Αν σου πω ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα, θα ξαναρωτήσεις;

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος. Όταν η διαπλοκή στην Ελλάδα απορρυθμίζεται, το μπανάλ, εδώ και πολλά χρόνια ερώτημα (το οποί...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.

Όταν η διαπλοκή στην Ελλάδα απορρυθμίζεται, το μπανάλ, εδώ και πολλά χρόνια ερώτημα (το οποίο φέρεται να εξέφρασε κάποτε ρητορικώς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μιμούμενος γάλλους πολιτικούς-διανοητές του μεσοπολέμου, οι οποίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με το φάσμα της υπονόμευσης εκ των έσω και της ανωμαλίας), ανατέλλει: «ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα κ.Τσίπρα;» - στη σημερινή του εκδοχή - [όπως διαβάζω στην ιστοσελίδα του Βήματος].

Η στρατηγική της γραφής που αρθρώνει αυτό το κοινότοπο ερώτημα είναι επίσης κουραστικά μπανάλ. Μια και δεν μπορείς να δείρεις τον γάϊδαρο, δέρνεις το σαμάρι! Μεταφορά κάνω με τη χρήση μιας παροιμίας και δεν εννοώ ασφαλώς πως ο κύριος Βαρδής Βαρδινογιάννης είναι γάϊδαρος και κάποιοι υπουργοί, βουλευτές ή κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ - τους οποίους δείχνει το άρθρο - σαμάρια!

Καλοκαιράκι είναι, ας είμαστε σύντομοι και ανάλαφροι μήπως και διαβαστούμε! Θέλεις να σου πω εγώ ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα και εσύ να σκεφτείς το γιατί; Θα καταλάβεις ή θα συνεχίσεις να αναρωτιέσαι «τα μνημόνια έφεραν την κρίση ή η κρίση τα μνημόνια»; Και γιατί θα πρέπει να πω ποιος κυβερνά σήμερα την Ελλάδα; Επειδή θέλω να απομπλέξω τον «γάϊδαρο» από την πολιτική ιστορία των διαπλεκομένων σχέσεων της Ελλάδας, ή μήπως επειδή λυπάμαι το καημένο το «σαμάρι»; Μάλλον, επειδή, σιχάθηκα απολύτως αυτή την υποκριτική γραφή, η οποία δυστυχώς κυριαρχεί επί δεκαετίες στον ελληνικό Τύπο. Μια στρατηγική στη δημοσιογραφία και στον δημόσιο λόγο, η οποία συμβάλει κεφαλαιωδώς στη διασκέδαση του πραγματικού, της ευθύνης και των συγκεκριμένων πολιτικών που προσδίδουν καταστατική μορφή στο πραγματικό.

Αν θέλεις να πεις (υπαινίσσεσαι ή προδηλώνεις) πως κυβερνά ο Βαρδινογιάννης, αποκλείοντας άλλους παραδοσιακούς διαπλεκόμενους ή απλώς βάζοντας τρικλοποδιές σε άλλους επιχειρηματίες-επενδυτές, μέσω της χειραγώγησης στελεχών της κυβέρνησης, εξηγήσου, αποκαλύπτοντας έντιμα και καθαρά τη σημερινή διάσταση των σχέσεων διαπλοκής στην Ελλάδα. Ποιος παίζει με ποιόν, πού και πώς! Αν, ωστόσο, δεν θεωρείς πως αυτό είναι το κρίσιμο πρόβλημα, στάματα την «τραβεστί δημοσιογραφία» και μίλησε με όρους δομικούς, εξηγώντας παράλληλα πώς η μεταβολή αυτών των όρων επηρεάζει καί τις σχέσεις διαπλοκής στην Ελλάδα (σχέση μεταξύ των ελλήνων μεγαλοεπιχειρηματιών με ολιγαρχικό προφίλ και σχέση των ιδίων με τη κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα και γενικότερα το πολιτικό προσωπικό, ή με ξένους παράγοντες και ιδιαίτερα με εκείνους της τρόικας. Αυτό λέγεται δημοσιογραφία, τα υπόλοιπα είναι φτήνια και ξεπεσμός!

Η δική μου γνώμη είναι πως στη σημερινή Ελλάδα κυβέρνα σταθερά (και για αφάνταστα πολλά χρόνια πλέον), αυτή την ιστορική περίοδο της οικονομικής και κοινωνικής απορρύθμισης, η κυρία Ύφεση με τον κύριο Αποπληθωρισμό - υπό την επιτροπεία της τρόικας ασφαλώς. Ένα φοβερό και τρομερό ζευγάρι, το οποίο πάντρεψε η τρόικα με τις ευχές ολόκληρου σχεδόν του πολιτικού μας συστήματος και την ικανοποίηση της διαπλοκής. Το σύμφωνο συμβίωσης σε αυτή την ανώμαλη για την οικονομία και την κοινωνία σχέση θεσπίστηκε με τα μνημόνια στο πλαίσιο ασφαλώς του «ατομικού μηχανισμού σωτηρίας».

