Οι διακοπές του κυρ Γιάννη παλιά στη Σκιάθο‏

Από τον Διονύση Σταμάτη. Ο κυρ Γιάννης τη δεκαετία του ’60 έπαιρνε την οικογένεια του και πήγαιναν τα καλοκαίρια για παραθέριση στη...

Από τον Διονύση Σταμάτη.

Ο κυρ Γιάννης τη δεκαετία του ’60 έπαιρνε την οικογένεια του και
πήγαιναν τα καλοκαίρια για παραθέριση στη Σκιάθο. Ζούσε και δούλευε
ταξιτζής στην Αθήνα κι είχε ακούσει από Σκιαθήτες που έπαιρνε καμιά
φορά στο ταξί του να τους πάει στον Πειραιά ότι το νησί είναι
πανέμορφο και φθηνό σε διαμονή και τρόφιμα. Έτσι ένα καλοκαίρι μετά
από πολύ σκέψη και σχέδιο έφτασε με τη γυναίκα και τα παιδιά του στο
Βόλο και μετά πήρε το καράβι για το νησί. Μαγεύτηκαν από το τοπίο, τις
αμμουδιές, τα πρασινογάλανα νερά των κόλπων , την Αιγαιοπελαγίτικη
δροσιά του ανέμου, το σκιαθίτικο ηλιοβασίλεμα αλλά και το καλό κόσμο
που καλημέριζε και χαιρετούσε όλους τους επισκέπτες. Πρωί-πρωί
κατέβαινε στο λιμάνι κι έπινε το καφέ του στη παραλία παρέα με τους
ψαράδες που είχαν τελειώσει το νετάρισμα των διχτυών και άραζαν στα
λίγα καφενεία τότε. Συνήθως μετά το καφέ έτρωγαν καπάκι και το
τηγανιτό γαύρο πίνοντας το εξαίσιο ηδονικό τσίπουρο που προμηθεύονταν
οι εκεί μαγαζάτορες από τους τσιπουράδες του Βόλου. Μετά πήγαινε μια
βόλτα μέχρι το καρνάγιο κι έβλεπε τους καραβομαραγκούς να
κατασκευάζουν τρεχαντήρια, να τα καρενάρουν με πίσσα και μαλαστούφα
στους αρμούς και τα ύφαλα του κάθε σκαριού. Ονειρεύονταν το δικό του
καΐκι. Πέρναγε καλά ο κυρ Γιάννης…

Πίσω στην Αθήνα όμως το σόι του είχε άλλη άποψη για τις
καλοκαιριάτικες διακοπές. Τότε η μόδα ήταν να πηγαίνουν στα Καμένα
Βούρλα. Αν παραθέριζες εκεί ήσουν σωστός, φραγκάτος, είχες περισσή
αξιοπρέπεια και δεν πείναγες. Αποδεκτός από την κοινωνία. Μαζεύονταν
μύγα ο κόσμος. Κάποια χρονιά τότε είχε πάει κι ο Καντάφι! Η μάνα του
κυρ Γιάννη 75 χρονών φώναζε και του έλεγε ότι πρέπει να ντρέπεται που
πάει τη φαμίλια του για διακοπές στη φτώχεια, στην ερημιά και καλά θα
κάνει να συνέλθει. Ακούς εκεί, διακοπές στη Σκιάθο! Ο Θεός να τον
φωτίσει έλεγε η γριά!! Τα αδέλφια και οι υπόλοιποι συγγενείς του
λυπόντουσαν για την ‘κατάντια’ του κι έλεγαν σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις
: ‘είδες ; ταξιτζής και παραθερίζει στη Σκιάθο, πόσο χειρότερα θα
μπορούσε να πέσει κάποιος ! Ε, εσύ Νίκο κοίτα να σπουδάσεις για να μη
γίνεις σα το θείο σου.’ Κάποια φορά ο κυρ Γιάννης είπε στη γριά μάνα
του ότι θέλει ν’ αγοράσει ένα παραθαλάσσιο οικόπεδο εντός οικισμού και
πολύ φτηνό κι έγινε το σώσε. Θα καταστραφείς, θα χάσεις τα λεφτά σου
ωρύονταν και καταριόταν την ώρα που πήγε ο γιός της στη Σκιάθο. Κι
έτσι ακυρώθηκε η αγορά του οικοπέδου κι έπαψε να πηγαίνει στο νησί.
Σήμερα ο κυρ Γιάννης δε ζει αλλά ‘βλέπει από ψηλά’ το όμορφο
καταπράσινο τοπίο του νησιού και σαν εραστής της προηγούμενης βραδιάς
των άστρων αφήνει να χτυπάει ο παλμός της ανάμνησης πάνω στο απέραντο
γαλάζιο του Αιγαίου.