Από την δεξιά στην αριστερά‏...

Μαζικές διαδηλώσεις, κοινωνική αναταραχή, βίαια επεισόδια, αίσθηση αδιεξόδου, πολιτική ανασφάλεια. Μπλόκα στις εθνικές οδούς.Αποδοκιμασίε...

Μαζικές διαδηλώσεις, κοινωνική αναταραχή, βίαια επεισόδια, αίσθηση αδιεξόδου, πολιτική ανασφάλεια. Μπλόκα στις εθνικές οδούς.Αποδοκιμασίες κατά υπουργών και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ παντού... Μια κυβέρνηση που καταρρέει υπό το βάρος της εσωτερικής ασφυξίας που έχει η ίδια προκαλέσει, υπό τις πιέσεις των ξένων, από τις προσδοκίες που καλλιέργησε, και – κυρίως – από τα ψέματα που είπε...
Μπορεί σήμερα, ακόμα και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ να παραδέχονται πως «η πολιτική Σαμαρά δικαιώθηκε πλήρως», αλλά πριν ένα χρόνο τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά: Τότε, όχι μόνο κανείς δεν μίλαγε για «δικαίωση Σαμαρά», αλλά ελάχιστοι περίμεναν αυτή η δικαίωση να έλθει τόσο σύντομα…Πολλοί δεν την περίμεναν καθόλου! Οι περισσότεροι προεξοφλούσαν ότι ο Τσίπρας θα κατάφερνε «κάτι καλύτερο» στη «διαπραγμάτευση» και στη συνέχεια «θα κυβερνούσε για πολλά χρόνια»!
Γι’ αυτό και τους είχε πιάσει πρεμούρα να «τελειώσουν» τον Σαμαρά! Όχι γιατί έχασε τις εκλογές της 25η Ιανουαρίου.
Αλλά γιατί ο Τσίπρας «θα κυβερνούσε για πολύ καιρό» – έτσι πίστευαν - «θα άλλαζε τα πάντα στην Ελλάδα» – έτσι νόμιζαν – «θα έκανε αυτός τις μεταρρυθμίσεις που δεν μπορούσαν να κάνουν όλοι οι υπόλοιποι» – αυτό περίμεναν, επιθυμούσαν και προσεύχονταν να συμβεί – κι έπρεπε να ανοίξει ο δρόμος για να μετατοπιστεί η Νέα Δημοκρατία προς ένα «κεντρώο κόμμα», «μετριοπαθές» και «προοδευτικό»: ένα… «καλόν ΠΑΣΟΚ», «εκσυγχρονιστικό» και «ευρωπαϊκό» που να εναλλάσσεται στην διακυβέρνηση με ένα «καλό ΣΥΡΙΖΑ» «κεντροαριστερούλη», ήπιο, μετριοπαθή και «ευρωπαϊκό» επίσης.

Ωσαννά! (κι ύστερα ξύπνησαν…)
Είναι περίεργο, αν το καλοσκεφτεί κανείς, αλλά ένα κομμάτι του στελεχιακού δυναμικού της Νέας Δημοκρατίας,
--είτε ήθελε να μετατραπεί σε «καλό ΠΑΣΟΚ»,
--είτε ήθελα να συγκυβερνήσει με ένα «καλό ΣΥΡΙΖΑ»!

