Λογαριασμοί και αναμνήσεις

Θα έγραφα ότι «διαπίστωσα με τρόμο» αλλά θα ήταν πολύ δραματικό -ίσως να τρόμαζε και την κυρία Αυλωνίτου- γράφω λοιπόν πως «διαπίστωσα...

Θα έγραφα ότι «διαπίστωσα με τρόμο» αλλά θα ήταν πολύ δραματικό -ίσως να τρόμαζε και την κυρία Αυλωνίτου- γράφω λοιπόν πως «διαπίστωσα με ανησυχία» ότι από τον χειμώνα που έφυγε παίρνοντας μαζί του και την άνοιξη, διατηρώ ελάχιστες αναμνήσεις και πολλούς λογαριασμούς.
Η συναίσθηση μού ήρθε καθώς χάζευα έναν αητό στην ορεινή Ηλεία να λουπάρει σαν σπίτφαϊρ. Από τον χειμώνα που μας πέρασε, κατέληξα να καταλάβω εκείνη τη στιγμή ότι δεν είχα τέτοιες εικόνες, ούτε άλλες (σε ικανό αριθμό τουλάχιστον) από αυτές που γεμίζουν τη ζωή των ανθρώπων με νοήματα ή συναισθήματα - διότι τι άλλο είναι ο άνθρωπος παρά η μνήμη του;
Αντιθέτως, η ζωή μου όλον αυτόν τον χειμώνα και το ηδύ έαρ ήταν γεμάτη λογαριασμούς, εξοφλημένους και ανεξόφλητους, προς εξόφλησιν, προς απελπισία και συμμόρφωσιν, λογαριασμοί παντού. Για τα πάντα. Υπεράνω όλων!..
Απ’ όταν η κρίση σαν κάργια (δηλαδή ως εργαλείο καράκων και παλιόσκυλων) εγκαταστάθηκε στη χώρα μας, οι ζωές μας έγιναν λογαριασμοί, ζούμε σε μια πραγματικότητα λογιστικής οικονομίας τόσο λογικής, όσο ο βυθός του παραλόγου.
Οι ζωές των ανθρώπων πεθαίνουν δίπλα τους κι εμείς μόνον φοβόμαστε, θρηνούμε, απελπιζόμαστε. Προσωπικώς όλον τον χειμώνα τον έβγαλα λογαριάζοντας πώς να εξοφλήσω τον μισθό του κ. Καρανίκα. Την δε άνοιξη έδινα απ’ το υστέρημά μου για να αποπληρώσω τα έργα του κ. Σαμαρά. Με υποσχετική να δώσω και κάποιες προκαταβολές και για τα έργα του κ. Μητσοτάκη που επέρχονται. Το επίπεδο της ζωής του κ. Σαμαρά, του Τσίπρα και του κ. Μητσοτάκη δεν άλλαξε επί τα χείρω, ίσως μάλιστα και να βελτιώθηκε. Το επίπεδο όμως της ζωής εκείνων που υπέστησαν και υφίστανται τα μέτρα που πήρε εναντίον τους έχει κατέλθει στα Τάρταρα.
Πλην όμως, όπως θα έλεγε και ο Μάριο Μπουζάντι, «Τάρταροι δεν υπάρχουν», άρα δεν υπάρχουν και Τάρταρα, θα έλεγε η κυρία Φωτίου. Λογικόν. Αλλωστε αυτή η κυβέρνηση θυσιάζει καθημερινώς στη Λογική και την Ηθική. Για παράδειγμα: φτωχαίνει το Τρύφων τους ανθρώπους, και τους αλείφει λάδι η κυρία Φωτίου για να γιάνουν! Τι πιο λογικό, τι πιο ηθικό!
Αν ο αητός που γυροφέρνει πάνω απ’ το κεφάλι μου ήταν τράπεζα ή η εφορία, θα ανησυχούσα ιδιαιτέρως. Ομως ανησυχώ ακόμα περισσότερο ότι τον χειμώνα που έρχεται δεν θα έχω την ανάμνηση της παρουσίας αυτού του υπέροχου πλάσματος, αλλά την ανάμνηση ότι ο αητός αυτός εμένα μου θύμισε τράπεζες, Τρύφωνες, γεμιστά και εφορίες.
Κάπως έτσι γίνεται η ζωή «αηδία του βίου» που έλεγαν και οι Λατίνοι, κυρ Τσίπρα μου κι ανδρείκελο του Σόιμπλε…
(Αυγούστου επτά, από τα ορεινά της Αρχαίας Ολυμπίας, με τους θεούς κάτω στον κάμπο κλεισμένους μέσα στα μάρμαρά τους...)