Η άποψη ενός έμπειρου πορτοφολά για την τηλεόραση!

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος. Ματαίως περίμενα και περίμενα να ακούσω πως αυτό που στέκεται μεταξύ ενός τηλεοπτικού σταθμο...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.

Ματαίως περίμενα και περίμενα να ακούσω πως αυτό που στέκεται μεταξύ ενός τηλεοπτικού σταθμού που λειτουργεί και μιας νόμιμης άδειας είναι η ποιότητα του προγράμματος, των παρουσιαστών, της αισθητικής και της δημοσιογραφίας. Ματαίως περίμενα η δημιουργική ελληνική κοινωνία, η καινοτομία, τα πάθη μας και τα παθήματά μας, ο παράδοξος κόσμος μας και οι αντιφάσεις στην καθημερινότητά μας, η υλική εμπειρία και το πνεύμα τους - και όχι συνήθως φτηνιάρικες απομιμήσεις από το εξωτερικό (κυρίως τις ΗΠΑ) - να αποτελέσουν την κύρια έγνοια του νομοθέτη κατά την αναρρύθμιση της τηλεόρασης στην πατρίδα μας. Ματαίως περίμενα ο πλούτος της (αριστερής, διεθνούς) διανόησης σε ό, τι αφορά στην πολιτική, αισθητική και γενικότερα υφολογική δομή του τηλεοπτικού μέσου και η εμπειρία μερικών αξιόλογων προσωπικοτήτων από το χώρο της σύγχρονης προοδευτικής επικοινωνίας να χαρακτηρίσουν την απόπειρα αναδιάρθρωσης του τηλεοπτικού μας/εθνικού φαινομένου… ματαίως!

Αντί για αυτό διαβάζω την άποψη του υπουργού Επικρατείας Νίκου Παππά, ο οποίος πιστεύει πως « το μόνο που στέκεται μεταξύ ενός τηλεοπτικού σταθμού που λειτουργεί και μιας νόμιμης άδειας είναι το πορτοφόλι του ιδιοκτήτη, δηλαδή η διάθεσή του να πληρώσει για την άδεια»!

Αυτή δεν θα μπορούσε να είναι η άποψη ενός ειδικού της τηλεόρασης, ή έστω «σχετικού» με το προς ρύθμιση ζήτημα, αλλά η άποψη ενός έμπειρου πορτοφολά. Και ασφαλώς δεν εννοώ πως ο κύριος Παππάς θα μπορούσε ποτέ να συμπεριφερθεί σαν πορτοφολάς! Απλώς μια άποψη πορτοφολά εκφράζει ο υπουργός με αυτό το ευφυολόγημα, προδίδοντας την ηδονή ενός λαγού, που μιλώντας για πορτοφόλι προσδοκά να βγάλει έξω από τις φωλιές τους τους λύκους για να κατασπαράξουν το έχει ο ένας του άλλου! Τους λύκους του «Mega» ασφαλώς και όχι γενικότερα όλους τους λύκους της ελληνικής κοινωνίας, τους οποίους μόλις πριν από λίγο καιρό καί ο ίδιος αποκαλούσε νταβατζήδες, στη γραμμή ενός αφηγήματος που κυριάρχησε κατά την ύστερη μεταπολίτευση αδιακρίτως μεταξύ πικραμένων δεξιών, κεντρώων και αριστερών πολιτικών. Και όχι αδίκως, ασφαλώς! Με κάποιους μάλιστα από τους νταβατζήδες να επιδιώκουν οι ίδιοι μια διαρκή κοινωνική επιβεβαίωση και προβολή του ρόλου τους στην διαπλοκή. Είναι μαγκιά στην Ελλάδα μας - και δυστυχώς όχι μόνον εδώ - το νταβατζηλίκι που κάνει άνδρα και τον λιγότερο φανατικό αρσενικό, αγαπητέ αναγνώστη. Έχει και την φροϋδική ψυχολογία του το νταβατζηλίκι, αλλά μόνον ένας έμπειρος πορτοφολάς της αγοράς θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί αυτόν τον «ασθενή», στρέφοντας αλλού την προσοχή του, την στιγμή που του αφαιρεί μαζί με το πορτοφόλι και την ταυτότητα. Την αναφερόμενη του νταβά εννοώ, όχι την άλλη. Τι να την κάνει την άλλη; Η άλλη είναι για τους εισαγγελείς!

