Τέρμα η ηττοπάθεια! (ή το τίναγμα της ψόφιας γάτας...)

Γράφει ο  Θ.Κ. Λέμε πολλές φορές - και συμφωνούμε μεταξύ μας - πως είναι ανυπόφορη η "ενοχικότητα" της παραδοσιακής Κεντρο...

Γράφει ο Θ.Κ.

Λέμε πολλές φορές - και συμφωνούμε μεταξύ μας - πως είναι ανυπόφορη η "ενοχικότητα" της παραδοσιακής Κεντροδεξιάς απέναντι στην Αριστερά.

Ότι στην Ελλάδα ηγεμονεύουν οι αριστερές ιδέες που παντού αλλού έχουν καταρρεύσει.

Κι αυτό οδήγησε σε μια δουλικότητα της Δεξιάς να δηλώνει πως... "σέβεται τους αγώνες της Αριστεράς"!

Κάποιοι θα αναρωτηθούν:

--Αυτό δεν δείχνει, άραγε, "ανωτερότητα" από την πλευρά μας;

Απάντηση: Θα έδειχνε, πράγματι, ανωτερότητα, αν η ΝΔ είχε επιβάλει και στην Αριστερά να σέβεται και τους αγώνες που ΔΕΝ είναι "δικοί" της. Αλλά καθόρισαν την Ιστορία αυτού του τόπου....

Όμως, αυτό δεν συνέβη!

Κι έτσι δεν πρόκειται για "ανωτερότητα".

Πρόκειται για ενοχικά σύνδρομα και δουλικότητα.

Που πιστοποιούν την ηγεμονία της Αριστεράς.

Δεν μπορεί να γιορτάζουμε την "Εθνική Αντίσταση" μόνο του ΕΑΜ!

Να αφήνουμε να υποτιμούν το ΟΧΙ του Μεταξά, να αγνοούνται οι αγώνες του ΕΔΕΣ ή του ηρωικού συντάγματος 5/42 του Ψαρρού που είχε τραγικό τέλος.

Δεν μπορεί να ΜΗ γιορτάζουμε τον αγώνα του συντάγματος Μακρυγιάννη, που κράτησε την Αθήνα ελεύθερη το 1944, ή να μη γιορτάζουμε το τέλος του Εμφυλίου, τον Αύγουστο του 1949.

Όταν ηττήθηκε οριστικά το ΚΚΕ και δεν γίναμε Βουλγαρία ή Αλβανία...

Δεν μπορεί να τα θεωρούμε όλα αυτά... "γιορτές μίσους"!

Δεν είναι γιορτές μίσους!Αυτά έπρεπε να γιορτάζονται επίσημααπό την Ελληνική Πολιτεία και αδελφωμένα απ' όλους!

Με κοινό μνημείο πεσόντων κι από τις δύο πλευρές!

Γιατί όλοι αυτοί που σκοτώθηκαν, ήταν αδέλφια μας.

Ήταν παιδιά της Ελλάδας. Όλοι...

Όπως έγινε στην Ισπανία για τα θύματα του εκεί εμφυλίου.

Όπως έγινε στις ΗΠΑ για τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και από τις δύο πλευρές στη μάχη του Γκέτυσμπεργκ, της πιο αποφασιστικής, για την έκβαση του Αμερικανικού εμφυλίου.

Αν αυτό έκανε η ΝΔ, ή οποιοσδήποτε, θα ήταν αληθινή ενωτική κίνηση.

Αληθινή αμφισβήτηση της ηγεμονίας της Αριστεράς (που επέβαλε τη δική της, εντελώς μισαλλόδοξη, ερμηνεία της Ιστορίας).

Αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ!

Ο μόνος που άνοιξε μέτωπα κατά της Αριστεράς, αλλά μέτωπα ιδεών, όχι μέτωπα μισαλλοδοξίας, υπήρξε ο Σαμαράς.

Και ήταν ο πρώτος που μίλησε σε ηγετικό επίπεδο μάλιστα, ενάντια στην "παράδοξη ηγεμονία των αριστερών ιδεοληψιών στην Ελλάδα".

Και δεν του το συγχώρησαν αυτό, ούτε οι Αριστεροί, ούτε οι δικοί μας ψοφοδεείς (έναντι της Αριστεράς).

