O χειρότερος λαϊκισμός...‏

Γράφει ο Θ.Κ. Ποιος είναι ο χειρότερος λαϊκισμός σήμερα στην Ελλάδα; Η ισοπεδωτική λογική «όλοι ίδιοι είναι»! Κι αυτοί που έκαναν μεταρρυ...

Γράφει ο Θ.Κ.

Ποιος είναι ο χειρότερος λαϊκισμός σήμερα στην Ελλάδα;
Η ισοπεδωτική λογική «όλοι ίδιοι είναι»!

Κι αυτοί που έκαναν μεταρρυθμίσεις, κι αυτοί που δεν έκαναν, κι αυτοί που εμπόδισαν λυσσαλέα τις μεταρρυθμίσεις (μέχρι που τις ανακάλυψαν σήμερα, τις εξαγγέλλουν και εξακολουθούν να… μη τις κάνουν)…

Κι αυτοί που συγκρούστηκαν για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις, κι αυτοί που τους στήριξαν κι αυτοί που δεν τους στήριξαν, κι αυτοί που τους πολέμησαν!

Όλοι ίδιοι είναι! Έτσι λένε… Αυτό κι αν είναι «λαϊκισμός»…

Κι αυτοί που έδιναν «παροχές» από δανεικά επί χρόνια, υπό την «πίεση του πεζοδρομίου», για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος.

Κι αυτοί που δεν έδιναν «παροχές» από δανεικά… Κι αυτοί που τις έκοβαν, για να ορθοποδήσει η χώρα. Κι αυτοί που δεν κυβέρνησαν, αλλά πρωτοστατούσανστις «κινητοποιήσεις» για «παροχές» (πάντα από δανεικά).

Όλοι ίδιοι είναι! Έτσι λένε… Αυτό κι αν είναι ο χειρότερος λαϊκισμός…

Όταν πρωτοβγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ, σημαντικό μέρος του κόσμου έλεγε:

--Αυτοί διαπραγματεύονται τα πάντα, κάτι θα επιτύχουν.

Όχι σαν τους «προηγούμενους» που δεν διαπραγματεύτηκαν τίποτε…

Στη συνέχεια αυτοί που «διαπραγματεύονταν» τάχα, τά ’καναν μούσκεμα…

Κι έπεσαν «στα τέσσερα» και υπέγραψαν ό,τι τους έδωσαν!

Κι έφεραν περικοπές και νέους φόρους που οι προηγούμενοι,που τάχα «δεν διαπραγματεύονταν τίποτε», τους είχαν αποτρέψει!



Τώρα όμως, ελάχιστοι βγαίνουν να παραδεχθούν:

Ξέρετε, κάναμε λάθος!

Οι προηγούμενοι μια χαρά το πήγαιναν,κι ήλθαν οι ιδεοληπτικοί και μας χαντάκωσαν!

Όχι! Τώρα λένε:

--Δεν βαριέσαι, όλοι ίδιοι είναι…

Μ’ άλλα λόγια, όταν οι αριστεροί υπόσχονται τον ουρανό με τ’ άστρα, είναι… «πρώτα παιδιά»!

Όταν οι δεξιοί κάνουν τα σωστά, είναι… «γερμανοτσολιάδες»!

Κι όταν έρχονται οι αριστεροί και τα κάνουν τρισχειρότερα, δεν είναι απατεώνες – όπως αποδεικνύεται πλέον – αλλά είναι… «ίδιοι με τους κακούς δεξιούς»!

Οι οποίοι τα πήγαν πολύ καλύτερα ωστόσο.

Κατά γενικήν ομολογία πλέον…

Όχι παιδιά! Να με συμπαθάτε. Δεν πάει έτσι…

Κι αν δεν βγάλουμε αυτά τα σκουπίδια από το κεφάλι μας, αν δεν ξεπεράσουμε αυτές τις… «ακακίες», αν δεν ξεφύγουμε από αυτή την αρρωστημένη νοοτροπία, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Αυτό το «όλοι ίδιοι είναι», είναι ο χειρότερος λαϊκισμός και για ένα λόγο ακόμα:

Γιατί δίνει στον κόσμο που ψήφισε λάθος,και τώρα χτυπάει το κεφάλι του, ένα «άλλοθι» για να ΜΗ δει το λάθος του.

