Ο Τσίπρας προσπαθεί να "σωθεί" με την απλή αναλογική;‏

Γράφει ο Νίκος Κούτρικας Δημοσιογράφος μέλος της ΕΣΗΕΑ. Μεγάλο θέμα το ασφαλιστικό που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μαζί με την όλη φιλ...

Γράφει ο Νίκος Κούτρικας
Δημοσιογράφος μέλος της ΕΣΗΕΑ.

Μεγάλο θέμα το ασφαλιστικό που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μαζί με την όλη φιλοσοφία του ότι δήθεν δεν θα κοπούν μισθοί και συντάξεις... Η πρόταση όμως γύρισε πίσω με την σημείωση από τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ ότι δεν είναι κοστολογημένο (όταν μας διαβεβαίωναν ότι όλα πάνε καλά) ενώ το παράδειγμα με την "αγελάδα" και την "γάτα" απαξίωσε την κυβέρνηση σε όλη της το "μεγαλείο" αφού οι ξένοι ζητούν περαιτέρω μειώσεις στις συντάξεις!
Η κυβέρνηση προσπαθεί να "σωθεί" χωρίς όμως να το επιβεβαιώνουν οι δημοσκοπήσεις που εμφανίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την ΝΔ πρώτο κόμμα, δημοσιευμένες πληροφορίες αναφέρουν σχετικά: Δεν πέρασαν ούτε δύο εικοσιτετράωρα από την προηγούμενη ανάρτησή μας και όλες οι επισημάνσεις μας – που έμοιαζαν «παρακινδυνευμένες μόλις την προηγούμενη Παρασκευή – βγήκαν αληθινές:
--Όντως, η Τρόϊκα απέρριψε το «ασφαλιστικό»! «Ζητήσαμε αγελάδα και μας έφεραν…γάτα» απάντησαν στην Αθήνα. Τα ακριβώς αντίθετα μας έλεγε ο κ. Κατρούγκαλος ως τότε. Η κυβέρνηση είναι πια πολύ στριμωγμένη…
--Όντως η ΝΔ εμφανίζει για πρώτη φορά δημοσκοπικό προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, αυτό υπήρχε ήδη πριν από τις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ. Δεν μπορεί να σημειώθηκε δύο-τρία εικοσιτετράωρα μετά την εκλογή Κυριάκου, κι ενώ ο νέος Πρόεδρος δεν είχε προλάβει ακόμα να μιλήσει. Αλλά με την εκλογή Κυριάκου το προβάδισμα αυτό φαίνεται να ενισχύθηκε…

Μόνο που είναι προβάδισμα «πρωτιάς» για τη ΝΔ, όχι όμως και προβάδισμα διακυβέρνησης. Πολλώ μάλλον που οι δυνητικοί κυβερνητικοί εταίροι της (τα «κεντρώα» κόμματα) συρρικνώνονται…

--Όντως, από τα τρία «κεντρώα» κόμματα, τα δύο (Ποτάμι και Λεβέντης) δεν φαίνονται να μπαίνουν στη Βουλή. Ενώ και το ΠΑΣΟΚ μπαίνει μόνον οριακά. Βέβαια, υπάρχει τεράστιος αριθμός αναποφάσιστων. Και όλα αυτά μπορούν να ανατραπούν, σχετικά σύντομα και εύκολα. Αλλά προκαλούν, ήδη από τώρα, μεγάλους τρανταγμούς στον χώρο των «κεντρώων» κομμάτων.
--Όντως, τα «κεντρώα» κόμματα προσπαθούν να ενωθούν εσπευσμένα για να αποφύγουν την «απορρόφησή» τους από τη ΝΔ του Κυριάκου. Τα… μονόμπαντα «κεντρώα ανοίγματα» δημιουργούν ήδη «τριβές» ανάμεσα στη ΝΔ και τους φυσικούς συμμάχους της κατά του Τσίπρα...
--Όντως, ο Κυριάκος μοιάζει να καταλαβαίνει την ανάγκη να «θωρακιστεί» από πιθανές απώλειες «προς τα δεξιά του» και χρήζει τον Άδωνη αντιπρόεδρο του Κόμματος. Το κεντρώο «ντου» αρχίζει να μετατρέπεται σε πιο «αμφίπλευρο άνοιγμα» της ΝΔ!

