιώνα τον άπαντα.
Αρχισα να ασχολούμαι ενεργά με τα ευρωπαΪκά θέματα, εξελέγην Διεθνής Γραμματέας της Ενωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων για μία διετία και κατόπιν διαγωνισμού πήρα την θέση του Εκπροσώπου Τύπου του Συμβουλίου της Ευρώπης στην Ελλάδα.
Από την διπλή αυτή θητεία μου, πολλά καριόλια της ελληνικής δημοσιογραφίας ωφελήθηκαν, είτε ως προσκεκλημένοι μου σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Μιχάλης Ψύλος) είτε παραλαμβάνοντας τζάμπα, έτοιμα τηλεοπτικά ρεπορτάζ για τις εκπομπές που είχαν στην τηλεόραση (Θόδωρος Ρουσόπουλος, Λιάνα Κανέλλη κ.α)
Τον Δεκέμβριο του 2006 και ενώ είχα ετοιμάσει τα πάντα, για να την κάνω οικογενειακώς για το Στρασβούργο, έδωσα μια συνέντευξη στην Ζούγκλα του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου και μίλησα για πράγματα γνωστά από τα παλιά. Για το σκάνδαλο Κοσκωτά και για τη μίζα που είχε εισπράξει το σόϊ του Μητσοτάκη στην Ελβετία, από την πώληση της ΑΓΕΤ στην Καλτεστρούτσι του μαφιόζου Παντσαβόλτα.
Κατόπιν ενεργειών της τότε υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη, έχασα τη θέση μου στο Συμβούλιο της Ευρώπης αλλά και τη δυνατότητα να καλύπτω τις δραστηριότητες, ελλήνων βουλευτών και ευρωβουλευτών στο εξωτερικό, για το Κανάλι της Βουλής.
Πάλι καμιά γιαμιόλα δεν ανταποκρίθηκε στις διαμαρτυρίες μου και πάλι καμιά κουφάλα από την ΕΣΗΕΑ δεν κουνήθηκε που, εξαιτίας αυτών των παρασκηνιακών ενεργειών, η Ελλάδα έχανε την δυνατότητα να έχει ανταποκριτή Τύπου στο Συμβούλιο της Ευρώπης.
*Τον Μάρτιο (πάλι) του 2015 και ενώ ήτανε γνωστή στο διαδίκτυο ο σφοδρή κριτική μου έναντι του Σύριζα και του καθεστώτος που ετοίμαζε να εγκαθιδρύσει στην Ελλάδα, ο νεοτοποθετηθείς τότε Γενικός Διευθυντής του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, γνωστός τοις πάσι γλύφτης του Τσίπρα, Μιχάλης Ψύλος, με απέλυσε εκδικητικά και αναίτια, αποστερώντας μου το ποσό των 800 ευρώ που έπαιρνα κάθε μήνα και πλήρωνα το νοίκι μου στο Στρασβούργο, ενώ ήμουνα κάτι παραπάνω από εντάξει στη δουλειά μου.
Πάλι καμιά κουφάλα από τους συναδέλφους μου στο ΑΠΕ δεν έβγαλε άχνα και η ΕΣΗΕΑ ψέλισε κάτι ανώδυνα περί άδικων απολύσεων των ανταποκριτών του Πρακτορείου στο εξωτερικό.
Και ερωτώ...
Μετά απ’ όλα αυτά που εγώ έχω τραβήξει μόνος μου, γιατί θα πρέπει να λυπηθώ και να συμπαρασταθώ σ’ αυτούς που, μετά το διαγωνισμό-φιάσκο, για τις τηλεοπτικές άδειες, θα μείνουν άνεργοι.?
Οχι, να πάνε άπαντες να γαμηθούνε, να ψωμολυσάξουνε, να έλθουνε για λίγο στη θέση μου και ίσως, μετά, βρούμε κάποιο κοινό σημείο επαφής.
Και τι να μου πούνε τώρα, όλοι αυτοί που κλαψουρίζουν για την δουλίτσα τους, για διαπλοκή στα μίντια και κουραφέξαλ
Προς το παρόν στ’ aρ...ιa μου....