Μόνιμα «ηττημένοι» και μόνιμα «παραδομένοι»...
Τα μόνο που δεν τους πέρναγε από το μυαλό είναι να μετατρέψουν την Νέα Δημοκρατία σε ένα σύγχρονο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, όπως αυτά που σήμερα κυβερνούν σε όλη την Ευρώπη! Αυτό ακριβώς προσπαθούσε ο Σαμαράς. Κι αυτό ακριβώς πάσχιζε να ματαιώσει οι παλαιά φρουρά των «μόνιμα παραδομένων» της παράταξής του...
Τίποτε απ’ όσα είχαν στο μυαλό τους δεν μπορούσε να συμβεί:
* Πρώτον, η Νέα Δημοκρατία δεν μπορούσε να μετατραπεί σε ένα «καλό ΠΑΣΟΚ»…Ούτε έπρεπε ούτε μπορούσε! Επί σαράντα χρόνια ΠΑΣΟΚ σήμαινε κρατισμός και λαϊκισμός. Όταν το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε πια να συντηρήσει τον κρατισμό, ο λαϊκισμός, που εξέθρεψε επί τόσα χρόνια, το κατασπάραξε και το άφησε «άδειο κέλυφος» του 5-6%! Η ΝΔ όμως, έμεινε όρθια στο 28%, όταν κατέρρεε όλη η μεταπολίτευση! Κι αυτό ήταν επίτευγμα Σαμαρά...
* Δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να γίνει «ήπιο κεντροαριστερό κόμμα».Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα τα κατάφερε, αφού επί δεκαπέντε χρόνια μοίραζε παροχές που πλήρωνε με το... «νομισματοκοπείο»! Τώρα είμαστε στο ευρώ και «νομισματοκοπείο» δεν υπάρχει...
* Τρίτον, ο κρατισμός καταρρέει έτσι κι αλλιώς. Καταρρέει παντού, αλλά στην Ελλάδα κατέρρευσε με πάταγο, αφού οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία.Και την κατάρρευση του κρατισμού δεν μπορεί να τη διαχειριστεί κόμμα ταυτισμένο με τον κρατισμό όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.
* Τέταρτον, ο λαϊκισμός χρεοκόπησε έτσι κι αλλιώς, Και μόνο το πρόταγμα της Ανάπτυξης μπορεί να τον παραμερίσει. Αλλά ανάπτυξη με Ανταγωνιστικότητα και ιδιωτική πρωτοβουλία! Πράγμα που απαιτεί μέτωπο μεταρρυθμιστικών δυνάμεων! Κι αυτό περνάει μέσα από τη ανοικτή και αδιαμφισβήτητη συντριβή του λαϊκισμού!
Όχι μέσα από τη «δικαίωσή» του, Όχι μέσα από τη «σταδιακή μετάλλαξη» του λαϊκισμού! Τώρα πια το ξέρουμε, αλλά ως λίγο πριν δεν το πίστευαν πολλοί:
Ότι τη συντριβή του κρατισμού και του λαϊκισμού την έφερνε ο ίδιος ο Τσίπρας!
Και το πρόταγμα της Ανάπτυξης με ανταγωνιστικότητα, τις μεταρρυθμίσεις με φιλελεύθερο πρόσημο και φιλολαϊκό πρόσωπο, μπορούσε να τις εγγυηθεί μόνον ο Αντώνης Σαμαράς.
Όχι αυτοί που βιάζονταν να τον παραμερίσουν για να «συνεργαστούν»με τον Τσίπρα…Ο Σαμαράς χτυπήθηκε από τα μέσα! Χτυπήθηκε από μέρος της ίδιας της παράταξής του. Από τους «μονίμως ηττημένους» και «μονίμως παραδομένους»... Δεν χτυπήθηκε μόνο μετά τον Ιανουάριο του 2015. Χτυπήθηκε από την πρώτη στιγμή που εξελέγη πανηγυρικά – και κόντρα στα προγνωστικά – στην ηγεσία της παράταξης. Χτυπήθηκε σε κάθε βήμα στη συνέχεια. Χτυπήθηκε κι από τη στιγμή που εξελέγη πρωθυπουργός.
Τον χτυπούσαν γιατί είπε «όχι» στο πρώτο Μνημόνιο. Αλλά όλοι οι λόγοι που επικαλέστηκε για να πει εκείνο το ΟΧΙ αποδείχθηκαν σωστοί!
Και τελικώς το ίδιο το ΔΝΤ παραδέχθηκε πως «ήταν λάθος το πρώτο Πρόγραμμα». Μάλιστα το ΔΝΤ παραδέχθηκε και τα τρία λάθη που είχε επισημάνει τότε – και από τότε – ο Αντώνης Σαμαράς:
-- Ότι οι πολλαπλασιαστές που χρησιμοποιήθηκαν ήταν «λάθος», δηλαδή υποτιμούσαν την ύφεση που θα προκύψει,
-- Ότι τα υψηλά επιτόκια του πρώτου δανεισμού (πάνω από 5%) ήταν «τιμωρητικά» και οδηγούσαν σε εκτόξευση του χρέους και αδυναμία εξυπηρέτησής του.
--Και ότι το μείγμα πολιτικής του πρώτου Μνημονίου ήταν επίσης λάθος: έδινε έμφαση σε φόρους όχι σε περικοπές σπατάλης.