Ώστε να το επαναλάβει…

Σου λέει, ο απλός «πεπλανημένος πολίτης»:

-- Δεν φταίω, αν ψήφισα να… «ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα»!

-- Δεν φταίω εγώ, αν ψήφισα «λεφτά υπάρχουν», ενώ ήξερα κατά βάθος ότι δεν υπήρχε δεκάρα τσακιστή, δεν φταίω αν ψήφισα να «σχίσει τα μνημόνια» ο Τσίπρας και να μοιράσει λεφτά (πρόγραμμα Θεσσαλονίκης) λίγα χρόνια αργότερα…

--Φταίνε… «οι πολιτικοί», γενικότερα που είναι όλοι τους «ίδιοι»!

Ε λοιπόν, όχι φίλε μου… Φταις και παρά-φταις!

Εσύ τους αναδεικνύεις, εσύ τους ψηφίζεις να σου δίνουν λεφτά που δεν υπάρχουν οδηγώντας τη χώρα στη χρεοκοπία.

Τους βρίζεις όταν δεν παίρνουν το «πολιτικό κόστος» και συνεχίζουν να μοιράζουν, αλλά τους βρίζεις ακόμα περισσότεροόταν παίρνουν το «κόστος» κι αρχίσουν να κόβουν…

Τους βρίζεις όταν σου λένε ψέματα, σε κοροϊδεύουν, κι ύστερα έρχονται και σου παίρνουν το «σκάλπ»!

Αλλά τους βρίζεις ακόμα χειρότερα, όταν σε προειδοποιούν, όταν σου λένε αλήθεια, όταν κοιτάνε να βάλουν ένα νοικοκύρεμα για να αρχίσει κάποια σοβαρή ανάπτυξη στη χώρα…

Εσύ φταις!

Ναι, φταίνε όσοι σου λένε ψέματα. Αλλά φταις κι εσύ που, όχι μόνο πιστεύεις τους «ψεύτες», αλλά τιμωρείς κι όσους σου λένε την αλήθεια!

Πρέπει να τα πούμε κάποτε αυτά…

Αλλά σήμερα, μετά από τη μεγαλύτερη διάψευση προσδοκιών που έγινε ποτέ και στο συντομότερο χρόνο που έγινε ποτέ, οι περισσότεροι «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης εξακολουθούν να μη λένε την αλήθεια στον κόσμο!

Εξακολουθούν να «χαϊδεύουν» τα χειρότερα ελαττώματα του λαού.

Εξακολουθούν το τροπάρι:

--Δεν φταίει ο κόσμος, φταίνε οι πολιτικοί που «όλοι ίδιοι είναι»!

Γι’ αυτό μόνο νοιάζονται! Να συνεχίσει ο λαϊκισμός να κυριαρχεί, ακόμα κι αν αποδοκιμαστούν οι λαϊκιστές του ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως αποδοκιμάστηκαν στο παρελθόν οι λαϊκιστές του πάλαι ποτέ «κραταιού» ΠΑΣΟΚ, αλλά ο λαϊκισμός μετακόμισεαλλού. Και παρέμεινε ισχυρός...

Και γι’ αυτό δεν αρκεί πια να χτυπάμε μόνο το λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρέπει να χτυπάμε το λαϊκισμό γενικά.

Όπου υπάρχει, κι απ’ όπου κι αν προέρχεται…

Κι εδώ που τα λέμε, παντού υπάρχει!

Υπάρχει και στα κόμματα που αντιπολιτεύονται το ΣΥΡΙΖΑ.

--Υπήρχε στο Ποτάμι, για παράδειγμα, το πρώτο διάστημα της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, πέρσι την άνοιξη μέχρι και το φθινόπωρο.