Οι ΠΑΣΟΚοι, ήδη απελπιστικά συρρικνωμένοι και ανέκαθεν κυνικοί, δεν είχαν πρόβλημα, έτσι κι αλλιώς.

Ήταν οι μόνοι που καταλάβαιναν πως το "ρεύμα" είχε γυρίσει παγκοσμίως σε βάρος της Αριστεράς και απέφευγαν πια τις μάχες ιδεών.

Και μάλιστα για ιδέες που οι ίδιοι ποτέ δεν πολύ-πίστεψαν.

Η ηγεμονία της Αριστεράς λοιπόν, πρέπει να αμφισβητηθεί. Αλλιώς, δεν πάμε πουθενά.

Το ξέρουμε, το συζητήσαμε, το εμπεδώσαμε. Πάμε παρακάτω...

Υπάρχει, όμως και η άλλη πλευρά της εγγενούς αρρώστιας μας.

Η ηττοπάθειά μας! Που εμφανίζεται μάλιστα ως "ρεαλισμός":

Κι ακούμε διάφορα "ιστορικά επιχειρήματα" της... συμφοράς:

Ότι έτσι ήταν πάντα! Ότι οι Έλληνες είναι παραδοσιακά... "σανοφάγοι", ότι ο λαός είναι "ηλίθιος" ή "ιδιοτελής" ή και τα δύο, ότι οι ηγέτες του είναι "προδότες", άρα...

Άρα τι; Άρα είμαστε χαμένοι από χέρι!

Άρα, τι συζητάμε παιδιά;

Να τα μαζέψουμε και να πάμε σε άλλες πολιτείες...

Ε λοιπόν, όποιος θέλει να φύγει, ας φύγει. Εγώ δεν πάω πουθενά!

Αλλά για δείτε: Αν έχει νόημα να συζητάμε ο,τιδήποτε, εφόσον προηγουμένως αποβάλλουμε αυτή τη νοσηρότητα: Της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας!

Δεν είναι μόνο, λοιπόν, όσοι δηλώνουν πως "σέβονται τους αγώνες της Αριστεράς" και το παίζουν κατά τα άλλα... "κεντροδεξιοί", αλλά δεν δείχνουν κανένα σεβασμό για τους αγώνες του Ελληνικού λαού ενάντια στην Αριστερά.

Που είναι πια απολύτως δικαιωμένοι σήμερα ...

Δεν είναι μόνον αυτοί...

Είναι κι όσοι καλλιεργούν συστηματικά την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία.

Κι αυτό αρρώστια είναι.

Όπως η ενοχική δουλικότητα, έτσι κι η μοιρολατρία, αρρώστιες είναι!

Και μάλιστα συνδέονται απόλυτα μεταξύ τους.

Γιατί αν πιστεύεις πως ο λαός μας "δεν αξίζει τίποτε καλύτερο", λίγο απέχει από το να υποκλίνεσαι στην αριστερή κόλαση που ζούμε τώρα.

Επιτρέψτε μου λοιπόν, να μη μασάω τα λόγια μου:

Υποκλίνονται στην ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, όχι μόνο όσοι δηλώνουν ενοχικά ότι "σέβονται τους αγώνες της"...

Εξ ίσου "υποκλίνονται" στην ιστορική χρεοκοπημένη Αριστερά,κι όσοι κατά βάθος πιστεύουν ότι"έτσι ήταν πάντα κι έτσι θα είναι για πάντα"!

Αυτή είναι η γνώμη μου, εν πάση περιπτώσει.

Και το πράγμα γίνεται πια πολύ σοβαρό, γιατί την ώρα που ο Τσίπρας έφερε την Αριστερά στη διακυβέρνηση και όλα δείχνουν τα αξεπέραστα αδιέξοδα στα οποία προσκρούει, την ώρα που ο λαός βλέπει μια-προς-μία τις ψευδαισθήσεις που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατρέπονται σε αληθινούς εφιάλτες για όλο τον κόσμο, την ώρα που ακόμα και ο Λεβέντης, το... "κολλητάρι" του, λέει ανοικτά πια και δημόσια, πως ο Τσίπρας "έχει εγκλωβιστεί" και "θα αναγκαστεί να πάει σε εκλογές", την ώρα που και ο φιλικός για το ΣΥΡΙΖΑ ξένος τύπος, ο βρετανικός Guardian για παράδειγμα, αναφέρει πως η Ελληνική κρίση ΔΕΝ ξεπεράστηκε και θα επανέλθει πολύ σύντομα στο προσκήνιο, πολλοί δικοί μας πρόθυμα προσχωρούν στην άποψη, πως ο Τσίπρας περίπου..."θριάμβευσε" και τίποτε δεν τον σταματά!