Και τα τρία αυτά σφάλματα διορθώθηκαν στη συνέχεια – και διορθώθηκαν από την επιμονή Σαμαρά, με τη στήριξη και του Βενιζέλου:
* το χρέος μειώθηκε δραστικά με το PSI (105 δισεκατομμύρια χρέους έσβησαν τότε) και λίγο αργότερα με την «επαναγορά» χρέους έσβησαν άλλα 20 δισεκατομμύρια,
* το μεσο-σταθμικό επιτόκιο στο (υπόλοιπο) χρέος έπεσε από άνω το 5% στο 2% περίπου,
* κι έτσι οι ετήσιοι τόκοι έπεσαν από τα 16,5 δισεκατομμύρια το χρόνο στα 6 δισεκατομμύρια το χρόνο (δηλαδή, στα τέσσερα χρόνια από τότε, «έσβησαν» άλλα 40 δισεκατομμύρια πρόσθετου χρέους που αλλιώς θα σωρεύονταν),
* αλλά και το μείγμα της πολιτικής άλλαξε (με έμφαση στην περικοπή σπατάλης, όχι σε φόρους) και οι πολλαπλασιαστές άλλαξαν.
Κι έτσι το δεύτερο Μνημόνιο, επί διακυβέρνησης Σαμαρά πλέον, όχι μόνο έπιανε τους στόχους του, αλλά τους ξεπερνούσε κι όλα…
Στη συνέχεια, όμως, κατηγόρησαν το Σαμαρά και για το ακριβώς αντίθετο: Για τη «στροφή» που έκανε και αποδέχθηκε το δεύτερο Μνημόνιο, με το οποίο διορθώνονταν τα λάθη του πρώτου… Το ίδιο ιστορικό στέλεχος της ΝΔ, συμφωνούσε με το πρώτο Μνημόνιο (που αποδείχθηκε λάθος).
Κι ύστερα διαφωνούσε κάθε τόσο με τα μέτρα εφαρμογής του δεύτερου Μνημονίου (που έφερνε αποτελέσματα). Κι ύστερα πάλι επείγονταν να ψηφίσει τα μέτρα του Τρίτου Μνημονίου, που έφερε ο Τσίπρας, που ήταν πολύ χειρότερα από τα μέτρα του δεύτερου Μνημονίου που υλοποιούσε ο Σαμαράς.
Δεν είχε πρόβλημα να ψηφίζει Μνημόνια, ιδιαίτερα αν τα έφερναν οι αντίπαλοί της ΝΔ, είτε ο Γιώργος Παπανδρέου είτε ο Αλέξης Τσίπρας.
Είχε πρόβλημα μόνο όταν τα μέτρα τα έφερνε η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά - κατά σύμπτωση ήταν και τα μόνα που έφεραν αποτελέσματα…Τέτοιοι άνθρωποι πολέμησαν το Σαμαρά μέσα στη ΝΔ...
Ο Σαμαράς είχε δίκιο όταν επέκρινε το πρώτο Μνημόνιο. Κι έτσι το άλλαξε. Και είχε δίκιο όταν εφάρμοσε το δεύτερο Μνημόνιο. Κι έτσι έφερε αποτέλεσμα.Κι όμως, κάποιοι «εσωτερικοί» αντίπαλοί του στη Νέα Δημοκρατία τον επέκριναν και την πρώτη φορά και τη δεύτερη.Κι ύστερα βιάζονταν να στηρίξουν τον Τσίπρα να εφαρμόσει το Τρίτο Μνημόνιο, που επανέφερε όλα τα μειονεκτήματα του πρώτου.Αυτοί είναι οι «μονίμως ηττημένοι» και «μονίμως παραδομένοι»...Από τον Ιούνιο του 2012 και μετά περίμεναν ότι ο Σαμαράς «δεν έβγαζε ούτε ως τα Χριστούγεννα» της ίδιας χρονιάς…Τους διέψευσε! Και όχι μόνο «επιβίωσε»,αλλά κατάφερε να ξεπερνά τους στόχους.Να πηγαίνει καλύτερα απ’ ό,τι προέβλεπε το Πρόγραμμα. Κατάφερνε ακόμα να κρατά ενωμένη την κυβέρνηση συνεργασίας μαζί με το ΠΑΣΟΚ, πράγμα που δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά στο παρελθόν στην Ελλάδα από τα τέλη της δεκαετίας του ’40…Και τότε κινήθηκαν άλλες «διαδικασίες» για την υπονόμευσή του:

