Η αλήθεια του σφραγίσματος των συνόρων ως ψυχωτικός και φασιστικός λόγος…

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος. Με απερίγραπτη θλίψη, αλλά όχι τρόμο, γίνομαι, αναγνώστη μου, μάρτυρας της ανάδυσης στην Ευρώπ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.

Με απερίγραπτη θλίψη, αλλά όχι τρόμο, γίνομαι, αναγνώστη μου, μάρτυρας της ανάδυσης στην Ευρώπη ενός είδους έσχατης αλήθειας για τα σύνορα, ενός μεταμοντέρνου και μετανεωτερικού φασιστικού ιδιώματος που αφορά στον ζωτικό αποκλεισμό ανθρώπων, οι οποίοι αντιμετωπίζονται σαν άγρια ζώα και υπάνθρωποι από εξουσίες και παραεξουσίες που πολιτεύονται μέσω της καλλιέργειας του ψυχωτικού λόγου. Όπως το λέω, έξω από τα δόντια, μήπως και ευαισθητοποιηθούν αυτοί που δεν έχασαν εντελώς το νου τους και διαθέτουν ακόμη λίγα δράμια συναισθηματικής ευφυΐας!

Επίτρεψέ μου, λοιπόν, να μιλήσω ευθέως και περιεκτικώς, διατυπώνοντας αυτό που δομεί ως πραγματικότητα (: αλήθεια) τη σύγχρονη διαστροφή που αποκρυσταλλώνεται ως πολιτική συμπεριφορά με το κλείσιμο, άνοιγμα και στο τέλος σφράγισμα των συνόρων στην ΕΕ, στο πλαίσιο μιας σεκιουριτοποιητικής αφήγησης (securitization), χωρίς συνοχή και πολιτικό έρμα: για το μπάχαλο στο μεταναστευτικό ζήτημα και στο ζήτημα των συνόρων!

Αυτό που ζούμε είναι η αποτυχία – με όρους φροϋδικής μεταψυχολογίας –του κοινωνικοπολιτικού μετασχηματισμού στην μεταδιπολική Ευρώπη, στο πλαίσιο της μετάβασης από τη μοντέρνα- νεωτερική (Westphalian system of states, 1648) και βιομηχανική εποχή στη μεταμοντέρνα, μετανεωτερική και μεταβιομηχανική. Η αποτυχία αυτού του κοινωνικοπολιτικού μετασχηματισμού, που βασίστηκε στον οικονομισμό και όχι στην βιοοικονομία, με μηχανισμό το νεοφιλελευθερισμό στη λειτουργία του κράτους και της αγοράς, προκαλεί μια μορφή ψυχωτικής διαταραχής, η οποία έρχεται να «αποτρελάνει» τους ψυχικώς ασθενείς συνανθρώπους μας του «φασισμού στη καθημερινότητα», αλλά και να διαταράξει ισορροπημένους μέχρι χθες ανθρώπους.

Το παράδοξο είναι πως το αφήγημα περί σφραγίσματος των συνόρων, αποτελεί μια παθολογική πολιτική επιχείρηση, που στην ουσία εμφανίζεται να αποσκοπεί στην ίαση από την προσβολή της σχέσης Αυτό-Εγώ, εντός των εθνικών πολιτικών της ΕΕ, εξαιτίας της αντίφασης: οικονομικός ολοκληρωτισμός χωρίς πολιτική ενοποίηση. Δηλαδή, με την ανάπτυξη στη συγκυρία μιας νεύρωσης που χαρακτηρίζει πολιτικώς το πρωτογενές στην Ευρώπη, επιχειρείται να θεραπευτεί η νεύρωση που προέκυψε φυσιολογικά από την ανομοιογένεια/αντίφαση μεταξύ πολιτικού και οικονομικού. Βλέπεις η δόμηση του φαντασιακού από την μετατροπή της κοινωνίας σε αγορά και της κοινωνικότητας σε επιχειρηματικότητα, δεν ήταν θεραπευτική λύση για τη μετάβαση, αλλά νοσηρό σύμπτωμα που χαρακτηρίζει το νευρωτικό σύστημα αυτής καθ’ εαυτής της μετάβασης μέσα από σχιζοειδείς πολιτικές διαδικασίες και μοντέλα αντιμετώπισης κρίσεων (δες για παράδειγμα το μοντέλο της τρόικας στην ελληνική κρίση της ευρωζώνης)!

Η φαντασίωση μιας ενωμένης Ευρώπης, μέσω ενός κοινού νομίσματος, ήρθε να παρεμβληθεί μεταξύ των επενδύσεων που κάνει ο ευρωπαίος για τη ζωή του και των σύγχρονων βιωμάτων ματαίωσης, απώλειας, ευνουχισμού που προκαλεί στην πράξη η λειτουργία της ολοκληρωτικής αγοράς του νεοφιλελευθερισμού. Το Ευρώ ήρθε για να γεφυρώσει με έναν φαντασιακό τρόπο το Εγώ μας με την εξωτερική ή εσωτερική, επώδυνη πραγματικότητα του κατακερματισμένου εαυτού εντός μιας αγοράς που κατασκεύαζε σύνορα, δηλαδή νέες μορφές φοβερού και τρομερού αποκλεισμού, γκρεμίζοντας παραδοσιακά πολιτικά σύνορα – τα σύνορα πολιτικών κοινοτήτων με τη μορφή εθνικών παραστάσεων κυριαρχίας ή εθνικιστικών/ρατσιστικών αναπαραστάσεων πολιτισμικής και φυλετικής καθαρότητας.

