Κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας

        Παρατήρηση 1 η : Τα Μνημόνια, με όποιο όνομα κι αν εφαρμόζονται παντού στην Ευρώπη, είναι η πολιτική που επέβαλαν οι υπαίτιοι ...

   

    Παρατήρηση 1^η: Τα Μνημόνια, με όποιο όνομα κι αν εφαρμόζονται παντού στην Ευρώπη, είναι η πολιτική που επέβαλαν οι υπαίτιοι της κρίσης για να ξεπεράσουν την κρίση που οι ίδιοι προκαλούν, μεταφέροντας τα βάρη και τις συνέπειές της στις πλάτες των ασθενέστερων.
    Στην πατρίδα η πολιτική αυτή είχε εξαρχής τριπλό στόχο:

• Την κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, με την καταβύθιση του επιπέδου των μισθών, την ελαστική, επισφαλή και ανασφάλιστη εργασία, την διάλυση κάθε έννοιας συλλογικής διαπραγμάτευσης στις εργασιακές σχέσεις, την αυθαιρεσία στο ωράριο εργασίας, την ανυπαρξία ελέγχων τήρησης της όποιας εργατικής νομοθεσίας.
• Την αποστέρηση του λαού από την δημόσια περιουσία του μέσω της άρσης της όποιας ασυλίας αυτής της περιουσίας, την μετατροπή της σε ενέχυρο προς εξασφάλιση εγχώριων και ξένων δανειστών και τοκογλύφων, την ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημά της σε τιμή ευκαιρίας προς «επενδυτές» που οσμίζονται σίγουρα κέρδη τόσο λόγω της δεσπόζουσας οικονομικής σημασίας των εκποιούμενων τιμαλφή όσο και λόγω της εργασιακής ζούγκλας και των κάθε λογής αποικιοκρατικών προνομίων τους προσφέρονται στο όνομα της «ανάπτυξης».
• Την κατάργηση κάθε ίχνους κοινωνικής πολιτικής που έχει να κάνει με την ασφάλιση, την σύνταξη, την πρόνοια, την υγεία, που βαφτίζονται «παροχές» και «κόστος». Στο πλαίσιο του κοινωνικού δαρβινισμού, τα 2/3 της κοινωνίας «περισσεύουν» καθώς δεν μπορούν να πληρώσουν αυτό το «κόστος» και συνεπώς στερούνται των… ευεργετημάτων της «ανταποδοτικότητας».

    Παρατήρηση 2^η: Έξι χρόνια τώρα επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία με τη δόση, την υποδόση, τις εξετάσεις επιτήρησης, την αξιολόγηση κοκ. Και κάθε – μα κάθε - φορά το προαπαιτούμενο της δόσης, της υποδόσης, της αξιολόγησης και της επιτήρησης είναι νέα μέτρα. Μέτρα απάνθρωπα, σκληρά, που «σώζουν» το λαό αλλά που στην πραγματικότητα έχουν σκοτώσει την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Μέτρα που θα είναι τα «τελευταία» αλλά που πάντα είναι τα προηγούμενα από τα επόμενα που με μαθηματική ακρίβεια ακολουθούν. Μέτρα που φέρνουν «ανάπτυξη» αλλά που στην πραγματικότητα έχουν φέρει πίσω τον Μεσαίωνα και έχουν προκαλέσει τέτοια ύφεση στην οικονομία που μόνο σε συνθήκες πολεμικής σύρραξης θα μπορούσαν να προκληθούν.
    Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα έβαζε τέλος σε αυτό το μνημονιακό σπιράλ αποκαλύπτεται ο καλύτερος συνεχιστής της ίδιας τραγωδίας. Ό,τι «παλιό» που θα το «τελείωνε» το εφαρμόζει στον έσχατο βαθμό.
    Παρατήρηση 3^η: Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο τόσο κακό που προκαλεί προσφέρει και κάτι: Στερεί από το σύστημα της αρπαγής και της βαρβαρότητας και το τελευταίο «διαχειριστικό» (άμα τε και «αριστερό») φύλλο συκής.
    Συγκροτεί μια κυβέρνηση που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο:

