Σταύρος Ψυχάρης: Αλήθειες, ψέματα και …γάτες!

Toυ Γ. Λακόπουλου Η μυθολογία των τελευταίων δεκαετιών για το πρόσωπο του Σταύρου Ψυχάρη θα χρειαζόταν πολλούς τόμους για να καταγραφεί...

Toυ Γ. Λακόπουλου
Η μυθολογία των τελευταίων δεκαετιών για το πρόσωπο του Σταύρου Ψυχάρη θα χρειαζόταν πολλούς τόμους για να καταγραφεί. Από όσα έχουν ακουστεί και γράφτηκαν γι αυτόν βεβαιότητα υπάρχει για τα εξής:

-Υπήρξε ένας από τους πιο δραστήριους πολιτικούς συντάκτες όλων των εποχών και ο πιο επιτυχημένος διευθυντής εφημερίδας της Μεταπολίτευσης μαζί με τονΑλέκο Φιλιππόπουλο, τον Σεραφείμ Φυντανίδη και τον Λέοντα Καραπαναγιώτη. Για την ακρίβεια έκανε το κυριακάτικο ‘Βήμα’ μεγάλη, ευρωπαϊκή, έγκυρη εφημερίδα, με υψηλές κυκλοφορίες και ποιότητα ταυτόχρονα, για πολλά χρόνια.

– Αναδείχθηκε σε έναν απο τους ισχυρότερους παράγοντες στη χώρα , θεωρείται ικανότατος ‘παίκτης’ και από τα χέρια του πέρασαν οι σημαντικότεροι Έλληνες δημοσιογράφοι, αρκετοί από τους οποίους είναι και δικά του δημιουργήματα. Όσοι δούλεψαν μαζί του αναφέρουν ότι ξέρει τη δουλειά, είναι λιτός στις εξηγήσεις του, αξιόπιστος με τους φίλους του, εναντίον των απολύσεων -προ κρίσης, λιγόλογος και ευπρεπής στις σχέσεις του.

-Αυτοδημιούργητος με μεγάλη περιουσία σήμερα, είναι από τους δημοσιογράφους που έβγαλαν λεφτά και ο μόνος που απέκτησε τη δημοσιογραφική επιχείρηση στην οποία προηγουμένως εργαζόταν, με τραπεζικό δάνειο για το οποίο δεν υπήρξε καμία ένσταση παρατυπίας – πέραν της αυτονόητης έκπληξης. Διαρκής στόχος της πιάτσας πολιτικών, που του απέδιδαν προθέσεις αποσταθεροποίησης τους – κατά τις παραδοσιακές βολές κατά του ΔΟΛ για υπαρκτές και ανύπαρκτες, θεμιτές κριτικές και ‘αθέμιτες ‘ παρεμβάσεις-, αλλά και συναδέλφων του για λόγους επαγγελματικής αντιζηλίας, διατήρησε για πολύ καιρό την πρωτοκαθεδρία στο χώρο των ΜΜΕ με ό,τι ωφέλιμο και βλαπτικό για τον ίδιο σήμαινε αυτό.

-Ως διευθυντής εφημερίδας και εκδότης δεν έχασε καμία σύγκρουση με οποιαδήποτε κυβέρνηση –και δεν ήταν λίγες. Τον ήθελαν για φίλο, αλλά δεν τον άντεχαν για αντίπαλο. ‘ Αν γίνει αυτός πρωθυπουργός ο πρώτος που θα εξοντώσει θα είσαι εσύ’ ,του είπε κάποιος κάποτε, σχολιάζοντας την υποστήριξή του σε έναν αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. ‘Δοκίμασε και κάποιος προηγούμενος’ του απάντησε.

Ο λόγος για τον οποίο αποδείχθηκε ως τώρα ‘πολύ σκληρός για να πεθάνει’ είναι ότι ποτέ δεν του καταλογίσθηκε κάτι με πειστήρια. Κανείς δεν προσκόμισε ο,τιδήποτε σε βάρος του ενώπιον οποιασδήποτε αρχής. Ακόμη και όταν, πριν από πολλά χρόνια, κάποιος … πούλησε τη φορολογική του δήλωση και έγινε γνωστή η οικονομική του κατάσταση, δεν υπήρξε τίποτε επιλήψιμο σε βάρος του.

Οι φήμες, οι ψίθυροι, οι ισχυρισμοί, τα δημοσιεύματα δεν έλειψαν. Αλλά αυτά δεν είναι επιβαρυντικά στοιχεία στο χώρο της πολιτικής, των μίντια και των επιχειρήσεων. Δεν έχει διατυπωθεί εναντίον του καμία κατηγορία, δεν τον βαρύνει καμία καταδίκη και οι επιχειρηματικές του δραστηριότητες δεν παρουσίασαν κανένα νομικό ψεγάδι. Αλλιώς θα ήταν από καιρό στο εδώλιο με τους αντίπαλους που δημιούργησε πρωταγωνιστώντας στο χώρο με τρόπο που ενίοτε τον έκανε βολικό στόχο. Ακόμη και για την αυτονόητη για ΜΜΕ αρθρογραφία, η δημοσιογραφική δραστηριότητα.

