Δημοκρατική Ευθύνη θα έπρεπε να είναι η αίσθηση της γελοιότητας!

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.   Όπως πληροφορούμαι, από την απορρίνιση του «Ποταμιού» από τον κ. Χάρη Θεοχάρη - τον οποί...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος. 

 Όπως πληροφορούμαι, από την απορρίνιση του «Ποταμιού» από τον κ. Χάρη Θεοχάρη - τον οποίο δεν γνωρίζω προσωπικώς - προέκυψε ένα νέο κόμμα «Δημοκρατική Ευθύνη», με πρόγραμμα, αλλά χωρίς φιλοσοφική αναφορά του προγράμματος. Μεταμοντέρνα πράγματα, δηλαδή, από εμφανιζόμενους /προβαλλόμενους νέους και παλαιούς (Αλέκος Παπαδόπουλος) πολιτικούς ως εκφραστές του ύστερου μοντερνισμού (: εκσυγχρονισμός) στην πολιτική!

Θυμάμαι στις πρώτες εκλογές μετά την πτώση της δικτατορίας, διάφορους περίεργους τύπους σκαρφαλωμένους σε κάμποσα μπαλκόνια επί της Πανεπιστημίου, να απευθύνονται στον λαό που πλημμύριζε την λεωφόρο, ζητώντας την ψήφο του για να εφαρμόσει ο καθένας το πρόγραμμα του κόμματός του που αποτελούσε έκφραση ευθύνης για την επαναθεμελίωση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι από αυτούς έμοιαζε, μάλιστα, να τα λένε καλά και σοβαροφανώς, αλλά παρόλα αυτά στα μάτια ημών, των νέων της εποχής, φαίνονταν τόσο γελοίοι μέσα σε ένα μαζικό πανηγύρι, όπου η δημοκρατική ευθύνη για πρώτη μας φορά συνδεόταν με την αίσθηση της γελοιότητας. Χάρη, πού στηρίζεσαι! Θα λέγαμε καί στον κ. Θεοχάρη, εάν την όμορφη εκείνη εποχή ο νέος αυτός σημερινός πολιτικός δεν ήταν νήπιο, αλλά ένας από τους επίδοξους πολιτικούς άνδρες σε κάποιο μπαλκόνι της Πανεπιστημίου. Έτσι φωνάζαμε τότε σε αυτούς κάτω από το μπαλκόνι, έτσι θα ήταν σωστό και δίκαιο να ρωτήσουμε και τον ιδρυτή του νέου κόμματος «Δημοκρατική Ευθύνη».

Θα μου πεις, γιατί ρωτάς, δεν διάβασες το ρεπορτάζ του Νίκου Χασαπόπουλου στο «Βήμα», όπου η απορία σου ικανοποιείται με τον πλέον σαφή και ταυτόχρονα μεταμοντέρνο τρόπο; Το κόμμα του κ. Θεοχάρη υπό την αιγίδα του κ. Παπαδόπουλου, στηρίζεται από απλό κόσμο του τύπου: «Ξέρεις είμαι ο Γιάννης, ο αδελφός της Σούλας που είναι παντρεμένη με τον Κώστα»! Ειλικρινά μιλώ, αυτή πιστεύω να ήταν και η βάση που στήριζε εκείνα τα καλαμπούρια στα μπαλκόνια της Πανεπιστημίου κατά το πανηγύρι των πρώτων εκλογών της μεταπολίτευσης του 1974.

Κοίταξε, αναγνώστη μου, τι συμβαίνει εδώ: Το πολιτικό αφήγημα του κ. Χ. Θεοχάρη είναι μια μαρκετίστικη εκδοχή, δηλαδή μία χυδαιότητα βασισμένη στο φιλοσοφικό οικοδόμημα του Jürgen Habermas, ο οποίος αντλεί κυρίως από τον Kant. Σύμφωνα με την normative προσέγγιση του δημοκρατικού φαινομένου από τον Habermas, Δημοκρατική Ευθύνη σημαίνει ότι πολιτευόμαστε αναλαμβάνοντας ο Ένας την ευθύνη για τον Άλλο. Το ξέρει αυτό ο κ. Θεοχάρης; Τον ενδιαφέρει να το μάθει; Αν ναι, ίσως αποφύγει την προσωπική γελοιοποίηση κατά τα επόμενα βήματά του.

Εγώ, όπως ίσως γνωρίζεις, αναγνώστη μου, ενώ θα μπορούσα να ορίσω τον εαυτό μου ως μαθητή του Habermas στην θεσμική διάσταση της σύγχρονης δημοκρατικής θεωρίας (νομικός πολιτισμός και νομοθετική πρακτική), διαφωνώ απολύτως μαζί του στην οντολογική διάσταση του πολιτικού φαινομένου. Το πολιτικό ον (και ο σημερινός έλληνας δεν είναι κάτι άλλο) δεν είναι ένα ορθολογικό υποκείμενο, φορέας φυσικών δικαιωμάτων. Άρα, ακόμα και αν ήθελες να αντιμετωπίσεις σοβαρά το κόμμα «Δημοκρατική Ευθύνη», δεν θα μπορούσες να αποδεχθείς την προγραμματική ορθολογικότητα που εμφανίζεται να αποκρυσταλλώνει τους (και να αποκρυσταλλώνεται στους) φιλελεύθερους – δημοκρατικούς θεσμούς. Και αυτό γιατί αυτή η «ορθολογικότητα» των λογής-λογής εκσυγχρονιστών ΔΕΝ συμβάλλει στη συγκρότηση δημοκρατικών πολιτών, ΔΕΝ δομεί δημοκρατική ευθύνη, με άλλα λόγια.

Με μια κουβέντα, η βάση του προγράμματος του νέου κόμματος «Δημοκρατική Ευθύνη» δεν προάγει την δημοκρατική ευθύνη στην ελληνική κοινωνία. Και αυτό είναι το οξύμωρο στην υπόθεση της γέννησης αυτού του κόμματος. Έτσι, καλλιεργείται μια μαρκετίστικη ψευδαίσθηση που αποκόβει στην ουσία την ελληνίδα και τον έλληνα από τις κοινωνικές, εξουσιαστικές και ευρύτερα ταξικές σχέσεις, την γλώσσα, τον πολιτισμό και το σύνολο των πρακτικών που αποτελούν αναγκαίες συνθήκες κάθε δράσης και αντίδρασης εντός της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως, ως εκσυγχρονιστική έκφραση του πολιτικού μοντερνισμού, το νέο κόμμα σε συνέχεια του «Ποταμιού», προωθεί μία εργαλειακή αντίληψη για την πολιτική. Και αυτό δεν είναι απλώς κοινωνικώς αντιπαραγωγικό, αλλά κυριολεκτικώς δεκανίκι του νεοφιλελευθερισμού. Τώρα ξέρεις Γιάννη, αδελφέ της Σούλας, που είναι παντρεμένη με τον Κώστα … ποιος είναι και ο πολιτικός κουμπάρος!