Ο κόσμος το 'χει τούμπανο ότι ο Τσίπρας δεν πάει καλά, κι εμείς εδώ ακόμα συζητάμε πόσο... "πανίσχυρος" είναι!

Ούτε η Γεροβασίλη δεν τα πιστεύει αυτά πλέον...

Δείτε λοιπόν, μια άλλη πλευρά των πραγμάτων.

Η βασική αιτία που δίνει κοινωνική απήχηση στα κηρύγματα και στο διχαστικό, αντί-μεταρρυθμιστικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο κρατισμός!

Όλες οι προηγούμενες χρεοκοπίες του νεοελληνικού κράτους, ενίσχυσαν τον κρατισμό στην Ελλάδα.

Η τωρινή υπερχρέωση, χτυπάει τον κρατισμό στην Ελλάδα.

Κι αυτό γίνεται μπροστά στα μάτια μας, αλλά αρνούμαστε να το δούμε.

Το πρώτο περίεργο που συνέβη στην Ελλάδα είναι πως απ' όλες τις προηγούμενες χρεοκοπίες, το επίσημο ελληνικό κράτος υπέστη σοβαρή ταπείνωση, μπήκε σε μεγάλες περιπέτειες, αλλά τελικά κέρδισε κάτι σημαντικό κάθε φορά!

--Η χρεοκοπία του 1827 επέφερε την επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων στο Ναυαρίνο! Η Επανάσταση που ψυχορραγούσε εκείνη τη στιγμή από την επέμβαση του Αιγύπτιου Ιμπραήμ υπέρ της Υψηλής Πύλης, σώθηκε, για να μπορέσουν να αποπληρωθούν τα "δάνεια της ανεξαρτησίας"!

Τα οποία αμέσως μετά την συγκρότηση του νέου Ελληνικού κράτους...έπαψαν να εξυπηρετούνται.

Και στο καπάκι δόθηκε και...νέο δάνειο!

Για τη ανασυγκρότηση του νεοπαγούς κρατιδίου...

--Η χρεοκοπία του 1843 επέφερε την Επανάσταση για το Σύνταγμα!

--Η χρεοκοπία του 1893 οδήγησε στον ατυχή πόλεμο του 1897, επέφερε τον Διεθνή Έλεγχο του 1898 και δύο πρωτοφανή πράγματα συνέβησαν τότε:

Η Ελλάδα που έχασε τραγικά τον Πόλεμο του 1897, ωστόσο ΔΕΝ έχασε εδάφη! Ενώ η Τουρκία που κέρδισε τον Πόλεμο, τελικά υποχρεώθηκε να χάσει την Κρήτη (ο οποία 13 χρόνια αργότερα προσαρτήθηκε επισήμως στην Ελλάδα)!

Και ο "οικονομικός έλεγχος" που επιβλήθηκε τότε, οδήγησε σε τέτοιο εσωτερικό νοικοκύρεμα, ώστε 15 χρόνια αργότερα η Ελλάδα τριπλασιάστηκε εδαφικάκαι υπερδιπλασιάστηκε πληθυσμιακά:

--Με την επόμενη χρεοκοπία του 1932, η Ελλάδα προσχώρησε στον "οικονομικό εθνικισμό" που κυριαρχούσε την εποχή εκείνη διεθνώς (μετά την Μεγάλη Κρίση του 1929), συγκρότησε κράτος, απέκτησε κοινωνικό κράτος (τότε δημιουργήθηκε το ΙΚΑ) και ετοιμάστηκε για τον Πόλεμο που ερχόταν.

Το δεύτερο παράδοξο είναι πώς, ενώ τόσο διαφορετικά αίτια τις προκάλεσαν, σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις χρεοκοπίας, ο κρατισμός στην Ελλάδα έβγαινε ενισχυμένος!

Οι διεθνείς ομολογιούχοι επέβαλαν έλεγχο στους πόρους τους Ελληνικού δημοσίου.

Και για να μπορέσει το Ελληνικό κράτος να ανταποκριθεί, ενίσχυε τον δικό του έλεγχό πάνω στην οικονομία.

