Το αμπέλι στο Μετόχι

Από  τον Διονύση Σταμάτη. Εκεί στα μέρη της Αργαλαστής φυσάνε άλλοι αέρηδες τώρα το καλοκαίρι πιο δροσεροί κι από τους αιγαιοπελαγίτ...

Από  τον Διονύση Σταμάτη.

Εκεί στα μέρη της Αργαλαστής φυσάνε άλλοι αέρηδες τώρα το καλοκαίρι πιο δροσεροί κι από τους αιγαιοπελαγίτικους γιατί οι Κένταυροι ζήτησαν από τον Αίολο να φυσά στα μέρη τους μια συνεχή γλυκιά αύρα όταν αυτός έρχονταν στο Πήλιο για να ξεκουραστεί και να τα πιεί μαζί τους. Έτσι κι εσύ ξεκινώντας το πρωί να περπατήσεις στα μονοπάτια φτάνοντας στο Μετόχι και τραβώντας για το Λαύκο, αμέσως μετά τη στροφή ανάμεσα στα λιόδεντρα, είναι ένα ίσωμα γεμάτο λαδανιές, χαμόμηλο, ασφάκες και πουρνάρια. Παίρνεις τον κατήφορο αριστερά ανάμεσα στη πυκνή βλάστηση και μετά από λίγη ώρα βλέπεις κάτι που δε θα το έβαζε ποτέ ο νους σου. Ένα αμπέλι όμορφο που βγάζει κρασί γλυκό και μυρωδάτο, που δε χρειάζεται να περιμένει το χρόνο για να το προικίσει με τη χάρη του Διόνυσου. Το σταφύλι ακόμα και πάνω στο κλήμα μοσχοβολάει ροδοπέταλο, και το κρασί είναι απόσταγμα από νέκταρ. Ένα αμπέλι με επιμέλεια φροντισμένο όπως δούλευαν τη γη κάποτε οι αρχαίοι Αιολείς αμπελουργοί.

Χρειάζεσαι μάτι έμπειρο , λαμπρότητα ψυχής και την ανάγκη του Ομήρου για να υμνήσεις αυτό το εξαίσιο κόκκινο ηδονικό κρασί που σου προσφέρει με αγνή καρδιά ο εκεί αμπελουργός Δημήτρης και καμιά θεωρία, καμιά πίστη δεν αξιώθηκε να του δώσει μια θέση στο πάνθεο της απόλαυσης. Μπορεί να ζητήσεις την παρέα του Πλάτωνα για να ζήσεις ένα καινούργιο ¨ Συμπόσιο ¨ με συνδαιτυμόνες όλους τους πραγματικούς φίλους – που σπανίζουν σήμερα – γιατί τότε δε θ άσε μόνο συμποσιαστής αλλά και συνάρχοντας στη βραδινή συνάντηση με φίλους κι άλλους εκεί οινοπαραγωγούς όπου και οι Ολύμπιοι θεοί θα ζήλευαν ακόμα όταν το βράδυ θα απολαμβάνουν τη βελούδινη γεύση, χρώμα, σώμα και υφή του οίνου των γενναίων της ηδονής….

Δε φυτεύουμε δέντρα που δε μας προσφέρουν τίποτε άλλο πέρα από τη σκιά τους .

Δε θέλουμε άλλη γη πέρα από τη θάλασσα…