Γιατί όταν σκέπτομαι το MEGA με πιάνει πονοκέφαλος;

Σημειώνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος. Απαιτεί κάποια μορφή γενναιότητας η άποψη για να είναι έντιμη και ακόμη μεγαλύτερη γενναιότητα ...

Σημειώνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.

Απαιτεί κάποια μορφή γενναιότητας η άποψη για να είναι έντιμη και ακόμη μεγαλύτερη γενναιότητα η απροκατάληπτη γνώμη για πράγματα και πρόσωπα που αγάπησες, αν και ποτέ δεν το παραδέχτηκες. Αλλά να τι παθαίνω: Μόλις αποφασίσω να γράψω μερικές αράδες για το MEGA-μου, αμέσως με πιάνει πονοκέφαλος!

Όχι, δεν είμαι δειλός! Δεν μπορεί να είμαι τόσο δειλός! Μάλλον είμαι ακόμη ερωτευμένος, με αυτό που έζησα εκεί κατά τα γεννητούρια της ιδιωτικής τηλεόρασης και στην αρχή της (πρώτης) μεγάλης απορρύθμισης του τηλεοπτικού φαινομένου της Ελλάδας. Ναι, ερωτευμένος με αυτό που με χάλαγε για δύο ολόκληρα χρόνια!

Τότε έδειξα γενναιότητα και εγκατέλειψα, μάλλον εγκαίρως, αυτό που με χάλαγε, ωστόσο, τώρα που ήρθε η ώρα να γράψω δυο ψύχραιμες κουβέντες για τη σχέση της αρχής με το ούτως ή άλλως τέλος αυτού του καναλιού με πιάνει πονοκέφαλος. Οι ερωτευμένοι με ιδέες και πρόσωπα δεν πρέπει να μιλούν για την πραγματικότητα. Όχι για να μην αλλοιώσουν την πραγματικότητα, αλλά για να μην αλλοιώσουν αυτό που νοιώθουν. Ο πονοκέφαλος είναι μάλλον αυτό που σε εμποδίζει να πεις μια αλήθεια που αποδομεί μια μεγαλύτερη. Και μεγαλύτερη αλήθεια από τον κρυφό έρωτα, δεν υπάρχει!

Γιατί να μιλήσω σήμερα, ενώ δεν το έπραξα επί τόσα χρόνια; Για χάρη κάποιου μύθου; Θα παραφράσω τονBruce Springsteen: Κανένας μυθικός έρωτας, όπως ακριβώς και κανένας άγγελος δεν μας περιμένει, μόνο εγώ και εσύ Άννα μου, αλλά και εσύ κομμάτι το MEGA-μου είσαι!