«Στο Κερατσίνι δεν έχουμε ζωή»

Γράφει ο Γιώργος Λιάνης Τσουχτερή και αδάκρυτη εποχή. Ώρες του όρθρου, σαν θρήνος η κρίση, ευανάγνωστη στα σωθικά της πόλης. Μάης επαν...

Γράφει ο Γιώργος Λιάνης

Τσουχτερή και αδάκρυτη εποχή. Ώρες του όρθρου, σαν θρήνος η κρίση, ευανάγνωστη στα σωθικά της πόλης. Μάης επαναστατικός. Σηκώνει μπαϊράκι με 30 βαθμούς και νοτιάδες άλουστους, που σου τρυπάνε τα κόκαλα. Κοιμάται η πρωτεύουσα και το λιμάνι ζαλισμένο από τα αποτσίγαρα των εργατών του.
Το βλέπεις. Το ακούς. Το σκυλόδοντο της εποχής με βουλιμία τρώει δρόμους, σπίτια και μαγαζιά. Ενα κορίτσι μόνο περπατάει, άδειο απ’ όλα, στον κεντρικό δρόμο μπροστά στο λιμάνι.
Στα βελούδινα νερά, σαν υδροπλάνα έχουν προσγειωθεί τα άστρα. Λάμπουν. Στιλβίζουν. Παίζουν με τα κύματα. Ενα γλαρομάνι από πάνω μας κάνει τις πρωινές μαθηματικές του ασκήσεις. Ετοιμάζεται για φαΐ. Ίπταται πάνω από την Ιχθυόσκαλα στο Κερατσίνι. Την κεντρική ιχθυόσκαλα της χώρας. Να το μπροστά μας.
Ενα αδιάκοπο παζάρι. Μέσα σε εκτυφλωτικά φώτα από κρεμασμένους λαμπτήρες. Πρόσωπα γεμάτα έξαψη. Σοπράνο εδώ μέσα είναι το μεροκάματο. Ναυτίλος, η συνήθεια. Εκτάδην στο πάτωμα τελάρα γεμάτα γαύρους, αθερίνες, κουτσομούρες, μπακαλιάρους, καραβίδες, γαρίδες, που λάμπουν μέσα στους πάγους. Κι από πάνω, όρθιοι σαν υπνωτισμένοι, γυροφέρνουν μελαμψοί Αιγύπτιοι. Εχουν έναν θαυμάσιο τρόπο, σαν σκιέρ, να γλιστρούν με τα φορτωμένα καρότσια τους και να μεταφέρουν από τη θάλασσα στη Σκάλα και από τη Σκάλα στη θάλασσα. Οι τέσσερις φυλές του Ισραήλ είναι εδώ: Αιγύπτιοι, Σύροι, Αλβανοί -το 90% των εργατών είναι Αλβανοί- και Ιρακινοί. Τα αφεντικά -που ξεχωρίζουν- είναι Έλληνες. Και οι Αιγύπτιοι ξεχωρίζουν, με τα πρόσωπα σκούρα, ανέκφραστα, σαν μικροί φαραώ. Ή, μάλλον, σαν είλωτες που έχτισαν τις πυραμίδες. Μηδενικά της Ιστορίας πια... Παραμιλάνε, συναξάρουν. Μια Βαβέλ αυτή η μικρή πόλη…. Οι σαρδέλες, οι γαύροι, οι παλαμίδες, αμίλητοι στο πάτωμα. Στην κατάψυξη. Οπως θα ζούμε κάποτε και οι άνθρωποι. Κρυοπαγικώς.
Γυρίζω στο βαθύ ρεπορτάζ, έπειτα από πολλά χρόνια. Εχω ένα ανήμερο μεράκι. Φλέγομαι από περιέργεια. Όλα αυτά, θλιβερός επίλογος μιας φτώχειας που έπεσε ξαφνικά και στο δικό μου το κεφάλι, όπως και στο κεφάλι των περισσότερων Ελλήνων.