--Το «φλέρτ» ενός παλαιού στελεχικού δυναμικού της ΝΔ με τον «ανερχόμενο» Τσίπρα.
--Και η ίδρυση ενός κεντρώου κόμματος, «του Ποταμιού», που έπαιρνε ίσες αποστάσεις από τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ, για να αποσπάσει ψήφους και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ την κρίσιμη στιγμή.Και να μη μπορέσει η ΝΔ να συσπειρώσει όλους εκείνους που δεν ήθελαν να έλθει ο Τσίπρας την εξουσία. Κι έτσι να «τιμωρήσουν» και τον Αντώνη Σαμαρά και τον Βαγγέλη Βενιζέλο Που στήριξε κι εκείνος όλη την ανορθωτική προσπάθεια της κυβέρνησης Σαμαρά. Για να είμαστε δίκαιοι...
Μόλις έφυγε από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ο Βενιζέλος και λίγο αργότερα από την ηγεσία της ΝΔ ο Αντώνης Σαμαράς, το «Ποτάμι» πήρα την κάτω βόλτα και τώρα ζήτημα είναι αν μπαίνει στη Βουλή. Δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Έκανε τη «δουλειά» του… Τώρα πια όμως, το «Ποτάμι» καταποντίζεται και για ένα λόγο ακόμα: Διότι όλη αυτή η πολιτική των «ίσων αποστάσεων», δεν εκπροσωπεί πια κανένα. Ο χειρότερος λαϊκισμός είναι η πολιτική των ίσων «αποστάσεων» (από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ). Και τον πληρώνει τώρα ο κ. Θοδωράκης...Ο λαϊκισμός πια χρεοκοπεί, όπως δεν χρεοκόπησε ποτέ στα 42 χρόνια της μεταπολίτευσης.
Κι ο λαός καλείται να διαλέξει:
--είτε με τον λαϊκισμό που εξαπάτησε ολόκληρη την κοινωνία,
--είτε σε σύγκρουση με το λαϊκισμό.
Στο «ενδιάμεσο» – και με το «χωροφύλαξ» και με τον «αστυφύλαξ» –δεν μπορεί πια να σταθεί κανείς! Μετά την αποχώρηση του Σαμαρά, δεν άργησε να φανεί κατά πού το πάνε όσοι τον υπονόμευσαν:
--Να συνεργαστούμε με τον Τσίπρα! Αλλά αυτή η πολιτική ηττήθηκε πανηγυρικά: και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, και στις μετέπειτα εσωκομματικές εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου. Ο Σαμαράς έφυγε από την ηγεσία, αλλά «καθάρισε» τους αντιπάλους του με το παραπάνω…Έφυγε από το κάδρο, αλλά δεν έφυγε από το παιγνίδι.
Έλυσε τα χέρια του και καθάρισε τους «λογαριασμούς»! Όπως το όφειλε και στην παράταξη και στον τόπο.
* Είναι ο μόνος Πρωθυπουργός (μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή), που άφησε τη χώρα σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ’ ό,τι την ανέλαβε.
* Είναι ο μόνος ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας, που πήρε την παράταξη μετά από στρατηγική ήττα (με πάνω από 11 μονάδες διαφορά – τον Οκτώβριο του 2009) και την ξανάφερε στην εξουσία μέσα σε μόλις δυόμιση χρόνια! Κάθε άλλη φορά, για να επιστρέψει η ΝΔ στην εξουσία μετά από τέτοια ήττα, χρειάστηκε από 9 χρόνια (1981-1990) έως 11 χρόνια(1993-2004)!