Η «νεύρωση του Ευρώ», με μια κουβέντα, δημιούργησε μια ακόμη πιο επώδυνη ψύχωση, η οποία βρίσκει αυτή τη στιγμή πολιτική έκφραση με το αφήγημα περί σφραγίσματος των συνόρων. Πάνω σε αυτό κάνει πάρτι ο φασισμός: κάθε σοβαρά διαταραγμένος συμπολίτης μας και κυρίως τα Νέα και Παλαιά ΜΜΕ που τον εκφράζουν. Τα ΜΜΕ αυτά «παίζουν» με το σύγχρονο ταυτιστικό άγχος λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας - εξαιτίας όπως είπα την αντίφασης μεταξύ οικονομικού και πολιτικού - προκαλώντας άγχος ευνουχισμού, απολύτως ενταγμένο ως αφήγημα στον οιδιπόδειο χώρο.

Κάπως έτσι σκορπίζουν φοβία και μίσος εναντίον των μουσουλμάνων μεταστάντων, εμφανίζοντας τους ως ζωτική απειλή για τους έλληνες, ενώ η μοναδική απειλή για τη κοινωνία είναι η δική τους ψύχωση σε συνδυασμό με την ευρωπαϊκή νεύρωση που προκαλείται από το ανεκπλήρωτο της πολιτικής ενοποίησης του ευρωπαϊκού χώρου, στο πλαίσιο μιας αποκεντρωμένης ομοσπονδίας.

Μόνο ένα πράγμα θα ήθελα να σε παρακαλέσω εσένα φίλε που με τιμάς αναρτώντας τις προσεγγίσεις μου: Μην επιτρέψεις κατ’ αυτήν τη χυδαία, ντροπιαστικά βάρβαρη περίοδο για την Ευρώπη και τον ευρωπαϊσμό να γίνεις φορέας της φασιστικής πανούκλας, των αρρωστημένων αυτών συμφερόντων που εμπορεύονται ένα μίγμα βίας κάθε μορφής, πορνό, «κλειδαρότρυπας», «τρύπας γενικώς», ισλαμοφοβίας, πατριδοκαπηλίας, θρησκοληψίας, αποθέωσης της συνομοσιολογίας, πολεμοχαρών κραυγών και έντονα παραποιημένων «ειδήσεων» που παρακινούν για την εκδήλωση ρατσιστικών συμπεριφορών εναντίον των μεταναστών!

Προστάτευσε τον εαυτό σου και τους αναγνώστες σου από τη σοβαρή ψυχωτική διαταραχή που καλλιεργεί ο αντιδραστικός ριζοσπαστισμός, ο οποίος με την ίδια άνεση αυτοπροβάλλεται είτε ως αριστερή, είτε ως δεξιά έκφραση. Πρόκειται απλώς για το καύσιμο που με τη μορφή της μαζικής ψύχωσης προωθεί τον φασισμό στη κοινωνία, ενισχύοντας τη ψυχοσωματική διαταραχή, η οποία αν δεν στραφεί με αυτοκαταστροφική μανία εναντίον του Εαυτού, θα στραφεί με δολοφονική μανία εναντίον του Άλλου. Ας υψώσουμε, αν θέλεις, το δικό μας διανοητικό και πολιτικό όριο που γκρεμίζει τα σύνορα, τα οποία ανακατασκευάζονται από ψυχωτικούς ασθενείς, σχιζοφρενείς και παρανοϊκούς, οι οποίοι για άλλη μια φορά στην ευρωπαϊκή ιστορία διεκδικούν την ηγεσία.

Η νεύρωση του ευρωπαϊσμού, δεν πρέπει να γίνει αφορμή για το ξεσάλωμα των μισάνθρωπων, διαταραγμένων συνανθρώπων μας, οι οποίοι φορώντας το προσωπείο του αγαθού πατριώτη, αγαπησιάρη και απλού ανθρώπου του θεού, είναι έτοιμοι να «στείλουν στον θεό για συγχώρηση» οποιονδήποτε θεωρεί ο διαταραγμένος ψυχισμός τους ή η παράνοια τους, εχθρό. Αυτοί οι άρρωστοι - σύγχρονα ζόμπι - άνθρωποι δεν είναι εχθροί μας, είναι κομμάτι μας που, ωστόσο, νοσεί σοβαρά, από μια πανούκλα που τροφοδοτείται σήμερα από ένα νευρωτικό ευρωπαϊσμό!...