Μικρόκοσμος και περίκλειστη χώρα

Του Λευτέρη Κουσούλη.  Ένας μικρόκοσμος σε αναδίπλωση. Αυτό είναι η σημερινή Ελλάδα.Μια διαδικασία συρρίκνωσης. Αυτό βρίσκεται σ...

Του Λευτέρη Κουσούλη. 

Ένας μικρόκοσμος σε αναδίπλωση. Αυτό είναι η σημερινή Ελλάδα.Μια διαδικασία συρρίκνωσης. Αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη. Και μάλιστα, καθόλου «ανεπαισθήτως», όπως λέει στα «Τείχη» ο Καβάφης.

Δεν είναι μόνο η οικονομική συρρίκνωση που κερδίζει πρωτοσέλιδα.Δεν είναι μόνο οι αριθμοί που μικραίνουν, και μάλιστα εναντίον των ανθρώπων, όπως θα έλεγε η νεοδημαγωγία της εποχής.

Αυτό που συμβαίνει είναι μια αυτοκαταστολή, είναι μια διαδικασία προσαρμογής σε βαθμό αυτουποδούλωσης. Ένας διαρκής αυτοπεριορισμός στον πιο δυνατό μικρό χώρο της ύπαρξης. Ένας συμβιβασμός με το ελάχιστο.

Το γνωρίζουμε καλά από την ιστορία. Σε κάθε κοινωνία με καθυστερημένη κοινωνική και πολιτική συνείδηση, όπως η ελληνική, ο μόνος ορίζοντας είναι ο ορίζοντας του εαυτού της. Τίποτα δεν υπάρχει έξω από αυτήν. Ο κόσμος τελειώνει εκεί που φτάνει το βλέμμα της. Αν υπήρξαν κάποια σκιρτήματα αναζήτησης, κάποιες αναλαμπές εξόδου, κάποιες προσπάθειες ανοίγματος στον κόσμο, τώρα πια δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Η καθυστερημένη συνείδηση αγαπάει τον μικρόκοσμό της. Είναι συμφιλιωμένη με τη φυλακή της.

Αυτή η καταδικασμένη πρακτική μίζερης αυτοσυντήρησης, είναι σήμερα η κεντρική επιλογή της Κυβέρνησης. Και αυτή η επιλογή κινείται σε καθοδική παραλληλία με άτομα και ομάδες που πάλλονται στη φιλοσοφία του μικρόκοσμου. Γι’ αυτό και βλέπουμε στην καθημερινή ζωή αυτής της χώρας, από τις ατομικές συμπεριφορές μέχρι τις πολιτικές πρακτικές, ο ασφυκτικός μικρόκοσμος να επιβάλλει την αντίληψή του.

Η αντίληψη του μικρόκοσμου, ο εναγκαλισμός με τη συντήρηση, το μικρό αλλά υπαρκτό και δεδομένο, αρνείται τον πραγματικό κόσμο που βρίσκεται πέρα από το στενό του ορίζοντα. Αρνείται να δει, να υποψιαστεί και να μπει μέσα στην ορμητική διαλεκτική κίνηση της σύγκρουσης που δεν αφήνει σε καμία κοινωνία το περιθώριο της ησυχίας. Που σπάζει το κέλυφος και φέρνει πνοή και οξυγόνο. Που αρνείται τον αυτοπεριορισμό, την αυτοσυρρίκνωση και την αυτοκαταστολή.

Ως βαθιά συντηρητική η σημερινή Κυβέρνηση, είναι λογικό να αντλεί δύναμη από τη φιλοσοφία του μικρόκοσμου. Ό,τι εμποδίζει την κίνηση, ό,τι λειτουργεί ως ανάχωμα στη συνειδητοποίηση, ό,τι υπηρετεί τη δουλικότητα του εφησυχασμού, είναι σύμμαχός της. Ο μικρόκοσμος είναι ο κόσμος της.

Το ψυχολογικό υπόστρωμα κάθε μικρόκοσμου, αποτελεί έναν ευάλωτο κοινωνικό τόπο. Πάνω στον ευάλωτο αυτό τόπο της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, η Κυβέρνηση αναπτύσσει και προωθεί τη στρατηγική της περίκλειστης χώρας. Το σχέδιο είναι πάντα εδώ. Αποκοπή από το ευρωπαικό κοινωνικό και πολιτικό σώμα. Αφελής η Αντιπολίτευση, ηφιλοευρωπαική, αδυνατεί ως σήμερα να αμφισβητήσει μέσα από ένα ριζοσπαστικό πολιτικό σχέδιο τη λογική του μικρόκοσμου και τη γοητεία της περίκλειστης χώρας.

Με όπλο τη συνειδητοποίηση, κανένας συμβιβασμός και καμιά συμφιλίωση με τη φυλακή του μικρόκοσμου.