• Αποδεικνύεται ο καλύτερος μαθητής των προηγούμενων σε κάθε τι.
• Εφαρμόζει την πολιτική τους στην εντέλεια, από Μνημόνια μέχρι ΝΑΤΟ κι από πλειστηριασμούς μέχρι κόκκινα δάνεια και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
• Ξεπλένει την πολιτική που εξουθένωσε τον λαό και ταυτόχρονα κινείται στο απόγειο του «πασοκισμού», καταγγέλλοντάς την!
• Φέρνει με την διαδικασία του κατεπείγοντος το ένα πίσω από το άλλο τα αντιλαϊκά νομοσχέδια, με τα οποία μάλιστα κάποιοι υπουργοί της θέλουν να λένε ότι διαφωνούν, την ώρα που τα ψηφίζουν και με τα δύο χέρια.
• Δεν υπάρχει  απαίτηση του μεγάλου κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, με την οποία να μην συναινούν και να μην την εφαρμόζουν, αλλά την ίδια ώρα επιδίδονται σε «αντιολιγαρχικές» ρητορείες.

    Δεν υπάρχει ψέμα που δεν έχουν πει (σσ: Ρωτήστε τον κ.Σγουρίδη…). Πρωταγωνιστούν στο ίδιο χιλιοπαιγμένο έργο της εξαπάτησης. Μιλούν για παράλληλα προγράμματα ενώ πρόκειται για παράλληλο εμπαιγμό, για παράλληλη κοροϊδία, για παράλληλη υποκρισία.
    Μιλούν με «αριστερή» φρασεολογία όταν δεν υπάρχει νόμος, ρύθμιση, διάταξη ή τροπολογία με την οποία να μην ωφελείται η ολιγαρχία.

• Σχεδιάζουν κι άλλους φόρους πάνω στους φόρους, όταν με τον προϋπολογισμό του Μνημονίου από τα 48 δισ. φόρους τα 45 δισ. τα φόρτωσαν στον λαό, αλλά οι 153 νέοι «σωτήρες» ποζάρουν με το ίδιο θράσος που κυκλοφορούσαν οι προηγούμενοι πουλώντας «κοινωνική ευαισθησία» πάνω στα κοινωνικά ερείπια που δημιουργούν.
• Κατά τα πρότυπα των «νέων τζακιών» του ΠΑΣΟΚ επιχειρούν την αναδιανομή του τηλεοπτικού τοπία με εργαλείο την ίδια σημαδεμένη τράπουλα της διαπλοκής, αλλά βγάζουν δεκάρικους κατά της διαπλοκής.
• Λεηλατούν ασφαλισμένους και εργαζόμενους με το ασφαλιστικό, λεηλατούν αγρότες, λεηλατούν τους πάντες αλλά όλα αυτά τα… συμψηφίζουν με το σύμφωνο συμβίωσης.
• Έφτασαν να παρουσιάζουν σαν πράξη διασφάλισης της εθνικής κυριαρχίας την αποβίβαση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο!

    Έχουμε μια κυβέρνηση απύθμενης, ασύστολης δημαγωγίας. Που έχει μερίδιο ευθύνης σε μια ακόμα βρωμιά: Τροφοδοτεί με την ίδια συνέπεια των προηγούμενων το καθεστώς της ασυνέπειας, της αναξιοπιστίας και της σαπίλας που με τη σειρά του συντηρεί και θρέφει τον ακροδεξιό πολιτικό κατιμά.
    Δεν είμαστε προφήτες για να ξέρουμε μέχρι που θα φτάσουν. Ένα ξέρουμε και δεν είναι προφητεία, είναι πολιτική ανάλυση και εκτίμηση. Όταν έρθει η ώρα να ψάχνουν να κρυφτούν, δεν θα βρίσκουν.
    Παρατήρηση 4^η: Η Ελλάδα είναι ένα προτεκτοράτο του 21^ου αιώνα, με τη διαφορά ότι οι βασικοί πραίτορες δεν είναι οι έξω, είναι οι μέσα. Τα πολιτικά ενεργούμενα του εγχώριου και διεθνούς οικονομικού κατεστημένου βυθίζουν στη δίνη του φαύλου κύκλου της κρίσης εκατομμύρια λαϊκών στρωμάτων.
    Η μόνη, επομένως, οδός διαφυγής περνάει από το σπάσιμο του φαύλου κύκλου. Που σημαίνει άρνηση όσων τον συντηρούν:

α) Άρνηση ότι ο λαός «πρέπει» να πληρώσει ένα χρέος που δεν χρωστάει.

β) Άρνηση ότι η Ελλάδα «δεν μπορεί» να ζήσει έξω από «ενώσεις» που την συνθλίβουν.

