Μαζεύουν πλαστικά καπάκια για να βοηθήσουν το μικρό Ραφαήλ

Το πλαστικό καπάκι, ένα μικρό αντικείμενο που δεν κοστίζει τίποτα, μπορεί να βοηθήσει και ουσιαστικά ν’ αλλάξει τη ζωή πολλών παιδιών ή...

Το πλαστικό καπάκι, ένα μικρό αντικείμενο που δεν κοστίζει τίποτα, μπορεί να βοηθήσει και ουσιαστικά ν’ αλλάξει τη ζωή πολλών παιδιών ή ενηλίκων που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Η συλλογή από πλαστικά καπάκια, αποτελεί μια πράξη καλοσύνης για όσους το έχουν ανάγκη.
 Όλοι έχουμε ακούσει κατά καιρούς ότι συλλέγονται καπάκια από πλαστικά μπουκάλια με σκοπό την ανταλλαγή τους με αναπηρικά αμαξίδια. Όμως, λίγοι έχουν πειστεί ότι αυτό πράγματι συμβαίνει.
Κι ενώ οι περισσότεροι θεωρούν τη συλλογή από πλαστικά καπάκια ένα είδος αστικού μύθου, την περασμένη Τρίτη το πρωί, ήρθε στα γραφεία του rethemnosnews.gr  Ελένη Καλαϊτζάκη, ζητώντας να δημοσιευθεί, τόσο στην έντυπη όσο και στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας, η πρόσκληση συλλογής καπακιών για το γιο της, το μικρό Ραφαήλ Δαμανάκη.
Τα καπάκια γίνονται αναπηρικά αμαξίδια
Η κ. Καλαϊτζάκη, μητέρα του μικρού Ραφάηλ, που χει και εργάζεται στο Ρέθυμνο, μας διαβεβαίωσε ότι η ανταλλαγή πλαστικών καπακιών με αναπηρικά αμαξίδια είναι γεγονός και πραγματοποιείται μέσω εταιριών ανακύκλωσης.
«Εγώ για την κίνηση με τα καπάκια ενημερώθηκα από τη φυσιοθεραπεύτρια του παιδιού μου», είπε «και συγχρόνως βρήκα και διάφορες σελίδες στο ίντερνετ που μιλούσαν γι’ αυτό».
Όσον αφορά, για τη διάθεση τους, η ίδια ανέφερε: «Ψάξαμε και βρήκαμε ότι συνήθως οι εταιρίες ανακύκλωσης αγοράζουν 180 ευρώ τον τόνο τα καπάκια, όμως μία εταιρία στο Ηράκλειο, για την ίδια ποσότητα προσφέρει 300 ευρώ».
Και πρόσθεσε: «Η ποσότητα που χρειαζόμαστε είναι πάρα πολλή μεγάλη, καθώς το αναπηρικό αμαξίδιο του Ραφαήλ κοστίζει 2,5 χιλιάδες ευρώ, γιατί πρέπει να έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές, όπως στήριξη κεφαλής και κορμού κ.α.
Με έναν απλό υπολογισμό, καταλαβαίνετε ότι χρειαζόμαστε 8 τόνους πλαστικά καπάκια. Ωστόσο, για να συμπληρωθεί ένας τόνος χρειάζονται 540.000 τεμάχια (!) τα οποία θα πρέπει να πολλαπλασιαστούν επί 8 (!)».
Η κ. Καλαϊτζάκη είναι αισιόδοξη και θεωρεί ότι παρά τη δυσκολία του εγχειρήματος, θα κατορθώσει, με τη βοήθεια όσων το επιθυμούν, να συγκεντρώσει την ποσότητα που χρειάζεται. «Η συλλογή και η ανακύκλωση καπακιών έχει δύο θετικά», τόνισε «πέρα από το κέρδος των αναπηρικών αμαξιδίων υπάρχει κέρδος και στην ανακύκλωση, αφού τα καπάκια θα κατέληγαν στα σκουπίδια».
Ο Ραφαήλ θα ξαναπάει βόλτα 
«Μακάρι να είχαμε άλλο τρόπο» συμπληρώνει «αλλά τα βοηθητικά μηχανήματα που κάνουν ευκολότερη τη ζωή του Ραφαήλ στο σπίτι, ήδη μας έχουν κοστίζει αρκετές χιλιάδες ευρώ και δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε και σε αυτό το πρόσθετο έξοδο. Το μόνο που ζητάμε από τον κόσμο, είναι να μην πετάει τα πλαστικά καπάκια από το νερό το γάλα, τα αναψυκτικά και γενικά τα τρόφιμα, αλλά να τα ξεχωρίζει και μόλις μαζευτούν, είτε να μας ειδοποιήσει να πάμε να τα παραλάβουμε, είτε να τα αφήσει σε ένα από τα σημεία συλλογής».