Αν μιλάμε για κράτος δίκαιου το συμπέρασμα είναι απλό: είτε ο Ψυχάρης μπορεί να ξεφεύγει απ’ το νόμο, είτε δεν έκανε τίποτε που δεν είναι νόμιμο και οι κατηγορίες εναντίον του δεν είναι παρά ένα παιχνίδι εξουσίας με πολλούς εμπλεκόμενος και πολλές μεθόδους.

Νύχτες με τον εχθρό μου

Τώρα για πρώτη φορά διώκεται ποινικά και η δίωξη αφορά ένα σχετικά μικρό δάνειο, για το οποίο ο ίδιος έχει δώσει εξηγήσεις. Εκ παραλλήλου, όμως, προκύπτει ότι πριν τη δίωξη υπήρξαν γεγονότα, σαν αυτά που μόλις αποκαλύφθηκαν.

Κατά πόσο αυτή η δανειοδότησή του υπήρξε νόμιμη ή σκανδαλώδης, θα το κρίνει η Δικαιοσύνη. Από αυτή την άποψη πρόκειται για υγιή εξέλιξη. Ένας επιχειρηματίας κατηγορείται για κάτι και καλείται να υποστηρίξει τον εαυτό του. Αν δεν μπορεί θα υποστεί τις συνέπειες. Αν το καταφέρει θα είναι κόλαφος για όσους επενδύουν στη δίωξη του. Έτσι λειτουργούν τα πράγματα στις Δημοκρατίες.

Προς το παρόν αυτή η υπόθεση, παρ’ ότι νομικά δεν είναι και ιδιαίτερα συγκλονιστική, πολιτικά προκαλεί σεισμό. Έχουμε μια πρωτοφανή σύγκρουση, άγνωστης έκβασης. Όχι για τη δίωξη. Αλλά γιατί το δημοσίευμα ενός συντάκτη του ‘Βήματος’ περιγράφει -εγκύρως όπως προκύπτει- άγνωστες συναντήσεις του Σταύρου Ψυχάρη με τον Αλέξη Τσίπρα, κάτι που επιβεβαιώνεται και από τις δυο πλευρές. Νύχτες με τον εχθρό μου.

Στον πυρήνα του το δημοσίευμα αναδεικνύει ότι ο Πρωθυπουργός έδωσε υποσχέσεις που δεν του ζητηθήκαν, ούτε ελήφθησαν υπόψη, αν κριθεί από τις μετέπειτα σχέσεις των δύο πλευρών.

Μέχρις εδώ θα ήταν μια υπόθεση άξια για ποικίλα σχόλια και πάντως όχι ασυνήθιστη στα πολιτικά και εκδοτικά χρόνια. Αυτό που την κάνει ασυνήθιστη δεν είναι καν ο τρόπος κοινοποίησής της από τη μια πλευρά. Είναι η αμήχανη αντίδραση του Πρωθυπουργού που .. αποδέχεται τις συναντήσεις και απλώς προσπαθεί να μετατρέψει το μειονέκτημα που του δημιουργούν σε πλεονέκτημα.

Η ανακοίνωσή του προβάλει τον ισχυρισμό ότι από το δημοσίευμα προκύπτει ότι του ζητήθηκαν διευκολύνσεις. Αλλά από το δημοσίευμα, εντελώς το αντίθετο προκύπτει. Η διατύπωση «Το κεντρικό δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ είναι άκρως αποκαλυπτικό, φανερώνει ότι ο εκδότης Στ. Ψυχάρης ζητούσε επίμονα από τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ πολύ πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015,τη διαγραφή των δανείων του καθώς και πολιτική διαμεσολάβηση για την απόκτηση της συνολικής ιδιοκτησίας του ΜΕΓΚΑ» δεν έχει καμία σχέση με το δημοσίευμα.

Αν είναι ισχυρισμός τον οποίο προβάλει η πρωθυπουργική πλευρά, άλλη υπόθεση. Πάντως το δημοσίευμα δεν το ‘φανερώνει’.