Υπάρχει κι ένα ακόμα παράδοξο: Ο αυξημένος κρατικός έλεγχος πάνω στην οικονομία οδήγησε τελικά και σε αυξημένο έλεγχο του κράτους πάνω στην κοινωνία συνολικά.

Παντού αλλού σχεδόν, η αστική τάξη δημιούργησε κράτος.

Εδώ, στην Ελλάδα, το κράτος δημιούργησε "αστική τάξη".

Κι επειδή το κράτος άλλαζε κάθε τόσο, ως αποτέλεσμα πολέμων, επαναστάσεων, κατοχών και χρεοκοπιών, κάθε σαράντα χρόνια περίπου η κυρίαρχη ελίτ "αναμορφώνεται" στην Ελλάδα!

Δείτε γύρω σας: Όλα τα μεγάλα ονόματα των ισχυρών σήμερα, πριν τριάντα σαράντα χρόνια ήταν παντελώς άγνωστα στο Πανελλήνιο.

Κι όλα τα μεγάλα ονόματα πριν μια-δύο γενιές, σήμερα δεν ακούγονται ή δεν υπάρχουν καθόλου (ή έχουν φύγει οι επίγονοί τους από την Ελλάδα προ πολλού).

Και δεν παίζουν πια κανένα ρόλο.

Η σημερινή κρίση, που αποτελεί ουσιαστικά χρεοκοπία σε νέες, εντελώς διαφορετικές συνθήκες (νομισματικής ένωσης κλπ.) κινείται εντελώς αντίστροφα με όλες τις προηγούμενες.

Και τώρα δεσμεύτηκαν δημόσιοι πόροι (όπως και όλες τις προηγούμενες φορές).

Αλλά αυτή τη φορά ο κρατισμός χτυπιέται, ΔΕΝ ενισχύεται!.

Ο έλεγχος του κράτους πάνω στην οικονομία περιορίζεται, ΔΕΝ διογκώνεται!

Ο κρατισμός λοιπόν, χτυπιέται, έστω και μετ' εμποδίων...

Δεν υπάρχει πια "Χολαργός" να τον τροφοδοτεί με πληθωρικό νόμισμα.

Για πρώτη φορά η μείωση φόρων, είναι αίτημα που υιοθετούν μια σειρά από κοινωνικά στρώματα που υπήρξαν "κρατικοδίαιτα" μέχρι σήμερα.

Ο Σαμαράς έκανε τρεις πρωτιές στο σημείο αυτό.

Που τις συνειδητοποιήσαμε όλοι μας, εκ των υστέρων, δυστυχώς:

--Πρώτον εξέφρασε ως κεντρικό αίτημα τη σταδιακή μείωση φόρων.

Όλων των φόρων! Που πρέπει να είναι "σταδιακή", για να ΜΗΝ επαναφέρει τη χώρα ξανά σε ελλείμματα και πρέπει να είναι συνολική, για να απελευθερώσει την οικονομική δραστηριότητα παντού.

Το είπε το Σεπτέμβριο του 2010 στη ΔΕΘ και το επανέλαβε ακόμα πιο προωθημένο στο Ζάππειο-2 το Μάϊο του 2011. Τότε μάλιστα τόλμησε και το στόχο για 15% flat rate tax στα κέρδη.

Είναι η πρώτη φορά που οποιοδήποτε κόμμα εξουσίας στην Ελλάδα υιοθέτησε τέτοιο αίτημα συνολικής, αλλά σταδιακής και συντονισμένης μείωσης φόρων.

Μια μακροχρόνια στρατηγική μείωσης φόρων!

Ούτε οι "Φιλελεύθεροι" του παρελθόντος, ούτε οι "Συντηρητικοί" οποιασδήποτε απόχρωσης τόλμησαν ποτέ κάτι τέτοιο.

Για να μη μιλήσουμε για την Αριστερά φυσικά, που πάντα ήθελε να φορολογεί τα πάντα.

--Δεύτερον, ο Σαμαράς άρχισε να εφαρμόζει την πολιτική αυτή την ώρα που υλοποιούσε λιτότητα!

Μείωσε το ΦΠΑ στην εστίαση (αφορά 200 χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και 1 εκατομμύριο απασχολούμενους σε αυτές), μείωσε την εισφορά αλληλεγγύης, μείωσε το φόρο πετρελαίου, μείωσε δύο φορές τις εργοδοτικές εισφορές, μείωσε το φόρο στα ενοίκια, μείωσε τους συντελεστές στο φόρο εισοδήματος, κλπ.