Το κάθε καπάκι, που στην ουσία είναι ένα άχρηστο αντικείμενο, είναι πολύ σημαντικό για το μικρό Ραφαήλ, που όπως υπογράμμισε η μητέρα του έχει πλέον μεγαλώσει και δε χωράει στο καροτσάκι του. «Ο Ραφαήλ είναι πλέον 4 ετών και δε χωράει στο μικρό καροτσάκι που έχουμε, θέλω να τον βγάλω βόλτα και δεν μπορώ. Με το αναπηρικό αμαξίδιο θα μπορώ και πάλι να τον ξαναβγάλω έξω».
Συγχρόνως, δεν παρέλειψε να προσθέσει ότι: «Και το δικό μου το παιδί να καλυφθεί θα συνεχίσω τον αγώνα, γιατί ξέρω τις ελλείψεις και τις ανάγκες του Ρεθύμνου».
Ο Γολγοθάς του Ραφαήλ 
(Διηγείται η μητέρα του)
«Ο Ραφαήλ γεννήθηκε από ιατρικό λάθος πρόωρα (6,5 μηνών), ήταν μόλις 1,5 κιλό αλλά υγιής. Μπήκε σε θερμοκοιτίδα στο Βενιζέλειο και μας επέτρεπαν να τον επισκεπτόμαστε μέρα παρά μέρα. Όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά και μάλιστα μας έλεγαν ότι θα τον παίρναμε σύντομα, γιατί έπαιρνε βάρος με ικανοποιητικό ρυθμό. Όμως ένα πρωί ειδοποιηθήκαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, ο Ραφάηλ ενδονοσοκομειακά «κόλλησε» μηνιγγίτιδα(!).
Οι πληροφορίες που μας έδωσε η διευθύντρια ήταν απογοητευτικές, μάλλον δε θα τα καταφέρει μας είπε, αλλά ακόμα κι αν επιζήσει θα έχει κάποια σοβαρή αναπηρία.
Μείναμε ακόμα 1,5 μήνα εκεί. Ωστόσο είχε αρχίσει να μαζεύει υγρό στο κεφάλι και να κάνει υδροκεφαλία. Μας είπαν ότι δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν και μας έστειλαν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, προκείμενου να χειρουργηθεί.
Εκεί του έβαλαν βαλβίδα και σωληνάκι για να φεύγει το υγρό που μάζευε στο κεφάλι και μας έστειλαν στο σπίτι. Το υγρό όμως, δεν το τράβαγε το σωληνάκι και αυτό βρήκε δίοδο από ένα ράμμα κι άρχισε να τρέχει εξωτερικά.
Χρειάστηκαν να γίνουν αλλεπάλληλες επισκέψεις στο Πανεπιστημιακό, ακόμα και επέμβαση, προκειμένου να επανατοποθετηθεί η βαλβίδα και να ξαναρυθμιστεί. Αυτό κράτησε δύο μήνες, με αποτέλεσμα στο διάστημα αυτό το κεφαλάκι του να μεγαλώσει κατά 5 εκατοστά και καθώς το υγρό δεν έφευγε ν’ αρχίσει να κάνει κρίσεις επιληψίας. Αυτό σήμαινε πάλι εισαγωγή για το Ραφαήλ και νέα φάρμακα.  
Στο τέλος, σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, μας ανακοίνωσαν ότι τα χειρουργεία του Ραφαήλ απέτυχαν και ότι έπρεπε να πάμε  στο Παίδων στην Αθήνα.
Φύγαμε το ίδιο βράδυ, εκεί μας ανέλαβε ο κ. Προδρόμου, που μας είπε ότι η βαλβίδα ήταν τοποθετημένη εντελώς λάθος. Όχι μόνο δε λειτουργούσε αλλά  είχε γεμίσει κύστες και αιματώματα την περιοχή. Δυστυχώς όλον αυτόν τον καιρό αντί να του κάνουν καλό, του έκαναν ακόμη περισσότερο κακό.
Σημειώνω εδώ, ότι το υγρό από το κεφάλι, οδηγούνταν με σωληνάκι στην κοιλιά του, προκειμένου να φεύγει μαζί με τα ούρα. Από την ώρα που λειτούργησε η βαλβίδα το υγρό έφυγε απότομα. Αποτέλεσμα, φούσκωσε η κοιλιά του και χρειάστηκε νέα επέμβαση, για να τοποθετηθεί άλλο σωληνάκι που να αδειάζει το υγρό από την κοιλιά του Ραφαήλ. Αυτό κράτησε 25 μέρες.
Ο Ραφαήλ γεννήθηκε 31 Αυγούστου και από τα νοσοκομεία φύγαμε 30 Ιουλίου την επόμενη χρονιά!
Ευτυχώς, έχουμε τη βοήθεια, των γονιών μας, τους οποίους ευχαριστούμε πολύ, που είναι κοντά μας  όλα αυτά τα χρόνια. Κι έτσι μπορούμε να δουλεύουμε κάθε καλοκαίρι σε ξενοδοχείο».