Δεν είναι πορτοφολάς ο κύριος Παππάς, αλλά με το μυαλό ενός πορτοφολά προφανώς στοχάζεται και αυτό απογοητεύει τον αριστερό και προοδευτικό, ή απλώς μορφωμένο άνθρωπο, αλλά είναι πολύ χρήσιμο και διασκεδαστικό για τα παιδιά που παίζουν τον αριστερό, σε μια χώρα όπου δυστυχώς όταν η αριστερά έπαυε να είναι παιχνίδι για μεγάλα παιδιά, γινόταν εφιάλτης για τα μικρότερα – με ευθύνη των αριστερών ηγεσιών και όχι των ελλήνων κοινωνικών αγωνιστών φυσικά.

Άι σιχτίρ, για ευθυμογράφημα το πήγαινα, αλλιώς μού βγαίνει! Τι θέλω και ανακατεύομαι στην πολιτική κοινωνιολογία, ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς είμαι; Ας κλείσω αυτό το σημείωμα περιορίζοντας αυστηρά τις αράδες μου στον πολιτικό χώρο όπου «νομιμοποιούμαι» να κινηθώ.

Άκουσα το παράπονο του Μανώλη Καψή για την έλλειψη συμπαράστασης στο δράμα των 500 εργαζομένων στοMega και προβληματίστηκα, αλλά μετά σκέφτηκα με τον ίδιο τρόπο που σκέφτονται μάλλον και κάμποσοι άλλοι που θα ήθελαν ένθερμα και ουσιαστικά να συμπαρασταθούν στο δράμα αυτών των ανθρώπων: εκεί όπου το παιχνίδι του πορτοφολά μοιάζει με εκείνο του λαγού που αναστατώνει τους λύκους σε μια σικέ πολιτική σκηνή πίσω από την οποία καλύπτονται οικονομικού χαρακτήρα αντιθέσεις, μεθοδεύσεις και χρέη που τελικά θα μεταφερθούν στο συνολικό κόστος που επιβαρύνει το παρόν και το μέλλον του ελληνικού λαού, καλύτερα να μην μιλάς, αν και αυτό δεν σημαίνει πως δεν θλίβεσαι βαθιά!

Σε όσους γνωρίζουν στοιχειωδώς την οικονομική διάσταση της ιδιωτικής ελληνικής τηλεόρασης, είναι πρόδηλο το παιχνίδι των καναλαρχών και ευεξήγητη η αναπαράσταση του «πορτοφολά» από τον αρμόδιο υπουργό. Όπως προφανές είναι πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν αποσκοπεί στο ξερίζωμα της διαπλοκής που ευαγγελίστηκε, αλλά στο «ξέπλυμα» παλαιών και νεώτερων διαπλεκομένων. Μέρος της διαδικασίας αυτής είναι ο διαγωνισμός για τις λεγόμενες τηλεοπτικές άδειες. Το μόνο πρόβλημα με το ύφος και την στρατηγική που ακολουθεί ο κ. Παππάς στο ζήτημα, είναι πως ενώ μετέρχεται τακτικές πορτοφολά, νομίζει πως αυτές μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή όλων μας από το φλέγον πολιτικό ζήτημα του καθεστώτος μαζικής ενημέρωσης και ψυχαγωγίας των ελλήνων, έτσι ώστε κοιτώντας τα πορτοφόλια άλλων να ξεχάσουμε τα δικά μας, τα οποία αν τα αναζητήσουμε αύριο θα έχουν εξαφανιστεί μαζί με το περιεχόμενό τους.

Εγώ, όπως παρακολουθείς αναγνώστη μου, αποφεύγω να κατεβάσω την συζήτηση στο επίπεδο των πορτοφολιών, απλώς για να μην διαστρέψω το κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο των ζητημάτων που μας απασχολούν. Αντίθετα, ολοένα και περισσότερο οι άνθρωποι της αριστερής μας κυβέρνησης εγκλωβίζουν τον δημόσιο διάλογο στο αφήγημα του πορτοφολιού, όπως ακριβώς θα έπραττε και πράττει ο κάθε συνεπής νεοφιλελεύθερος. Και αυτό δεν το κάνουν επειδή επιθυμούν να τους εκλάβουμε και να τους αντιμετωπίσουμε σαν σοσιαλ-νεοφιλελεύθερους, αλλά γιατί πιστεύουν πως είναι «γάτες» στην επικοινωνία, γνωρίζοντας όλα τα κόλπα του πορτοφολά. Η ιστορία θα δείξει πόσους και για πόσο χρόνο θα αποσπάσει από την πραγματική ζωή και τα πραγματικά προβλήματα αυτή η επικοινωνιακή τακτική. Εγώ δεν γνωρίζω, απλώς εκφράζω την αποστροφή μου σε αυτό το ύφος άσκησης κυβερνητικής εξουσίας, το οποίο αποτελεί συνέχεια εκείνου που χαρακτήρισε τις χειρότερες μέρες του πασοκισμού.