Το κουνάβι και η δημοσιογραφία

Υπάρχουν γιατροί που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Σφάξτε τους γιατρούς . Υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που λουφάρουν. Σφάξτε τους δημο...

Υπάρχουν γιατροί που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Σφάξτε τους γιατρούς. Υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που λουφάρουν. Σφάξτε τους δημοσίους υπαλλήλους. Τα ξέρει καλά το κουνάβι όλα αυτά και ακονίζει τα βρώμικα νυχάκια του.

Δεκάδες χρόνια (δηλαδή χιλιάδες) η εξουσία χρησιμοποιεί τις γενικεύσεις, χρησιμοποιεί το «διαίρει και βασίλευε». Τα τελευταία χρόνια η εξίσωση προς τα κάτω έχει πάρει τη μορφή λαίλαπας – και, πάντα υπάρχει ο χρήσιμος ηλίθιος που την επικροτεί. Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Πάντα υπάρχει το ταξικό κωθώνι που δεν προσπαθεί να ανέβει συμμετέχοντας στους αγώνες των συντρόφων του, αλλά χαίρεται να βλέπει τους άλλους να χάνουν τις κατακτήσεις τους. Το κουνάβι τα ξέρει όλα αυτά και ακονίζει τα βρώμικα νυχάκια του.

Υπάρχουν κάποιοι δημοσιογράφοι που (πριν από την κρίση και κατά τη διάρκειά της) έσκαβαν τον λάκκο του λαού. Σφάξτε τους δημοσιογράφους. Μαζί με τα ξερά να καούν και τα χλωρά. Να χαθούν οι εργάτες του Τύπου. Εκείνοι που σε αντίξοες συνθήκες κάνουν καλά τη δουλειά τους υπηρετώντας τη Δημοκρατία και προσφέροντας στον λαό το πολύτιμο αγαθό της πληροφόρησης.

Η κρίση έχει χτυπήσει σκληρά τους δημοσιογράφους. Εχει φάει κι ορισμένους απ’ αυτούς που έσκαβαν τον λάκκο του λαού (πέφτωντας και οι ίδιοι μέσα), αλλά κυρίως έχει γονατίσει όλους τους υπόλοιπους. Απ’ τους οποίους άλλοι πάνε με τον σταυρό στο χέρι και άλλοι προσπαθούν τουλάχιστον το κατά δύναμιν, έτσι ώστε να μη σιχαθούν τον εαυτόν τους και τη ζωή. Τα ξέρει όλα αυτά το κουνάβι και ξύνει τα βρώμικα νυχάκια του.

Στο νέο Ασφαλιστικό (για το οποίο η πρώτη φορά Αριστερά έδειρε συνταξιούχους όπως η κάθε φορά Δεξιά) στο άρθρο 51 παράγραφος 13^α λέει: «Με απόφαση του Υπουργού Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (τρομάρα μας) εξειδικεύεται ο τρόπος υπολογισμού των εισφορών για τις κατηγορίες αυτοαπασχολούμενων – ελευθέρων επαγγελματιών οι οποίοι ως την έναρξη ισχύος του παρόντος υπάγονταν στην ασφάλιση άλλων Φορέων Κύριας Ασφάλισης, πλην ΟΑΕΕ και ΕΤΑΑ».

Ετσι, ως διά μαγείας και εν μια νυκτί με το ραβδάκι της Κίρκης οι δημοσιογράφοι (που ασφαλίζονται σε άλλο Ταμείο κι όχι στα ΟΑΕΕ και ΕΤΑΑ) μετατρέπονται σε αυτοαπασχολούμενους – ελεύθερους επαγγελματίες! Ετσι, πάνε περίπατο οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, απόλλυνται ο 13^ος και 14^ος μισθός, πετάει προς το παράλληλο σύμπαν η αποζημίωση λόγω απόλυσης, νομιμοποιούνται οι ομαδικές απολύσεις προσωποποιημένες πλέον σε άτομα κι όχι σε σύνολα εργαζομένων, χάνονται τα επιδόματα ανεργίας ή επίσχεσης εργασίας και μια σειρά άλλες κατακτήσεις που με αίμα (κυρίως αριστερό) έχουν πετύχει οι εργαζόμενοι. Με έναν λόγο

ο κάθε δημοσιογράφος μένει μόνος σε ένα αδυσώπητο τετ α τετ με τον εργοδότη του, ανυπεράσπιστος. Η δε ΕΣΗΕΑ, ένα σωματείο με ειδική σχέση προς το πολίτευμα, καθώς προβλέπεται απ’ το Σύνταγμα, εξαερώνεται. Το κουνάβι τα ξέρει όλα αυτά και ξύνει τα βρώμικα νυχάκια του. Το ερώτημα είναι: γιατί τα κάνει;

