Αντί για τους έλληνες εξεγείρονται τα παραμύθια με πριγκίπισσες και βασιλόπουλα!

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος. Και ιδού, σε μια χώρα όπου καθημερινά υπονομεύονται ο κυρίαρχος κοινωνικός και ο εθνικός μύθ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.

Και ιδού, σε μια χώρα όπου καθημερινά υπονομεύονται ο κυρίαρχος κοινωνικός και ο εθνικός μύθος, εξεγείρονται τα παραμύθια με πριγκίπισσες και βασιλόπουλα, διεκδικώντας το δικαίωμά τους να κάνουν κυριαρχικώς πολιτική!

Ανώμαλο, αλλά μάλλον αναμενόμενο! Με πριγκίπισσες και βασιλόπουλα έχτιζες (στα κανάλια και όχι μόνον) επί τόσα χρόνια την φούσκα ευημερίας και εξευρωπαϊσμού, ανεύθυνε και αριβίστα μασκαρά, το ξέχασες; Ασφαλώς, η αριστερά-μας δεν αναπαρήγαγε αυτά τα παραμύθια, ως παραμύθια για μικρά παιδιά. Τα προόριζε για αργότερα και τα περιόριζε στα μεγαλύτερα παιδιά με τη θέσπιση μικροπολιτικών, κομματικών πριγκιπάτων και με τη μεταφορά του ηγεμονισμού στο επίπεδο των «βασιλόπουλων» του λαού και όχι των οικονομικών μονοπωλίων ή των ξένων και ντόπιων εκμεταλλευτών, της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ! Όχι, η αριστερά στην Ελλάδα δεν ακολούθησε τον πατροπαράδοτο, αντιδραστικό αστικό μύθο με πριγκίπισσες και βασιλόπουλα, αλλά δεν αντιστάθηκε στον πριγκιπισμό. Όχι μόνον δεν τού αντιστάθηκε, αλλά τού προσέδωσε χαρακτηριστικά σοσιαλιστικής νομιμοποίησης στη συνείδηση των λαϊκών και μικροαστικών μαζών.

Αυτή είναι η ιστορία του λενινιστικού κόσμου, σε απόλυτο ηγεμονικό εναρμονισμό με τον κόσμο των αυτοκρατοριών που ήρθε να ανατρέψει για πάντα! Αυτή είναι η ιστορία μιας σημειολογικής επανάστασης που άλλαξε τα πριγκιπικά και βασιλικά σημαίνοντα, διατηρώντας ευλαβικά τα σημαινόμενά τους! Μετά τη κατάρρευση αυτών των σημαινόντων, ήταν φυσιολογικό να έρθουν στη θέση τους (: αναβιώσουν) τα παλαιά, καθώς διατηρήθηκαν, όπου δεν ενισχύθηκαν, τα πριγκιπικά σημαινόμενα και η αυτοκρατορική-μονοκρατορική λογική στον σχηματισμό πολιτικών ταυτοτήτων.

Ήρθαμε και εμείς οι μη-λενινιστές αριστεροί για να απομυθοποιήσουμε κοινωνικώς και εθνικώς τα παραμύθια με πριγκίπισσες και βασιλόπουλα, μάλλον χωρίς να γνωρίζουμε πώς γίνεται παιδαγωγικώς αυτή η δουλειά. Ακόμη διαφωνούμε και θα διαφωνούμε… Δεν θα διαφωνούσαμε, ωστόσο, στο βαθμό που καταλαβαίναμε την ιστορική (: υλική και παράλληλα διαλογική) διαμόρφωση των παιδαγωγικών αντιλήψεων, πρακτικών και ιδεών. Η αναπτυξιακή και διαλεκτική αλληλεξάρτηση καπιταλισμού και πατριαρχίας είναι αυτή που αναπαράγει και εκσυγχρονίζει τα παραμύθια με πριγκίπισσες και βασιλόπουλα για να τα προσφέρει ως σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό μύθο.

Μέσα σε ένα τέτοιο παιδαγωγικό / ηγεμονικό περιβάλλον, αν «καταργήσω» τα παραμύθια με πριγκίπισσες και βασιλόπουλα, απλώς μεταβάλω το σημειολογικό πλαίσιο άρθρωσης του πριγκιπισμού και της βασιλείας (: μορφή κυβερνητισμού), ως πολιτικώς διαλογικά καθεστώτα που ορίζουν κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις, ιεραρχίες και κατηγορίες συμμόρφωσης και πολιτικής κοινωνικοποίησης. Δεν γίνεται προοδευτική δουλειά έτσι! Απλώς υποδυόμαστε τον ρόλο του προοδευτικού.

Αφήστε τα παραμύθια με πριγκίπισσες και βασιλόπουλα να κυκλοφορούν ελεύθερα στον κόσμο των μικρών παιδιών, αλλά ξεγυμνώστε μπροστά στα μάτια των παιδιών τον φαιδρό, κοινωνικώς αντιδραστικό μύθο τους. Ξεγυμνώστε πριγκίπισσες και βασιλιάδες από το ρομαντικό τους περίβλημα – πλαίσιο αναφοράς! Απορομαντικοποιείστε τον πριγκιπισμό και τα βασιλόπουλα! Αν αφαιρέσεις τον ρομαντισμό και το ψευδο-απελευθερωτικό στοιχείο από αυτά τα παραμύθια, θα φανερωθεί ο αποκρουστικός πυρήνας μιας ηγεμονίας, την οποία θα αντιμετωπίσει σαν εφιάλτη η νέα γενιά.

Δεν είμαι παιδαγωγός, πολιτικός επιστήμονας είμαι, ο οποίος ζει επί πολλά χρόνια με μια ανήσυχη και «ψαγμένη» παιδαγωγό και κουβεντιάζει μαζί της καθημερινά την εφαρμογή παιδαγωγικών στρατηγικών στην πράξη. Έχουμε το προνόμιο να κάνουμε ακόμη και «πειράματα», για να μάθουμε τελικά πως είναι ο δικός μας ρομαντικός ή νεορομαντικός τρόπος αναπαράστασης της πραγματικότητας που οδηγεί στη σημειολογική ψευδαίσθηση πως αλλάζοντας τα σημαίνοντα ενός παραμυθιού, μεταβάλεις και τον κυρίαρχο μύθο στη κοινωνία. Δεν γίνεται έτσι!

Αν δεν μεταβληθεί, αγαπητέ αναγνώστη, ο κυρίαρχος μύθος στην Ελλάδα, που ασφαλώς δομείται καί από δεξιά καί από αριστερά - από διαφορετικό ασφαλώς είδος στη κάθε κατηγορία - από πρίγκιπες, πριγκίπισσες και βασιλιάδες, με ή χωρίς στέμμα, του ξένου παράγοντα, του λαού ή του Θεού, θα δεις, αντί για τους έλληνες να εξεγείρονται τα παραμύθια με πριγκίπισσες και βασιλοπούλα, εναντίον της τρόικας και των μνημονίων! Και δεν αστειεύομαι!

Αυτό αποκαλείται στροφή στον συντηρητισμό, στη θρησκοληψία και στον πλέον πολιτικώς διαστροφικό, χυδαίο και υποκριτικό εθνικισμό που έχει υπάρξει στη νεοελληνική ιστορία. Άφησε, λοιπόν, τα παραμύθια και απορομαντικοποίησε τις καταστατικές πραγματικότητες που αυτά ορίζουν! Αν ξέρεις, θέλεις και μπορείς να το κάνεις, με κονστρουκτιβιστικό τρόπο ασφαλώς, θα προσφέρεις στον προοδευτικό προσανατολισμό της ελληνικής κοινωνίας και στον υγιή πολιτικό αγωνισμό των ανταγωνιστικών κοινωνικών τάξεων. Αν δεν ξέρεις ή δεν μπορείς, επειδή αυτό δεν θα σε συνέφερε μικροπολιτικώς, τότε με τη στάση σου ενισχύεις τον ψευδορομαντικό μύθο μιας άκρως πρόστυχης και οπισθοδρομικής δεξιάς, που έχει, όσο ποτέ άλλοτε μετά τον πόλεμο, την ανάγκη να μπει η ίδια μέσα στα παραμύθια με πριγκίπισσες και βασιλόπουλα για να αναστηθεί πολιτικώς!...