Θυμάστε τότε, που έβγαινε ο Θοδωράκης, χτύπαγε λίγο τον Τσίπρα κι ύστερα χτύπαγε ανελέητα και τους… «προηγούμενους»!

Εγώ, σου λέει, είμαι «νέο κόμμα». Δεν θέλω σχέση με τους «παλαιούς».

Εντάξει, μεγάλε, παίρνε «ίσες αποστάσεις» από αυτούς που σήκωσαν τη χώρα όρθια μέσα σε δυόμιση χρόνια κι από αυτούς που τη…χαντάκωσανμέσα σε ένα εξάμηνο!

Παίρνε «ίσες αποστάσεις» και παίξτο μετά… «αντι-λαίκιστής»!

Τον πήρε χαμπάρι ο κόσμος και στις επόμενες εκλογές (του Σεπτεμβρίου) τον μαύρισε!

Και τώρα βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, ο Θοδωράκης το κατάλαβε και άλλαξε «βιολί».

Αλλά μήπως είναι λίγο αργά;

--Υπάρχει ακόμα λαϊκισμός στο «εναπομείναν» ΠΑΣΟΚ, αν κι εκείνοι έπαθαν και έμαθαν.

Όμως κάτι τους «τσιμπάει», πότε-πότε και θυμούνται τον παλαιό μπαμπούλα του «νεοφιλελευθερισμού»…

Δεν την πατήσαμε από το «νεοφιλελευθερισμό», παιδιά…

Δείτε σήμερα τι κάνουν οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις στη Γαλλία και την Ιταλία για να καταλάβετε…

Από τις δικές σας «σοσιαλιστικές εμμονές» και το δικό σας «λαϊκισμό» την πατήσαμε.

Αλλά τι να λέμε τώρα;

Εσείς τον πληρώσατε ακριβότερα και το ξέρετε. Ας τ’ αφήσουμε καλύτερα…

-- Φυσικά υπάρχει λαϊκισμός και στη ΝΔ! Αλίμονο…

Αυτοί που ήθελαν να ψηφίσει ο Σαμαράς το πρώτο Μνημόνιο (που ήταν λάθος και απέτυχε), αλλά μετά δεν ήθελαν να ψηφίζουν τα μέτρα του δεύτερου Μνημονίου (που έφερε θεαματικά αποτελέσματα και τα παραδέχονται και οι ίδιοι).

Κι ύστερα ήθελαν να… συνεργαστούν με τον Τσίπρακαι να τον στηρίξουν να εφαρμόσει το τρίτο Μνημόνιο, το οποίο είναι πολύ χειρότεροόλων των προηγουμένων, χώρια που το ίδιο το ΔΝΤ λέει ότι «δεν βγαίνει»…

Αυτοί κι αν είναι λαϊκιστές!

Δεν τους ενδιαφέρει τι είναι καλό για τον τόπο και τι όχι.

Δεν τους νοιάζει τι φέρνει μεταρρυθμίσεις και τι όχι.

Τους ενδιαφέρει μόνο να φαίνονται (προς τα έξω) πως είναι «μέσα σε όλα», και – κυρίως – να βάλουν τους άλλους (τον ΓΑΠ παλαιότερα και τον Τσίπρα σήμερα) να κάνουν τη «βρωμοδουλειά». Κι όχι να την κάνουν οι ίδιοι…

Ωραίοι, «μεταρρυθμιστές»!

Όμως οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι «βρωμοδουλειά».

Κι αν δεν τις κάνει αυτός που τις πιστεύει, δεν θα γίνουν ποτέ…

Αυτό δεν έχουν καταλάβει αυτοί οι «μεταρρυθμιστές» των… μετώπισθεν!

--Ύστερα, θυμάστε, το Λεβέντη στην αρχή;

Και τι «καλό παιδί» ο Τσίπρας και πόσο «άχρηστοι» όλοι οι προηγούμενοι κλπ. κλπ.