* Ο Σαμαράς είναι ακόμα ο μόνος Πρωθυπουργός, που έκανε εκλογές ο ίδιος, και από την φθορά της διακυβέρνησής του έχασε ελάχιστα: μόλις 1,8 ποσοστιαίες μονάδες!
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε χάσει 10 μονάδες (από το 52% του 1974 στο 42% το 1997), ο Κώστας Μητσοτάκης είχε χάσει 9 μονάδες (47% το 1990 με 38% το 1993), ο Κώστας Καραμανλής είχε χάσει 12 μονάδες μέσα σε πέντε χρόνια (από το 45,5% το 2004 στο 33% του 2009)!
Και βεβαίως, κεντροδεξιοί Πρωθυπουργοί που είχαν επιτυχημένες τετραετείς θητείες σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Κοέλιο της Πορτογαλίας και το Ραχόϊ της Ισπανίας «πήραν» πρόσφατα την «πρωτιά» στις χώρες τους (επίσης γύρω στο 28%), αλλά έχασαν από 11 ως 13 μονάδες! Το 28% που πήρε ο Σαμαράς απέναντι σε ένα πανίσχυρο και ανερχόμενο Τσίπρα τον Ιανουάριο του 2015 σε μερικούς φάνηκε «λίγο». Αλλά το ίδιο ποσοστό πήρε η Νέα Δημοκρατία το Σεπτέμβριο, όταν ο Τσίπρας κατέρρεε και η προηγούμενη πολιτική Σαμαρά είχε αρχίσει να δικαιώνεται. Μόνο που αυτή τη φορά με 200 χιλιάδες ψήφους λιγότερους…Κάποιοι αναρωτιούνταν πέρσι την Άνοιξη «γιατί χάσαμε τον Ιανουάριο»…Δεν αναρωτιούνται σήμερα γιατί έχασαν ξανά το Σεπτέμβριο και μάλιστα με πολύ λιγότερες ψήφους και απέναντι σε ένα πολύ πιο αποδυναμωμένο Τσίπρα…Ούτε αναρωτιούνται πλέον γιατί έχασαν και τις εσωκομματικές εκλογές στη συνέχεια… Για να πάει μπροστά το τόπος, ο λαϊκισμός πρέπει να συντριβεί,
Καθαρά και παραδειγματικά. Πολιτικά και συμβολικά. Μια για πάντα... Όχι να «ενσωματωθεί». Ούτε να πέσει «στα μαλακά»...Ο κρατισμός πρέπει να παραμεριστεί εντελώς, όχι να κρατηθεί στη ζωή πίνοντας το αίμα της πραγματικής οικονομίας.
Οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις απαιτούν πολιτικούς που τις πιστεύουν. Όχι καιροσκόπους, που εκλέγονται για να τις ματαιώσουν κι ύστερα - υπό την πίεση της Τρόϊκα - την κάνουν «γυριστή» και τις υποστηρίζουν τόσο άγαρμπα και τόσο ανόρεχτα που τις υπονομεύουν οι ίδιοι.

Μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται χωρίς μεταρρυθμιστές! Μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται από ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ
- ξαναμμένους αριστεριστές ή καιροσκόπους.
Φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται ούτε από παραδομένους νεοδημοκράτες, που δεν θέλουν «να σπάσουν αυγά» οι ίδιοι, και προτιμούν να αφήσουν τους ΣΥΡΙΖαίους να κάνουν τη δύσκολη δουλειά.
Οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις είναι Μαραθώνιος. Δεν είναι «σπριντάρι» των 100 μέτρων.
Ο Σαμαράς απέδειξε ότι είναι μαραθωνοδρόμος. Όσοι υπονόμευαν το Σαμαρά δεν κάνουν ούτε για «σπριντάρι»...
«Τσαμπατζήδες» της πολιτικής είναι... «Επαγγελματίες» της κομπίνας, της ίντριγκας, κολαούζοι των τζακιών...
Μαζί με το Σαμαρά βγήκαν κι άλλοι που αντέχουν το «μαραθώνιο»...Εντός της Νέας Δημοκρατίας και εκτός...
Κι ο ίδιος ο Κυριάκος απέδειξε ότι μπορεί να τρέξει «μαραθώνιο»...Κάνει λάθη και θα κάνει κι άλλα λάθη. Όλοι κάνουν...
Αλλά έδειξε ότι μαθαίνει από τα λάθη του. Κι ότι μπορεί να τρέξει «μαραθώνιο»...Που βρισκόμαστε, λοιπόν, σήμερα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ βουλιάζει!
Όλοι οι άλλοι (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κλπ.) ψάχνονται και θα ψάχνονται για καιρό ακόμα...
Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να κερδίσει εκλογές, επειδή ακριβώς δικαιώνεται πια απολύτως η πολιτική Σαμαρά... Αλλά δεν μπορεί να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις,αν δεν μετατραπεί σε κόμμα «μαραθωνοδρόμων», δηλαδή, αν δεν παραμερίσει τους «τσαμπατζήδες» και τα «βαρίδια».