Βέβαια, όλα αυτά μένουν να κριθούν στην πράξη. Αλλά στο συμβολικό επίπεδο (που είναι πάντα σημαντικό στα πρώτα βήματα) κρατήθηκαν οι ισορροπίες που είναι απαραίτητες.
Και το σημαντικότερο:
Είχαμε πει ακόμα ότι ο Τσίπρας, επειδή νιώθει πια πολύ «στριμωγμένος», είναι πιθανό να κάνει δύο κινήσεις: Αλλαγή του εκλογικού νόμου, δηλαδή ψήφιση της απλής αναλογικής (με πλειοψηφία 200 εδρών, ώστε να ισχύσει από τις επόμενες εκλογές) και άμεση προσφυγή στις κάλπες (για τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο…)
-- Όντως, λοιπόν, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα φέρει άμεσα σε ψήφιση αλλαγή του εκλογικού νόμου!
Κάτι τέτοιο όμως, θα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Αληθινά καταστροφικό για τον τόπο...
Πρώτα-πρώτα να διευκρινίσουμε ότι απλή αναλογική δεν είναι ούτε «προοδευτικό» ούτε «δημοκρατικό αίτημα», όπως εμφανίζεται στην Ελλάδα…

Κατά κανόνα είναι ένα εκλογικό σύστημα μη λειτουργικό. Που δημιουργεί κατακερματισμό των πολιτικών δυνάμεων. Ενθαρρύνει τη διάλυση των μεγάλων κομμάτων. Ουσιαστικά αποδυναμώνει τη νομοθετική εξουσία απέναντι στις υπόλοιπες. Οδηγεί σε πολύ συχνή εναλλαγή των κυβερνήσεων, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα την πολιτική αστάθεια και την μακροχρόνια ακυβερνησία…
Οι πιο σταθερές και ευημερούσες δυτικές δημοκρατίες (ΗΠΑ και Βρετανία) έχουν το ακριβώς αντίθετο της «απλής αναλογικής»: πλειοψηφικό σύστημα!
Κι όπου υπάρχει η αναλογική, για να σταθεροποιηθεί το πολιτικό σύστημα την «ενισχύουν» με διάφορους τρόπους:
--Βάζουν υψηλό όριο εκπροσώπησης ( π.χ. 5% για να μπει κανείς στη Βουλή, όπως ισχύει στη Γερμανία, ή και 10% σε κάποιες χώρες). Έτσι όλα τα κόμματα παίρνουν «πριμ» εφ’ όσον μπουν στη Βουλή: από όσα δεν πιάνουν το όριο…
Αν υπήρχε το όριο του 5% (αντί του 3% που έχουμε) η Ελληνική Βουλή θα είχε σήμερα πέντε κόμματα αντί για οκτώ. Δεν θα ήταν στη Βουλή ούτε το Ποτάμι, ούτε οι ΑΝΕΛ, ούτε ο Λεβέντης…
--Ακόμα, για να σταθεροποιήσουν κι άλλο το σύστημα της απλής αναλογικής, ενισχύουν πολύ τη δημόσια διοίκηση, που μπορεί και λειτουργεί, ακόμα και ουσιαστικά «ακέφαλη» για μεγάλο διάστημα, όπως συνέβη και συμβαίνει ακόμα στην Ιταλία και αλλού…
--Επίσης έχουν ανώτατο άρχοντα Πρόεδρο με ενισχυμένες αρμοδιότητες (Γαλλία, Βέλγιο, Πορτογαλία, Ισπανία, Κύπρος). Έτσι, ακόμα κι αν οι κυβερνητικοί συσχετισμοί στη Βουλή είναι ασταθείς, η χώρα δεν χάνει την πολιτική σταθερότητά της.

--Ακόμα έχουν ομοσπονδιακή συγκρότηση με διπλά νομοθετικά σώματα (Βουλή-Γερουσία) και διαφορετικούς κανόνες εκπροσώπησης, οπότε, υπάρχουν μηχανισμοί σταθερότητας, ελέγχου και συνέχειας, αν προκύψει κατακερματισμός δυνάμεων σε ένα απ’ αυτά.
Όλα αυτά, όμως, δεν υπάρχουν στην Ελλάδα κι είναι πολύ δύσκολο να γίνουν εδώ.
Συνεπώς η αλλαγή του εκλογικού νόμου, με άμεση καταφυγή στην απλή αναλογική, θα διαλύσει εντελώς το πολιτικό σύστημα.
Το πιο σημαντικό: Θα ακυρώσει κάθε δυνατότητα σοβαρών περαιτέρω μεταρρυθμίσεων.
Οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος – τα χτύπημα το κρατισμού και του λαϊκισμού - απαιτούν σταθερές κυβερνήσεις. Δεν γίνονται με «εύθραυστες κυβερνητικές συμμαχίες»…