Τώρα το άλλαξε το «βιολί» κι αυτός. Κατάλαβε, και προβλέπει «το τέλος του Τσίπρα»! Αλλά δεν έκοψε τους λαϊκισμούς…

Λέει διάφορα του στιλ: Να φύγουν οι πολιτικοί να έλθουν οι τεχνοκράτες.

Και ποιος θα στηρίξει και θα σπρώξει τις μεταρρυθμίσεις, θείο;

Οι τεχνοκράτες;

Πότε έχει γίνει αυτό και πού στον κόσμο;

Ποτέ και πουθενά!

Οι μεταρρυθμίσεις είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό εγχείρημα και απαιτούν πολιτικούς με ηγετικό ανάστημα, με στρατηγική σκέψη, με διορατικότητα, με δύο λόγια με… «αποτέτοια»! Όχι λογιστές...

Μπορεί ο μεταρρυθμιστής ηγέτης να χρειάζεται τεχνοκράτες γύρω του, αλλά τις αποφάσεις αυτός θα τις πάρει.

Το πολιτικό ρίσκο ο πολιτικός θα το πάρει. Τις μεγάλες ανατροπές ο πολιτικός θα τις κάνει. Δεν θα τις κάνουν οι… τεχνοκράτες.

Οι μεγάλοι μεταρρυθμιστές του 20ου αιώνα, ο Ρούσβελτ, ο Ντε Γκώλ, ο Νεχρού, η Θάτσερ, ο Μιτεράν, ο Μαντέλα, ο Τέγκ Χσιάο Πίγκ,πολιτικοί ήταν.

Δεν ήταν τεχνοκράτες… Είχαν ασφαλώς τεχνοκράτες γύρω τους (και τους άλλαζαν τακτικά), αλλά αυτοί έμειναν στην ιστορία για το μεταρρυθμιστικό τους έργο.

Όχι οι τεχνοκράτες.

Και στα δικά μας, ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πολιτικοί ήταν.

Κι έμειναν ως μεγάλοι αναμορφωτές-μεταρρυθιστές στην ιστορία.

Τους τεχνοκράτες που είχαν δίπλα τους, ελάχιστοι τους γνωρίζουν κι ακόμα λιγότεροι τους θυμούνται σήμερα.

Άσε που δεν τους άκουγαν πάντα…

Αν οι μεταρρυθμίσεις είναι το ζητούμενο, οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις εννοείται, τότε εκείνο που ψάχνουμε είναι πολιτικούς που μπορούν να τις υιοθετήσουν, να τις «σπρώξουν», να τις φέρουν σε πέρας.

Κι από τους σημερινούς πολιτικούς πρώτης γραμμής, ο μόνος που αποδεδειγμέναέχει τέτοια «στόφα» είναι ο Αντώνης Σαμαράς.

Γιατί επί των ημερών του, στις πιο δύσκολες συνθήκες, έγιναν πολλά, ξεκίνησαν περισσότερα, άλλα ολοκληρώθηκαν, άλλα δεν τον άφησαν να τα ολοκληρώσει, πολλά τα κατέστρεψαν μετά…

Και τώρα κάποιοι εξακολουθούν να τον αποδοκιμάζουν, γιατί, λέει, δεν έκανε… «περισσότερες μεταρρυθμίσεις», ενώ οι ίδιοι, όταν εκείνος τις έκανε δεν τον στήριζαν ή τον πολεμούσαν ακόμα.

Και για να τα λέμε όλα, δίπλα στο Σαμαρά ή σε παράλληλα πορεία μαζί του, αναδείχθηκαν κι άλλοι που ό,τι κι αν νομίζει κανείς γι’ αυτούς από το παρελθόν, έδειξαν και μεταρρυθμιστική φλόγα και μεταρρυθμιστικό σθένος:

--Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο Γιώργος Κουτρουμάνης κι ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος από το ΠΑΣΟΚ, για να αναφέρω μόνο μερικούς.

--Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ασφαλώς, αλλά και ο Άδωνης Γεωργιάδης, και ο Μάκης Βορίδης, και ο Γιάννης Βρούτσης, και ο Μανώλης Κεφαλογιάννης, από τη Νέα Δημοκρατία, έδειξαν και μεταρρυθμιστικό θάρρος και αποτελεσματικότητα.

--Και βουλευτές ακόμα, όπως η Άννα Ασημακοπούλου, η Φεβρωνία Πατριανάκου (δυστυχώς δεν είναι σήμερα στη Βουλή), ο Χρίστος Μπουκώρος (από τους καλύτερους νέους βουλευτές), ο Διονύσης Σταμενίτης και ο Απόστολος Βεσιρόπουλος.

Και πάλι αναφέροντας λίγους, μόνον ενδεικτικά και «αδικώντας» πολλούς άλλους.

--Για το ΣΥΡΙΖΑ τι να πω;

Δύο μπορώ να αναφέρω ως «ξεχωριστές περιπτώσεις»:

Τον Ευρωβουλευτή Κώστα Χρυσόγονο, και τον αναπληρωτή υπουργό Γιώργο Χουλιαράκη.

Ασφαλώς και τον παλαιότερο υπουργό Γιάννη Πανούση, αλλά αυτός δεν υπήρξε ΣΥΡΙΖΑ και δεν ξέρω πια αν «μιλιέται» μαζί τους…

Αυτοί ξεχωρίζουν γιατί τουλάχιστον προσπάθησαν και ενίοτε το πέτυχαν να ξεφύγουν από τις εγκληματικές «ψευδαισθήσεις» του κόμματός τους. Έστω και αργά, έστω κι αν κουβαλάνε κι αυτοί τη «συλλογική ευθύνη» του εφιάλτη που έφεραν στη χώρα.

Τουλάχιστον, δεν αυτό-ρεζιλεύτηκαν. Και όντως ξεχωρίζουν…

Από το μικρότερα κόμματα, ναι, υπάρχουν ο Σπύρος Λυκούδης και ο Γρηγόρης Ψαριανός, παλαιότερα της ΔΗΜΑΡ και τώρα στο Ποτάμι, αλλά και ο Χάρης Θεοχάρης κι αυτός μέχρι πρόσφατα στο Ποτάμι, αν και τώρα «ανεξάρτητος».

Κι αυτοί κουβαλάνε ακόμα τις ιδεολογικές τους «μεροληψίες», αλλά πολλές φορές έδειξαν και ψυχική δύναμη να τις ξεπερνούν και πολιτικό θάρρος να δίνουν σκληρές μάχες κόντρα στον «ίσκιο» της κομματικής τους προέλευσης.

Δεν είναι και μικρό πράγμα. Έτσι;

Αυτοί όλοι είναι οι «δυνάμει» μεταρρυθμιστές. Το απέδειξαν και πολλοί το πλήρωσαν… Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή.

Όχι λοιπόν! Δεν είναι «όλοι ίδιοι».Υπάρχουν άνθρωποι που ξεχώρισαν, που πάλεψαν, που έφεραν αποτελέσματα.

Μέσα στο «καμίνι» της πραγματικότητας και στις πιο δύσκολες συνθήκες έδειξαν ότι «το ’χουν».

Αυτούς πρέπει να τους ξεχωρίσουμε και να τους τιμούμε.

Και να τους αναδείξουμε μια και καλή.

Όχι να τους «τσουβαλιάζουμε» μαζί με τους υπόλοιπους.

Κι όχι να παραμυθιαζόμαστε από, τάχα μου «αντι-λαϊκιστές» που έξω από το χορό πολλά τραγούδια λένε και που ισοπεδώνουν τα πάντα, αναπαράγοντας τα ίδια παλαιά (αντί-δεξιά ή αντι-πολιτικά) στερεότυπα, τις ίδιες («σοσιαλιστικές» ή «πατριωτικές») εμμονέςκαι υπηρετώντας το χειρότερο λαϊκισμό!

Που κατά τα άλλα «πολεμούν», τρομάρα τους…