Πόση ασχήμια απαιτείται για να φρίττεις με ένα πραξικόπημα στα χαρτιά, ενώ βιώνεις ένα άλλο στην πράξη, επί έξι χρόνια;

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος. Ακόμη και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να ρωτούσες, ως διαρκές αναγκαίο πραξικόπημα θα όριζε αυτό ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.

Ακόμη και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να ρωτούσες, ως διαρκές αναγκαίο πραξικόπημα θα όριζε αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία έξι χρόνια. Δεν νομίζω πως υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που έχει επαφή με τον νομικό και πολιτικό πολιτισμό της Ευρώπης, που να μην αντιλαμβάνεται πως η σημερινή πολιτική, οικονομική και διοικητική τάξη στην Ελλάδα δομείται στο πλαίσιο ενός πραξικοπήματος. Αυτό άλλωστε αναγνωρίζουν και οι δικαστές μας για να μπορέσουν να ασκήσουν το λειτούργημά τους κατά την απονομή δικαιοσύνης.

Το πραξικόπημα μάλιστα αυτό ολοκληρώνεται θεσμικώς επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την πλήρη μεταβίβαση της άσκησης της εθνικής κυριαρχίας σε υπερεθνικούς και διεθνείς θεσμούς, όπως και διεθνή επιχειρηματικά συμφέροντα, με παράλληλη σοβαρή νόθευση της λαϊκής κυριαρχίας και την άσκηση της νομιμότητας στο πλαίσιο ενός κράτους εκτάκτου ανάγκης.

Το πραξικόπημα αυτό νομιμοποιείται πολιτικώς με διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, οι οποίες λειτούργησαν ως νομιμοποιητικός παράγοντας στη θέσπιση της Ελληνικής, Μετανεωτερικής και Μεταμοντέρνας Υποτελούς Πολιτείας. Δεν υπάρχει επίσης κανείς επιστήμονας ή καταρτισμένος πολιτικός που θα μπορούσε να αρνηθεί αυτό το γεγονός μέσα στην «έρημο του πραγματικού» της Ελλάδας. Ακόμη και όλα ανεξαιρέτως τα ελληνικά κόμματα προτείνουν (διαφορετική ή παρόμοια) στρατηγική για τον απεγκλωβισμό από την πραξικοπηματική διαδικασία που χαρακτηρίζει την πολιτική και οικονομική ανωμαλία της πατρίδας μας, γεγονός που έχει προ πολλού διασύρει τη νομιμότητα στην ΕΕ.

Ακόμη και ο πλέον νεοφιλελεύθερος νους αντιλαμβάνεται πως οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα διαδοχικών πραξικοπημάτων, ήδη από το 2010, τα οποία σήμερα τείνουν να αποκτήσουν ενιαία πολιτικά χαρακτηριστικά ως μια αδιάρρηκτη και ολοκληρωμένη πραξικοπηματική δομή που καθιστά τον ελληνικό κοινοβουλευτισμό έκφραση αυτοπεριορισμένης λαϊκής κυριαρχίας. Ακόμη και οι πλέον φανατικοί θιασώτες της τρόικας και του ολοκληρωτικού καπιταλισμού αναγνωρίζουν αυτή την τραγική κατάσταση και ζητούν αποφασιστικές κινήσεις οικονομικού και διοικητικού χαρακτήρα για να πάψει η χώρα να κυβερνάται με πραξικοπηματικό τρόπο και να αποκατασταθεί πλήρως η δημοκρατική λειτουργία και η κανονικότητα. Ακόμα κι αυτοί!

Κι όμως, παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιοι χαμένοι οδοιπόροι στην «έρημο του πραγματικού», διαμορφωτές της κοινής γνώμης, που είναι αδύνατον να αντιληφθούν τον πραξικοπηματικό χαρακτήρα που ορίζει πλέον δομολειτουργικά την καταστατική πραγματικότητα στην χώρα μας, η οποία επί έξι χρόνια βρίσκεται σε καραντίνα εντός της ευρωζώνης και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτοί νοιώθουν φρίκη με την ιδέα και μόνον πως θα μπορούσε η πρώτη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα να καταλήξει σε ένα «Σχέδιο Β» το οποίο θα αποτελούσε ασφαλώς αντι-πραξικόπημα, στον βαθμό που κατέρρεαν οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα! Απορούν, μάλιστα, πώς μετά τις «αποκαλύψεις» Γκάλμπρεϊθ για το «Σχέδιο Β» Βαρουφάκη, δεν έχει φρικάρει σύσσωμη η αντιπολίτευση!