Δεν αρκεί να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ (με προσδοκία να επανέλθει, σε λίγο, δριμύτερος)... Πρέπει να ηττηθεί πανηγυρικά ο λαϊκισμός και ο κρατισμός. Κι αυτό απαιτεί κόμμα μεταρρυθμίσεων, σύγχρονο αστικό κόμμα, κόμμα μαραθωνοδρόμων, χωρίς «βαρίδια». Πώς να τρέξεις και να κερδίσεις «μαραθώνιο»,όταν σε υπονομεύουν σε κάθε βήμα οι «δικοί σου»; Πώς να ξαναμπείς στην κούρσα και να τερματίσεις το «μαραθώνιο», αν δεν απομακρύνεις τα «βαρίδια»; Η δικαίωση του Σαμαρά είναι η προϋπόθεση
για να ηττηθεί οριστικά ο λαϊκισμός και ο κρατισμός. Δεν αφορά το παρελθόν, το τι έγινε από τον Ιούλιο του 2012 ως τον Ιανουάριο του 2015... Αφορά το μέλλον, το τι θα γίνει μετά την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ ή μετά την απομάκρυνση του Τσίπρα. Η δικαίωση Σαμαρά δεν αφορά καν τον ίδιο το Σαμαρά.Αφορά όσους θέλουν να ξαναβάλουν τη χώρα σε πορεία μεταρρυθμίσεων.
Η δικαίωση Σαμαρά είναι η τελειωτική και οριστική απονομιμοποίηση του λαϊκισμού, του καιροσκοπισμού, της δημαγωγίας, της ανευθυνότητας, του κυνισμού, της υποκρισίας
και της αναλγησίας που κυριάρχησαν επί δεκαετίες.Της κολακείας των εκάστοτε ισχυρών. Των εξαρτημένων ανακλαστικών απέναντι στα κούφια τοτέμ της Αριστεράς.
Της ιδεολογικής τρομοκρατίας που εξακολουθεί να ασκεί η Αριστερά μόνο στην Ελλάδα. Ο Σαμαράς τα αμφισβήτησε όλα αυτά...
Τα κατήγγειλε όλα αυτά...Συγκρούστηκε με όλα αυτά... Κι έδειξε ότι μπορεί να φέρει αποτέλεσμα.Έδειξε ότι μπορεί να τα νικήσει.
Έδειξε ότι μπορεί να ενώσει δυνάμεις για να τα ανατρέψει.Τελικά συσπειρώθηκαν εναντίον του, όλα τα ερείσματα του παλαιού καθεστώτος.
Και μέσα στο κόμμα του. Πρωτίστως μέσα στο κόμμα του... Αλλά εκείνος έβαλε τη χώρα σε τροχιά μεταρρυθμίσεων. Κράτησε τις δυνάμεις του και την παράταξη όρθια και στις πιο δύσκολες στιγμές. Προειδοποίησε για όσα θα συμβούν μετά την πρόσκαιρη επικράτηση του λαϊκισμού. Και τώρα, όλα εκείνα για τα οποία προειδοποίησε, βγαίνουν αληθινά. Κι όλοι κάνουν τη σύγκριση με ένα χρόνο πριν... Όσοι τον πολέμησαν, σήμερα το μετανιώνουν. Κι όσοι του στάθηκαν, σήμερα κερδίζουν έδαφος.
Τίποτε δεν φοβάται ο ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο, από τη δικαίωση Σαμαρά. Και οι εχθροί του Σαμαρά μέσα στη ΝΔ, το ίδιο ακριβώς φοβούνται...
Μόνο που αυτοί οι τελευταίοι έχουν ήδη χάσει και το ξέρουν.Οι ΣΥΡΙΖαιοι υποψιάζονται επίσης, πως έρχεται και η σειρά τους.

Ένα χρόνο πριν, ο Τσίπρας βρισκόταν στο απόγειο της δημοφιλίας του.
Σήμερα τον αποδοκιμάζουν από παντού!
Ο Σαμαράς ένα χρόνο μετά την εκλογή του στην Πρωθυπουργία ήταν πιο δημοφιλής απ’ ό,τι όταν αναλάμβανε...
Και σήμερα, ένα χρόνο μετά την αποχώρησή του από του Μαξίμου, είναι πιο δημοφιλής από ποτέ!
Ο Σαμαράς μας δίδαξε να είμαστε «μαραθωνοδρόμοι».
Κι οι μαραθωνοδρόμοι κερδίζουν όταν τερματίζουν.
Και δεν σταματάνε μέχρι να τερματίσουν...

Θ.Κ