Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΤΗ ΝΔ! Η τελική αναμέτρηση "σαμαρικών" και "καραμανλικών"...

Με αναμέτρηση «καραμανλικών» και «μητσοτακικών» -που εκφράζονται στα πρόσωπα του Ευάγγελου Μεϊμαράκη και του Κυριάκου Μητσοτάκη αντίστοιχ...

Με αναμέτρηση «καραμανλικών» και «μητσοτακικών» -που εκφράζονται στα πρόσωπα του Ευάγγελου Μεϊμαράκη και του Κυριάκου Μητσοτάκη αντίστοιχα- θα ισοδυναμεί κατά την άποψη πολλών η μάχη για την εκλογή ηγεσίας στη ΝΔ στις 10 Ιανουαρίου. Με βάση τους συσχετισμούς και τις συμμαχίες της 20ης Νοεμβρίου, αυτή η προσέγγιση είναι εκ πρώτης όψεως σωστή με τη διαφορά όμως ότι η δυναμική του δεύτερου γύρου επιτρέπει και άλλες, ίσως πιο σημαντικές, αναγνώσεις για τις εσωκομματικές ισορροπίες στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Ανεξάρτητα από το ποιος εκ των δυο θα επικρατήσει την Κυριακή, μάλιστα, τα συμπεράσματα που προέκυψαν από τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου έχουν ιδιαίτερη σημασία για τη γεωγραφία της ΝΔ και τις προοπτικές της. Ο μεγάλος ηττημένος, πολιτικά, αυτής της μάχης υπήρξε λοιπόν ο Αντώνης Σαμαράς όχι μόνο σε επίπεδο τακτικής. Η ήττα του κατά πάσα πιθανότητα να έχει και στρατηγικό χαρακτήρα.

Με την επικράτησή του στην εσωκομματική αναμέτρηση του 2009 έναντι της Ντόρας Μπακογιάννη η οποία αρχικά ήταν το φαβορί και την ανάδειξή του στην πρωθυπουργία σε λιγότερο από τρία χρόνια, το 2012, ο κ. Σαμαράς έδειξε να δημιουργεί ρίζες για να ηγεμονεύσει σε έναν πολιτικό χώρο, την κεντροδεξιά, με καραμανλική παράδοση και ισχυρές μητσοτακικές επιρροές. Αυτό ήταν κάτι που είχε πάψει να το πιστεύει ότι μπορούσε να συμβεί και ο ίδιος μέχρι πριν από λίγα χρόνια νωρίτερα, όταν παλαιοί προσωπικοί του φίλοι όπως ο νυν υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς τον ενθάρρυναν ώστε να μην το βάζει κάτω.

Η αποτροπή της νίκης της κ. Μπακογιάννη, πριν από έξι χρόνια, σήμαινε επίσης ότι η πλευρά Μητσοτάκη έχανε την ευκαιρία να πάρει πάλι τα ηνία της κεντροδεξιάς ύστερα από 16 χρόνια έστω κι αν αρκετοί «καραμανλικοί» είχαν συνταχθεί μαζί της. Στην πορεία πάντως ο κ. Σαμαράς ως αρχηγός και στη συνέχεια ως πρωθυπουργός έκανε σαφή την πρόθεσή του να λειτουργήσει προσωποκεντρικά και να μετεξελιχθεί σε νέο «ιδιοκτήτη» της κεντροδεξιάς. Αυτό που ουσιαστικά πίστεψε, φτάνοντας στο άλλο άκρο, ο κ. Σαμαράς ήταν ότι διατηρώντας την κομματική -και όχι μόνο- εξουσία θα μπορούσε να εκτοπίσει τους «καραμανλικούς» και τους (ούτως ή άλλως ασύντακτους) «μητσοτακικούς» και να διαμορφώσει ένα «σαμαρικό» μέλλον για τη ΝΔ.

Οι προθέσεις αυτές καταγράφηκαν με την άρνησή του να παραιτηθεί ύστερα από την εκλογική ήττα του Ιανουαρίου, με τις θεωρίες περί «αριστερής παρένθεσης» που δεν είχαν βάση και με την υποχρεωτική παράδοση της ηγεσίας μετά το δημοψηφίσμα αλλά υπό την ιδιοτελή σκέψη (κατά τις καταγγελίες του ίδιου του Β. Μεϊμαράκη) ότι η επερχόμενη συντριβή της ΝΔ θα του επέτρεπε να επανέλθει θριαμβευτικά!