Η μια πτέρυγα της διαπλοκής - αυτή που υπήρξε περισσότερο σκεπτικιστική και λιγότερο ενθουσιώδης στην εμπλοκή της τρόικας - έμοιαζε να εκτιμά πως η νύφη ήταν η V-Ύφεση, μια μελαχρινή μεγαλοκοπέλα με πλαγιοκαθοδική καμπύλη και με αντίστοιχη ανάπτυξη στους κλάδους όπου αυτή (η πτέρυγα) είχε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, ενώ η άλλη πτέρυγα της διαπλοκής - οι πιο φιλελεύθεροι, ας πούμε – διέδιδε πως η νύφη ήταν μια φυσιολογική και πολύ προσωρινή ξανθιά, U- Ύφεση, με αντίστοιχη ανάπτυξη, σύμφωνα με τους κανόνες των κύκλων των κλασικών οικονομικών. Όσο για τον γαμπρό, τον Αποπληθωρισμό, τα σχόλια και από τις δύο πτέρυγες ήταν συγκρατημένα, καθώς και οι δυο δεν καταλάβαιναν τον βρώμικο ρόλο του εναντίον των συμφερόντων τους.

Έλα όμως που και οι δύο πτέρυγες έκαναν λάθος (τα είπαν λάθος και πιθανόν να τα καταλάβαιναν λάθος) και δεν επρόκειτο για την μεσογειακή, μελαχρινούλα V-Ύφεση, ούτε για την ξανθούλα U-Ύφεση, αλλά για την κοκκινομάλλα με εξτένσιον L-Ύφεση, η οποία χαρακτηρίζεται από κατακόρυφη πτώση της οικονομίας και εξισορρόπηση στο κατώτερο σημείο, χωρίς εμφανείς προοπτικές ανάπτυξης! Και έλα που ακόμη δεν φτάσαμε στον πάτο, όπως εκτιμούν οι κουμπάροι της τρόικας! Αυτό είναι το «σοκ και δέος» που υποσχέθηκαν οι κουμπάροι, αλλά οι κακομαθημένοι διαπλεκόμενοι, μέσα στην αμετροέπειά τους, δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν πως η μεθοδολογία της τρόικας θα οδηγούσε καί στη δική τους καταστροφή, προκαλώντας τριβές, αντιζηλίες, πικρίες και ίσως μίση με διάθεση αντεκδίκησης στις μεταξύ τους σχέσεις.

Πρόσεξε τώρα τι γίνεται πρακτικά: Πρώτα έρχεται η νύφη L-Ύφεση που ψευδώς και παραπλανητικώς εμφανίζεται από την διαπλοκή είτε ως V-Ύφεση, είτε ως περιορισμένης βύθισης U-Ύφεση και μετά ακολουθεί ο γαμπρός Αποπληθωρισμός (41 μήνες είναι παντρεμένοι) με αποτέλεσμα οποιαδήποτε επένδυση στην πραγματική οικονομία να καθίσταται ασύμφορη, οι παραγωγικές μονάδες να έχουν πρόβλημα επιβίωσης και η ζήτηση να μειώνεται συνεχώς παράλληλα με την αποταμίευση! Η αγορά τώρα αποτελματώνεται, η κοινωνία αναστατώνεται και αποδιοργανώνεται, η ισορροπία των ολιγαρχικών συμφερόντων στην χώρα διαταράσσεται, καθώς ο ένας επιχειρεί να βρει ζωτικό χώρο μπαίνοντας στα χωράφια του άλλου, ενώ ο εργαζόμενος χάνει την εμπιστοσύνη του στην αγορά και κρεμιέται πλέον εύλογα πάνω στο κράτος και, ακόμη περισσότερο, πάνω στο κόμμα. Εκεί κρεμιέται για να σωθεί και ο διαπλεκόμενος. Οι πελατειακές σχέσεις συσφίγγονται αντί να χαλαρώνουν και αυτό δεν είναι καθόλου παράδοξο.

Και εκεί όπου επί πολλές δεκαετίες ήταν η διαπλοκή ο φορέας και ο κύριος μηχανισμός ανάπτυξης των κόμματων στην Ελλάδα και ευρύτερα του πολιτικού και εν μέρει του διοικητικού συστήματος, οι όροι αυτή την περίοδο πλέον αντιστρέφονται: Είναι το κομματικό σύστημα που αναλαμβάνει τώρα να μεταβληθεί σε φορέα της διαπλοκής ως ενστικτώδη αντίδραση στο οικονομικό αδιέξοδο. Η διαπλοκή θα αναγεννηθεί, αναδιαρθρωμένη ασφαλώς, μέσω του πολιτικού μας συστήματος για να υποστηρίξει όχι άμεσα την πραγματική οικονομία, αλλά έμμεσα την προπαγάνδα (: παράσταση) των κομμάτων περί ανάπτυξης στη συγκυρία.

Και αυτό θα επιφέρει δραματικές συγκρούσεις εντός του πολιτικού συστήματος της χώρας την επόμενη περίοδο, με έκδηλη την απειλή αποσταθεροποίησης. Αν η τρόικα δεν φροντίσει το επόμενο εξάμηνο να μεταβάλει απολύτως μεθοδολογία ως προς την ελληνική κρίση - πράγμα που σήμερα δεν φαίνεται στον ορίζοντα - τα κόμματα στην Ελλάδα θα γίνουν κομματάκια από τον «αδελφοκτόνο» πόλεμο διαπλεκομένων συμφερόντων, ενώπιον ενός αντικειμενικού οικονομικού, άρα και ηγεμονικού ή απλώς ηγετικού αδιεξόδου. Τότε να ερωτηθεί (ξανά) η κυρία Παπαρήγα, αν αυτός είναι ή δεν είναι αδελφοκτόνος πόλεμος. Μπορεί αυτή τη φορά να έχει δίκιο!...