Dimitris N. Maniatis Ιδέα για αρχή καλλιτεχνικου ρεπορτάζ για το Κέντρο Πολιτισμού ίδρυμα Νιάρχος "Μπήκαμε μέσα. Ο Ρέντζο Πιάνο έλαμ...
Ιδέα για αρχή καλλιτεχνικου ρεπορτάζ για το Κέντρο Πολιτισμού ίδρυμα Νιάρχος
"Μπήκαμε μέσα. Ο Ρέντζο Πιάνο έλαμπε. Ο κόσμος αγκαλιαζόταν. Φως. Παντού φως. Δεν ήταν ο ηλιάτορας της Ριβιέρας. Ήταν οι προβολείς της αστικής ανασυγκρότησης. Δεν ήταν γέλια. Ήταν το κλάμα από συγκίνηση. Όλοι εμείς του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ συγκινημένοι ακουμπούσαμε στους τοίχους του Κέντρου. Κοιτάγαμε με λαχτάρα την Laurie Anderson που εδώ πια δεν μίλαγε για τον άγριο Καπιταλισμό. Είχε κι αυτή καταλάβει πια. Πως οι αστοί. Το χρήμα. Η αστική τάξη. Είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να μας συμβεί. Χορεύαμε με τα παιδιά του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ. Αγκαλιασμένοι. Ανακουφισμένοι. Ντερβίσηδες απ' το Φάληρο χόρευαν πιο κάτω. Στις φωτιές. Ανάβανε φωτιές ρεντζοπιανιές/του Ιδρύματος Νιάρχου αχ πόσα ξέρεις και μου λες/αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες/που 'χουν πεθάνει" (συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση