Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μεταξύ των τριών πολιτικών που θα έχουν ουσιαστική επιρροή στις εξελίξεις στις χώρες τους αλλά και σε ευρωπ...
Σε άρθρο του ο Dalibor Rohac επισημαίνει πως κανείς «δεν πρέπει να υποτιμήσει την επιρροή που μπορεί να έχουν νέοι και φιλόδοξοι πολιτικοί στην Ευρώπη», τονίζοντας πως «καθώς η Ευρώπη αργά, αλλά σταθερά, ξεμένει από επιλογές, η τάση θα είναι προς μια αναγέννηση μεταρρυθμιστικής σκέψης και ηγεσίας».
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, αυτό συμβαίνει στην περίπτωση του Ματέο Ρέντζι στην Ιταλία και του Εμανουέλ Μακρόν στην Γαλλία, ο οποίος θα είναι και ένας από τους βασικούς διεκδικητές της προεδρίας της χώρας, αλλά και του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ελλάδα.
Ο αρθρογράφος αναφέρεται σε ομιλία του προέδρου της ΝΔ όπου είχε τονίσει πως η απόσταση μεταξύ υποστηρικτών και μη των μνημονίων ήταν πλασματική και πως το πραγματικό πρόβλημα ήταν ότι ως χώρα είχαμε χρεοκοπήσει, κάτι που αποτελεί για τον ίδιο λογική συνέχεια μιας συνολικής μεταρρυθμιστικής ατζέντας και πεποίθησης που διακατέχει τον αρχηγό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Παρά το γεγονός ότι οι μεταρρυθμίσεις του κ. Μητσοτάκη στη δημόσια διοίκηση που ξεκίνησε ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και οι οποίες συνέβαλαν στο να αντιληφθούν οι πιστωτές της Ελλάδας ότι εκτός από τους ποσοτικούς στόχους υπάρχουν και οι αναγκαίες για τους πολίτες ποιοτικές αλλαγές απορρίφτηκαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μόλις αυτή ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας τον Ιανουάριο του 2015, ο αρθρογράφος τονίζει ότι ο κ. Μητσοτάκης πραγματικά προσπάθησε να αντιμετωπίσει το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στα προνόμια της δημόσιας διοίκησης και των υπηρεσιών που πράγματι προσφέρουν στους Έλληνες πολίτες. Το παράδειγμα του κ. Μητσοτάκη και των άλλων μεταρρυθμιστών στην Ευρώπη μικρή σημασία έχει, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, αν δεν υπάρξει απαίτηση της κοινωνίας για λογικές προαναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις.
Μας πολιορκούν από παντού! TTIP, TTP, CETA, TISA, όλα για τις πολυεθνικές, όλα για το κεφάλαιο και την ασυδοσία του!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθώς η TISA απειλεί να θέσει αυστηρότατους περιορισμούς στις κυβερνήσεις, το πρόβλημα βρίσκεται στους βασικούς της κανόνες. Τα παρακάτω παρουσιάζουν μερικές από τις κύριες συνέπειες της συμφωνίας.
Οι συμφωνίες για εμπόριο στις υπηρεσίες ορίζουν τις υπηρεσίες ως εμπορεύματα και υποβαθμίζουν ή αρνούνται ολοκληρωτικά τις κοινωνικές, πολιτιστικές, περιβαλλοντικές, εργασιακές ή αναπτυξιακές λειτουργίες.... Οι άνθρωποι δεν ορίζονται ως πολίτες μέλη των κοινωνιών τους, είναι «καταναλωτές».
Αυτοί που παρέχουν τις υπηρεσίες δεν χρειάζεται να έχουν οποιαδήποτε σύνδεση με τους ανθρώπους ή τις κοινότητες που βασίζονται στις υπηρεσίες τους.... Μπορούν να «υποστηρίζονται» από offshore, είτε ως «προσωρινός επισκέπτης» είτε μέσω ξένων εταιρειών που εγκαθιστούν τοπική παρουσία και των οποίων προτεραιότητα είναι να αποδίδουν κέρδος σε μετόχους offshore.... Κανένας από αυτούς τους «υποστηρικτές» δεν έχει κάποια μακροπρόθεσμη δέσμευση προς τη χώρα που «καταναλώνει» τις υπηρεσίες τους....
Οι κυβερνήσεις παραδίδουν το δικαίωμα τους να προτιμούν τοπικούς παρόχους υπηρεσιών, σε τομείς όπως η επικοινωνία, η εκπαίδευση, η ηλεκτρική ενέργεια και η υγιεινή, ή να περιορίζουν τους ξένους επενδυτές και να απαιτούν τοπικούς διευθυντές για ευαίσθητους τομείς υπηρεσιών...Οι κανόνες αυτοί σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμα τους, καθώς δεν επιτρέπουν στις κυβερνήσεις να χρησιμοποιήσουν σχέδον κάθε εργαλείο που έχουν στη διάθεση τους, νομοθεσία: κανόνες, διαδικασίες, αποφάσεις, διοικητικές πράξεις ή κάθε άλλη μορφή...
ΑΥΤΑ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΦΥΛΕΛΕΔΕΣ;
από το Wikileaks