Είναι η πρώτη φορά διεθνώς, όπου χώρα εφαρμόζει πρόγραμμα λιτότητας του ΔΝΤ και παράλληλα μειώνει κάποιους φόρους.

--Τρίτον, έφερε αποτελέσματα! Ο Σαμαράς πέτυχε να μειώσει τα ελλείμματα θεαματικά, την ώρα που επιλεκτικά μείωνε φόρους! Κι αυτό δεν έχει ξαναγίνει.

Για να μη μιλήσουμε για το γεγονός ότι προσπάθησε να φέρει την "αξιολόγηση" στο δημόσιο (αλλά δεν τον άφησαν). Ενώ άρχισε και κάποιες, έστω και οριακές, απολύσεις από το δημόσιο (που ο ΣΥΡΙΖΑ τους επανέφερε όλους μετά).

Για πρώτη φορά μειώθηκαν οι απασχολούμενοι στο κράτος, έστω και κατά 12% μέσα σε 2,5 χρόνια! Παλαιότερα μόνο αυξάνονταν...

Το βέβαιο είναι πως το χτύπημα του κρατισμού άρχισε. Και ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει να το αποφύγει, αλλά δεν μπορεί.

Αυτό είναι το καινούργιο αυτής της κρίσης:

Σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις, η Ελλάδα κέρδιζε κάτι, αλλά έχανε το δυναμισμό τηςμε τη διόγκωση του κρατισμού.

Τελικά καμία από τις προηγούμενες χρεοκοπίεςδεν εμπόδισαν την Ελλάδα να κάνει τεράστια βήματα ανάπτυξης, εθνικής και δημοκρατικής ολοκλήρωσης τις επόμενες δεκαετίες.

Αλλά η διόγκωση του κρατισμού έβαζε πάντα φρένο, προκαλούσε στρεβλώσεις και οδηγούσε στην... επόμενη χρεοκοπία.

Αυτή τη φορά το χτύπημα του κρατισμού μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα σε μεγάλη, αληθινά αναπτυξιακή εκτίναξη!

Κι αυτό δεν σημαίνει ότι... "τα Μνημόνια είναι καλά".

Αλλά ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι λυτρωτικές!

Κι έπρεπε να τις είχαμε κάνει, χωρίς να μας τις "επιβάλει" κάποιο Μνημόνιο.

Οι δανειστές δεν θέλουν αναγκαστικά "το καλό μας"...

Πολλές φορές έκαναν λάθη. Πολλές φορές μας έσπρωξαν ή αποδέχθηκαν ή εισηγήθηκαν τις χειρότερες "λύσεις". Που αποδείχθηκαν πολύ προβληματικές.

Αλλά η κρίση που ζούμε είναι κρίση του κρατισμού. Και οδηγεί στην αποδυνάμωσή του.

Κι ο ΣΥΡΙΖΑ που εκπροσωπεί τον κρατισμό και τις έσχατες αντιστάσεις του, βρίσκεται στη λάθος πλευρά της Ιστορίας!

Κι αυτό δεν θα φανεί "κάποτε", στο απώτερο μέλλον. Φαίνεται ήδη! Το ζει ήδη! Το βιώνει αυτή τη στιγμή...

Ο Τσίπρας δεν αποτελεί το "επιστέγασμα" της ηγεμονίας των αριστερών ιδεών.

Είναι αντίθετα, η τελευταία "αναλαμπή" αυτής της "ηγεμονίας", η τελευταία έκλαμψη πριν την αναπόφευκτη Κάθαρσητης τραγωδίας που προκάλεσε.

Ο κόσμος πίστεψε για σαράντα χρόνια τα ψέματα της Αριστεράς, και τώρα την απομυθοποιεί κάθε μέρα, με τον πιο δραματικό τρόπο.

Δεν είναι η "έφοδος των κολασμένων στον Ουρανό". Είναι το "τίναγμα της ψόφιας γάτας".

Η τελευταία αντίδραση του "θηρίου", πριν εκπνεύσει.

Κι όσοι υποκλίνονται στο θηρίο τώρα, ή το φοβούνται τώρα, είναι κι αυτοί καταδικασμένοι να τους πάρει μαζί του...