γ) Άρνηση ότι η οικονομία και η πολιτική εξουσία «πρέπει» να βρίσκεται εσαεί στα χέρια εκείνων που ευθύνονται για την κρίση.

    Παρατήρηση 5^η: Στην ιχνηλάτηση του δρόμου διαφυγής, που σημαίνει διαμόρφωση αρραγούς εσωτερικού μετώπου και λαϊκής συμμαχίας, αλλά και διαμόρφωση διεθνιστικών συμμαχιών μέσα από την κατανόηση των διεθνών συσχετισμών, έχει μεγάλη σημασία να μην λησμονείται ότι η κρίση δεν είναι ούτε μόνο ελληνική, ούτε αργεντίνικη, ούτε ταϋλανδέζικη, ούτε αμερικανική, ούτε ρώσικη. Είναι παγκόσμια.
    Έχει διατυπωθεί και το συνυπογράφουμε: Ο παγκόσμιος χαρακτήρας της ξεκινάει από το παγκόσμιο πρόβλημα ότι οι ζωές μας δεν καθορίζονται ούτε από τις ανάγκες μας, ούτε από τις επιθυμίες μας. Καθορίζονται και ελέγχονται από άλλους: Στους άλλους βάλτε τώρα από τραπεζίτες και Σόρος μέχρι πολυεθνικές, εργολάβους και κατσαπλιάδες.
    Ως εκ τούτου το θέμα – και σωστά - τίθεται ως εξής: ‘Η θα καταστραφούμε, ή θα γκρεμίσουμε όλα εκείνα που μας καταστρέφουν. Αυτό σημαίνει ενότητα κι αγώνα με σχέδιο, με προοπτική, με οργάνωση και με αντοχή, που θα εμπνέει στο εσωτερικό και θα εξασφαλίζει κοινωνική αλληλεγγύη εκτός των συνόρων.
    Παρατήρηση 6^η(και εδώ προσοχή): Να ενωθούμε έχοντας υπόψη μας ότι κάτι κίβδηλα περί «ενότητας» ακούγονται κι από τους δημίους μας. Τους ακούτε.
    «Να ενωθούμε», λένε, και οι πρωταγωνιστές του νέου διπολισμού και οι εκπεσόντες του παλιού δικομματισμού, γιατί, για να παραμείνουν στην κουτάλα.
    «Να ενωθούμε» μας λένε διάφοροι τύποι που η ταραχή τους ξεκινάει μόνο όταν κινδυνεύουν τα δολάριά τους και τα ευρώ στις παχυλές καταθέσεις τους – κατά φαντασία κίνδυνος βέβαια – και μας απειλούν ότι θα τα πάρουν και θα φύγουν (από την κυρία Ξαφά μέχρι την γελοιογραφική εκδοχή αυτής της ιστορίας, τον Γεωργιάδη).
    Μας ζητάνε να ενωθούμε μαζί τους αυτοί που απ’ όλους τους κινδύνους, όπως συνηθίζει να λέει ένας φίλος, ένας είναι ο χειρότερός τους: Μη βρεθούν και ζήσουν όπως έχουν καταντήσει να ζούνε οι υποτακτικοί τους.
    Να ενωθούμε, λοιπόν. Αλλά για να κάνουμε, τί; Επαναλαμβάνουμε: Για να γκρεμίσουμε όλα εκείνα που καταστρέφουν την κοινωνία ώστε παράλληλα και ταυτόχρονα να χτίσουμε πάνω σε γερά θεμέλια, χωρίς «σωτήρες», χωρίς καμία δημιουργική ασάφεια, χωρίς κανένα παράλληλο πρόγραμμα κι άλλες τέτοιες παρλαπίπες.
    Να ενωθούμε στη βάση των προβλημάτων, των αναγκών και των επιθυμιών μας, με πρόγραμμα σαφές που δεν θα πηγαίνει βήμα πίσω από την δημοκρατική απαίτηση «ο πλούτος να ανήκει σε όσους τον παράγουν».   
    Να ενωθούμε και (γιατί όχι;) κάνοντας επίδειξη της ακατάβλητης δύναμης που απορρέει από αυτή την ενότητα, να διατρανώσουμε ότι η καμήλα αρνείται πια να γονατίζει για να την φορτώνουνε και ότι κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας.    

email: mpog@enikos.gr