Αντίθετα, η διατήρηση των κρατικοδίαιτων συντεχνιών και της επίσης κρατικοδίαιτης διαπλοκής, απαιτούν εύθραυστες και ασταθείς κυβερνήσεις. Ώστε να μπορούν κάθε στιγμή να προσεταιρίζονται κάποιο «ευάλωτο» κυβερνητικό εταίρο και να αποσταθεροποιούν κάθε απόπειρα της πλειοψηφίας, να θίξει εγκατεστημένα συμφέροντα, προνόμια, ολιγοπώλια κλπ.
Ακόμα, όποιοι φοβούνται ότι θα θιγούν από τις μεταρρυθμίσεις (κι είναι πολλοί) θα έχουν κάθε κίνητρο να κάνουν το δικό τους κομματίδιο, να παίρνουν μονοψήφια ποσοστά κι ύστερα να διαπραγματεύονται στη Βουλή την… «ασυλία»της ομάδας που εκπροσωπούν. Άντε να γίνουν θαρραλέες μεταρρυθμίσεις έτσι…
Αντί να εκπροσωπεί η Βουλή το ενιαίο εθνικό κοινωνικό συμφέρον, θα εκπροσωπεί την εκάστοτε «συνισταμένη» των πιο δυναμικών «μειοψηφιών», που δεν θέλουν να θιγούν τα ιδιοτελέστατα συμφέροντά τους. Κι αυτό θα θεριέψει τις «αντιστάσεις» ενάντια σε κάθε σοβαρή μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Και θα δημιουργήσει αληθινό βάλτωμα μεταρρυθμίσεων...

Αυτό επιδιώκει ο Τσίπρας! Αφού δεν μπορεί να νικήσει τους αντιπάλους του, να αποσαρθρώσει το πολιτικό σύστημα, να κατακερματίσει τους πάντες, ώστε ο ίδιος να παραμείνει «απαραίτητος κυβερνητικός εταίρος», ακόμα κι αν είναι δεύτερος στη λαϊκή ψήφο. Έτσι θα ελέγχει τους πάντες, θα υπονομεύει κάθε διακυβέρνηση χωρίς τον ίδιο επικεφαλής, πολύ περισσότερο ενάντια στον ίδιο και στο κόμμα του…
Στη χειρότερη περίπτωση, θα πέσει ο ίδιος «στα μαλακά». Και στην καλύτερη, θα παραμείνει ο ισχυρότερος πόλος εξουσίας σε ένα διαλυμένο σύστημα.
Από ένα τέτοιο, συνολικό κατακερματισμό πολιτικών δυνάμεων, τελικά θα διαλυθεί και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα. Αλλά προηγουμένως θα έχει διαλύσει όλους τους άλλους. Και μαζί τη χώρα! Αλλά αυτό το τελευταίο δεν τον πολύ-νοιάζει…
Βέβαια, αυτοί οι σχεδιασμοί μπορούν να πέσουν στο κενό, αν απέναντι στον Τσίπρα συγκροτηθεί ένα ισχυρό μέτωπο μεταρρυθμίσεων.

Χωρίς μισόλογα. Χωρίς «ισοδύναμα». Χωρίς ιδεολογικούς όρους παλαιού τύπου (Αριστερά, Κέντρο, Δεξιά). Με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, αλλά χωρίς την κύρια έμφαση σε αυτόν. Διότι η Ευρώπη είναι ζωτικά απαραίτητη για την Ελλάδα. Αλλά – για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας - δεν είναι πια και τόσο «ελκυστική» για τους Έλληνες…
Και οι αληθινοί ευρωπαϊστές στην Ελλάδα οφείλουν κυρίως να απαντήσουν οι ίδιοι, τι είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν μέσα στην Ελλάδα, ώστε να μπορούν να παραμείνουν ως ισότιμα μέλη της Ευρώπης. Όχι τι μπορεί να κάνει η Ευρώπη, για να κρατά στους κόλπους της μια «προβληματική» Ελλάδα, που δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε.
Πραγματικός ευρωπαϊστής είναι αυτός που κάνει τη χώρα του: σύγχρονη προοδευμένη, λειτουργική δημοκρατία και ανταγωνιστική οικονομία. Όχι αυτός που επικαλείται την «Ευρώπη», χωρίς να κάνει τίποτε μέσα στην Ελλάδα.
Ούτε αυτός που διαιωνίζει όλες τις ελληνικές μειονεξίες.
Ούτε αυτός που περιμένει να λυθούν τα προβλήματα μόνα τους, από τους «αυτοματισμούς» της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» ή της παγκοσμιοποιημένης αγοράς.
Κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει ότι «ρίχνει την Ελλάδα στη θάλασσα (στην Ευρώπη) για να μάθουν οι Έλληνες να κολυμπούν»...
Οι Έλληνες έπεσαν στη θάλασσα και ζήτησαν αμέσως… «σωσίβιο» από την Ευρώπη! Με το σωσίβιο, όμως, δεν έμαθαν ποτέ να κολυμπούν! Και τώρα το «σωσίβιο» τρύπησε…

