Άλλαξε ο Μανωλιός…

    Πληρώνω δημοτικά τέλη άρα έχω  δικαίωμα να ρυπαίνω! Πως θα φαινόταν ένας τέτοιος ισχυρισμός; Παράλογος, τουλάχιστον. Πληρώνω τέλη κ...

    Πληρώνω δημοτικά τέλη άρα έχω  δικαίωμα να ρυπαίνω! Πως θα φαινόταν ένας τέτοιος ισχυρισμός; Παράλογος, τουλάχιστον. Πληρώνω τέλη κυκλοφορίας για το ΙΧ μου, άρα έχω δικαίωμα να οδηγώ όπως γουστάρω. Πως θα ακουγόταν μια τέτοια άποψη; Εξωφρενική.
    Κι όμως, το παράλογο, το απίθανο και το εξωφρενικό, αποτελεί πλέον επίσημη πολιτική στο χώρο των τηλεοπτικών αδειών και μάλιστα με το πρόσημο της «διαφάνειας», της «κάθαρσης» και της «αντιδιαπλοκής».
    Όποιος έχει φράγκα έχει κανάλι, αυτό ορίστηκε – και επίσημα - σαν το μέγιστο, το ύψιστο, το καθοριστικό κριτήριο στο τηλεοπτικό τοπίο. Έτσι ήταν και πριν, φυσικά. Σωστά. Η διαφορά είναι πως τώρα το μοντέλο λειτουργεί και με το… νόμο. Όπως το έλεγε παλιότερα ο Βουλγαράκης: «Ο,τι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν»…
    Άλλωστε προ διμήνου ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του (στο Σκάι) υπήρξε σαφέστατος ως προς το κυβερνητικό πνεύμα: Δεν περιμένω να καταθέσουν αιτήσεις για άδειες ευαγή ιδρύματα, είχε πει. Λεφτάδες περίμενε ο άνθρωπος. Σε αυτούς απευθυνόταν, σε αυτούς θα πήγαιναν οι άδειες, ε, αυτό κι έγινε. Τώρα, όλα τα υπόλοιπα περί «πλουραλισμού», «αντικειμενικότητας», «αλήθειας» και «ποιότητας», είναι απλώς μπαρμπούτσαλα.
    Ναι, μα δεν βλέπετε πόσα λεφτά μπήκαν στο ταμείο, αγανακτούν οι κυβερνητικοί. Πως δεν βλέπουμε. Πολλά. Μόνο που:
    α) Η σαπίλα των προηγούμενων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η εποχή της «παλιάς διαπλοκής» - όπως οι ίδιοι την ονομάζουν – δεν αναιρεί σε τίποτα τα λόγια του Μπρεχτ: «Στεκόμουν πάνω σε έναν λόφο –έγραφε-/ Κι είδα το Παλιό να πλησιάζει/ Μα ερχόταν σα Νέο./ Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια
Που κανένας δεν είχε ξαναδεί/ Κι απέπνεε  νέες μυρωδιές σαπίλας
Που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει (…)». 
    β) Πολλά τα λεφτά, αλλά ας μας απαντήσουν οι «ταμίες»: Η δημοκρατία, η πραγματικά τίμια ενημέρωση, πόσο πουλιέται; Έχει αντίτιμο; Ισχύει ο ίδιος τιμοκατάλογος με τον οποίο πουλήθηκαν οι άδειες; Ίσως το ερώτημα δεν έχει κανένα νόημα για εκείνους που έχουν κάνει σημαία τους ότι αυτοί ξεπουλάνε καλύτερα, από Ελληνικό και Cosco μέχρι αεροδρόμια και τρένα. Για άλλους, όμως, συνεχίζει να έχει.    
    γ) Πολλά τα λεφτά, ιδίως αν τα συγκρίνεις με το τίποτα των προηγούμενων 27 χρόνων. Αλλά αν τα συγκρίνεις με ένα μόνο μέγεθος, για παράδειγμα με τα πάνω από 3 δισ. ευρώ που έχουν κοπεί την τελευταία 4ετία μόνο από τις επικουρικές συντάξεις, πόσα είναι; Πολλά;
    δ) Υποτίθεται ότι το θέμα με τα κανάλια ήταν να μην μπορούν οι έχοντες να τα χρησιμοποιούν ως πολιορκητικό κριό για την διεύρυνση της εξουσίας τους και την εξυπηρέτηση των αλλότριων επιχειρηματικών συμφερόντων τους. Αλλά, όπως είπε ο πρωθυπουργός, σε κάθε μια από τις 4 άδειες αντιστοιχεί ένας τζίρος από τη διαφημιστική πίτα της τάξης των 50 δισ. ευρώ. Ρωτάμε: Κάποιος που έδωσε 40, 50, 60 και 70 δισ. ευρώ για μια άδεια, που θέλει άλλα τόσα για να στήσει σταθμό κι άλλα πολλά για να τον λειτουργήσει, είναι από χέρι δεδομένο ότι δεν τα βγάζει. Αυτό επιχειρηματικά κάπου μπάζει. Συνεπώς, παλιοί και νέοι καναλάρχες ή θα βάζουν λεφτά να λειτουργούν ελλειμματικά κανάλια διότι δονούνται από το πάθος να ενημερώνουν το λαό, ή θα το κάνουν για άλλους λόγους. Υπάρχει τρίτη εκδοχή; Όμως, διαμαρτύρονται οι κυβερνητικοί, τώρα θα τα βάζουν από την τσέπη τους και όχι με θαλασσοδάνεια. Απάντηση: Πρώτον, θα το δούμε. Δεύτερον, πολύ μπεσαλίδικο και πολύ «αριστερό» να ανάγεται σε πολιτικό δόγμα το «με τον παρά μου και την κυρά μου»…
    Στα παραπάνω τίθενται κι άλλα, πολλά ερωτήματα. Όπως για παράδειγμα το ερώτημα που έθεσε ένας παλιός μου σύντροφος και φίλος, ο Παναγιώτης Μαυροειδής, προς τον κ.Παύλο Πολάκη: «Υπουργέ μου, αλήθεια, από σήμερα και στο εξής, υπάρχουν “βοθροκάναλα” στην Ελλάδα ή εξαγνίστηκαν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ με τα 246 εκ;».