Η αλυσίδα των λαθών τακτικής αποδείχθηκε μεγάλη για τον πρώην πρωθυπουργό. Ακόμη και στην τωρινή εσωκομματική διαδικασία της ΝΔ η απόφασή του να πολεμήσει την υποψηφιότητα Μεϊμαράκη (κάνοντας πολλούς καλοπροαίρετους νεοδημοκράτες να απορούν) σηματοδότησε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την επιδίωξή του να αποτελέσει ο ίδιος, επί της ουσίας, τον άλλο ισχυρό πόλο των κομματικών εξελίξεων. Η κάλπη όμως πάλι τον διέψευσε. Η επιτυχία του Κυριάκου Μητσοτάκη να περάσει στον δεύτερο γύρο, ακόμη και από σημειολογικής πλευράς, επανέφερε τη ΝΔ στις προηγούμενες ισορροπίες της και οδήγησε τον κ. Σαμαρά σε αναζήτηση νέας στρατηγικής.

Είτε κερδίσει μάλιστα ο κ. Μεϊμαράκης είτε ο κ. Μητσοτάκης, η ενότητα της ΝΔ φαίνεται ότι δεν κινδυνεύει και η συνύπαρξή τους, με ό,τι επίσης συμβολίζει ο καθένας, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για να αναπτυχθούν ουσιαστικές φυγόκεντρες δυνάμεις. Καθώς μάλιστα δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, παρά τη φιλολογία που αναπτύχθηκε, ορατό ενδεχόμενο εισόδου της ΝΔ σε σχήμα οικουμενικής κυβέρνησης, χάνονται και οι αφορμές για τα στελέχη που διακήρυσσαν ότι δεν πρόκειται να δεχθούν καμία περίπτωση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν επίσης τους προσεχείς μήνες οι δημοσκοπικές τάσεις (εν μέσω της γενικότερης απαξίωσης, πάντως, του πολιτικού συστήματος) ευνοήσουν τη ΝΔ και πολύ περισσότερο δείξουν ότι έστω και με βραχεία κεφαλή μπορεί να περάσει πρώτη, τότε το τοπίο αλλάζει παρά πολύ.

Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα, για τον κ. Σαμαρά οι επιλογές -στην προσπάθεια του όχι πια να πρωταγωνιστήσει αλλά να παραμείνει στο παιχνίδι- κινούνται με βάση το «μη χείρον» για τον ίδιον. Η σύγκρουσή του με τον Β. Μεϊμαράκη τον απομάκρυνε αν δεν τον απέκοψε και πλήρως από την καραμανλική κοίτη της ΝΔ. Κατά συνέπεια είναι λογικό να διαισθάνεται ότι απειλείται να βρεθεί εντελώς στο περιθώριο των εξελίξεων κινδυνεύοντας με πλήρη αποστρατεία στην περίπτωση που την επόμενη Κυριακή η κάλπη βγάλει νικητή το διάδοχό του στην ηγεσία του κόμματος. Δεν προκαλεί επομένως έκπληξη το γεγονός ότι οι εναπομείνασες σαμαρικές δυνάμεις -πέραν και της ευθείας δήλωσης του Αδωνη Γεωργιάδη υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη- έχουν αρχίσει να κινούνται με μια λογική καταψήφισης του Β. Μεϊμαράκη. Με αυτόν τον τρόπο ο β' γύρος αποκτά και τον χαρακτήρα μιας μάχης οπισθοφυλακής της σαμαρικού στρατοπέδου απέναντι στην καραμανλική πτέρυγα. Ενώ μάλιστα ο Κυριάκος Μητσοτάκης ακόμη κι αν χάσει θα είναι πολιτικά κερδισμένος και το νούμερο δύο πια, πολύ ισχυρό, στη ΝΔ, ο πρώην πρωθυπουργός βοηθώντας τον αντίπαλο του κ. Μεϊμαράκη -που κατά ιστορικό παράδοξο είναι ο γιος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη- παίζει ίσως το τελευταίο χαρτί του...
 Ανδρέας Καψαμπέλης
www.dimokratianews.gr