Οι πραγματικοί Ευρωπαϊστές, λοιπόν, πρέπει να μάθουν τους Έλληνες να κολυμπούν! Μόνον έτσι θα μείνουν στην Ευρώπη…
Το μεταρρυθμιστικό κίνημα στην Ελλάδα πέρα και πάνω από τις διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος, μπορεί να δώσει προτεραιότητα στην επιβίωση της Ελλάδας με ανταγωνιστικούς όρους, μέσα σε ένα ανταγωνιστικό κόσμο, για να μπορέσει να παραμείνει και μέσα στην Ευρώπη, που έτσι κι αλλιώς αλλάζει συνεχώς, όπως και ολόκληρος ο διεθνής περίγυρος.
Δεν έχει «σωσίβια» πια. Δεν θα μας βοηθούν οι άλλοι, επειδή είμαστε «αδύναμοι» κι επειδή είμαστε «δικοί τους».
Αντίθετα: Θα μας στηρίξουν οι άλλοι, μόνον αν πάψουμε να είμαστε «αδύναμοι»!

Και θα μας θεωρήσουν «δικούς τους», μόνον αν μόνοι μας πάρουμε τη χώρα στα χέρια μας κι αποδείξουμε ότι μπορούμε να σταθούμε ισότιμα δίπλα τους. Και να τους ξεπεράσουμε ακόμα…
Πολλοί προσπάθησαν κατά καιρούς να «πουλήσουν» διεθνώς την αδυναμία τους ως «δύναμη»:
--Στηρίξτε με γιατί είμαι ετοιμόρροπος, κι αν πέσω, θα χάσετε κι εσείς πολλά. Και θα διακινδυνεύσετε περισσότερα…
Αυτή η «πολιτική» άλλοτε αποδίδει μεσοπρόθεσμα, άλλοτε όχι. Κι όταν αποδίδει όμως, δημιουργεί μόνο «μεγάλους ασθενείς», που στο τέλος διαλύονται με πάταγο!
Η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει «μεγάλος ασθενής», έτσι κι αλλιώς…
Μπορεί να γίνει, όμως, δυναμικός παίχτης, αν χρησιμοποιήσει όλα τα πλεονεκτήματά της κι αν ξεπεράσει όλες τις παθογένειες και τις στρεβλώσεις της.
Όμως, ο Τσίπρας θέλει να θωρακίσει, να διαιωνίσει και να διασώσει όλες αυτές τις στρεβλώσεις! Και να παραλύσει κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια για την αλλαγή της Ελληνικής κοινωνίας. Ώστε η χώρα μας να παραμείνει δέσμια: στις αριστερές εμμονές, στις κρατικοδίαιετες συντεχνίες και στα κρατικοδίαιτα κυκλώματα, επιχειρηματικά και άλλα.

Μόνο ένα κίνημα μεταρρυθμιστικό μπορεί να τα σαρώσει όλα αυτά!
Αλλά αυτό απαιτεί αληθινούς μεταρρυθμιστές…
Δικαίωση κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας που έγινε ως τώρα.
Συσπείρωση όσων θέλουν να σαρωθεί ο κρατισμός και η οπισθοδρόμηση.
Σύγκρουση με όσους υπερασπίζονται τον κρατισμό, τις συντεχνίες και το σύστημα τους εξέθρεψε.
Και πάνω απ’ όλα, ξεκαθάρισμα όλων εκείνων των «δούρειων ίππων», που κάνουν κάτω από το τραπέζι και πίσω από το παρασκήνια – με θεσμικά ή παρά-θεσμικά προσχήματα – «συμφωνίες» με τον Τσίπρα, για να διασώσουν την κλονιζόμενη κυριαρχία τους.
Ίσα-ίσα τη στιγμή που χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του…
Με η χωρίς απλή αναλογική, ο Τσίπρας θα σαρωθεί! Κι όσο πιο πολλές «μηχανορραφίες» κάνει για να αποφύγει το μοιραίο, τόσο πιο άδοξα θα πέσει.
Μαζί θα σαρωθούν κι όσοι τον στήριξαν, όσοι συναλλάχθηκαν μαζί του, όσοι παρασκηνιακά έδωσαν ή δίνουν μάχες οπισθοφυλακών για να τον διασώσουν…
Χθες τον είπαν … «εθνάρχη»!
Σήμερα δείχνει στριμωγμένος!

Με ή χωρίς αναλογική, αύριο θα είναι απελπισμένος!
Το θέμα είναι να μη πάρει μαζί του στο βυθό κι ολόκληρη τη χώρα…