Αυτό ακριβώς είναι η επιτομή της ασχήμιας στο ύφος για την οποία σου γράφω και σου ξαναγράφω, αγαπητέ αναγνώστη. Αυτό, αν δεν αποτελεί την απόλυτη υποκρισία στην άρθρωση του πολιτικού λόγου, είναι σύμπτωμα παραμόρφωσης της προσωπικότητας του Πολιτικού Όντος στην Ελλάδα. Μια τραγική παραμόρφωση καί του δημοκρατικού καί του φιλελεύθερου προσώπου μας, που κανείς πλαστικός χειρουργός, κανένας οικονομικός κολοσσός και κανένα κανάλι δεν θα μπορούσε να διορθώσει. Κανείς (νέος) μύθος και καμία δημοκρατικοφανής ονείρωξη! Το πραξικόπημα για «πάση θυσία στο ευρώ» δεν μπορεί παρά να έχει ως «θεραπεία» διαλεκτικού χαρακτήρα ένα άλλο πραξικόπημα για «πάση θυσία σε εθνικό νόμισμα». Όσο για τα τανκς …έχουν ούτως ή άλλως ξεπεραστεί από την οικονομία εσωτερικής ασφάλειας των χωρών της ΕΕ!

Ο Βαρουφάκης έχει απόλυτο δίκιο λέγοντας: «Εξεταστική θα έπρεπε να μου κάνουν, αν δεν είχα plan B». Εγώ, που ούτε μια στιγμή δεν υπερασπίστηκα μια πανικόβλητη επιχείρηση εξόδου από την ευρωζώνη, ούτε ποτέ επιχειρηματολόγησα με το «πάση θυσία σε εθνικό νόμισμα», εξηγούσα με πολλές δεκάδες διαδικτυακά σχόλια και αναλύσεις και πολύ πριν εμφανιστεί στο προσκήνιο ο Γιάνης Βαρουφάκης, πως δεν υπάρχει η έννοια της πολιτικής διαπραγμάτευσης με τους ετέρους της Ελλάδας στην ευρωζώνη και το διεθνές σύστημα χωρίς ένα καλά επεξεργασμένο και διαρκώς αναθεωρούμενο «Ρlan B». Το σημερινό πρόβλημα και ουσιαστικό αδιέξοδο της Ελλάδας με πολιτικούς και οικονομικούς όρους, όπως και η αποτελμάτωση στο Κοινωνικό Ζήτημα που έχει προκύψει μετά την εμπλοκή της τρόικας, οφείλεται ακριβώς στο ότι καμία κυβέρνηση δεν διαπραγματεύτηκε πολιτικά το ελληνικό ζήτημα της ευρωζώνης, έχοντας ασφαλώς μια καλοδομημένη «ρεζέρβα» με την μορφή του «Ρlan B», το οποίο προφανώς θα περιείχε και τις πρόνοιες στις οποίες αναφέρθηκε ο Γκάλμπρεϊθ, μεταξύ πολλών άλλων ασφαλώς!

Το ζήτημα, τέλος, είναι πως από τις «αποκαλύψεις» του Γκάλμπρεϊθ περί κόντρα πραξικοπήματος, γίνεται φανερό πως δεν υπήρχε ίχνος σοβαρότητας από κανέναν, ούτε, δυστυχώς, από τον ίδιο και τον Βαρουφάκη. Η έλλειψη σοβαρότητας/ωριμότητας καλύφθηκε με τις γελοιότητες και τους «ψευδοτροτσκισμούς» του Αλέξη Τσίπρα και της παρέας του, όταν αποφάσισαν να πάρουν την «διαπραγμάτευση» στα χέρια τους. Και όταν η ωριμότητα καλύπτεται από την γελοιότητα, είναι το θέατρο σκιών που διαμορφώνει την πραγματικότητα, μέσα σε ένα ατέλειωτο πραξικόπημα.