    Η’ για να το θέσουμε με τα δικά μας λόγια: Ήδη δυο από τα κανάλια με νόμιμη άδεια, έχουν μεγαλουργήσει στο «ΔΝΤ, κράτα γερά» και στα ψηφίστε υπέρ των Μνημονίων γιατί «θα γίνουμε Ζιμπάμπουε». Έχει αλλάξει κάτι;
    Προσυπογράφουμε, λοιπόν, την παρατήρηση του επίσης συντρόφου και φίλου μου, του Ηρακλή Κακαβάνη, ο οποίος με όλη αυτή την διαδικασία που θα βάλει τέρμα στη διαπλοκή, θυμήθηκε τον στίχο του Τριπολίτη: «…την παρθενιά της επανορθώσαμ(ν)ε σφιχτά με ράμματα (και) ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε» ενώ στο ερώτημα αν θα είναι οι νέοι επιχειρηματίες καλύτεροι από τους παλαιότερους, αν το πρόγραμμα θα γίνει ποιοτικότερο και η ενημέρωση αντικειμενική (τέτοιο πράγμα, φυσικά, δεν υπάρχει), προσέφυγε στον Βάρναλη: «Άμα πεθάνει ο αφέντης σου, μη χαίρεσαι, λαουτζίκο,/ και λες θα ’ναι καλύτερος ο γιος απ’ τον μπαμπά του,/ πως θα ’ναι το λυκόπουλο καλύτερο απ’ το λύκο».
    Σε κάθε περίπτωση, η πρωτοτυπία του ΣΥΡΙΖΑ – αν μπορεί να τεθεί έτσι – έγκειται σε τούτο: Όπως η πολιτική των Μνημονίων επί δικής του εποχής είναι «καλή», «αναπτυξιακή» και «αριστερή» έτσι και η εποχή των εργολάβων και των εφοπλιστών στα κανάλια επί των δικών του ημερών είναι, επίσης, «καλή». Τι κι αν είναι φτιαγμένη με τα ίδια υλικά της προηγούμενης εποχής. Τώρα υπάρχουν άδειες! Τουτέστιν – το επαναλαμβάνουμε προς εμπέδωση – «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» (α, βρε Βουλγαράκη, τζάμπα πήγες…).
    Όπως, λοιπόν, η ίδια πολιτική που πριν παρήγαγε τρόικες τώρα επί ΣΥΡΙΖΑ παράγει «θεσμούς» έτσι και η ίδια πολιτική της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας των ΜΜΕ (εδώ είναι όλο το θέμα, όπως έχουμε ήδη καταγράψει: http://www.imerodromos.gr/midiakh-oligarxia-me-adeia/) που πριν παρήγαγε «διαπλοκή», «αδιαφάνεια», «ασυδοσία», «παραπληροφόρηση» τώρα (θα) παράγει ανθισμένες αμυγδαλιές.
    Τα πράγματα προδιαγράφονται, όπως ακριβώς μονολογούσε ο Μπαρτ Λάνκαστερ στον «Γατόπαρδο» του Βισκόντι: «Για να μείνουν όλα ίδια, πρέπει να αλλάξουν». Στη δική του ποιητική γλώσσα ο ελληνικός λαός το έχει αποτυπώσει έτσι: «Άλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς».
    Βέβαια δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, υποβοηθούμενος - επαναλαμβάνουμε - από την χρόνια σαπίλα των προηγούμενων, έχει ακόμα το περιθώριο να πουλάει καλύτερα το παραμύθι από τους πρώην χαλίφηδες (αυτοί ειρήσθω εν παρόδω που έχουν προκαλέσει 1 εκατομμύριο ανέργους, τώρα – τι υποκρισία - κόπτονται για την απειλή της ανεργίας στα κανάλια που δεν πήραν άδεια).
    Όμως, σε αυτά τα παραμύθια το τέλος, αργά ή γρήγορα, έρχεται και είναι πάντα το ίδιο με τον πιτσιρίκο, τους εξαπατημένους, τον λαό, να φωνάζουν: «Ο βασιλιάς είναι γυμνός».