Ποιος οφείλει εξηγήσεις

Από εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα που βαρύνουν πρωτίστως τον Τσίπρα και όχι τον Ψυχάρη. Γιατί απλούστατα υπόλογος απέναντι στην κοινή γνώμη δεν είναι ο οποιοσδήποτε εκδότης , αλλά ο οποιοσδήποτε πολιτικός- ιδίως αν εν τω μεταξύ έχει γίνει και πρωθυπουργός. Ένας επιχειρηματίας λογοδοτεί στη Δικαιοσύνη για ενδεχόμενη παρανομία του -και επιπροσθέτως ένας εκδότης στους αναγνώστες του αν κάνει λάθος χειρισμούς. Ένας Πρωθυπουργός όμως λογοδοτεί πρωτίστως στους πολίτες- και χωρίς να υπάρχει παρανομία.

-Γιατί ο Τσίπρας δέχθηκε να έχει τόσες συναντήσεις με κάποιον που ήταν αντίπαλός του -έτσι κι αλλιώς κατά την κομματική θέση του- και ανήκει στη διαπλοκή την οποία πολεμούσε υποτίθεται; Ούτε βιαίως τον έσυραν, ούτε παραπλανήθηκε. Πήγε οικειοθελώς. Και αν η πρώτη φορά ήταν λάθος γιατί συνέχισε;

-Γιατί από το 2014 -που χρονολογούνται οι συναντήσεις- μέχρι τώρα, ούτε ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, ούτε ως πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας δεν ανέφερε το παραμικρό για τις συναντήσεις και το περιεχόμενο που τους αποδίδει -παρά την συγκρουσιακή σχέση των μέσων που ελέγχει ο εκδότης με τον κόμμα του και τη κυβέρνηση του;

-Γιατί ακόμη και αν η πολιτική του ιδιότητα του επέβαλε να έχει προσωπική γνώμη για τις απόψεις των εκδοτών δεν οργάνωσε τις συναντήσεις στο γραφείο του, αλλά έστηνε γιάφκες- προφανώςερήμην του κόμματος του και της κοινής γνώμης;

-Γιατί, έστω, δεν πήγαινε στο γραφείο του, όπως είχε κάνει λίγους μήνες νωρίτερα όταν ο ίδιος πήγε στην έδρα του Ψυχάρη και εκδότη και παρακάθισε σε γεύμα μαζί του και με τα στελέχη του; Και, εν πάση περιπτώσει, ήταν ο μόνος εκδότης που συνάντησε ή υπήρχαν και άλλες ανάλογες κρυφές συναντήσεις ενός πολέμιου της διαπλοκής με τους διαπλεκόμενους και με ποιο περιεχόμενο;

-Γιατί ο ίδιος το 2009 τοποθέτησε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικράτειας του σημαντικό αρθογράφο που ήταν όμως και προσωπικός φίλος, ενδεχομένως και σύμβουλος, του Ψυχάρη και στέλεχος του ‘Βήματος’ και πάντως δεν ήταν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ;

-Γιατί η κυβερνητική ανακοίνωση ενώ προβάλλει τον συγκεκριμένο ισχυρισμό για όσα ζήτησε ο εκδότης δεν αναφέρει και την απάντηση που του έδωσε ο Τσίπρας εκείνη τη στιγμή;

Καλά τα ψέματα. Από την ιστορία ξέρουμε ότι οι ανάρμοστες σχέσεις ανάμεσα στα ΜΜΕ και τους πολιτικούς ξεκινούν πάντα με πρωτοβουλία των δεύτερων που έχουν ανάγκη προβολής και υποστήριξης. Οι εκδότες κάνουν τη δουλειά τους και όταν την κάνουν νόμιμα και τα σκυλιά δεμένα.

Από αυτή την άποψη για ο,τιδήποτε υπάρχει μεταξύ Τσίπρα και Ψυχάρη εξηγήσεις από πολιτική άποψη, δεν οφείλει ο ιδιοκτήτης του ΔΟΛ, αλλά ο σημερινός πρωθυπουργός. Όπως ένας άλλος πρωθυπουργός που ζήτησε στήριξη από εκδότες -μεταξύ των οποίων και ο Ψυχάρης. Αλλά τουλάχιστον αυτός τους κάλεσε στο γραφείο του -έστω και από την πίσω πόρτα. Τη συνέχεια βέβαια τη γνωρίζουν όλοι.

ΥΓ1 : Σ’ αυτές τις συναντήσεις το κρίσιμο δεν είναι αν παρίστανται γάτες, αλλά αν οι παριστάμενοι είναι ‘γάτες’.

ΥΓ2: Από την απάντηση του εκδότη στην κυβερνητική ανακοίνωση προκύπτει ότι προτίθεται να επανέλθει με επιβαρυντικά στοιχεία, όπως υπαινίσσεται. Αυτό δημιουργεί ζήτημα που ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να ξεκαθαρίσει άμεσα. Πρωθυπουργός υπό τη σκιά υπαινιγμών δεν νοείται.