Η Δεξιά ούτε στα πιο τρελά της όνειρα σκέφτηκε ή προσπάθησε να καθαιρέσει θεσμικώς τη δημοσιογραφία. Ακόμα και τώρα μέσα στην πιο βαθειά κρίση η αγρίως λεηλατημένη Ασφάλιση του κλάδου μπορεί να σωθεί χωρίς να επιβαρύνει ούτε κατά ένα ευρώ τους υπόλοιπους εργαζόμενους – αντιθέτως, να συνεισφέρει και προς αυτούς, όπως επί τόσα χρόνια γίνεται. Γιατί λοιπόν τέτοια επιμονή ο κυρ Κατρούγκαλος στην καταστροφή; Διότι εντάσσεται και αυτή η καταστροφή στο γενικότερο «λάθος» σχέδιο που χρησιμοποιεί την κρίση ως εργαλείο για να μετατρέψει την Ελλάδα σε Μοζαμβίκη. Η Δεξιά του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. καθαίρεσαν το Σύνταγμα και καθιέρωσαν αντί αυτού το Μνημόνιο. Η για πρώτη φορά τέτοια Αριστερά συνεχίζει το ίδιο έργο βαδίζοντας στον ίδιο δρόμο. Της εξίσωσης προς τα κάτω: συντάξεις, μισθοί, εργασιακά δικαιώματα, σπίτια, ασφάλιση, αγροτική παραγωγή, φορολόγηση, όλα στην ίδια μηχανή του κιμά, ένας – ένας με τη σειρά του, όλοι σαλαμοποιημένοι, όλοι αναλώσιμοι. Τα ξέρει

όλα αυτά το κουνάβι και για αυτό, εν πρώτοις…διαψεύδει ό,τι κάνει. Δεν διαψεύδει βεβαίως το άρθρο που έγραψε με τα νυχάκια του, διαψεύδει όμως την ερμηνεία του. Όπως έκαναν οι ομοειδείς του, λόγου χάριν με το κρασί. Είπαν ότι θα το φορολογήσουν, ξέσπασε σάλος, αναδιπλώθηκαν και ένα μήνα μετά μέσα σε μια νύχτα το φορολόγησαν στο «ντούκου» που λέμε, φέρνοντας προ τετελεσμένου τους ενδιαφερόμενους (που στο μεταξύ λέγε – ξελέγε – ξαναλέγε είχαν εθιστεί στην ιδέα). Ετσι δουλεύουν

τα κουνάβια: αμολάνε λαγό κι ύστερα βγαίνουν στις ρούγες ύαινες και τσακάλια. Συναντήθηκε ο κ. Τσίπρας με τις εργοδοτικές οργανώσεις κι αποφάσισαν μαζί για τις εισφορές των εργαζομένων! (Οι τελευταίοι περίσσευαν απ’ αυτόν τον διάλογο) – πρώτη φορά Αριστερά, όπως πάντα η Δεξιά. Το ίδιο και με τους δημοσιογράφους. Τώρα που έχουμε βρει παπά, να θάψουμε έναν ακόμη κλάδο. Όμως, η Αριστερά; Εύλογο το ερώτημα. Και φαντάζομαι ότι θα το θέτει και όποιος Συριζαίος δεν έχει ξεπέσει να πιστεύει ότι όλοι οι δημοσιογράφοι είναι μίσθαρνα όργανα της εργοδοσίας. Γιατί λοιπόν τέτοιο μίσος και τέτοιο μένος; Σε ψυχαναλυτικό επίπεδο δεν δύναμαι να σας απαντήσω, δεν έχω καμία γνώση για τον ψυχισμό του κουναβιού. Σε πολιτικό όμως επίπεδο, ίσως θα μπορούσα να κάμω κάποιες υποθέσεις. Το

σύνδρομο του Ηράστρατου; Εχουν βάλει οι άνθρωποι φωτιά στα τόπια και δεν καταλαβαίνουν πλέον τι κάνουν; Οι άνθρωποι που βαράνε συνταξιούχους, διορίζουν συζύγους και παρατρεχάμενους, ξεπουλάνε αεροδρόμια, αρπάζουν το 60-70% του προϊόντος της εργασίας, βγάζουν τη νεοελληνική λογοτεχνία απ’ τα σχολεία, αφήνουν τους άρρωστους στο πόνο τους και κάνουν οι ίδιοι όσα βδελύσσονταν, είναι πλέον ικανοί για όλα. Τώρα

φτιάχνουν ένα Ασφαλιστικό του θανατά, «βιώσιμο», χαρά του Χάρου. Πλην όμως φευ κι επί ματαίω. Διότι αυτό το Ασφαλιστικό, περάσει δεν περάσει, ένα ακόμα χειρότερο περιμένει να το διαδεχθεί made by Ντάισεμπλουμ ή οποιουδήποτε άλλου εκ των über alles…